ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 8/9/2013

Δεν είναι η πρώτη μου φορά που βλέπω να προετοιμάζεται πολεμική παρέμβαση, σε βάρος μιας χώρας (Συρία) και να προηγείται πολυήμερη προειδοποίηση. Αντί του αιφνιδιασμού, δηλαδή, είναι σαν να λες στον άλλο «προετοίμασε την άμυνά σου, γιατί σου ‘ρχομαι». Φανταστείτε, λοιπόν πόσο «στημένο» είναι το παιχνίδι και -δυστυχώς για όλον τον πλανήτη- προδιαγεγραμμένο.

Άντε να γίνουν οι εκλογές στη Γερμανία, να δούμε κι εμείς το χαΐρι και την προκοπή μας. (Να πάρουμε κι εμείς τα …βάγια, πες καλύτερα).

Να δούμε πού θα μας βγάλει, αυτό ο ρημάδης ο Σεπτέμβριος, για τον οποίο μας έχουν τρομάξει τόσο πού, ώστε ήδη δεόμεθα στον Πανάγαθο, να μας προστατεύσει «από οργής, λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου, και αιφνιδίου θανάτου». Δεν υπάρχει καταστροφολογικό σενάριο που να μην έχει ακουστεί και διαδοθεί από στόμα σε στόμα. Λες και το ότι ξανάρχεται για ελέγχους η Τρόικα δεν είναι, από μόνο του, όλα τα παραπάνω κακά, μαζεμένα.

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή»: «Οι μικρόψυχοι και κακοήθεις θα έσπευδαν να ισχυριστούν ότι βρέθηκε επιτέλους απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο». Και θα παρέβλεπαν έτσι την προφανή εξαιρετική τιμή: Από τα ενενήντα λεπτά της τηλεοπτικής αναμέτρησης της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ με τον υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών Πέερ Στάιμνπρουκ, τα δώδεκα -περίπου το 13,5% δηλαδή-, καταναλώθηκαν με αντικείμενο την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που, αδικώντας τον εαυτό της, εθίστηκε σχεδόν από γεννησιμιού της να κρέμεται από ξένα χείλη, για να πληροφορηθεί για το μέλλον της, και από ξένα χέρια, που τη «βοηθούν» και την καθοδηγούν, ώστε να υλοποιήσει το υπαγορευμένο μέλλον της· συμφωνεί – δεν συμφωνεί. Με το προδιαγραφόμενο μέλλον μας, που δεν θα είναι παρά το παρόν μας επιδεινωμένο, ουδείς συμφωνεί.»

Ότι όλοι οι δανειστές μας και -εν πολλοίς- επικυρίαρχοι, μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωα είναι βέβαιο. Ίσως δεν τους βγαίνουν οι συνταγές της δήθεν διάσωσης, επειδή δεν περίμεναν ν’ αντέξουμε τόσο πολύ και, μάλιστα, χωρίς να τα βάλουμε όλα φωτιά και να τα κάψουμε.

Μια ρηξικέλευθη και …εξαιρετική λύση βρήκε ο υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (ευφυής υιός, ευφυούς πατρός), για όσους δεν θα μπορούν να πληρώσουν τον επερχόμενο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων: Να πουλήσουν την ακίνητη περιουσία τους!

Στην «παλαιά νόσο του λαϊκισμού» αναφέρεται η «Καθημερινή», σε κύριο άρθρο της, τονίζοντας ότι «η βιασύνη των περισσότερων πολιτικών να «μοιράσουν λεφτά», πριν καν βγει η χώρα από την κρίση είναι εντυπωσιακή. Δείχνει πως οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται, αλλά και το πόσο εύκολο είναι να ξανακυλήσει η χώρα σε συνεχή παραγωγή νέων ελλειμμάτων. Εντυπωσιακή, όμως, είναι και η σύγκλιση απόψεων ανάμεσα στις δυνάμεις του λαϊκισμού σε όλα τα κόμματα, Δεξιάς και Αριστεράς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας χρειάζεται στήριξη και πως δεν αντέχονται νέα μέτρα και πρόσθετοι φόροι. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να αρχίζει μια πρόωρη και επικίνδυνη συζήτηση περί παροχών. Ας μην ξεχνάμε πως λεφτά… δεν υπάρχουν.»

Πολύ γουστάρω να περάσει ο σχεδιασμός της Κυβέρνησης, για το εκλογικό σύστημα των Δημοτικών εκλογών του 2014. Αυτό, δηλαδή, που θα έχει σε χωριστό ψηφοδέλτιο όλους τους υποψηφίους Δημάρχους μαζί και σε άλλο τους Δημοτικούς Συμβούλους. Κάντε σενάρια με το μυαλό σας, γύρω από όσα έχουν γίνει γνωστά ή πιθανολογούνται, σχετικά με τους ενδιαφερομένους, για να καταλάβετε πόσο θα ανακατευτεί η «σούπα» και πόσα απρόβλεπτα θα βρούμε μπροστά μας.

