Υπηρέτες και άνθρωποι για όλες τις δουλειές… Σύγχρονοι σκλάβοι για …ψίχουλα – Περιστατικά και στην περιοχή μας – έκδοση 25-11-2017

Στην εφημερίδα μας κατά καιρούς προσφεύγουν πολλοί συμπολίτες μας ζητώντας εργασία, οικονομική βοήθεια, είδη ρουχισμού ή σίτισης, όπως άλλωστε φανταζόμαστε ότι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα.

Πρόσφατα χρειάστηκε να κάνουμε έκκληση για προσφορά εργασίας, για δυο συντοπίτες μας.

Δεχθήκαμε τα πιο απίθανα τηλεφωνήματα και μετά από αυτή την εμπειρία κάναμε ρεπορτάζ, ρωτώντας γνωστούς και φίλους για την προσφορά εργασίας στον Αλμυρό και γενικότερα στην Ελλάδα.

Βεβαίως και κρατάμε το απόρρητο των στοιχείων όσων επικοινωνήσαμε, καθώς τα στοιχεία είναι πολύ σοβαρά.

Εργασία προσέφεραν σε δυο περιπτώσεις στον Αλμυρό σε γυναίκες, για βοήθεια υπερηλίκων ή αρρώστων, με τον γνωστό όρο «αποκλειστική».

Στη μια περίπτωση, η προσφορά εργασίας περιλάμβανε τα εξής: «Θα της δίνω φαγητό και στέγη, τη θέλω 24 ώρες το 24ωρο, ρεπό δεν θα παίρνει, γιατί μένω μακριά… Τι άλλο να θέλει; Άντε να τις δίνω και κανένα κατοστάρικο το μήνα, να της …μένει.»

Η δεύτερη περίπτωση αφορά σε πιο «γενναιόδωρη» προσφορά: Τη θέλω έξι μέρες την εβδομάδα όλο το 24ωρο, την έβδομη μπορεί να λείψει για τέσσερις ώρες, να πάρει ρεπό. Θα τις δίνω και 200 ευρώ το μήνα «από πάνου».

Για ένσημα βεβαίως και ήταν αστείο να ρωτήσει κανείς.

Παρόμοια φαινόμενα (ψιχίων αντί μισθών) και σε κάποιες επιχειρήσεις, που είναι αλήθεια ότι στο σύνολό τους «αναστενάζουν» και στον Αλμυρό από την αναδουλειά, την υπερφορολόγηση και τους απανωτούς ελέγχους, οι οποίοι γίνονται μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και πρέπει να γίνονται,  για τη μαύρη εργασία κτλ.

Το φαινόμενο εκμετάλλευσης δεν απουσιάζει από τις αγροτικές εργασίες στην Ελλάδα. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι, αφήνουν σε χαμόσπιτα τους εργάτες, ώστε εκτός της καθημερινής πολύωρης εργασίας να είναι φύλακες στην περιουσία τους, στη σοδειά ή στα ζωντανά, με πενιχρούς μισθούς και χωρίς ασφάλιση. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για αλλοδαπούς.

Καταλαβαίνω ότι δεν θα ευχαριστήσει το παρόν κείμενο κάποιους –λίγους- συντοπίτες μας, οι οποίοι θεωρούν ότι σωστά πράττουν. Παρά ταύτα, η νομοθεσία που διέπει την εργασία είναι σίγουρα αντίθετη, όπως και οι άγραφοι κανόνες ανθρωπιάς.

Ίσως αυτό που είναι σε όλους γνωστό να μην αποτελεί «είδηση». Η κοινωνική ευθύνη μιας εφημερίδας είναι μεγάλη…

Αφορμή για το σημερινό πρώτο θέμα της εφημερίδας, στάθηκε το βλέμμα, η απόγνωση συντοπίτη μας, ο οποίος όταν ζήτησε εργασία, οι προσφορές που είχαμε… και με ντροπή ξεστομίσαμε, ήταν μερικές από τις προαναφερόμενες.

«Δουλειά έψαχνα…. Όχι λύπηση… Τι μου ζητάς; Να γίνω σκλάβος;»

Τσιντσίνη Βιβή