Από την Αστραπή και τον Πύραυλο, στη Δήμητρα Ευξεινούπολης (φωτο-βίντεο)

Δέσποινα Κοτζιαπαναγιώτου

Δείτε το βίντεο – ντοκουμέντο, αγώνα του 1987, μεταξύ Γ.Σ.Α. και Δήμητρας

Οι κάτοικοι της Ευξεινούπολης υπήρξαν ανέκαθεν λάτρεις των εκδηλώσεων, της δημιουργίας, της ομαδικής διασκέδασης, των θεαμάτων και γενικότερα όλων των εκφράσεων του πολιτισμού. Όπως ήταν φυσικό, από νωρίς έδειξαν και την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και την τοπική ομάδα, τη «ΔΗΜΗΤΡΑ», την ιστορία της οποίας θα επιχειρήσουμε να ζωντανέψουμε μέσα από αυτές τις σελίδες. Μια ιστορία μεγάλη και πολύπλοκη, που δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί ολόκληρη μέσα σε μερικές αράδες, καθώς είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που σχετίζονται με την ομάδα, με τις προσπάθειες για τη δημιουργία, τη διατήρηση και την πορεία της στο πέρασμα του χρόνου, η οποία συνεχίζεται ασταμάτητα μέχρι τις μέρες μας. Αυτό που αξίζει να σημειώσουμε, είναι η αγάπη γι’ αυτή την ομάδα, η χαρά και η προθυμία εκείνων που σχετίζονται μαζί της με οποιοδήποτε τρόπο, προκειμένου να μας μιλήσουν και να μας περιγράψουν την ιστορία της, κατά την προσπάθεια για την ολοκλήρωση αυτού του αφιερώματος, που έγινε η αιτία για τη συγκέντρωση μιας μεγάλης παρέας, σε ένα από τα καφενεία που βρίσκονται στον πεζόδρομο του χωριού.

Η πρώτη ομάδα που υπήρχε στην Ευξεινούπολη, πολλά χρόνια πριν από τη γέννηση της «Δήμητρας», ήταν η «Αστραπή», η οποία συμμετείχε σε αγώνες με τις ομάδες των κοντινών χωριών, ανεπίσημα, εκτός πρωταθλήματος. Οι κομματικές -κυρίως- διαφορές μεταξύ των κατοίκων, που μάλιστα ήταν μοιρασμένοι σε δύο καφενεία ανάλογα με τις πεποιθήσεις τους, αλλά και η ανάγκη για περισσότερο ποδόσφαιρο, οδήγησαν το 1957 στη δημιουργία μιας δεύτερης ομάδας, του «Πύραυλου», η οποία είχε σχεδόν μόνιμο αντίπαλο την «Αστραπή», σε αγώνες ανάμεσα στον «Πάνω» και τον «Κάτω μαχαλά», όπως αναφέρουν οι ντόπιοι.

Δύο χρόνια αργότερα, οι σκέψεις και οι φιλότιμες προσπάθειες κάποιων πιο ανοιχτόμυαλων ανθρώπων, οι οποίοι έβλεπαν πάνω από κάθε είδους ιδεολογικές διαφωνίες, κατάφεραν να πείσουν τους φιλάθλους και τα μέλη των δύο ομάδων να ενωθούν σε μία, η οποία θα διέθετε μεγαλύτερη δυναμική και θα μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι σ’ εκείνες που ήδη συμμετείχαν στο τοπικό πρωτάθλημα. Οι προσπάθειες αυτές απέδωσαν καρπούς, και έτσι το 1959, από τη συγχώνευση των δύο παλαιότερων ομάδων, γεννήθηκε η «Δήμητρα», που αναγνωρίστηκε επίσημα από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας (ΕΠΣΘ), και άρχισε τη σταδιοδρομία της από την Γ’ Τοπική Κατηγορία.

Στους σκοπούς της νεοσύστατης ομάδας, όπως αναφέρονται στο καταστατικό της, εκτός από τις αθλητικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβάνονταν η διοργάνωση εκδρομών, εορτών, διαλέξεων, καθώς και η δημιουργία βιβλιοθήκης και Λέσχης Φιλάθλων, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι που την οραματίστηκαν και την ανέλαβαν εν τη γενέσει της, έβλεπαν αρκετά πιο μπροστά από την εποχή τους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο Αναστάσιος Ιωακειμίδης (Τασίκος), ο Σταύρος Λαγγούρας, ο Ιωάννης Πετρίδης και ο Αθανάσιος Αντωνιάδης, οι οποίοι δούλεψαν πολύ για να σταθεί η ομάδα, συμμετέχοντας ενίοτε και στο Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτοί μάζεψαν γύρω τους τα μέλη της και την κράτησαν ενωμένη για πολλά χρόνια.

