Tσιντσίνης Γιώργος ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 28-10–2017

«Ψηλό σκαλί», να μη γελάς

και κοροϊδεύεις τ’ άλλα.

Να μην ξεχνάς πως στέκεται

κι ανάποδα η σκάλα. (αγνώστου)

Πολύς λόγος γίνεται και πολύ μελάνι έχει χυθεί, στην προσπάθεια αξιολόγησης των αποτελεσμάτων από την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ. Εκείνο που δεν ομολογήθηκε δημόσια, αλλά μάλλον ισχύει, είναι ότι η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει πλέον την Ελλάδα ως «πάροχο ασφαλείας» στην περιοχή και μάλιστα, όπως γράφει κι η «Καθημερινή», σε μια περίοδο κατά την οποία η αστάθεια της Τουρκίας δημιουργεί την ανάγκη αντιστηριγμάτων, καθώς άπαντες αντιλαμβάνονται ότι η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα πρόθυρα μιας νέας περιόδου συγκρούσεων, με αφορμή -αυτή τη φορά- τη διαφαινόμενη αλλαγή της δομής ή και των συνόρων στη Συρία και στο Ιράκ. Μας υπολογίζουν λοιπόν; Αυτό δεν θα αρκέσει, αν σκέφτονται μόνο και μόνο να μας …μπλέξουν στη διαφαινόμενη κρίση, χωρίς εθνικά οφέλη, χωρίς αντιστάθμισμα για τη χώρα μας.

Την αντίθεση τους στις μειώσεις των συντάξεων των Δικαστικών λειτουργών εξέφρασαν όλες οι Δικαστικές Ενώσεις, στο πλαίσιο πανδικαστικής συγκέντρωσης, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα, στην αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών. Μάλιστα προειδοποίησαν και για προσφυγές τόσο στα ελληνικά όσο και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, κατά του νόμου Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό. Ο ισχυρισμός των απόμαχων λειτουργών της Δικαιοσύνης είναι, ότι δεν μπορούν να ζήσουν με συντάξεις των 1.450 ευρώ. Απλοί πολίτες πάντως, διαμαρτύρονται και παραπονιούνται, ότι την ίδια ώρα οι δικαστές απαιτούν από τους Έλληνες που δικάζουν καθημερινά στα αστικά, τα ποινικά και τα διοικητικά δικαστήρια, ενώ ζουν με συντάξεις μικρότερες ακόμη και των 500 ευρώ, να πληρώνουν μηνιαίες δόσεις δανείων και ρυθμίσεις σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, που -σε αρκετές περιπτώσεις- ξεπερνούν συνολικά τα 1.450 ευρώ. Αυτόν τον απλό πολίτη, που καθημερινά βογκάει από το αδιανόητο φοροκυνήγι, ποιος θα τον προστατέψει και ποιος θα τον υπερασπιστεί;

Oι εργαζόμενοι του Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας επέλεξαν έναν πρωτότυπο τρόπο για να αποχαιρετήσουν τον Σόιμπλε, που επί 8 χρόνια ήταν ο προϊστάμενος τους στο Υπουργείο και ήδη εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γερμανικής Βουλής. Περίπου 400 εργαζόμενοι, ντυμένοι στα μαύρα, σχημάτισαν ένα μεγάλο ανθρώπινο «μηδέν», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να καταδείξουν πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατάφερε να ισοσκελίσει τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Υπενθυμίζεται ότι κατάφερε ως υπουργός να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό για πρώτη φορά το 2014 (στη χώρα αυτό αποκαλείται «μαύρο μηδέν») και συνέχισε μέχρι σήμερα. Στο καλό, κύριε Σόιμπλε… Δύσκολα θα ξεχάσουμε κι εμείς οι Έλληνες, πόσο σκληρός υπήρξε για τη χώρα μας και το λαό μας, ως ¨προϊστάμενος» των δανειστών μας («για το …καλό μας», όπως τραγούδησε και ο Μηλιώκας).

