Η ατζέντα του Λαού του Αλμυρού – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη έκδοση 2-11-2019

Επιλεκτική ειδησεογραφία και σχολιασμός

Είδηση είναι το περιστατικό με τους παλιάτσους κατά την παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι είδηση ότι χιλιάδες μαθητών παρελαύνουν περήφανοι στις παρελάσεις, δυο φορές τον χρόνο;

Μεγάλη η συζήτηση.

Βεβαίως και η ειδησεογραφία είναι επιλεκτική.

Επιλέγουμε τις ειδήσεις που θα προβάλλουμε (δεν είναι δυνατόν ειδικά στη σημερινή εποχή, να δημοσιεύσεις «τα πάντα όλα»). Το κοινό μας λοιπόν, διαμορφώνεται αναλόγως της ειδησεογραφίας που συνηθίζουμε να επιλέγουμε.

Από μόνη της η επιλογή της είδησης, δίνει το στίγμα κάθε μέσου ενημέρωσης. Επιπρόσθετα, κρινόμαστε ανάλογα με το πως προσεγγίζουμε κάθε θέμα.

Για παράδειγμα τα Μέσα μας, «Λαός του Αλμυρού» και e-almyros.gr, επι-μένουμε στα τοπικά θέματα και προσεγγίζουμε με λίγα λόγια και καλά και όχι αναλυτικά «σορολόπ» τα κοινωνικά θέματα, ενώ κάποια τα εξαιρούμε σεβόμενοι προσωπικά δεδομένα.

Επιλέγουμε να τονίζουμε ως είδηση τα επαναλαμβανόμενα αλλά σημαντικά για την τοπική κοινωνία. Δηλαδή, δεν είναι για παράδειγμα «καθαρή» είδηση ο χορός των Σαρακατσαναίων. Αλλά είναι, τοπική είδηση και περηφάνια και υποχρέωσή μας, η προσήλωση των νέων στην παράδοση και η συνεχιζόμενη δράση των Συλλόγων. Γονείς και παιδιά, αναμένουν κάθε χρόνο, αυτό το παραπλήσιο ρεπορτάζ, που όμως φιλοξενεί κάθε φορά νέες φατσούλες που χαίρονται και περιμένουν να δουν ότι η κοινωνία μας αποδέχεται αυτή τη συμμετοχή τους και την επιβραβεύει.

Κάτι άλλο που πρέπει να έχουμε καλά στο νου, είναι ότι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μας κάνουν όλους εν δυνάμει σχολιογράφους. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας, με μικρή ή μεγάλη πορεία ζωής, επαγγελματικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολλές φορές μέσα από ψεύτικο προφίλ, γίνεται τιμητής των πάντων. Κανείς δεν μπορεί να του το στερήσει. Μάλιστα ορισμένοι αφιερώνουν ατελείωτες ώρες στο να αναπτύσσουν ομάδες και να παριστάνουν ή και να γίνονται «influencers» («επηρεαστές» γνώμης). Η διαφορά είναι ότι ο δημοσιογράφος και εκδότης, αντιμετωπίζει πειθαρχικά όργανα και υπάρχει δεοντολογία που καλείται να ακολουθεί. Υπογράφει με το όνομά του και κρίνεται η επιβίωσή του, άμεσα από την ποιότητά του και την αντικειμενικότητά του. Μπορεί και πρέπει να διαχωρίζει την στήλη σχολίων από τη στήλη του ρεπορτάζ.

Οι influencers, τείνουν να γίνουν επάγγελμα, καθώς πληρώνονται να προωθούν προϊόντα, ιδέες, πολιτικές κτλ. ή εξυπηρετούν δικά τους προσωπικά συμφέροντα και «καλάμια». Αλήθεια, δεν ξέρω πως, θα μπορούσε η κοινωνία μας να θέσει ένα όριο σ’ αυτούς, καθώς δεν είναι εμφανώς επαγγελματίες, αλλά και η εκφορά γνώμης είναι και πρέπει να είναι ελεύθερη (ισχύουν βεβαίως και κάποιοι νόμοι περί δυσφήμισης κτλ).

Καλό είναι να προσέχουμε πως και πότε σχολιάζουμε. Επίσης, όταν συναντούμε κάποιον «επικίνδυνο», «γραφικό» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, να μην ακολουθούμε, να μη του δίνουμε τροφή για περισσότερα σχόλια.

Με λίγα λόγια, όπως πριν από χρόνια είπε ο πατήρ μου και σύμβουλος έκδοσης, Γιώργος Τσιντσίνης «μάθε παιδί μου facebook». Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως πάρα πολλά στη ζωή μας είναι εργαλεία για το καλύτερο και το χειρότερο. Όλοι μας πρέπει να θέσουμε τα όρια χρήσης και κατάχρησης, πρώτα απ’ όλα στις δικές μας πράξεις-αναρτήσεις και έπειτα να κοινωνικοποιούμαστε και εκεί, μόνο όπου αξίζει!

Περί κατάληψης…

«Και τι πειράζει που έκαναν κατάληψη για μια μέρα… Όλοι κάναμε τέτοιες τρέλες για να χάσουμε μάθημα» μου είπε γονέας για τους μαθητές του ΕΠΑΛ.

Εννοείται ότι όλοι κάναμε «τρέλες»… αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ενισχύουμε ό,τι μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στη σχολική κοινότητα, ή φθορές στη δημόσια περιουσία… Στην τελική, είμαστε υπεύθυνοι να δώσουμε όραμα στα παιδιά μας. Γιατί για την κατάληψη δεν θα τους θυμάται κανείς… ούτε και οι ίδιοι θα θυμούνται γιατί την έκαναν… εκτός αν κάτι πάει πολύ στραβά, οπότε θα τους θυμούνται γι’ αυτό.

Έχουμε ευθύνη να συζητήσουμε με τα παιδιά μας και να τους πούμε ότι δεν πρέπει να δέχονται τη μειοψηφία να «κάνει κουμάντο», ή να τους χρησιμοποιούν ως νούμερα στατιστικής (π.χ. για να στηρίξουν την κατάληψη) και μάλιστα ενώ δεν συμφωνούν. Τέλος, πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι όταν συμβαίνει κάτι για το οποίο δεν συμφωνούν, υπάρχουν πολιτισμένοι τρόποι ώστε να το αλλάξουν.

Η τελική απόφαση είναι δική τους. Εξάλλου μιλάμε για σχεδόν ενήλικες, μιλάμε για δεσποινίδες και κυρίους με δικαίωμα ψήφου. Έτσι το τελευταίο μάθημα είναι ότι θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες, άμεσες ή έμμεσες.

Όλα αυτά συνοψίζονται στο να αποδεχθούμε ότι τα παιδιά μας μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη με εμάς, να τους δείχνουμε όμως τον δρόμο και κυρίως μέσα από το παράδειγμά μας και τελικά, να μάθουν να διαχειρίζονται την ελευθερία τους, με σεβασμό στην προσωπικότητα που θέλουν να χτίσουν, αλλά και με σεβασμό στην κοινωνία, στο συνάνθρωπο.