Μέλη της πρώτης ομάδας ήταν οι: Πετράκης Μιχαήλ, Ιωακειμίδης Αναστάσιος, Σουφλιάδης Αθανάσιος, Λαγγούρας Σταύρος, Αποστόλου Νικόλαος, Κυρίτσης Γεώργιος, Καραγκούνης Δημήτριος, Αλπάκης Κωνσταντίνος, Σταμίδης Φώτιος, Λαγγούρας Πασχάλης, Μπελεκαΐδης Πρόδρομος, Σιδερίδης Κωνσταντίνος, Κουταρέλος Απόστολος, Σαββίδης Συμεών, Ραχμανίδης Νικόλαος, Δελημπορίδης Αθανάσιος, Ραχμανίδης Ιωάννης, Τουσούδης Ιωάννης, Καραγκούνης Βασίλειος, Ρεπάκης Ιωάννης, Ηλίας Γεώργιος, Παπαδόπουλος Σταύρος, Τσαπάρας Δημήτριος, Παυλίδης Θεόφιλος, Πετρίδης Ιωάννης, Ρεπάκης Κωνσταντίνος, Ιωάννου Ιωάννης, Ιωακειμίδης Νεόφυτος, Σάββας Σάββας, Τόπας Ευάγγελος, Καραγιάννης Νικόλαος, Καραγεώργος Αθανάσιος, Παληάς Βασίλειος, Κρικελάς Κωνσταντίνος, Μπελικιώτης Γεώργιος, Μπιζάτης Στέργιος, Ζαβός Βασίλειος, Αβραδόπουλος Χρήστος, Τσολάκογλου Νικόλαος, Παπαθανασίου Ιωάννης, Αποστόλου Απόστολος, Παστέας Βασίλειος, Ανανιάδης Ιορδάνης, Τσιρκιζίδης Θεόδωρος, Καμπούρης Απόστολος, Μπαβεκίτης Νικόλαος.

Ο Αλκιβιάδης Εσερίδης έγινε -για ένα μικρό διάστημα- πρόεδρος της ομάδας, τα πρώτα βήματα της οποίας ήταν αρκετά δύσκολα, καθώς δεν υπήρχαν τότε οι κατάλληλες εγκαταστάσεις και, βέβαια, οι απαραίτητες υποδομές.

Το έδαφος του γηπέδου ήταν χώμα ξερό, τα γόνατα των ποδοσφαιριστών, όπως και τα πλαϊνά μέρη των ποδιών τους ήταν καταφαγωμένα από τα χτυπήματα και οι πληγές δεν προλάβαιναν να κλείσουν μέχρι το επόμενο παιχνίδι, καθώς η ομάδα αγωνιζόταν κάθε Κυριακή, τη μία στο γήπεδό της και την άλλη εκτός έδρας.

Τα δοκάρια ήταν ξύλινα τετράγωνα και τα δίχτυα ήταν τοποθετημένα πάνω σε σωλήνα. Για τις ανάγκες καθαριότητας των ποδοσφαιριστών υπήρχε μία εξωτερική βρύση, ενώ από τα κενά της περίφραξης συχνά έμπαιναν μέσα στο χώρο του γηπέδου πρόβατα, για να βοσκήσουν το φρέσκο χορταράκι που με τις πρώτες βροχές φύτρωνε στις άκρες του.

Τα αποδυτήρια ήταν φτιαγμένα από τσιμεντόλιθους και για σκεπή είχαν τσίγκους. Μέσα στο κτίσμα αυτό υπήρχε ένα και μοναδικό μπαούλο, στο οποίο φυλάσσονταν τα ρούχα των ποδοσφαιριστών, καθώς και όλα τα πράγματα που διέθετε η ομάδα. Υπήρχε, επίσης, ένας μικρός χώρος που χρησίμευε για αποδυτήρια των διαιτητών, στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τον προηγούμενο.

Τα ρούχα των ποδοσφαιριστών τα έπαιρνε ο Πετρίδης και τα πήγαινε στο σπίτι του, που βρισκόταν δίπλα στο γήπεδο, όπου η γυναίκα του, η κ. Γιώτα, τα έπλενε και τα φρόντιζε αφιλοκερδώς για πολλά χρόνια.