Στην περιοχή μας υπάρχουν περισσότεροι από 700 κυνηγοί και γύρω τους κάθε χρόνο αναπτύσσεται μια έντονη δραστηριότητα, δαπανηρή για τους φίλους του είδους, αφού το κόστος των αδειών, όπλων, λοιπού εξοπλισμού και ειδικών σκύλων ράτσας κτλ. είναι υψηλό. Το σπορ αυτό, που έχει φανατικούς φίλους, από γενιά σε γενιά, έχει δημιουργήσει στον τόπο μας μια μακρά παράδοση. Φυσικά, το κυνήγι έχει -πέρα από τους φίλους του- και πολλούς αντίθετους, μιας και ο «καυγάς» γίνεται συνήθως γύρω από το περιβάλλον, την προστασία χλωρίδας και πανίδας κτλ. Η αλήθεια είναι πάντως, ότι τώρα που έχουμε μια μεγάλη έξαρση των social media, κάποιοι σύγχρονοι Νεμρώδ, το έχουν βγάλει λίγο από τα …μάτια. Συχνά – πυκνά ….πονάνε τα δικά μας ματάκια, όταν τους βλέπουμε να ποζάρουν αυτάρεσκα σε φωτογραφίες με τα θηράματά τους. Όπως και να το κάνουμε, για μας τους μη κυνηγούς, δεν είναι και το καλύτερο θέαμα να βλέπουμε διαρκώς σκοτωμένους λαγούς και νεκρούς αγριόχοιρους, …παρατεταγμένους (σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα) οικογενειακώς, δηλαδή ακόμη και μικρά γουρουνάκια. Με άλλα λόγια, το κυνήγι προστατεύεται μεν από νόμους, αλλά εμείς -που δεν διαφωνούμε απαραίτητα, αλλά δεν είμαστε και κυνηγοί- δεν βλέπουμε με ευχαρίστηση τόσες πολλές εικόνες, πνιγμένες στο αίμα αθώων ζώων. Ρωτήστε τους παλιούς κυνηγούς (πατεράδες ή παππούδες σας), αν συμφωνούν με τέτοιες αποκρουστικές φιγουρατζίδικες αναρτήσεις. Αν μη τι άλλο, σκεφτείτε ότι στο διαδίκτυο μπαίνουν πλέον -δυστυχώς- και μικρά παιδιά.

Διάβασα σ’ ένα κυνηγετικό περιοδικό («το δίκαννο», νομίζω), ότι ανάμεσα στους άγραφους νόμους για το κυνήγι: «Δεν πυροβολούμε για κανένα λόγο είδη της άγριας πανίδας, των οποίων απαγορεύεται το κυνήγι. Είναι υποτιμητικό για κυνηγό να προφασιστεί «λάθος» στην αναγνώριση θηράματος. Επίσης, δεν πυροβολούμε ποτέ ακίνητο θήραμα. Πουλιά που κάθονται ή ζώα που τρέφονται ή πίνουν νερό, είναι χωρίς άμυνα και ο θάνατός τους δεν είναι αποτέλεσμα θήρας, αλλά δολοφονίας.»

Ολοένα και εξαπλώνεται η επιρροή και η επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε ολόκληρο τον πλανήτη, με όσα θετικά, αλλά και αρνητικά, μπορεί να επισύρει κάτι τέτοιο στις τοπικές κοινωνίες. Δεν έχω γνώση για το τι γίνεται αλλού, αν και μπορώ περίπου να φανταστώ τη θεματολογία… Εκείνο που συμβαίνει πάντως στη δύσμοιρη Ελλάδα, υποθέτω ότι δεν έχει όμοιό του σε ξένες κοινωνίες. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στη μεγάλη πλειοψηφία των αναρτήσεων που υποδαυλίζουν το κουτσομπολιό, ανεξέλεγκτα, με ψεύτικες ειδήσεις, που ελαφρά τη καρδία σερβίρονται χωρίς διασταύρωση, προφανώς σκόπιμα, ρίχνοντας τον πέλεκυ της κατάκρισης επί δικαίων και αδίκων. Η δήθεν δημοσιογραφία μιας χυδαίας «κλειδαρότρυπας», που εξουθενώνει εύκολα την τιμή και την υπόληψη των θυμάτων της, διαλύει οικογένειες, διχάζει τοπικές κοινωνίες κ.ο.κ. Ποιοι είναι οι δράστες; Ο καθένας μας μπορεί να γίνει, αφού διαθέτει ίντερνετ και πληκτρολόγιο, νοσηρή φαντασία και ταπεινά ένστικτα και όλα τα άλλα, όσα χρειάζονται για να «στηθούν» τέτοιου είδους ηλεκτρονικά εγκλήματα. Ο καθένας, με κάθε ανάρτησή του, που αμολάει σαν…., να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά εν δυνάμει «εκδότης» και «δημοσιογράφος» και …όποιον πάρει ο Χάρος. Κι όμως… Ίσως αρκούσε να σκεφτεί, ότι στην επόμενη ανάρτηση -του οιουδήποτε- θα μπορούσε ο ίδιος να μετατραπεί από θύτης σε θύμα και να κλαίει τη μοίρα του για την «κοινωνία, την άδικη».

