Επιστολή Αναγνώστη Γιά τήν Μακεδονία

Γράφει ο Αθανάσιος  Ν. Πρίφτης

Η 25^η Ιανουαρίου θα μείνει στήν ελληνική ιστορία, ως η αποφράς ημέρα που γρήγορα-γρήγορα (άλλωστε ήταν τού αγίου-Γρηγορίου) κλείσαμε ένα χρονίζον θέμα, και οι μισοί ζητωκραυγάσαμε με ένα τέτοιον τρόπο, λές και δέν θα μπορούσαν και κάποιοι άλλοι στό παρελθόν να τό κλείσουν κι εκείνοι όπως-όπως. Στό κείμενό μου δέν θα πώ επιχειρήματα, διότι αυτά ακούστηκαν κατά κόρον υφ’ αμφοτέρων τών πλευρών.

Απασχολώ σήμερα αυτόν τόν χώρο τής εφημερίδας, γιά να πώ πώς αντιλαμβάνεται κάποιος οτι πρέπει να διευθετούνται τα εδαφικά θέματα. Και σ’ αυτήν τήν περίπτωση, η πλειοψηφία έχει δίκιο. Τό 1920 η Βρετανία έδωσε ανεξαρτησία στήν Ιρλανδία (αρχαία ονομασία τους, Έϊρε), με τήν συμφωνία όμως να κρατήσει τό βόρειο τμήμα της που έχει έκταση τά 17% τής όλης νήσου. Αυτονόητα όλος σχεδόν ο κόσμος (εξαιρουμένων τών βρετανών) λένε και λέω ότι το Μπέλφαστ θα πρέπει κι αυτό κάποτε να υπαχθεί στό Ιρλανδικό κράτος.

Από τό 1557 η Πορτογαλία είχε τό Μακάου (Makau). Βρίσκεται στά νότια παράλια τής Κίνας, 600 χλμ ανατολικά τών βιετναμικών συνόρων. Όλοι περιμέναμε ως αυτονόητο, οτι κάποτε θα έπρεπε κι αυτό «να πάρει τόν δρόμο του», και να δοθεί στήν Κίνα. Ούτε στήν Αυστραλία, ούτε στήν Σενεγάλη, και φυσικά, τί δουλειά έχουν εκεί οι πορτογάλοι; Πράγματι, από τίς 20/12/1999, αυτά τά 21 km² επανήλθαν στήν κινεζική επικράτεια, έπειτα από 442 χρόνια.

Το Χόνγκ-Κόνγκ περιήλθε στήν Βρετανία τό 1842. Έχει έκταση 1076 km² και κείται 64 km ανατολικά τού Μακάου. Περιήλθε κι αυτό (ως όφειλε) στήν Κίνα, στίς 30/6^ου/1997.

Ας θυμηθούμε και τά Φόλκαντ (Falkland ή Malvinas, 12.173 km²) τό 1982. Ποιός από εμάς δέν σκέφτηκε κάποια στιγμή: «Καλά μωρέ, η Αγγλία απέχει 13.000 km απ’ αυτά. Τα έχει από τό 1833. Πού θα πάει αυτό;». Γι’ αυτά έγινε και βρετανο-γερμανική ναυμαχία στίς 8/Δεκ/1914. Ο νέος πόλεμος άρχισε στίς 2/Απρ/1982. Τότε η νεότευκτη στήν ΕΟΚ Ελλάδα ακολουθήσασα καταδίκασε τήν ενέργεια τής Αργεντινής, με τό ονειρικό παραμύθι οτι καί η ΕΟΚ μελλοντικά (σνίφ!!) θα συμμερίζεται τά εδαφικά δίκαια τής Ελλάδος.

Σε δέκα χρόνια η Ελλάς έλαβε τήν πικρή γεύση τών «φίλων της». Ο τότε πρωθυπουργός γύρισε μή πιστεύοντας τό τί άκουσε από τούς ευρωπαίους γιά τό θέμα τής Μακεδονίας. Οτι οι σημερινοί σκοπιανοί ναί μέν ομιλούν σλαβικά, πλήν όμως είναι όντως απόγονοι τών αρχαίων ομοτίτλων τους, απλώς κάποιοι άλλοι τούς υποχρέωσαν να ομιλούν σλαβικά. «Γιά φανταστείτε εσείς οι έλληνες να σάς είχαν υποχρεώσει (πράγμα που δέν έκαναν) οι τούρκοι να λησμονήσετε τά ελληνικά! Επειδή σήμερα άπαντες θα μιλούσατε τουρκικά, τούτο συνεπάγει οτι θάσασταν κι εσείς τούρκοι;». Οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι κλπ, με γειά τους που τά λένε αυτά. Εμείς όμως, γιατί βγάζουμε τά μάτια μας μόνοι μας; Οι βόρειοι και ανατολικοί γείτονές μας βρίσκονται στήν επίζηλη θέση να μήν χρειάζεται να επινοούν επιχειρήματα, καθότι ξέρουν οτι πάμπολλοι «πρόθυμοι έλληνες» από μόνοι τους ξεφουρνίζουν ό,τι τούς κατέβει. Έχουμε γίνει κομπλεξικοί ψευτοδημοκράτες. Κάποιοι έχουν καταφέρει και μάς έκαναν να νομίζουμε οτι, «όσο πιό πολύ καταφέρομαι κατά τής πατρίδος, θρησκείας, γλώσσας μου, τόσο πιό προοδευτικός είμαι». Τινές εξ αυτών λέγουν: Μα αφού επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας γίνονταν διαρκώς εξαναγκαστικά μετακινήσεις πληθυσμών. Συνεπώς, ακόμη κι αν υπάρχουν πραγματικοί απόγονοι τών αρχαίων ελλήνων, οι περισσότεροι δέν ζούν στήν σημερινή Ελλάδα. Επιπλέον οι βυζαντινοί, ‑ακόμη και οι ύστεροι‑, δέν ήσαν έλληνες όπως μάς δίδασκαν, αλλά μετάλλαξη ρωμαίων. Φυσικά, τοιαύτες θεωρίες δέν τολμούν να τίς πούν σε κάποιον π.χ. αιγύπτιον, διότι οι συνέπειες θα είναι λίαν δραστικές.