Η προμήθεια του εξοπλισμού γινόταν από το κατάστημα αθλητικών ειδών Υφαντή, που βρισκόταν στο Βόλο, στην οδό Ερμού, απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο. Το συνολικό πακέτο, μαζί με τα παπούτσια και τις μπάλες, κόστιζε 200 δραχμές για όλη την ομάδα, όλη τη χρονιά.

Οι πάτοι των παπουτσιών είχαν ξύλινες σχάρες -και όχι πλαστικές τάπες όπως σήμερα- ενώ στις μύτες είχαν σιδεράκια για να μην χαλάνε εύκολα, καθώς οι παίκτες έξυναν συνεχώς με τα πόδια τους το χώμα. Βέβαια, πολλές φορές τα παπούτσια ήταν χαλασμένα, και άλλοτε οι παίκτες αναγκάζονταν να παίξουν με δύο …δεξιά ή δύο αριστερά παπούτσια.

Πριν από αρκετά χρόνια, ο Πετρίδης συνάντησε στο Βόλο τον καταστηματάρχη Υφαντή, συνταξιούχο πλέον, ο οποίος μιλούσε πάντα με τα καλύτερα λόγια για τη «Δήμητρα», και του είπε χαριτολογώντας: «Μου χρωστάτε 20 δραχμές, αλλά σας χαρίζω το χρέος γιατί είμαι φίλαθλος και οπαδός της ομάδας».

Τις Κυριακές που η ομάδα έπαιζε στην έδρα της, για να καταλάβουν οι κάτοικοι του χωριού ότι είχε αγώνα, στο γήπεδο της Ευξεινούπολης υψωνόταν η Ελληνική σημαία, και οι αγώνες γίνονταν με πολλούς θεατές, καρφωμένους -κυριολεκτικά- στη σίτα της περίφραξης.

Το κέρδος των ποδοσφαιριστών, μετά από κάθε αγώνα, ήταν μια λεμονάδα που την έπαιρναν από το καφενείο «Αλάσκα», το οποίο βρισκόταν δίπλα στο γήπεδο. Τα οικονομικά τους, καθώς κι εκείνα της Διοίκησης, δεν επέτρεπαν την αγορά ενός αναψυκτικού και μετά από κάθε προπόνηση.

Όταν η ομάδα πήγαινε καλά και τύχαινε να μαζευτούν τέσσερις – πέντε παίκτες στην ψησταριά του Μπέη, του Κατσαμπέκη ή του Καραμανιώλα, ο κόσμος που τους έβλεπε μαζί τους κερνούσε καμιά μπίρα, και άλλοτε κανένα λουκούμι, σε κάποιο από τα καφενεία του χωριού, που βρίσκονταν στον κεντρικό δρόμο της αγοράς, όπου γίνονταν η περίφημη κυριακάτικη βόλτα.

Προπονητές

Ανεπίσημα, πρώτος προπονητής της ομάδας υπήρξε ο Ιωάννης Πετρίδης, που ήταν και παράγοντας της Διοίκησης. Επίσημα, ο πρώτος προπονητής ήταν ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος, και ακολούθησαν οι: Τσούγκρας, Κορδίστας Παναγιώτης, Χρυσόπουλος Κωνσταντίνος, Μπελεγρίνης Χρήστος, Κολοβός Δήμος, Τσέκας Γεώργιος, Παυλίδης Δημήτριος, Πούλος Γεώργιος, Πάγκαλος Μιχάλης, Ζέρβας Χαράλαμπος, Επίσκοπος Ευάγγελος, Πραττής Κωνσταντίνος, Σταμπουλής Σταύρος, Κατσαμπέκης Λουκάς, Ανδρωνάς Μιχάλης, Παρισσάκης Δημήτριος, Κοντοστάθης Ευστάθιος, Γκόβαρης Χρήστος, Φραγγούλης Δημήτριος, Καλογήρου Ελευθέριος, ο οποίος είναι και ο σημερινός προπονητής.