Η ειδησεογραφία αναφέρει ότι σε μία κίνηση απίστευτης ανθρωπιάς προχώρησε ο διεθνούς φήμης ποδοσφαιριστής Κριστιάνο Ρονάλντο. Με αφορμή τις καταστροφικές και φονικές πυρκαγιές στην πατρίδα του, την Πορτογαλία, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής ΚΑΙ για το 2017 ανέλαβε τα έξοδα νοσηλείας 370 ανθρώπων που τραυματίστηκαν, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσής τους. Ως γνωστόν, από τις πυρκαγιές έχασαν τη ζωή τους 43 άνθρωποι, ενώ εκατοντάδες νοσηλεύονται με εγκαύματα, άλλοι σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι όχι. Λέγεται, ότι ο Πορτογάλος άσος της Ρεάλ Μαδρίτης, επηρεάστηκε πολύ από αυτό και προχώρησε στη συγκεκριμένη κίνηση, χωρίς να γνωστοποιήσει την απόφασή του. Την είδηση, κοινολόγησαν οι φίλοι του ποδοσφαιριστή στο Facebook, ενώ επιβεβαιώθηκε και από την αδελφή του Κάτια Αβέιρο. Μπράβο του… Ένας αθλητής του δικού του βεληνεκούς, ίνδαλμα για εκατομμύρια παιδιά -κυρίως- σε όλον τον κόσμο, δίνει ένα ανεκτίμητο παράδειγμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, φως στους σκοτεινούς καιρούς μας.

«Η κυβέρνηση πρέπει να πείσει πρώτα αυτούς που έχουν τολμήσει να επενδύσουν στην Ελλάδα ή εκείνους που σχεδιάζουν να πάρουν το σχετικό ρίσκο. Οταν αυτοί πεισθούν ότι κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο τούς αντιμετωπίζουν η πολιτική ηγεσία και το βαθύ ελληνικό κράτος, θα αποτελέσουν τον καλύτερο «μαγνήτη» για νέους επενδυτές. Προς το παρόν, ταλαιπωρούνται αφάνταστα από ιδεοληπτικούς ή ανίκανους κυβερνητικούς παράγοντες και δημοσίους υπαλλήλους, που ασχολούνται μόνο με το τι «δεν μπορεί να γίνει». Μέχρι να αλλάξουν αυτά, με απτό τρόπο, κανείς δεν θα ακολουθήσει την προτροπή Τραμπ για να βρει ευκαιρίες στην Ελλάδα. Γιατί πρώτα θα ρωτήσει τους παθόντες.» Άλλη μια πικρή αλήθεια, διατυπωμένη σε πρόσφατο κύριο άρθρο Αθηναϊκής εφημερίδας (Καθημερινή). Και βλέποντας τα όσα κωμικοτραγικά στήνει η γραφειοκρατία, έχω πεισθεί πλέον, ότι δεν χρειάζονται άλλοι νέοι νόμοι και διατάξεις για την πάταξή της. Μάλλον πιο άμεσα χρήσιμη θα ήταν η …δυναμίτιδα.

Ποιος από μας, τους παλιότερους, μπορούσε να το φανταστεί και να το προβλέψει, ότι θα φτάναμε στο σημερινό εργασιακό χάλι: Με μερική απασχόληση εργάζεται σχεδόν ένας στους τρεις μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, λαμβάνοντας κατά μέσον όρο 394,13 ευρώ τον μήνα. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων αποδέχεται την αρχή του τέλους για το παραδοσιακό ωράριο εργασίας 9 π.μ. με 5 μ.μ. και την υιοθέτηση μιας νέας εποχής, όπου κυριαρχούν η ευελιξία και η ισορροπία, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι δεν φαίνεται να έχουν άλλη επιλογή, από τα ψίχουλα που τους προσφέρονται. Κι αυτά μόνο για ορισμένους που πρέπει να θεωρούνται και …τυχεροί, γιατί πολλοί άλλοι παραμένουν άνεργοι. Άνεργοι …μακρά πνοής ή μακρού …επιθανάτιου ρόγχου.

«Ό,τι έχω ιερό: Να περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, τη λογική του κράτους και την «ηθική» των συγγενών μου. Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές» (Μάνος Χατζηδάκις).

Πέρασα ήδη το μεγαλύτερο μέρος από το προσδόκιμο της ζωής μου, ζώντας ανάμεσα σε κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις, που αρεσκόμαστε να βαφτίζουμε «θλιβερές παρενθέσεις». Θλιβερή παρένθεση ο τάδε πρωθυπουργός π.χ., θλιβερή παρένθεση ο τάδε δήμαρχος και πάει λέγοντας… Και αναρωτιέμαι: Πόσο έζησα, άραγε ίσαμε τώρα, εκτός …παρενθέσεων;

Επιτυχημένος θεωρείται ο γονιός, που όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται ολοένα και λιγότερο χρήσιμος στα παιδιά του. Γι’ αυτό μην στεναχωριέστε, αν τα παιδιά σας μπορούν και χωρίς εσάς.

Από τη χώρα που ποτέ δεν κοιμάται, περάσαμε στη χώρα που ποτέ δεν ξυπνάει. Χιλιάδες computer αναμμένα – εκατομμύρια μυαλά σβηστά.

Μη λέτε ποτέ στον Θεό πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα, αλλά πείτε στο πρόβλημα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός.