ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 30/11/2013

Γκρινιαρόγατοι… Μόλις έπεσε λίγο η θερμοκρασία και τα πρώτα χιόνια στα ορεινά, αρχίσατε τα «ωχ» και τα «ουφ», λες και δεν επρόκειτο ποτέ ο φετινός χειμώνας να μας δείξει -έστω λίγα- από τα …δοντάκια του. Τι δηλαδή; Ακόμη κι αν έχουμε άσχημο καιρό για τις γιορτές, με βροχές, καταιγίδες, κρύο και χιόνια, στο τέλος θα τον ξεγελάσουμε το μουστερή. Μετά τις γιορτές, θα έρθουν οι Αλκυονίδες, κατόπιν θα αφεθούμε στη …μαγεία (;) των εκδηλώσεων για την κοπή της πίτας και τα αποκριάτικα ξεφαντώματα, ώσπου να μυρίσει η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…

Πάντως, απ’ όσα μου λένε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αγρότες, με τις βροχές που έπεσαν και πέφτουν, η γη «ξεδίψασε» για τα καλά. «Λαχείο» για τα σπαρτά και τις άλλες χειμερινές καλλιέργειες, αλλά και τα βοσκοτόπια.

Δεκέμβριος απ’ αύριο κι ανοίγει για τα καλά ο «χορός» της προετοιμασίας όλων μας για τα Χριστούγεννα, που δεν ξέρουμε ακόμη αν θα ‘ναι «λευκά», σίγουρα όμως θα ‘ναι γκρίζα, καθώς τίποτε το εξαιρετικό δεν προοιωνίζεται για τις τσέπες μας. Είναι τόσες πολλές οι κρατικές «αφαιμάξεις» σε φόρους, τέλη κυκλοφορίας κι άλλες οικονομικές υποχρεώσεις, που ακόμη κι εκεί που η ανεργία δεν διαλύει τα πάντα, θα ζορίσει -όσο δεν παίρνει- τους φαμελίτες. Και μπορεί μεν η αγορά να βάλει τα γιορτινά της, να κάνει χίλια – δυο για να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον του καταναλωτή, αλλά πάλι το γιορτινό τραπέζι θα πάρει τη μερίδα του λέοντος, αφού λίγα θα περισσέψουν (και αν…) για ένδυση, υπόδηση, δώρα και παιχνίδια. Ακόμη και οι τσέπες των αγροτών, που λίγο «ζεστάθηκαν» με τις επιχορηγήσεις, άδειασαν ήδη στη στιγμή, γιατί ήταν αρκετά τα οφειλόμενα των περισσοτέρων, στο κόστος των καλλιεργειών τους. Μακάρι να προβλέπω απλώς απαισιόδοξα και να με διαψεύσουν οι εξελίξεις, αλλά κάθε χειμώνας που περνάμε μέσα στην κρίση και την ύφεση αποδεικνύεται πιο δύσκολος και χειρότερος από τον προηγούμενο, με τη θηλιά των χρεών να σφίγγει διαρκώς γύρω από το λαιμό μας.

Αν δεν σκεφτόμουν τη χαρά των αθώων παιδιών, θα πρότεινα να στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο δένδρο, κρεμώντας πάνω του απλήρωτους λογαριασμούς και ειδοποιητήρια.

Σ’ όλον τον κόσμο υποτίθεται ότι υπάρχει Αη-Βασίλης κι εμείς επιλέξαμε να ντύσουμε -ως τέτοιον- τον …Σόιμπλε.

-Μπαμπά, τι θα μου πάρεις τα Χριστούγεννα;

-Τα λεφτά από τα κάλαντα.

Αντισταθείτε, ωστόσο… Κάντε κι αυτά τα Χριστούγεννα ζεστά και όμορφα, πρώτα στις καρδιές σας και μετά με το στολισμό των σπιτιών και άλλους εορταστικούς συμβολισμούς. Κάποιοι βιαστικοί στόλισαν ήδη το Χριστουγεννιάτικο δένδρο και καλώς έπραξαν.

Μια χούφτα διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, συνεπικουρούμενοι από τον …επαμφοτερίζοντα ρόλο καθηγητών και πρυτάνεων, κρατούν για καιρό κλειστά τα πανεπιστήμια. Δηλαδή, επειδή κάποιοι του Δημοσίου (ίσως και οι ανεπαρκείς μεταξύ τους) κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, αποφάσισαν να εκδικηθούν, όχι τόσο τον Κυβέρνηση, όσο χιλιάδες φοιτητές και τους γονείς τους, που πληρώνουν επί ματαίω ενοίκια και τα άλλα έξοδα φοίτησης. Και αναρωτιέμαι, αν δεν είχαν τις πολιτικές αβάντες της Αντιπολίτευσης, θα συνέχιζαν να στρέφονται ενάντια στην κοινωνία και φτωχών -κατά κανόνα- ανθρώπων, που καμιά απόλυση ή κινητικότητα ή διαθεσιμότητα δεν αποφάσισαν για τους βολεμένους;

