Ο Δήμος είναι οι ζωές των Δημοτών του

έκδοση 11-8-2018

ΤΟΥ  ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ

Δύσκολες μέρες βιώνουμε όλοι στον τόπο μας τα τελευταία αρκετά χρόνια. Καταστάσεις και συνθήκες που φάνταζαν αδιανόητες πριν το ξέσπασμα της κρίσης, έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

Η χώρα μας έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή από την οικονομική κρίση και μετράει ζημιές πρωτοφανείς για ανεξάρτητο κράτος σε περίοδο ειρήνης.

Πάνω από το 27% του ΑΕΠ έχει χαθεί, περισσότεροι από 500.000 συμπολίτες μας (και μάλιστα των πιο παραγωγικών ηλικιών) έχουν μεταναστεύσει αναζητώντας την τύχη τους στο εξωτερικό επαναφέροντας μνήμες της δεκαετίας 1950-60.

Μισθοί-συντάξεις κουτσουρεύτηκαν, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, πέρασαν στην απελπισία της ανεργίας. Την ίδια ώρα, δραματική επιδείνωση παρουσιάζουν όλοι οι δείκτες που αφορούν την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, την Περίθαλψη, τον Πολιτισμό, δεν υπάρχει τομέας της κοινωνικής και οικονομικής ζωής που να μην έχει πληγεί καίρια.

Για πρώτη φορά από την ανακήρυξη της Ελλάδας ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος το 1830, οι θάνατοι έφτασαν φέτος να ξεπερνούν τις γεννήσεις, γεγονός που δεν είχε συμβεί ούτε ακόμη και στις πιο σκοτεινές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας.

Σ΄ αυτές  τις συνθήκες, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως βασικός πυλώνας της αποκεντρωμένης διοίκησης και με ενισχυμένο τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει στον χώρο ευθύνης της.

Δεν υπάρχει Δήμος που να μην έχει να αντιμετωπίσει δημότες -ολοένα και περισσότερους- που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση που δεν απέχει πολύ από την κοινωνική τραγωδία, πιστεύω ακράδαντα πως δεν μπορεί να υπάρχει κανένα δίλημμα ή δεύτερη σκέψη για κανέναν απ’ όσους επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ιδιαίτερα της Πρωτοβάθμιας.

Αποτελεί όρο αδιαπραγμάτευτο για κάθε Δήμο που έχει συναίσθηση της αποστολής του να τεθεί σε άμεση προτεραιότητα η λειτουργία ή η σύσταση εκείνων των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών που μπορούν να εξασφαλίσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους δημότες τους όρους μιας ζωής με αξιοπρέπεια.

Είναι ανάγκη απόλυτη να αλλάξει η οπτική αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων των δημοτών. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται η λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών με κριτήρια και όρους ιδιωτικής επιχείρησης. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να “μπαίνουν στο ζύγι” η κερδοφορία του Δήμου με την κάλυψη των πιο απαραίτητων κοινωνικών και οικονομικών αναγκών των ανθρώπων που τον απαρτίζουν.

Δεν είναι “ισολογισμός” ο Δήμος. Ο Δήμος είναι οι ανάγκες, οι ζωές, η αξιοπρέπεια των δημοτών του. Ο πιο κερδοφόρος Δήμος, είναι αυτός που δημιουργεί τις προϋποθέσεις και παρέχει τις ευκαιρίες ώστε να καταστήσει  βιώσιμη τη ζωή των ανθρώπων που ζουν στα γεωγραφικά του όρια, στο πλαίσιο βέβαιο  μιας συνετής και χρηστής διαχείρισης.

Πολύ περισσότερο όμως δεν σημαίνει πως – ιδιαίτερα σε εποχές όπως η σημερινή- μπορεί να λειτουργεί, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την κοινωνική του πολιτική, με τη λογική της ανταποδοτικότητας: “δώσε μου τόσα, για να πάρεις λίγο λιγότερα”. Δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να επιδιώκονται κέρδη ακόμη και στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής. Δεν μπορεί να υπάρχει “κερδοφόρα” προσφορά και βοήθεια στον αδύναμο δημότη. Η αλληλεγγύη, η προσφορά, η ενίσχυση των πιο αδύναμων ώστε να τα βγάλουν πέρα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν “καταναγκαστικά έργα” από την πλευρά της δημοτικής αρχής.

Οφείλουν να υπάρχουν αυθύπαρκτα, να αποτελέσουν ακρογωνιαίο λίθο της δημοτικής πολιτικής, μακριά από υπολογισμούς και σκοπιμότητες, ξεχωριστά από έργα “βιτρίνας” ή από οποιεσδήποτε  “αναθέσεις” και “εργολαβίες”.

Ο Δήμος, είναι η κορυφαία έκφραση της συλλογικής οργάνωσης των πολιτών σε έναν γεωγραφικό χώρο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, Δήμος δεν υφίσταται ούτε αδειανός από Δημότες, ούτε με Δημότες εξαθλιωμένους ή πένητες.

Σε αυτήν ακριβώς τη λογική, και στα μηνύματα των καιρών οφείλει να  κινηθεί μια σοβαρή δημοτική αρχή.