ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 2–9–2017

Μπήκαμε στο Φθινόπωρο,

με αδειανά τα χέρια.

Ζητούμενο η υγεία μας

για νέα …καλοκαίρια.

Να συγχαρώ τα παιδιά εκείνα που πέτυχαν την εισαγωγή τους σε κάποια Σχολή ΑΕΙ ή ΤΕΙ και να ευχηθώ, όταν θα αποφοιτούν -με το καλό- οι συνθήκες στη χώρα μας να είναι πιο φιλόξενες και δοτικές στην αγορά εργασίας και στην επαγγελματική τους αποκατάσταση γενικότερα, ώστε να μη βαλτώσουν στην ανεργία ή να μην αναγκαστούν να πάρουν κατόπιν τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς. Όπως και να ‘χει, πάντοτε το μέλλον των νέων ανθρώπων χρειάζεται και πείσμα, επιμονή και αισιοδοξία για να χτιστεί, κάτι που ισχύει και για τα παιδιά εκείνα που έχασαν μεν φέτος την πρώτη μάχη, αλλά όχι δεν έχασαν τον πόλεμο. Άλλωστε, κανένας δεν ξέρει τι θαυμαστά μπορεί να κρύβει η Θεία Πρόνοια για τον καθένα μας, αρκεί να μην παρατήσουμε ποτέ τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο.

Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί φέτος η επίμονη και συστηματική προσπάθεια των οκτώ υποψηφίων της Αλοννήσου, για εισαγωγή σε τεχνολογικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα, που ανταμείφθηκε με ποσοστό 100% της απόλυτης επιτυχίας. «Οι μαθητές μας, μας δίδαξαν πως παρά τις ιδιαίτερες δυσκολίες και αντιξοότητες, ενός επαρχιακού νησιωτικού Λυκείου απομακρυσμένης περιοχής, κάθε στόχος είναι εφικτός μέσα από την προσπάθεια, τη θέληση και την πίστη. Ηρώ, Νικολέτα, Νίκο, Αντελαΐντα, Γιώργο, Αναστασία, Μάριε και Τζέσι, μας κάνατε περήφανους!», δήλωσε ο Δήμαρχος κ. Πέτρος Βαφίνης, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στους καθηγητές ως αφανείς ήρωες της επιτυχίας και συγχαίροντας τους μαθητές και τις οικογένειες τους, με ευχές για μία μεγάλη σταδιοδρομία. Μόνο ένα μεγάλο «μπράβο» μπορούμε να προσθέσουμε…

Στους επιτυχόντες του Λυκείου Δάφνης Καλαβρύτων συγκαταλέγεται και ο π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος, ο πολύτεκνος ιερέας, πατέρας 9 τέκνων. Ο π. Βασίλειος, που συγκέντρωσε εξαιρετικά μεγάλη βαθμολογία, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, στο τμήμα Φιλολογίας. Θερμά συγχαρητήρια.

Ένας άλλος παπάς – πατέρας, από τη Νότια Κρήτη, συγκίνησε με δημόσια ανάρτησή του, επειδή συγχαίρει τον γιο του, που ΔΕΝ πέρασε σε καμιά Σχολή, τονίζοντας «γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου, μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και όχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!! Να θυμάσαι, μικρέ, ότι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και ότι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής…» Να λοιπόν ένας λευίτης, που αξίζει να του φιλάς το χέρι με σεβασμό, όποτε τον βλέπεις…

«Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που έχει προκαλέσει αυτή η κυβέρνηση είναι ο βαθύς διχασμός.» Αυτήν την άποψη διατυπώνει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», φωτίζοντας παράλληλα και μια παράμετρο, βάσει της οποίας δεν διστάζει να τονίσει, ότι «είναι δυστυχώς ωμοί και κυνικοί οι κυβερνώντες. Βλέπουν τον ταξικό, τον κοινωνικό, τον ιδεολογικό και κάθε άλλο διχασμό σαν εργαλείο για την εδραίωση και την πολιτική επιβίωσή τους. Δεν υπάρχει κανένα όριο σε αυτήν την προσπάθειά τους. Ακόμη και τα εμφύλια πάθη –που γνώρισαν έπειτα από χρόνια τη λήθη– αναμοχλεύουν. Οι πληγές που θα αφήσει η στρατηγική του διχασμού θα είναι μεγάλες. Όσοι ανήκουν στα κόμματα εξουσίας σήμερα και διαφωνούν, αλλά σιωπούν με αυτήν την τακτική, κάνουν λάθος γιατί η ζημιά είναι μεγάλη. Θα χρειασθεί μεγάλη προσπάθεια από όλες τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις για να ξανακλείσουν τα ρήγματα που άνοιξαν με μοναδικό σκοπό την παραμονή στην εξουσία.» Το τραγικότερο όλων ίσως είναι, ότι μπλέχτηκαν (εκατέρωθεν) στο να αναμοχλεύουν τα εμφύλια μίση και πάθη οι γενιές εκείνες που γεννήθηκαν πολύ μετά από το μεγάλο κακό. Δεν έζησαν τα δεινά… Τα έμαθαν εκ των υστέρων, από υποκειμενικές αφηγήσεις, κυρίως και τις κομματικές προπαγάνδες.