Επίσης αν ισχύσει το 42% για εκλογή από την πρώτη Κυριακή, φανταστείτε πόσο θα αναθερμανθεί η αισιοδοξία (και οι εικοτολογίες) ορισμένων, που θα δουν έτσι πιο κοντά τους το δημαρχιακό θώκο.

Εκεί, όμως, που η Κυβερνητική ιδέα θέλει πραγματικό χειροκρότημα, είναι το ενιαίο ψηφοδέλτιο των Δημοτικών Συμβούλων, όπου οι υποψήφιοι όλων των συνδυασμών θα τεθούν σε αλφαβητική σειρά, σ’ ένα και κοινό ψηφοδέλτιο. Η εξέλιξη αυτή θα δώσει τη δυνατότητα στον ψηφοφόρο, να ψηφίσει μεν τον κοντινό συγγενή ή φίλο (από υποχρέωση συνήθως), αλλά και να «σταυρώσει» και δύο ακόμη (τρισταυρία στο Δήμο μας) από τους άξιους και ικανούς, που θα εκτιμήσει ότι αξίζουν την προτίμησή του. Και, σκεφτείτε, ότι π.χ. οι τρεις της σταυροδοσίας του μπορεί να ανήκουν σε διαφορετικές Δημοτικές παρατάξεις.

Βάλτε τον πρόχειρο τίτλο «Επιδημία εκλεκτών γόνων»… Τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις ακούγονται -μέχρι στιγμής- για αντίστοιχους γνωστούς Αλμυριώτες μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, που ενδιαφέρονται να προωθήσουν τους γιους τους, ως υποψηφίους Δημάρχους.

Ότι κάποτε (και σύντομα ίσως) ο τοπικός εκλογικός χάρτης πρέπει να περάσει στα χέρια μιας νεότερης γενιάς, ούτε λόγος. Ειδικότερα, όταν οι μεγαλύτεροί τους λίγα αξιόλογα έκαναν για τον τόπο και έχουν απογοητεύσει κόσμο και κοσμάκη. Όμως, πώς θα δεχθούμε «άκαπνους» και αδοκίμαστους, στην αρχή ακόμη της επαγγελματικής τους καριέρας, με μηδενική συμμετοχή στα κοινά και μοναδικό ορατό «όπλο» τους, τα …λεφτά του μπαμπά;

Γράφει -μεταξύ άλλων – η Κέζα Λώρη στο «Βήμα»: «Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές και μια συγκεκριμένη αισθητική που επιτρέπει τη χρήση του όρου «βλαχοδήμαρχος». Πρόκειται για πολιτευτές που κορδωμένοι περιφέρονται στα πανηγύρια τάζοντας να φέρουν νερό από τη Σαχάρα. Το ερώτημα είναι αν μπορεί κάποιος δημόσια να χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς. Σίγουρα μπορεί ένας τραγουδιστής ή ένας δημοσιογράφος. Για αρχηγό κόμματος, τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί αν περιγράφει ως «βλαχοδήμαρχους» τους αιρετούς, θεωρεί δεδομένο ότι ψηφίστηκαν από κλαρινογαμπρούς. Υποτιμά δηλαδή τον μέσο έλληνα. Υποτιμά τον δυνητικό ψηφοφόρο του.

Ήταν ατυχής η γενίκευση του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αναφέρθηκε σε «βλαχοδημάρχους» μιλώντας για όσους εξελέγησαν στην τοπική αυτοδιοίκηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ. Ακόμη πιο ατυχής είναι η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τη ρατσιστική επίθεση. Να μην το ξεχνάμε κι αυτό. Η γενίκευση είναι εφαλτήριο του ρατσισμού: «πως αποκαλούν εκεί στη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση γενικότερα τους κ.κ. Παπαγεωργόπουλο, Ψωμιάδη, Λιακόπουλο, Μπαλάσκα, αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, στελέχη της ΝΔ και φίλους του κ. Σαμαρά;». Στον αντίποδα οι δεξιοί με τις χωριστρούλες και τα κοστουμάκια αποκαλούν τους συριζαίους «άπλυτους». Πας μη φέρων λαιμοδέτη θεωρείται αλητήριος. Στα μουλωχτά όμως. Δεν βγαίνει ο Αντώνης Σαμαράς να μιλήσει για λούσιμο. Πώς θα φαινόταν άραγε στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αν ξεκινούσε μια επίσημη αντιπαράθεση για τα σανδάλια στη Βουλή, για την αμφίεση εκστρατείας ορισμένων βουλευτών και το «μαλλί αερόστατο»;

Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί και να προβλέψει, ότι οι κοντραμπατζήδες (λαθρέμποροι) της Ελλάδας, στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, θα άνοιγαν δουλειές με τα …καυσόξυλα.

