“Αμύνεσθαι περί Πάτρης”

του Κώστα Γκουντάρα

Πολέμησαν για μας πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας και αρκετοί  άφησαν τα κόκαλά τους εκεί, άλλοι πάλι και όχι λίγοι, γύρισαν με κρυοπαγήματα, κάποιοι δε όχι αρτιμελείς, δεν ήταν όμως και λίγοι που γύρισαν τροπαιούχοι κάνοντας το χρέος προς την Πατρίδα. Οι μαχητές της Ελλάδας, οι στρατευμένοι φρουροί πολέμησαν για τα ιδανικά των Ελλήνων, για το ηθικό και πνευματικό μεγαλείο της φυλής μας, για τις Θερμοπύλες, το Μεσολόγγι, το Κούγκι, την Ιωνία, την Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, το Τεπελένι, για ό,τι έχει ευωδία και άρωμα Ελληνικό, διασώζοντας όσια και ιερά, φυλή και Πατρίδα. Πόσο λαμπρές σελίδες γραμμένες από «αγράμματους»  Πατριώτες; Πόσο δάκρυ γλυκόπικρο και πόση υπερηφάνεια προκαλεί στην ψυχή μας η θυσία τους; Νάναι η νοσταλγία, νάναι το όνειρο, νάναι το πνεύμα του Σωκράτη, του Αριστοτέλη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Μαρτύρων της Πίστης μας, νάναι ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, που θα συνεχίσει τον αγώνα για την κόκκινη Μηλιά;  Γιατί η κληρονομιά αυτή φώτισε και φωτίζει και θα φωτίζει όλους μας όπως ο Ήλιος τη Γη. Όπως το κερί,  για να νικηθεί το σκοτάδι. Ό,τι και νάναι, πάντως, από μόνο του αποτελεί τον Παρθενώνα κάθε φτωχού και μη, κάθε τίμιου, κάθε ενάρετου, κάθε αγωνιστή, κάθε ΕΛΛΗΝΑ. Φάροι αιωνιότητας και γαλαξίες αυτόφωτων αστέρων, που για αιώνες θα ρίχνουν τις ακτίνες τους και θα ζεσταίνουν μ’ αυτές τις ελληνικές ψυχές.

Αυτές που ξέρουν να τιμούν και να ενθυμούνται. Γιατί, τί νόημα έχουν τα βαρύγδουπα λόγια, τα μεστά άρθρα, που χάνονται γρήγορα, είναι στιγμιαία και χωρίς αύριο; Μήπως είναι ύβρις η λήθη; Αγωνίστηκαν για την Πατρίδα, για την οικογένεια, τη Πίστη. Δεν ζητιάνεψαν τη λευτεριά, αλλά δικαιωματικά την κατέχουν, γι’ αυτό και άφησαν τα κόκαλά τους εκεί, στην Κλεισούρα της Αλβανίας, στο Χάνι Μπαλαμπάνη κ.α. όπου υπάρχουν τάφοι νεκρών. Πολέμησαν για τη γλυκιά Ελλάδα, για την ελευθερία μας. Ο Θεός τους υποδέχθηκε στο βασίλειό του, όπως και όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία. Το «ΟΧΙ» του Μεταξά, το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού, το «ΟΧΙ» των Φαντάρων μας στα βουνά της Αλβανίας, οδηγός μας και πυξίδα στον αγώνα της Πατρίδας. Πολέμησαν με κατώτερα μέσα, αλλά με ανώτερη ψυχή. Τη ψυχή του Έλληνα. Του διαχρονικού και όχι του εμπορεύσιμου. Για με, τον γράφοντα, αποτελεί ξεχωριστή τιμή και υπερηφάνεια που δυο μέλη της οικογενείας μου είναι μεταξύ των αγωνιστών του πολέμου 40-41. Ο πατέρας μου, Αθανάσιος Αριστείδη Γκουντάρας, Λοχίας ιππικού, που αγωνίστηκε και επέστρεψε νικητής από το Αλβανικό μέτωπο πολεμώντας σε Αργυρόκαστρο, Κορυτσά και Τεπελένι και ο αδελφός του πατέρα της συζύγου μου, Ευάγγελος Σάββα Ευαγγέλου, 25 χρονών, που άφησε τα κόκαλά του στα βουνά της Αλβανίας από κρυοπαγήματα. Σχεδόν άοπλοι, αλλά ακάθεκτοι και ατρόμητοι, πέτυχαν νίκη μεγάλη και υπερήφανη. Δεν θα σταθώ ποτέ στο τι έκανε η πολιτεία προς αυτούς. Δεν με νοιάζει. Έκανε αυτό που κάνουμε όλοι μας σήμερα. Τους ξέχασε. Θα σταθώ στο παράδειγμά τους, στον αγώνα τους, στη θυσία τους, στο όραμά τους στα πιστεύω τους. Στο πόσο βαθιά  είχαν μέσα στη καρδιά τους την Πατρίδα, τη Σημαία, την Πίστη, την Παναγιά.

Η νίκη σας θα κοσμεί πάντα τη μνήμη μας.