Η πηγή είναι το thisismarias και γράφει η Μαρία Παναγοπούλου: «Ετών 68, στη δουλειά από τα 16 του. Kατάφερε να φτιάξει μια οικογενειακή επιχείρηση με πολλές στερήσεις και σκληρή προσωπική εργασία του ίδιου, της συζύγου του και των τριών παιδιών τους, όταν αυτά μεγάλωσαν. Δεν αγόρασε ποτέ ακριβά αυτοκίνητα και ρούχα, δεν έκανε πλούσια ζωή, ό,τι έβγαζε το επένδυε στην επιχείρηση και σε ακίνητα. Ένα σπίτι δικό του, από ένα για κάθε παιδί του. Στο σύνολο 4. «Για να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους». Σήμερα, του ήρθε η έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης του καταστήματός του, για χρέη προς την εφορία. Τον πήραν τα κλάματα… «Δεν κλαίω για την κατάσχεση. Ας τα πάρουν όλα. Κλαίω γιατί δεν έφαγα τα λεφτά μου σε ταξίδια, μπουζούκια και λούσα, δεν άρπαξα επιδοτήσεις, όταν τις έβρεχε με το τσουβάλι, δεν πήρα δάνεια όταν τα χάριζαν, δεν βόλεψα τα παιδιά μου στο Δημόσιο όταν μπορούσα, δεν έκλεψα, όταν όλοι γύρω μου έκλεβαν. Κλαίω γιατί πλήρωνα τις υποχρεώσεις μου μια μέρα πριν λήξουν. Κλαίω γιατί έχτισα στη ζωή μου πάνω στην παραμύθα, ότι όποιος είναι ικανός και δουλεύει σκληρά δεν χάνεται. Κλαίω γιατί υπήρξα πολύ μεγάλος μαλάκας. Σας παρακαλώ αυτό να γράψετε στον τάφο μου. «Εδώ αναπαύεται ο πιο μαλάκας Έλληνας», είπε στους δικούς του. Κι αν κάποιος διαβάζοντάς το, κρίνει ότι το πρόβλημα είναι «πράσινο», «μπλε» ή «κόκκινο», τότε απλώς δεν με αφορά καθόλου η γνώμη του. Για εμένα, αυτός και η κομματική νοοτροπία του είναι συνένοχοι στο έγκλημα εις βάρος των Ελλήνων. Ας κουβεντιάσει με τους ομοίους του… Είναι εκατομμύρια…» Τι να σχολιάσω και τι να προσθέσω στα παραπάνω; Κάτι τέτοιο θα ταίριαζε να γραφεί και στο …δικό μου τάφο. Είμαστε κι εμείς …εκατομμύρια. Δεν το νομίζετε;

Τέσσερις νομά’ σ’ ένα δωμά’… Με …χασίς, αντί για χρήματα, πληρώθηκαν τέσσερις Πακιστανοί, που εργάστηκαν σε αγροτική καλλιέργεια παραγωγής πιπεριού, σε περιοχή του δήμου Ήλιδας στην Αμαλιάδα και επιπλέον συνελήφθησαν. Κατόπιν πληροφοριών που είχαν στην διάθεσή τους οι αστυνομικοί του Τμήματος Ασφαλείας Ήλιδας, προχώρησαν στην σύλληψη των τεσσάρων αλλοδαπών από το Πακιστάν, ηλικίας 26 ετών, 25 ετών, 26 ετών και 39 ετών. Στην κατοχή των τεσσάρων βρέθηκαν 215 γραμμάρια κάνναβης. Οι Πακιστανοί εργάτες υποστήριξαν ότι ο εργοδότης τους στις καλλιέργειες, αντί να τους πληρώσει με χρήματα τα τέσσερα μεροκάματα που τους όφειλε, τους πλήρωσε με κάνναβη. Κάτι που το αποδέχτηκαν και οι ίδιοι, αφού όπως υποστήριξαν και στο πρόσφατο παρελθόν είχαν αγοράσει από τον ίδιο άνθρωπο κάνναβη για τη δική τους χρήση. Στη συνέχεια οι αστυνομικοί προχώρησαν σε νέα επιχείρηση και συνέλαβαν τον 48χρονο Έλληνας εργοδότη. Πού μας καταντήσατε, βρε πολιτικάντηδες; να γίνουμε …μαυραγορίτες. Να δίνουμε λάδι ή στάρι και να παίρνουμε …μαύρο.