Ποδοσφαιριστές

Από τους πρώτους ποδοσφαιριστές, που υπήρξαν και βασικά στελέχη του σκελετού της, και άλλοι που έπαιξαν αρκετά χρόνια σ’ αυτή, ήταν οι: Χατζηγεωργίου Πέτρος, Αντωνιάδης Αθανάσιος, Βελιάδης Μιλτιάδης, Γοδινόπουλος Ντίνος, Καράτερζης Σταύρος, Ξανθόπουλος Απόστολος, Πετράκης Ευάγγελος, Πετρίδης Πέτρος (τερματοφύλακας), Πέτρογλου Στέργιος, Χατζηβασιλειάδης Δημήτριος, Δεληζήσης Νάκος, Εσερίδης Δημήτριος, Μπελεγρίνης Σπύρος, Μπελεγρίνης Αλέκος, Τέφογλου Αργύρης, Παυλίδης Ηρακλής, Γοδινόπουλος Αντώνης, καθώς και δύο παίκτες από τον Πλάτανο, οι Βιτσελάς και Τέγος.

Τον Πέτρο Χατζηγεωργίου τον ζήτησαν κάποτε από τη Νίκη Βόλου, αλλά οι τότε παράγοντες δεν επέτρεψαν τη μεταγραφή του, στερώντας του, ίσως, ένα λαμπρό ποδοσφαιρικό μέλλον.

Ο Ηρακλής Παυλίδης, ήταν ο πρώτος που πήρε μεταγραφή από την Ευξεινούπολη για τον Αλμυρό, καθώς ο ίδιος επέμενε, και λόγω του ότι ήταν αρκετά ευαίσθητος χαρακτήρας, οι υπεύθυνοι συμφώνησαν, με υποσχέσεις για ικανοποιητικά ανταλλάγματα. Τελικά η μεταγραφή έγινε με αντάλλαγμα δύο μπάλες και πέντε ζευγάρια παπούτσια.

Πρόεδροι

Τη θέση του Προέδρου της «Δήμητρας», ανέλαβαν κατά καιρούς οι: Λαγγούρας Σταύρος, Ζαχαρόπουλος Νικόλαος, Ντιβανίδης Αργύρης, Μπελικαΐδης Χαράλαμπος, Μιχαλακόπουλος Κωνσταντίνος, Καραφέρης Δημήτριος, Σχουλής Αλέξανδρος, Ανδρωνάς Χρήστος, Δεληζήσης Βασίλειος, Σιδερίδης Πολυχρόνης, Νιζάμης Θωμάς, Σαρρής Γεώργιος, Τσιότρας Νικόλαος, Παυλίδης Σάββας, Βαζούρας Δημήτριος, Χατζηδημητρίου Φώτης και Μηλιώνης Αντώνης.

Διακρίσεις ποδοσφαιριστών

Από τη «Δήμητρα» Ευξεινούπολης, αρκετοί παίκτες μεταγράφηκαν στον Γυμναστικό Σύλλογο Αλμυρού, και κάποιοι άλλοι στον Ολυμπιακό Βόλου, όπως οι: Κωτούλας Ιωάννης, Τσέκας Γεώργιος, Μπέκας Κωνσταντίνος, Στεφανής Δημήτριος, Γκόβαρης Χρήστος, Σαρρής Κωνσταντίνος, Μπασαγιάννης Απόστολος. Ο ποδοσφαιριστής Χρήστος Τόλιος δοκιμάστηκε στην ΑΕΚ αλλά, για οικονομικούς λόγους, τον κέρδισε τελικά ο Ολυμπιακός Βόλου. Ο Μιχάλης Ανδρωνάς μεταγράφηκε στον Ανδρούτσο Γραβιάς, ενώ ο Αλμυριώτης παραολυμπιονίκης Γιώργος Καραμηνάς αγωνίστηκε στη «Δήμητρα» ώσπου του συνέβη το ατύχημα. Για διάφορους λόγους δεν μεταγράφηκαν στη Νίκη Βόλου ο Πέτρος Χατζηγεωργίου, όπως προαναφέραμε, και ο Κωνσταντίνος Καλαϊτζόγλου.

Επί προεδρίας Αργύρη Ντιβανίδη, έγινε η πρώτη ανακατασκευή του γηπέδου της Ευξεινούπολης, όπου το έδαφος στρώθηκε με ψιλό χώμα, ενώ κατασκευάστηκαν και καινούργια αποδυτήρια.

Επί προεδρίας Κώστα Μιχαλακόπουλου, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1984 το πανηγύρι της Ευξεινούπολης, που από την αρχή καθιερώθηκε να γίνεται δύο συνεχόμενες ημέρες, την παραμονή της Παναγίας -που ήταν και η προστάτιδα της ομάδας- και ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, όπου πανηγύριζε και ο αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου ναός του χωριού.