Ορατές πλέον (για να μην πω εξόφθαλμες) οι περικοπές στην εξωσχολική εκπαίδευση των παιδιών μας. Εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης και της φτώχειας, που μαστίζει πολλά νοικοκυριά, κόβονται «μαχαίρι» φροντιστήρια, οι ξένες γλώσσες, μουσικές και ωδεία, μεταπτυχιακά κ.ο.κ.

Σε δεινή θέση πλέον οι εκπαιδευτικοί της ιδιωτικής εκπαίδευσης, βλέπουν τους μαθητές τους να φυλλορροούν, χρόνο με το χρόνο, ενώ ελάχιστες είναι οι νέες εγγραφές που γίνονται. Συν το γεγονός ότι τα βερεσέδια, από οφειλόμενα δίδακτρα παρελθόντων ετών, γίνονται …βουνό, σ’ έναν ευαίσθητο τομέα, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολο να εισπραχθούν.

Μέχρι πρότινος οι πάντες ομολογούσαν, ότι η δημόσια δωρεάν παιδεία δεν αρκεί, για την ευρύτερη μόρφωση ενός νέου ανθρώπου, που θα τον καταστήσει ανταγωνιστικό, με πρόσθετες γνώσεις και προσόντα, πρόσθετα βοηθήματα και «εργαλεία», για την εξεύρεση εργασίας και το χτίσιμο μιας αξιόπιστης καριέρας. Τώρα, κλείνουμε τα μάτια -αφού δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς- και ξεχνάμε αυτά τα πρόσθετα «κλειδιά» μόρφωσης και επιτυχίας.

Και αυτά παιδιά πληρώνουν τα δικά μας λάθη και τις δικές μας άστοχες πολιτικές επιλογές. Άραγε, αυτό που -λόγω λιτότητας και κρίσης- προβλέπαμε σαν «χαμένη γενιά», θα ‘ναι τελικά μία ή δύο γενιές χαμένες;

«Τρεις το λάδι, δύο το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο…» Αγώνα δρόμου και ασκήσεις «χημείας» στα πορτοφόλια τους άρχισαν οι γονείς, τα παιδιά των οποίων εισάγονται φέτος σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τα πρώτα ταξίδια για την εξασφάλιση της φοιτητικής στέγης έγιναν ήδη, το μικρό νοικοκυριό που θα χρειαστεί ο νέος φοιτητής ή φοιτήτρια συλλέγεται και πάει λέγοντας. Λέγοντας ή …βογκώντας;

Πενήντα μέρες περίπου μετράμε, πριν την έναρξη της διακίνησης του πετρελαίου θέρμανσης, του χειμερινού εφιάλτη για κάθε φαμελίτη. Ωστόσο, ουδέν νεώτερο ακόμη από το Κυβερνητικό μέτωπο, για το τι θα ισχύσει φέτος για την τιμή του, την ενδεχόμενη οικονομική στήριξη των ασθενέστερων κτλ. Κι έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε τους αιφνιδιασμούς.

Θετικό κρίνω τον απολογισμό των καλοκαιρινών εκδηλώσεων στην περιοχή μας. Αν σκεφτεί κανείς, ότι τα μέσα (κυρίως χρήματα) ήταν πενιχρά, από πλευράς Δήμου, πάλι καλά. Βοήθησε, βέβαια, ο εθελοντισμός και οι Σύλλογοι, για το αποτέλεσμα που όλοι απολαύσαμε, αλλά κάτι έγινε και δεν μείναμε στο παράπονο για φέτος.

Θετικός και ο απολογισμός από το φετινό παζάρι… Μόνο για το κεμέρι του Δήμου, όμως, και την πλειοψηφία των πολιτών που το χαλβαδο-σουβλακο-φχαριστήθηκε. Γα τη γενικότερη οικονομική ζημία που υπέστη ο τόπος, για μια ακόμη φορά; Ας μη γίνομαι βαρετός και μονόχνοτος. Σκεφτείτε το…

Ένας – ένας φεύγουν από τη ζωή, γνωστοί και φίλοι, χτυπημένοι από καρκίνο οι περισσότεροι και ειδικότερα αγρότες. «Φταίνε τα φυτοφάρμακα», αποφθέγγονται οι «γιατροί» των καφενείων. Πενθούμε για τον καθένα που «φεύγει», μετά ηρεμούμε και ψάχνουμε τον …επόμενο. Το θέμα είναι ένα: Είναι σε έξαρση ο «ξορκισμένος» στην περιοχή μας ή όχι; Ποιος θα το ψάξει λίγο πιο σοβαρά και ποιος θα μας προστατεύσει;