Για γέλια και για κλάματα είναι οι εκάστοτε αποφάσεις και εξαγγελίες της ΕΠΟ για το πολύπαθο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής. Ήδη δεν έχουν δηλώσει συμμετοχή (κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων και επενδυτών) οι: Πανελευσινιακός, Χανιά, Πανθρακικός, Καλλονή, ΑΕ Ιστιαίας, Μαύροι Αετοί Ελευθεροχωρίου, Εορδαϊκός, Πυρσός Γρεβενών, Πυθαγόρας, Κανάρης Νενήτων, ΑΟ Σύρου. Και ακόμα συνήθως μια – δυο ακόμα ομάδες, που δήλωσαν μεν, δεν εμφανίζονται τελικά στο πρωτάθλημα. Ο Διαγόρας Σεβαστής κι η Πύδνα Κίτρους, έδωσαν τα ΑΦΜ τους σε άλλες ομάδες (σε Αλεξάνδρεια Ημαθίας και σε Βόλος ΝΠΣ, αντίστοιχα). Έτσι, πρόχειρα μπορούμε να σημειώσουμε ότι οι συμμετέχουσες βγαίνουν πλέον κάτω από 100, ενώ ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για 110 – 112 σε 8 ομίλους. Και να σκεφτεί κανείς ότι η έναρξη του φετινού πρωταθλήματος έχει εξαγγελθεί σε δυο βδομάδες από σήμερα, δηλαδή στις 17 Σεπτεμβρίου. Του Κουτρούλη ο γάμος…

Ενώ εντυπωσιάζουν τη Μαγνησία (και όχι μόνο) οι σπουδαίες μεταγραφές που έκανε ο νεοφώτιστος της Γ’ Εθνικής Γυμναστικός Σύλλογος Αλμυρού (και απτόητος συνεχίζει να εμπλουτίζει το ρόστερ του), παρατηρώντας κανείς τους φετινούς ομίλους της Β’ τοπικής κατηγορίας, αισθάνεται έτοιμος να στοιχηματίσει, ότι η άνοδος στη λήξη του φετινού τοπικού πρωταθλήματος θα έχει χρώμα τοπικό. Αλλά και γιατί όχι και στην Α’ τοπική, αν κάνουν το «μπαμ» π.χ. Αίαντας ή Πρωτεσίλαος; Και θα’ ναι πολύ μεγαλύτερο το κέρδος, αν αυτή η πρωτιά οδηγήσει πάλι απευθείας στη Γ’ Εθνική; Αν αυτές οι προβλέψεις φαντάζουν σε κάποιους υπερ-αισιόδοξες, εγώ τις βλέπω εφικτές και ρεαλιστικές. Σκληρή δουλειά και λίγη τύχη χρειάζονται….

Το να κρεμάς 1.000 ευρώ σ’ ένα κλαρίνο, που παίζει στο πανηγύρι της Ανωκατωδιπλαραχούλας, εν μέσω οικονομικής κρίσης, προκαλώντας τους συμπατριώτες σου που υποφέρουν και κάποιοι ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό ή κυρίως τρόφιμα, δεν σε καθιστά αυτόματα μόνο …κλαρινογαμπρό. Σε καθιστά απλώς σολίστα του «κλαρίνου». …Κλαρινοπαίχτη, δηλαδή.

Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος δυο φορές. Το κάνω πέντε – έξι, για να είμαι σίγουρος.

Δεν χρειάζεται να καυχιέσαι για τον πλούτο που έχεις. Να θυμάσαι αυτό: Όταν τα μεγάλα καράβια βουλιάζουν, οι μικρές βάρκες είναι εκείνες που σώζουν τον κόσμο.

Ποτέ δεν συνειδητοποιείς το πόσο δυνατός είσαι, μέχρι να έρθει η στιγμή που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη επιλογή που έχεις (Bob Marley).

Και να θυμάσαι, παιδί μου, ότι θα συναντήσεις πολλά ανθρωπάκια στη ζωή σου. Θα τα αναγνωρίσεις χαμένα στο μέτρημά τους… Μετρούν φίλους, χρήματα, πόντους, χιλιόμετρα. Αλλά θα συναντήσεις και κάποιους ανθρώπους που μετρούν οι ίδιοι. Εκεί να μείνεις.

Ένα ακόμη Αλμυριώτικο παζάρι ήταν και πάει…. Με τις υγείες σας!

Καλό μήνα και καλό Φθινόπωρο!