Μετά την πρώτη εκείνη επιτυχημένη προσπάθεια, η ομάδα συνέχισε για μερικά χρόνια να έχει την ευθύνη για τη διοργάνωση της εκδήλωσης, στην οποία συμμετείχαν αφιλοκερδώς όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου μαζί με τους ποδοσφαιριστές, ενώ  αργότερα την ανέλαβαν ιδιώτες, αφού κάτι τέτοιο ήταν πλέον εξαιρετικά δύσκολο. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η «Δήμητρα» ανέλαβε και πάλι τη διοργάνωση του πανηγυριού.

Απόστολος Ξανθόπουλος: «Άρχισα να παίζω στην ομάδα με δύο δεξιά παπούτσια. Εκείνη την εποχή ο Αναστάσης Ιωακειμίδης είχε πάει στη Νίκη Βόλου και είχε πάρει ό,τι μπόρεσαν να του παραχωρήσουν από αθλητικό εξοπλισμό. Σαν να μην έφτανε που και τα δύο παπούτσια που μου έδωσαν ήταν δεξιά, ήταν και μεγαλύτερο νούμερο από το δικό μου, κι έτσι μου έδωσαν και δύο ζευγάρια κάλτσες, που τις φορούσα διπλές για να μπορέσουν τα παπούτσια να σταθούν στα πόδια μου.

Τους χειμερινούς μήνες οι αγώνες γίνονταν συχνά μέσα στις λάσπες και τους πιο θερμούς στο ξερό χώμα. Κάποτε χτύπησα άσχημα το πόδι μου και έκανα καιρό να συνέλθω. Μια άλλη φορά πάλι, από κεφαλιά μου έφυγε μια τούφα από τα μαλλιά μου, καθώς οι μπάλες ήταν φτιαγμένες με κορδόνι (σημερινή βαλβίδα). Όταν ο καιρός ήταν βροχερός η μπάλα βάραινε πολύ από την υγρασία και χαλούσε εύκολα. Την πηγαίναμε τότε στον Τασίκο, που είχε τσαγκάρικο κι εκείνος την έραβε με σακοράφα, ενώ πολλές φορές τη ράβαμε και μόνοι μας.

Ο πρώτος φιλικός αγώνας στον οποίο έλαβε μέρος η «Δήμητρα», μετά τη συγχώνευση και την επίσημη αναγνώρισή της, έγινε στο Αερινό (παλαιά ονομασία Περσουφλί). Ένας γιατρός από το χωριό είχε αθλοθετήσει ένα κύπελο για τη νικήτρια ομάδα. Η Δήμητρα προηγούνταν με σκορ 1-2, γεγονός που δεν άρεσε καθόλου στους ντόπιους κατοίκους, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσει από νωρίς ο πετροπόλεμος. Ο Κωνσταντίνος Πετράκης και ο Αλκιβιάδης Εσερίδης έφαγαν μερικές δυνατές πετριές, μάλιστα ο Πετράκης χρειάστηκε βοήθεια, καθώς είχε πέσει στο έδαφος και βογκούσε. Τα επεισόδια όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Οι πιο «θερμόαιμοι» από τους ντόπιους θεατές έτρεξαν στα σπίτια τους και πήραν καραμπίνες και όποια άλλα όπλα διέθεταν, επιστρέφοντας με άγριες διαθέσεις στο χώρο του γηπέδου, μαζί και με τους αγροφύλακες. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε άρον – άρον και να επιστρέψουμε στην Ευξεινούπολη με το φορτηγό του Γιώργου Γεωργίου, που μας περίμενε στη στάση των γραμμών του τρένου και μας φόρτωσε στην καρότσα, αφού τη γλιτώσαμε πολύ φτηνά».

Πέτρος Χατζηγεωργίου: «Ένας από τους παράγοντες του Ολυμπιακού Πειραιώς ερχόταν κάποτε στην Ευξεινούπολη και παρακολουθούσε τους αγώνες της Δήμητρας, στους οποίους συμμετείχα κι εγώ. Σύντομα με ξεχώρισε, και μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στη μεγάλη ομάδα. Όταν αργότερα κατέβηκα στην Αθήνα για να δουλέψω, πήγα δύο φορές στο γραφείο του και τον αναζήτησα, αλλά δεν κατάφερα να τον συναντήσω. Έτσι, η ιστορία αυτή έληξε άδοξα, όπως κι εκείνη με τη Νίκη Βόλου, όπου οι τότε υπεύθυνοι της ομάδας δεν επέτρεψαν τη μεταγραφή μου. Αργότερα, επέστρεψα στο χωριό και ξαναέπαιξα στη Δήμητρα. Δεν ήταν γραφτό να κάνω καριέρα στο ποδόσφαιρο με μια μεγάλη ομάδα, παρότι είχα τις ικανότητες.

Κάποτε, ήταν να πάμε να παίξουμε στα Κανάλια, με τα οποία υπήρχε μεγάλη αντιπαλότητα. Ζήτησα τότε από τον ταμία της ομάδας, τον Θεόφιλο, να μου δώσει 200 δραχμές για να πάρω μέρος στον αγώνα, καθώς ήταν σίγουρο ότι θα έπεφτε πολύ ξύλο, και οι αντίπαλοι θα επιδίωκαν να με βγάλουν νοκ-άουτ, γιατί ήμουν το πρώτο όνομα, ο γκολτζής της ομάδας. Δεν μου έδωσαν τα χρήματα και δεν πήγα. Στον αγώνα αυτό η Δήμητρα έχασε, αλλά εγώ γλίτωσα το ξύλο που έφαγαν οι άλλοι παίκτες, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο».

Ο Πέτρος Χατζηγεωργίου αγωνιζόταν με το νούμερο 10. Όπως μας πληροφόρησαν εκείνοι που τον γνωρίζουν καλά, εκτός από το ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης στα χρόνια του, είχε και πολύ μεγάλη πέραση στις γυναίκες.

Αλέκος Μπελεγρίνης: «Σε έναν δύσκολο αγώνα – ντέρμπι με την ομάδα του Ριζόμυλου, στην έδρα μας, έγινε ποδοσφαιρική ανταρσία. Δύο βασικά στελέχη, ο τερματοφύλακας Πέτρος Πετρίδης και ο Πέτρος Χατζηγεωργίου, απαίτησαν να ξεκινήσει στην 11άδα ο Δημήτρης Χατζηιωακειμίδης, γιατί ήταν φίλος τους. Τότε, ο υπεύθυνος της ομάδας τους απέκλεισε όλους από την 11άδα, λόγω της ανταρσίας, και έβαλε τερματοφύλακα έναν από τους θεατές που παρακολουθούσαν το παιχνίδι έξω από την περίφραξη, τον Χρήστο Ρούσσα. Τελικά κερδίσαμε τον αγώνα 1-0, με γκολ που έβαλε ο Απόστολος Ξανθόπουλος.

Η πατάτα

Υπήρχαν άτομα που γνώριζαν από ποδόσφαιρο αλλά δεν είχαν δελτίο για να αγωνιστούν με την ομάδα. Για τις περιπτώσεις αυτές ο τότε πρόεδρος είχε εφεύρει μια δική του πατέντα. Έπαιρνε μια πατάτα, την έκοβε στα δύο και την πατούσε πάνω σ’ ένα δελτίο στη θέση της σφραγίδας. Τραβούσε μελάνι από τη σφραγίδα, την τοποθετούσε στο δελτίο που ήθελε να βγάλει, και, με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να πάρουν μέρος στους αγώνες της ομάδας οι «νεοαποκτηθέντες» παίκτες.

Το καμπαναριό

Ο Τασίκος δοκίμαζε τους προτεινόμενους υποψήφιους ποδοσφαιριστές. Κάποτε ήρθε από την Αθήνα ο Ντίνος Γοδινόπουλος, και πήγε στο γήπεδο για να δοκιμαστεί. Η δοκιμή ήταν να σουτάρει τη μπάλα όσο πιο μακριά μπορούσε. Εκείνος την έριξε τόσο ψηλά που σχεδόν ξεπέρασε το ύψος του καμπαναριού της εκκλησίας, η οποία βρισκόταν πολύ κοντά στο γήπεδο, και μάλιστα δύο φορές. Τον πήγε τότε ο Τασίκος στον προπονητή της ομάδας και του είπε: «Σου έφερα έναν παιχταρά, ο οποίος πηγαίνει τη μπάλα δύο καμπαναριά!». Έτσι, ο Γοδινόπουλος έβγαλε δελτίο και αγωνίστηκε με την ομάδα την επόμενη, κιόλας, Κυριακή.

Σε κάθε αγώνα που έδινε η ομάδα στην έδρα της γινόταν «πανηγύρι» από κόσμο, και, εκτός από τους άντρες φιλάθλους, μαζεύονταν πολλές κοπέλες για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που έκανε τους παίκτες της ομάδας να δείχνουν όλο και μεγαλύτερο ζήλο, για να εξασφαλίζουν και τις …κατακτήσεις τους. Όλος ο Αλμυρός ανέβαινε στο χωριό, με αποτέλεσμα να μας «πάρουν» τότε πολλά κορίτσια».

Κώστας Μιχαλακόπουλος: «Το 1982-83 πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Μπάμπης Μπελικαΐδης, κι εγώ γενικός αρχηγός. Μετά την παραίτηση του Μπελικαΐδη, με απόφαση του Δ.Σ., ανέλαβα τη θέση του προέδρου για την επόμενη χρονιά. Εκείνη την εποχή η Δήμητρα αγωνιζόταν στη Β’ Τοπική Κατηγορία, μαζί με τον Αλμυρό, ενώ για τη νέα σαιζόν ανέβηκαν και οι δύο ομάδες στην Α’ Τοπική Κατηγορία. Με το τέλος της αγωνιστικής περιόδου έγιναν αρκετά σοβαρές μεταγραφές και συγκεκριμένα: Χρήστος Τόλιος (Αγιάλας) από τη Βρύναινα, που έπαιζε με τον Αίαντα Σούρπης και η επόμενη μεταγραφή του ήταν στον Ολυμπιακό Βόλου, ομάδα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας, Δημήτριος Γιώργου από την ομάδα της Κορίνθου, Δημήτριος Γουργιώτης από το Αχίλλειο, και Γρηγόρης Βετσιβανίδης από την Ερέτρια Φαρσάλων.

Το Δ.Σ. της ομάδας αποφάσισε να κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια για την αποκατάσταση του ονόματος της Δήμητρας, η οποία στο επόμενο πρωτάθλημα πήγε πάρα πολύ καλά, παρά τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Στο σοβαρό αυτό ζήτημα, πρώτος μεγάλος συμπαραστάτης της έγινε ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας Ευξεινούπολης, Χριστόφορος Παυλίδης, ο οποίος με προσωπικά του έξοδα έφτιαξε καινούργια αποδυτήρια, τα εξόπλισε, και πλήρωνε τον προπονητή. Για όλους αυτούς τους λόγους η ομάδα τον τίμησε σε ειδική εκδήλωση που έγινε στα γραφεία της, δίνοντάς του τον τίτλο του επίτιμου προέδρου.

Το οικονομικό πρόβλημα όμως εξακολουθούσε να υπάρχει, και για την κάλυψη των γενικότερων αναγκών της ομάδας έπρεπε να εξευρεθούν πόροι, εκτός από τις συνδρομές και τη βοήθεια των φιλάθλων που, ήταν μεγάλη. Έτσι, το Δ.Σ. αποφάσισε ομόφωνα να συμμετέχει στο παζάρι του Αλμυρού – που τότε γινόταν στα Πλατάνια- με δύο παράγκες για σουβλάκια, τη μία δίπλα στην άλλη, οι οποίες παραχωρήθηκαν από τον Δήμο Αλμυρού, και ακολούθησε η απόφαση που καθιέρωσε το πανηγύρι του χωριού, τον Δεκαπενταύγουστο.

Την ίδια εποχή, το Δ.Σ. κίνησε τη διαδικασία για την κατασκευή ενός αναψυκτηρίου στην παραλία Άγιος Ιωάννης Ευξεινούπολης, την οποία έφερε εις πέρας τον ίδιο χρόνο με προσωπική εργασία των μελών του Δ.Σ., των παικτών και των φιλάθλων από το χωριό, και τη δωρεάν μελέτη και επίβλεψη των μηχανικών Κωνσταντίνου Κρανά και Κωνσταντίνου Μαμούρα. Το αναψυκτήριο αυτό το εκμεταλλεύτηκε η ομάδα τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του, τη δεύτερη χρονιά όμως αποφασίστηκε να βγει σε δημοπρασία η ενοικίαση του χώρου, με πλειοδότη τον Δημήτρη Κουτρούλη από την Ευξεινούπολη, που το νοίκιασε για τέσσερα χρόνια.

