Εκδήλωση για τον σχολικό εκφοβισμό από το ΚΔΑΠ playschool

Το απόγευμα της Πέμπτης 7 Μαρτίου 2019, το ΚΔΑΠ playschool, πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας, οι υπεύθυνοι του ΚΔΑΠ σε συνεργασία με την ψυχολόγο Ιφιγένεια Αρίδη, διοργάνωσαν την εκδήλωση για την ενημέρωση των μικρών μαθητών.

Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, δόθηκε έμφαση στη διαφορά μεταξύ του σχολικού εκφοβισμού και του πειράγματος. Χαρακτηριστικά η κ. Αρίδη ανέφερε μεταξύ άλλων: « Σχολικός Εκφοβισμός είναι μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, και επαναλαμβανόμενη βία με σκοπό την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου (γειτονιά, πάρκο, γήπεδο, χώροι εξωσχολικών δραστηριοτήτων).

Διαφορές μεταξύ του εκφοβισμού και του πειράγματος : Οι πράξεις σχολικού εκφοβισμού έχουν ως στόχο και τελικά αποτέλεσμα τη σωματική βλάβη ή συναισθηματικές δυσκολίες του παιδιού που εκφοβίζεται. Στο πείραγμα, όμως, στόχος είναι ο αστεϊσμός, το γέλιο και όχι η εσκεμμένη πρόκληση πόνου (σωματικού ή ψυχικού). Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Αντίθετα, πρόκειται για επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά. Η βία στο πείραγμα είναι ένα τυχαίο γεγονός. Το bullying περιλαμβάνει ανισορροπία δύναμης ή εξουσίας μεταξύ του παιδιού που εκφοβίζει και του παιδιού που εκφοβίζεται, ενώ το πείραγμα όχι. Το bullying αφορά άτομα που δεν έχουν φιλικές σχέσεις, ενώ το πείραγμα γίνεται μεταξύ φίλων.

Ο εκφοβισμός και η βία ανάμεσα στους μαθητές μπορούν να πάρουν μορφή σωματική, λεκτική, ψυχολογική (απειλές, μηνύματα και e‐mails, προσβλητικές αναρτήσεις, εκμετάλλευση, συναισθηματικός εκβιασμός ), κοινωνική (ο δράστης ή οι δράστες απομονώνουν κοινωνικά το θύμα), ηλεκτρονική (τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων, όπως για την ανάρτηση και διακίνηση προσβλητικών για το θύμα κειμένων, φωτογραφιών ή βίντεο), ρατσιστική.

Τα θύματα είναι συνήθως παιδιά με περισσότερο άγχος και ανασφάλεια από τους άλλους μαθητές, εσωστρεφή, ήσυχα και ευαίσθητα, μοναχικά, με ελάχιστους ή και καθόλου φίλους. Τα παιδιά-θύτες, αυτά που ασκούν εκφοβισμό και βία σε άλλα, είναι συνήθως παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενώ φαίνονται σίγουρα για τον εαυτό τους, ενεργητικά και υπερδραστήρια.

Κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας έχει ρόλο και ευθύνη για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Ο βαθμός εμπλοκής κάθε μέλους, σχετίζεται τόσο με την ιδιότητά του, όσο και με τη σοβαρότητα, τη συχνότητα και την ένταση του περιστατικού εκφοβισμού. Άλλος είναι ο ρόλος και η ευθύνη του διευθυντή του σχολείου, άλλος του δασκάλου, άλλος των συμμαθητών, άλλος των γονιών. Ωστόσο, θα πρέπει όλοι να συνεργαστούν σε ένα πλαίσιο παράλληλων δράσεων, διότι, αφού η αιτιολογία του εκφοβισμού είναι πολυπαραγοντική και η αντιμετώπισή του θα πρέπει να είναι πολυεπίπεδη.

Οι συνέπειες της ενδοσχολικής βίας στα παιδιά είναι σημαντικές και καθοριστικές  για την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη και εξέλιξη. Για αυτό η συστηματική πρόληψη και έγκαιρη αντιμετώπιση κάθε μορφής βίας στο σχολείο κρίνεται μεγίστης σημασίας.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι  τα παιδιά έχουν απόλυτο δικαίωμα να βρίσκονται σε ένα σχολικό περιβάλλον που θα τους παρέχει ασφάλεια και προστασία.»