ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 25/8/2013

Πανικό σκορπάει στον κοσμάκη η περίπτωση να απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί ακινήτων από το 2014, όπως σχεδιάζει η Κυβέρνηση. Και λίγο μετράνε οι καθησυχαστικές δηλώσεις περί «κοινωνικής ευαισθησίας» και εξαιρέσεων, σε όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα και κινδυνεύουν να χάσουν το μοναδικό «κεραμίδι» που έχουν και να βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο. Ο πανικός είναι πανικός, γιατί έχουμε μάθει πια, πόσο προσεκτικά και με …δόσεις, μας σερβίρουν κάθε νέο «φαρμάκι» που μας βάζουνε υποχρεωτικά να πιούμε.

Να μου το θυμηθείτε… Αν «ανοίξουν» οι πλειστηριασμοί, αυτό θα αποτελέσει «αιτία πολέμου» και απαρχή έντονων κοινωνικών συγκρούσεων. Κι αυτή η πρόβλεψη φτάνει (όσο κι αν φαίνεται το παιχνίδι «στημένο») μέχρι και του να πέσει η Κυβέρνηση.

Στις 30 Αυγούστου αναμένεται η ανακοίνωση των φετινών βάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας και κορυφώνεται η αγωνία χιλιάδων υποψηφίων και των γονέων τους. Ειδικότερα φέτος η αναμενόμενη μεγάλη πτώση των βάσεων σε πολλές Σχολές επιτείνει αυτήν την αγωνία και γεννάει προσδοκίες και προσμονές για επιτυχία σε περισσότερα παιδιά. Μακάρι, τα νέα να είναι καλά για την περιοχή μας, που -έτσι κι αλλιώς- έχει μια καλή παράδοση επιτυχιών.

Να πούμε, βέβαια, ότι οι συνθήκες γενικότερης υποτίμησης των πάντων, σ’ αυτή τη χώρα, θα δώσουν «πικρή χαρά» σε όσους εισαχθούν φέτος σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Όλοι διαπιστώνουμε ότι, κάθε μέρα που περνάει, μεγαλώνει τραγικά ο κατάλογος των άνεργων πτυχιούχων, αλλά και των πολλών νέων ανθρώπων που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, σε αναζήτηση δουλειάς και μιας καλύτερης τύχης. Οι κόποι μελέτης και σπουδών των παιδιών, τα έξοδα των γονιών που «ματώνουν», αφήνονται στην …τύχη για την ανταμοιβή τους και η επαγγελματική αποκατάσταση μοιάζει με ..όνειρο, που διαρκώς απομακρύνεται.

«Η «λευκή απεργία» στο Δημόσιο»… Μ’ αυτόν τον τίτλο, ο Αλέξης Παπαχελάς γράφει -μεταξύ άλλων- στην «Καθημερινή»: «Ένα σημαντικό ποσοστό υπαλλήλων σε κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες «έχουν κατεβάσει τα μολύβια» και δεν τελειώνουν καμιά εκκρεμότητα. Πάει ο πολίτης να βγάλει μια άδεια και αντιμετωπίζει την παγερή αδιαφορία του υπαλλήλου, η οποία ενίοτε είναι και προκλητική. Θα ρωτήσετε ασφαλώς «αν έχουν άδικο» αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και το επάγγελμα «δημόσιος υπάλληλος» να απαξιώνεται συστηματικά. Είτε δίκιο έχουν είτε άδικο, κάνουν ζημιά στον τόπο, αλλά και στους εαυτούς τους. Κάθε άδεια που δεν δίνεται ή καθυστερεί μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα δικά τους παιδιά. Κάθε απόφαση που μπλοκάρει μια μικρή –έστω– επένδυση μειώνει τις πιθανότητες να έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Τα μάτια μας βγάζουμε με αυτές τις συμπεριφορές, με τον ψευτοτσαμπουκά και τη δήθεν εκδίκηση «στο σύστημα». Υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις: νέα παιδιά που συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και σχετικό κέφι, αλλά και οι παλιές καραβάνες στις οποίες στηρίζονται πολλές φορές ολόκληρες υπηρεσίες.»