Παράλληλα, γίνονταν εκδηλώσεις, μεταξύ αυτών και χοροεσπερίδες, με μεγάλη συμμετοχή από τον κόσμο της Ευξεινούπολης και του Αλμυρού, κι έτσι μπόρεσε η ομάδα να σταθεί στα πόδια της. Όλα αυτά αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο για τη μετέπειτα πορεία της στο τοπικό πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας.

Διακαής πόθος όλων των συντελεστών της ομάδας, υπήρξε η τοποθέτηση χλοοτάπητα στο γήπεδό της. Ο πόθος αυτός έγινε κάποτε πραγματικότητα με τη βοήθεια της τοπικής Κοινότητας, και οι ποδοσφαιριστές κάθε ηλικίας μπορούσαν πλέον να παίζουν μπάλα μέσα στο πράσινο. Το γήπεδο ήταν ανοιχτό για όλα τα παιδιά του χωριού, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την ανάδειξη πολλών ταλέντων.

Τα χρόνια πέρασαν και τα ηνία της ομάδας παραδόθηκαν σε νέους ανθρώπους από την Ευξεινούπολη, στους οποίους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τη μετέπειτα και τη μέχρι τώρα πορεία της.

Επί προεδρίας Σάββα Παυλίδη, το γήπεδο της Δήμητρας ανακατασκευάστηκε, αποκτώντας τη σημερινή του μορφή με τις σύγχρονες εγκαταστάσεις, και έγινε ένα από τα ωραιότερα γήπεδα της περιοχής.

Ευκαιρίας δοθείσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια όλους τους συνεργάτες μου, καθώς και τον κόσμο της Ευξεινούπολης που μας στήριξε. Για να καταλάβει κανείς την αγάπη αυτού του κόσμου για την ομάδα, αναφέρω χαρακτηριστικά ότι μέσα σε ένα βράδυ συγκεντρώθηκε το ποσό των 280.000 δραχμών, που χρειάστηκε κάποτε για τη μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή από το Βόλο».

Ο Κώστας Μιχαλακόπουλος παρέμεινε πρόεδρος της Δήμητρας επί σειρά ετών, έχοντας πάντα την αμέριστη συμπαράσταση των μελών του Δ.Σ. και των φιλάθλων. Σύμφωνα με πληροφορίες μας είχε χαρακτηριστεί ως ένας από τους καλύτερους προέδρους για το τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, από τον Μαγνησιακό Τύπο, σε σχετικά δημοσιεύματα της εποχής.

Νάκος Δεληζήσης: «Ξεκίνησα το 1962, από τους μικρούς της ομάδας, με την οποία συμμετείχα μέχρι το 1976 σε όλα τα πρωταθλήματα. Ήταν η μεγαλύτερη διάρκεια συμμετοχής σε επίσημους αγώνες. Το 1963 είχαμε προπονητή τον Απόστολο Ευαγγελόπουλο, για δύο χρόνια. Εκείνος με προώθησε στην πρώτη ομάδα, την τακτική, καθώς τότε από τους μικρούς παίκτες έπαιρναν τους καλύτερους.

Από εκείνα τα χρόνια έχω πολλές καλές, αλλά και κακές αναμνήσεις. Μια από τις κακές είναι ότι σε πολλά παιχνίδια στο Βόλο οι διαιτητές, όχι μόνο δεν μας ευνοούσαν ποτέ, παρά έκαναν και ό,τι μπορούσαν για να μην κερδίσουμε τους αγώνες.

Μια από τις καλές αναμνήσεις είναι ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σε μια αναμέτρηση με το Στεφανοβίκειο, πέτυχα όλα τα τέρματα της ομάδας, πέντε στο σύνολο. Δύο γκολ εκτός έδρας, όπου ο αγώνας έληξε ισόπαλος με τελικό σκορ 2-2, και άλλα τρία στο δικό μας γήπεδο, όπου κερδίσαμε το παιχνίδι με σκορ 3-0. Επίσης, ήμουν αυτός που εκτελούσε όλα τα πέναλτι για λογαριασμό της ομάδας.

Η Δήμητρα Ευξεινούπολης, σήμερα, έχει μια σωστή Διοίκηση, με πολύ καλό προπονητή που δουλεύει σωστά, γι’ αυτό και κατέχει την 3^η θέση βαθμολογικά στην Α’ Τοπική Κατηγορία, με πολύ δουλειά και συμπαράσταση από τους φιλάθλους, οι οποίοι συμμετέχουν στο έργο της και τη στηρίζουν συνεχώς».