Το πλοίο των Ζερελίων – Γράφει η Θεοδώρου Κυριακή

έκδοση 21-4-2018

Το έργο που καθιστά την περιοχή του Δήμου Αλμυρού, ένα διεθνούς ενδιαφέροντος θεματικό αρχαιολογικό, περιβαλλοντικό, πολιτιστικό πάρκο, εξοπλισμένο με όλες τις σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις για εκπ/ση, σεμινάρια, συνέδρια δίπλα στον νεολιθικό οικισμό των Ζερελίων ηλικίας 8.500 ετών, δηλαδή παλαιότερο του Διμηνίου και του Σέσκλου, γνωστά ως οι παλαιότεροι νεολιθικοί οικισμοί.

Στις προϊστορικές λίμνες των Ζερελίων, βιότοποι, τα μάτια του Δία, με περιβάλλοντα χώρο εξοπλισμένο με παρατηρητήρια πουλιών, κιόσκια ξεκούρασης, γεφυράκια και οδούς πεζοπορίας – περιπάτου, που σε οδηγούν σε σημεία κατάλληλα για ασκήσεις διερεύνησης στο πεδίο, πάσης φύσεως, καθώς και πάρκινγκ.

Προ τριετίας, είχε ειπωθεί σε ξενάγηση στο χώρο του Γιαννοπούλειου Αρχαιολογικού Μουσείου Αλμυρού, και προς τιμήν της, δια στόματος της υπεύθυνης αρχαιολόγου τότε κας Ροντήρη την ημέρα των Μουσείων, «κάποτε εδώ θα έρθει η ανάπτυξη» ενώ μας παρουσίαζε τις διπλανές εγκαταστάσεις Σαμαρίκου – μνημεία της προβιομηχανικής περιόδου, που τις χαρακτήριζε «ΤΣΑΛΑΠΑΤΑ» του Αλμυρού.

Επειδή λοιπόν, όπου υπάρχει πολιτισμός υπάρχει ανάπτυξη και κοσμοπολιτισμός, και επειδή επιτέλους ο Αλμυρός το χρωστάει στον εαυτό του να πάψει να περιστρέφεται γύρω από παλαιές μορφές και ρυθμούς ανάπτυξης, αυτή η πόλη, που είναι κόμβος πάσης φύσεως, εθνικοί οδοί, αεροδρόμιο, λιμάνια – που ακόμα περιμένουν να χαρακτηριστούν! – και πολύ ωραιότερος και δυνάμει κοσμοπολιτικός από άλλες του ιδίου βεληνεκούς θεσσαλικές πόλεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Επειδή ακόμη δεν είναι ένα χωριό πεταμένο μέσα στη λάσπη του θεσσαλικού κάμπου και κουβαλάει μια βαριά ιστορία και έχει γεννήσει μεγάλες προσωπικότητες, και επειδή το χρωστάει και στη νεολαία του να προχωρεί και όχι να οπισθοδρομεί ή να πηγαίνει με ρυθμούς χελώνας, ας κάνει την κίνηση των κινήσεων συστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις του. Με ομόνοια, να υποστηρίξει τον πολιτισμό ως μέσο ανάπτυξης, ξεκινώντας από την κατασκευή του δρόμου  για τα Ζερέλια, που ήδη έπρεπε να είναι έτοιμος. Θα είναι το φυτίλι, που θα πυροδοτήσει το έργο, ώστε να ξεκινήσει μέσω του πολιτισμού η αλλαγή στον τόπο, με την μέγιστη εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων που δίνονται και θα δοθούν.

Έχουμε αργήσει αλλά δεν έχουμε χάσει όλα τα τρένα. Μπορούμε κυρίες-ιοι να χαρακτηρίσουμε λιμάνια, τα φυσικά λιμάνια μας, ώστε να μην καυχιέται ο Βόλος, ότι είναι το μοναδικό λιμάνι της Θεσσαλίας; Να παλέψουμε και είναι εφικτό να πάρουμε πίσω τα φιλέτα που χάσαμε – αερόδρόμιο, Φθιώτιδες θήβες, Πύρασσο, Δημητριάδα Αιδινιώτικη μαγούλα και πολλά άλλα- με την «απώλεια» του Δήμου Αγχιάλου;

Τι θα μπορούσαμε άραγε να προσφέρουμε στους δυναμικότατους φίλους Αγχιαλίτες, τους οποίους κάποτε με αγάπη υποδεχθήκαμε στον τόπο αυτό, με ειδική αντιπροσωπεία και τελετές, ώστε να επιτευχθεί άθλος της  ένωσης τους, σε κοινή δημοτική ενότητα με τον Δήμο Αλμυρού, ο οποίος κάποτε παραχώρησε στη νεοσύστατη Αγχίαλο τα κτήματα. Ευεργεσία που δεν πρέπει να  ξεχνούν οι φίλοι Αγχιαλίτες και όπου βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο, το κλειδί  της τουριστικής ανάπτυξης και υποστήριξης όλου του νομού και των όμορων νομών.

Ας αναλογιστούν κι αυτοί καλύτερα το συμφέρον τους. Καμμιά δουλειά δεν έχει ο Βόλος ούτε χωροταξικά ούτε οικονομικά στα «χωράφια» του Αλμυρού!

Δρόμοι, στήριξη παραδοσιακών ασχολιών και της υπάρχουσας βιομηχανίας σε συνδυασμό με δυναμική στροφή προς πάσα μορφή τουριστικής ανάπτυξης, υποστήριξη των εκπ/κων και αθλητικών δομών και δυνατοτήτων, δημιουργία υποδομών φιλοξενίας  και συνεχής ενημέρωση πάνω σ’ αυτό, με στόχο και μέσο τον πολιτισμό και τον κοσμοπολιτισμό.

Αυτός κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ο δρόμος που οδηγεί στο μέλλον. Και ίσως να μη με απασχολούσε τόσο πολύ, αν δεν ένοιωθα τόσο έντονα, ότι το μέλλον αυτό δεν είναι δικό μας αλλά  το χρωστάμε στα παιδιά μας !!  Όλοι εμείς, που λεγόμαστε αλμυριωτικός λαός, πρέπει να παλέψουμε για το μέλλον ΤΟΥΣ. Και η ώρα αυτή είναι ΤΩΡΑ!!