Έγραφε την Πέμπτη, στο κύριο άρθρο του το «Βήμα»: «Η οξύτατη αντιπαράθεση κυβέρνησης – ΟΛΜΕ, με αφορμή την κινητικότητα στο δημόσιο, προμηνύει ένα θερμό φθινόπωρο για την παιδεία. Η απόπειρα διαλόγου, μεταξύ του αρμόδιου υπουργού και της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εκπαιδευτικών, φαίνεται ότι έχει ήδη υπονομευθεί εκ των προτέρων, από τις οξύτατες δηλώσεις και ανακοινώσεις που προηγήθηκαν. Όμως, όλες οι πλευρές πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι ο ιδιαίτερα ευαίσθητος χώρος της εκπαίδευσης, δεν προσφέρεται ούτε για πολιτικά ούτε για συνδικαλιστικά παιγνίδια. Αρκετά έχει πληρώσει τις αναμετρήσεις αυτές η ελληνική νεολαία, αρκετά έχει υποβαθμιστεί το επίπεδο της παιδείας εν ονόματι υποτίθεται της αναβάθμισης της. Είναι κοινωνικά και πολιτικά απαράδεκτο, πριν ακόμα ξεκινήσει η σχολική χρονιά, να ακούγονται απειλές ότι δεν θα ανοίξουν τα σχολεία. Όσο δίκιο κι αν έχουν οι εκπαιδευτικοί, για το καθεστώς ανασφάλειας που δημιουργούν οι καθυστερημένες μετατάξεις και η απειλή της κινητικότητας, δεν μπορεί να απειλούν τους μαθητές τους με τον αδιέξοδο δρόμο του λουκέτου στα σχολεία. Πολύ περισσότερο, όταν δηλώνουν ότι ο αγώνας τους έχει ως στόχο την προστασία της δημόσιας εκπαίδευσης. Από την άλλη μεριά και το υπουργείο Παιδείας, έχει υποχρέωση να ξεκαθαρίσει με διαφάνεια και αξιοκρατία, το συντομότερο δυνατό το καθεστώς εργασίας των εκπαιδευτικών.»

Με πινακίδες ή χωρίς, δεκάδες αυτοκίνητα βρίσκονται ακινητοποιημένα στους δρόμους των πόλεων (και στη δική μας), λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι ιδιοκτήτες τους τα εγκατέλειψαν, είτε έχοντας παραδώσει τις πινακίδες κυκλοφορίας είτε όχι. Αν, όμως, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες αδιαφορούν, ποιος, άραγε, θα τα μαζέψει από τους δρόμους;

-Βάλε δέκα ευρώ αμόλυβδη…

-Ταξιδάκι, ταξιδάκι;

Όσο συνεχίζετε τις νυχτερινές, καλοκαιρινές σας εξόδους (βολτίτσες, παζάρι, εκδηλώσεις, πανηγύρια κτλ.), φροντίστε να ασφαλίζετε καλά τα σπίτια και τις περιουσίες σας, γιατί οι διαρρήκτες δεν κάθονται καθόλου φρόνιμα και ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα στο Αερινό του Βελεστίνου, που τη βραδιά του τοπικού πανηγυριού και ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν εκεί, οι «ποντικοί» έκαναν πάρτι στις άδειες γειτονιές κι άνοιξαν πολλά σπίτια, αποθήκες, αυτοκίνητα. Το παζάρι, από μόνο του, φέρνει συνήθως μαζί του και κακοποιά στοιχεία, που επιχειρούν ανάλογα και εκμεταλλεύονται την πολυκοσμία, αφ’ ενός, ενώ εισβάλλουν και σε νοικοκυριά, που «φωνάζουν» από μακριά, ότι λείπουν οι ένοικοι. Φύλακες, γρηγορείτε, λοιπόν, δεδομένου ότι δεν περισσεύουν και οι χωρο-φύλακες.

Μαθαίνω περιστατικό χειροδικίας (και μάλιστα μέσα στην Κεντρική Πλατεία), σε βάρος γνωστού ανάπηρου και περιθωριακού τύπου της πόλης. Ο δράστης; Αυτό που λέμε «όργανο της τάξης». Όποια κι αν ήταν η αιτία, δεν δικαιολογούνται τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, σε βάρος δυστυχισμένων ανθρώπων. Και η κοινωνία σύσσωμη τις καταδικάζει.

Την πόλη που ζεις κι εργάζεσαι, τη δέχεσαι όπως είναι, με τα… «σακατιλίκια» της. Κι αν θες να την αλλάξεις, δεν αρχίζεις με …σκαμπίλια.