Φυσικά, όλα τα παραπάνω αντηχούν σαν «ένα κομμάτι της κοινωνίας να στρέφεται εναντίον του άλλου», όπως συνηθίζουν να αποφθέγγονται οι «ιεροφάντες» της αντιπολίτευσης, που τους έχει πιάσει για τα καλά η πρεμούρα για την κατάληψη της εξουσίας και δεν βλέπουν τίποτε άλλο μπροστά τους, πολλώ μάλλον δεν βλέπουν το δίκιο των αδυνάτων, υπέρ του οποίου κόπτονται. Διότι, δεν πιστεύω ότι κανένας από τους παχυλόμισθους εθνοπατέρες και εθνομητέρες μας αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα έξοδα φοίτησης του δικού του κανακάρη ή της θυγατέρας. Μόνο τα παιδιά του φτωχού λαού παραδέρνουν στη φτώχεια και σπουδάζουν με χίλιες στερήσεις, προσπαθώντας να μη χαθεί ούτε μέρα από το υποχρεωτικό τους πέρασμα από τα πανεπιστήμια. Το φάσμα της διαρκούς ανεργίας -μετά- δεν είναι αρκετό για να κόβει τα …πόδια αυτών των παιδιών, στο ξεκίνημά τους; Πρέπει και να τιμωρούνται από τις -συχνά υπερφίαλες- διεκδικήσεις των βολεμένων;

Πόσο αίμα πρέπει να πιουν ακόμη τα στοιχειωμένα Τέμπη, από τόσα και τόσα τροχαία δυστυχήματα; Πότε, επιτέλους, θα τελειώσει ο νέος αυτοκινητόδρομος της παράκαμψής τους, που δείχνει κι αυτός να στοίχειωσε, σαν το γεφύρι της Άρτας; Νισάφι πια…  Μισό …αιώνα τώρα, όποτε περνάω από εκεί, πιάνεται η ψυχή μου (και προφανώς δεν είμαι ο μοναδικός οδηγός), όταν συνειδητοποιώ πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο δρόμος. Στενός, με επικίνδυνες στροφές και με τα βράχια του Κισσάβου να κρέμονται διαρκώς πάνω από το κεφάλι σου.

Ίσως να φταίει η …φάτσα του, ίσως η φήμη ότι είναι ο πιο σκληρός στις εκάστοτε διαπραγματεύσεις της Τρόικας με την Ελληνική Κυβέρνηση και ο Πάουλ Τόμσεν, εκπρόσωπος του ΔΝΤ, είναι ο πιο αντιπαθής από τους Τροϊκανούς. Παρά ταύτα, σε πρόσφατη συνέντευξή του προς την «Καθημερινή», ομολογεί, ότι «σύμφωνα με όλες τις διεθνείς συγκρίσεις, η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας είναι άνευ προηγουμένου. Η πρόοδος είναι τεράστια». Άλλα ουσιώδη σημεία της συνέντευξης: «Η κυβέρνηση θ΄ αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα την περίοδο 2014 – 2016. Τα μέτρα όμως «δεν θα πρέπει να θίγουν τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες», να μην είναι «οριζόντια», αλλά «να επικεντρωθούν σε τομείς όπου παραμένουν σπατάλες ή υπερβολικές δαπάνες, και να είναι προσεκτικά στοχευμένα, ώστε να προστατεύονται οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες». Οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα πρέπει να προχωρήσουν, ώστε να δοθούν ευκαιρίες στους νέους, όπου η ανεργία φτάνει το 60%. Είναι αναγκαία η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών σε κατοικίες, επειδή πολλοί εκμεταλλεύονται τη νομοθεσία, για να μην αποπληρώνουν τα δάνεια που έχουν πάρει. Πρέπει όμως να θεσπιστούν μέτρα στήριξης όσων πραγματικά αδυνατούν να πληρώσουν στεγαστικά δάνεια. Το Eurogroup πρέπει να τηρήσει τα συμφωνημένα, ως προς τη δανειακή δόση στα μέσα του 2014, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα παραμένει στη σωστή κατεύθυνση», (που παραμένει).

«Υπάρχει ζωή μετά το χρέος», ήταν το μήνυμα που έστειλε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία, ο οποίος την περασμένη Τετάρτη παρέδωσε στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά την έκθεση του Οργανισμού για την Ελλάδα. Ο κ. Γκουρία εξήρε τις προσπάθειες της χώρας για έξοδο από την κρίση, σημειώνοντας πως η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση παγκοσμίως στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Από καλά λόγια, όμως, κύριε Γκουρία μας, οι Έλληνες δεν χορταίνουν. Και για να φτάσουμε να τ’ ακούμε, χάσαμε όσα είχαμε και δεν είχαμε, μα -πάνω απ’ όλα- χάσαμε την ίδια μας την αξιοπρέπεια.

Ένα συγκλονιστικό κείμενο – ξέσπασμα ανάρτησε στο προφίλ της στο facebook η γνωστή αρθρογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα. Τα βάζει με τους πολιτικούς και όσους έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση, ενώ καταλήγει λέγοντας «θέλω πίσω τη ζωή μου». Διαβάστε ένα απόσπασμα από το κείμενο της: «Κουράστηκα. Πολύ. Έπαιξα όλες τις παρτίδες με τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα όλα μου τα άλλοθι. Έβαλα όλα τα στοιχήματα. Και τα ‘χασα. Είναι πολλά τα χρόνια. Είναι πολλά τα λόγια. Είναι πολλά τα ψέματα. Προσπαθώ να συνεχίσω να αγαπάω αυτή τη χώρα. Τη χώρα που γεννήθηκα. Που μεγάλωσα. Τη χώρα που είναι το πατρικό μου. Το πατρικό μου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, γομάρι γραφειοκράτη; Ξέρεις ότι για μένα «πατρίδα» είναι το σπίτι που γεννήθηκα; Ξέρει ότι για μένα πατρίδα είναι τα τρία δέντρα που φύτεψε ο πατέρας μου, τη μέρα που γεννήθηκα; Ένα για εκείνον, ένα για την μάνα μου ένα για μένα; Ξέρεις πως τα δέντρα αυτά υπάρχουν ακόμα; Τα τρία κυπαρίσσια… Του μπαμπά, της μαμάς και του μωρού, που γεννήθηκε μια πυρακτωμένη νύχτα του Ιουνίου. Υπάρχουν, θεριά ανήμερα. Να μου θυμίζουν και να με πονάνε. Κάποια κλαριά ξεραίνονται, πεθαίνουν. Κάποια φυτρώνουν καταπράσινα στην θέση τους. Κόντρα σε όλους και σε όλα – τα τρία κυπαρίσσια επιμένουν. Μόνο η μάνα μου κι εγώ τα πονάμε πια. Κι ο γιος μου. Ο γιος μου, που δεν ξέρω που θα τον ξεβράσει αυτή η «πατρίδα». Μπρος στα μάτια μας πήρε φωτιά το μέλλον των παιδιών μας. Στάχτη κι αποκαΐδια. Όλα όσα ξέραμε, όλα όσα μάθαμε, όλα όσα πιστέψαμε, όλα όσα περιμέναμε, στα τσακίδια όλα… Θέλω πίσω τη ζωή μας. Θέλω πίσω τα όνειρά μου. Θέλω πίσω το αύριο του παιδιού μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω πίσω τον τόπο μου. Θέλω πίσω το πατρικό μου. «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι», έλεγε ο Παλαμάς. Γιατί, σαν να το πατούν οι ξένοι, έτσι νιώθω. Θέλω πίσω τα τρία κυπαρίσσια μου. Που μέσα μου τα λέω πατρίδα.»

Υπηρέτησα μεγάλο μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στη Ρόδο και (σκεφτείτε, πριν από 40 χρόνια) οι ντόπιοι μακάριζαν τα οδικά έργα και τα κτίρια που κατασκεύασαν οι Ιταλοί, αφού τίποτε σημαντικό δεν έγινε σε υποδομές, από το 1948 και εντεύθεν, τότε που έγινε η προσάρτηση των Δωδεκανήσων στη μητέρα Ελλάδα. Ιδού, όμως, που -εν τω μεταξύ- υπήρξε κάποια …εξέλιξη. Κράτησαν μεν τη στενή παλιά γέφυρα των Ιταλών, ως μονόδρομο, αλλά τη συμπλήρωσαν με νέο μονόδρομο μέσα στο …ποτάμι. Και, βέβαια, δεν είναι για να …γελάς, αφού με την πρώτη πλημμύρα χάθηκαν τέσσερις ζωές.

Κι αν έτσι «μπαλώνουν» την εξέλιξη και τις υποδομές στην «αυτοκράτειρα» του τουρισμού Ρόδο, φανταστείτε τι γίνεται (ή μάλλον τι ΔΕΝ γίνεται) σε κάποια νησάκια της άγονης γραμμής…

Είναι ασύλληπτη η ταχύτητα, με την οποία οι ασυνείδητοι κάνουν πάλι σκουπιδότοπο, ένα χωράφι ή ένα ρέμα που μόλις καθαρίστηκε, στην περιοχή μας. Τι να πεις κανείς; Φαίνεται πως η ατιμωρησία προκαλεί τον καταστροφικό ωχαδερφισμό κάποιων.

Με απόφαση των δημάρχων Νάουσας και Φλώρινας ανεστάλη για προχθές Τετάρτη, στους δύο δήμους η λειτουργία όλων των σχολικών μονάδων. Όπως αναφέρεται στην απόφαση του δημάρχου Νάουσας (παρόμοια και του Φλώρινας), τα σχολεία κλείνουν «έχοντας υπόψη τα προβλήματα θέρμανσης των σχολικών μονάδων, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης, αλλά και την επιδείνωση των καιρικών συνθηκών, με τη μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας». Φοβάμαι, πως αν συνεχίσει αυτό το χάλι, οι σχολικές περίοδοι θα μετατίθενται για το …καλοκαίρι.

Μην ξεχνάτε όσους δίπλα σας πεινάνε, κρυώνουν, ζουν στο σκοτάδι, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Μια μικρή βοήθεια προς αυτούς, ίσως είναι η πιο σημαντική σας προετοιμασία για τα Χριστούγεννα.