Δέν τά έχω τόσο με τούς μαγνητόφωνες που τά λένε αυτά, όσο με τούς εκπαιδευτικούς που διαμορφώνουν παιδικές ψυχές κάτω τών 18 ετών, που φυσικά δέν ξέρουν ακόμη πώς να αντιδιαστείλουν. Σχεδόν το μοναδικό που σήμερα ενδιαφέρει τήν εκπαίδευση, είναι πώς θα υπερ-τονίζουν τήν αξία τής διαφορετικότητας. Τί καινό φρούτο είναι αυτό; Και γιατί σύμπαντες προσκολληθήκαμε σε κάτι τόσο ανούσιο αν όχι και επιζήμιο; Αλλά ας μήν πάω και σε άλλο θέμα και μακρύνω. Σήμερα έχει εφαρμογή το άσμα: «Ei, teacher, leave children alone».

Ανάφερα Ιρλανδία, Μακάου, Χόνγκ-Κόνγκ & Φόλκλαντ, διότι μόνον εάν κάνουμε παραλληλισμό θα διείδουμε καθαρά τό πώς θα αντιμετωπίζουν οι ξένοι τό Μακεδονικό θέμα. Ήδη στά ταβλατζίδικα οι σκοπιανοί γελάνε με τούς κυνηγημένους έλληνες που στίς ειδήσεις λένε ξανά και ξανά οτι ο Ζάεφ δέν προτάσσει τόν προσδιορισμό «Βόρεια». Κι εμείς θα καταντήσουμε να κλαψουρίζουμε: «When a man thieves a woman». Υπάρχει κανείς έλληνας που γνωρίζει ιστορία Ταϊλάνδης, Βολιβίας, Γουϊνέας και Πολωνίας; Προφανώς όχι! Γιατί λοιπόν να ξέρουν οι ξένοι, ιστορία Ελλάδος; Ούτε κακό είναι, ούτε σημαίνει οτι οι Χιλιανοί δέν είναι φιλομαθείς επειδή δέν γνωρίζουν ελληνική ιστορία. Το αποτέλεσμα; Θα νομίζουν οτι το πράγμα μιλάει από μόνο του: «Η Ελλάς κατέχει τό νότιο τμήμα τού Μακεδονικού κράτους, οπότε πρέπει κάποτε επιτέλους κι αυτό “να βρεί τόν δρόμο του”»! Ναί!

«Ό,τι εμπεριέχεται από τόν Αλιάκμονα μέχρι τόν Νέστο, μακάρι τάχιστα να δοθεί στούς Σκοπιανούς, ούτως ώστε να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Από τήν λίμνη τής Καστοριάς μέχρι τό Κάτω Νευροκόπι. Αρκετά οι τζαναμπέτες έλληνες τά εκμεταλλεύτηκαν και καρπώθηκαν. Ας πάνε επιτέλους αυτά, στόν πραγματικόν ιδιοκτήτη τους».

Είναι πολλά χρόνια που φοβόμουνα τήν έλευση τού 2021, ήτοι τά 200 έτη από τήν Επανάσταση. Ας μήν κάνω τόν «εκ τού κατόπιν σοφό», πάντως τό είχα πεί σε αρκετούς γνωστούς μου. Η Ελλάς έμοιαζε πάντα ως νοικιασμένος τόπος, που χατίρι μάς έκαναν οι αγγλο-ρωσο-γερμανο-γάλλοι και μάς τόν παραχώρησαν πρόσκαιρα γιά 200 έτη. Γι’αυτό γιά εξορύξεις στό έδαφός μας, έπρεπε πάντα να ρωτάμε καπεταναίους. Θα κλείσω εδώ. Συγγνώμη από μερικούς που δέν υπάγομαι σε εκείνη τήν πλευρά που βλέπουν τούς μακεδονομάχους ως κορόϊδα ή/και άρπαγες σε ξένον αχυρώνα. Η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα γιά τήν οποίαν με έκανε εσαεί τά μελλοντικά μου εγγόνια να ντρέπομαι να τά κοιτάξω στά μάτια («κι εσύ παππού τό 2019 τί έκανες; Τά φόρτωνες στούς άλλους;»), μού φέρνει στόν νού τό κάτωθι σονέττο, με πρωταγωνιστή τήν ίδια τήν απαρνημένη «Μακεδονία»:

Πεταλούδες

Αν σ’ άφησαν απ’ όξω

μονάχη σου  με τούς λυγμούς,

και βλέπεις δίχως δισταγμούς

παίρνεις χολή και όξο,

στό ουράνιο τό τόξο

στούς βελουδένιους του  αρμούς

σκέφθηκες ρίχνοντας καημούς:

«τά δάκτυλα  να σπρώξω».

Ένα πρωί  θ’ αντιληφθείς

πως ζείς μόνο με διώξεις

κι ολούθε σου  Ιούδες.

Σ’ αυτό θα φθάσεις  να σωθείς

στό άρμα σου  αν ζώξεις

μυριάδες  πεταλούδες.

Τ.,29/Ιαν/2019

Αθανάσιος  Ν. Πρίφτης