Ο Γκαίτε είπε κάποτε, ότι «όταν δυο άνθρωποι μαλώνουν, φταίει ο πιο έξυπνος».

Κι άλλη φορά έχω γράψει για το κομφούζιο και το πανδαιμόνιο που καταγράφεται σε κάποιες συναυλίες, με μέρος του ακροατηρίου να μη σέβεται το δικαίωμα των υπολοίπων να ακούσουν απερίσπαστοι τα τραγούδια και τη μουσική. Δυστυχώς, το φαινόμενο διαρκώς επαναλαμβάνεται στην πόλη και στην περιοχή μας. Και δεν φταίνε πάντοτε οι οργανωτικές ατέλειες (π.χ. πολύς κόσμος – λίγα καθίσματα, επιλογή λάθος τόπου κτλ.). Κυρίως φταίει η νοοτροπία μας κι ότι αντιμετωπίζουμε τη συμμετοχή μας σε τέτοιες εκδηλώσεις σαν …πασαρέλα και σαν ευκαιρία κοινωνικής …πολυλογίας. Φυσικά, ένα άλλο πεδίο δύσκολου χειρισμού και εκπαίδευσης είναι το πώς θα μάθουμε από νωρίς στα παιδιά μας, να μην επιδίδονται σε …κυνηγητό και άλλα παιχνίδια, την ώρα ακριβώς που κάποιοι άλλοι δημιουργούν και προσπαθούν να μας ψυχαγωγήσουν.

Συγκινούμαι κάθε φορά που διαπιστώνω, ότι κάποιος αναγνώστης τηρεί -με συνέπεια και ανελλιπώς- αρχείο της εφημερίδας μας. Είναι αρκετοί που το κάνουν, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, αλλά κυρίως για λόγους συλλεκτικούς.

Ένα Σαββατοκύριακο κάθε χρόνο, σε πείσμα των καιρών και των περιστάσεων, ο Αλμυρός γίνεται …μεγαλούπολη, καθώς συρρέουν πλήθη επισκεπτών, από όλη την κεντρική Ελλάδα, για το θρυλικό του παζάρι. Ο τζίρος που θα προκαλέσουν, θα πάει στις τσέπες σουβλατζήδων, χαλβατζήδων (ευτυχώς ανάμεσά τους και κάποιοι ντόπιοι), μικροπωλητών, έγχρωμων και μη. (Α, ξέχασα… ‘Κονομάει κι ο Δήμος).

Σ’ εμάς, το λεγόμενο ευρύ κοινό των ντόπιων, θα μείνει η σκόνη, η τσίκνα, το κατουρλιό και το σκουπίδι. Τόσο, όσο χρειάζεται (;) για να αισθανθούμε και πάλι τοπικά …υπερήφανοι.

Κι όταν το παζάρι φύγει, θα έχουμε πάλι όλη μας την άνεση, μέχρι του χρόνου, για να κουτσομπολεύουμε ποια μαγαζιά έκλεισαν και ποια είναι έτοιμα να κλείσουν.

Έχω μια φαεινή ιδέα… Να ονομάσουμε την Πλατεία που γίνεται το παζάρι και οι λαϊκές αγορές «Πλατεία λουκέτου». Προτείνω, μάλιστα, να στηθεί και ανάλογη αναθηματική στήλη, με ρεφενέ των ντόπιων εμπόρων, οι οποίοι αφήνουν να τους παίρνουν άλλοι το μεροκάματό τους μέσα από τα χέρια τους, αφού -συχνά- και οι ίδιοι έχουν τις ευθύνες τους για κάτι τέτοιο, αφού κάποιοι δεν προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες της αγοράς και του πανάρχαιου νόμου της προσφοράς και της ζήτησης.

Αλλά και η συντριπτικά θετική στάση της τοπικής κοινωνίας απέναντι στο παζάρι, όπως κι αν τη ζυγίσει κανείς νηφάλια, κρίνεται ως αυτοκαταστροφική και αυτοκτονική.

«Δεν γίνεται αλλιώς, ρε άνθρωπε… Το παζάρι είναι θεσμός» (Σ.Σ. Που, όσο περνούν τα χρόνια, υφίσταται τέτοιο «πελέκημα», κάνει τόση ζημιά, που μοιάζει με …εσμός).