Το Θέατρο για Παιδιά

Γράφει η Έφη Σταυροθεοδώρου,

Θεατρολόγος – Μουσικός

Το θέατρο είναι μαγεία. Είναι όμως και ζωή μαζί. Βοηθάει τον άνθρωπο να βλέπει την αλήθεια της ύπαρξής του και τις άπειρες διαστάσεις της. Ό,τι καθημερινό βλέπει γύρω του, στο θέατρο παίρνει μορφή, νόημα , γίνεται παιχνίδι.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσει κάποιος τη θεατρική πράξη. Οι βασικότεροι είναι ο νοητικός, να αναζητήσει το νόημα, το μήνυμα των δρώμενων  και η αίσθηση. Να αφεθεί ελεύθερος δηλαδή από προκαταλήψεις και να μπει στη διαδικασία του παιχνιδιού. Να ξαναγεννηθεί μέσα στο χώρο του παιχνιδιού. Το παιδί έχει την ικανότητα να μπει ευκολότερα από τον ενήλικα στη σύμβαση και τη μαγεία του «θεατρικού παιχνιδιού» και να προσεγγίσει τη θεατρική πράξη, όχι μόνο μέσα από τη γνώση αλλά μέσα από τις αισθήσεις και την φαντασία. Πριν ακόμα αναπτυχθεί η νόηση και η κρίση του παιδιού, υπάρχει η αντίληψη της αίσθησης. Από την άποψη αυτή το παιδί είναι από τη φύση του ένας ευαίσθητος και «ανοιχτός», ενεργοποιημένος θεατής. Η φαντασία, επίσης, δεν χρησιμοποιείται σαν μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα, αλλά σαν μέσο εποικοδομητικής ανάπλασής της. Τα παιδιά χρειάζονται το θέατρο και την Τέχνη γενικά, για τον ίδιο λόγο που τα χρειάζονται και οι ενήλικες: για να επισημάνουν τα προβλήματα του περιβάλλοντός τους, να επικοινωνήσουν, να συγκινηθούν και να προβληματιστούν.

Το θέατρο είναι η μοναδική ίσως τέχνη που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κοινό ,εφόσον αποτελεί μέσο επικοινωνίας, αυτογνωσίας, δημιουργικής έκφρασης και ευαισθητοποίησης. Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. Είναι μία τέχνη βαθύτατα κοινωνική , στην οποία όμως συναντάμε και τις άλλες τέχνες  με ποικίλες μορφές. Επομένως ως μία τέχνη συνθετική και κοινωνική, είναι βαθύτατα παιδευτική.

Η επίδραση κάθε αναπαραστατικής τέχνης-ιδιαίτερα πολυσύνθετης , όπως το θέατρο- στο παιδί, σε ένα άτομο δηλαδή με αδιαμόρφωτη ακόμα κρίση, παίζει σπουδαίο ρόλο στην πνευματική του ανάπτυξη και την αισθητική του καλλιέργεια. Ο δάσκαλος-εμψυχωτής , μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης που έχει το παιδί για τον εαυτό του, τη στιγμή μάλιστα που βρίσκεται σε μία πορεία ανάπτυξης και αλλαγών. Γι αυτό το θέατρο πρέπει να γίνεται με επίγνωση της αποστολής του αυτής. Ο σκοπός,  λοιπόν, δεν είναι η παρουσίαση ενός θεάματος αλλά η θεατρική παιδεία, που δεν έχει στόχο τη δημιουργία ηθοποιών, αλλά να βοηθήσει στο να έρθουν στην επιφάνεια οι κλίσεις και οι ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου. Να καλλιεργήσει την αισθητική του και την αγάπη του για τις τέχνες. Να το βοηθήσει ίσως στο ξεπέρασμα κάποιων ψυχολογικών και μαθησιακών προβλημάτων. Να εξερευνήσει και να γνωρίσει τον εαυτό του, να μάθει να ξεπερνά τις αναστολές του, να διευρύνει την «ενδοχώρα» του. Να κατακτήσει τις γλωσσικές και εκφραστικές του ικανότητες. Να πλησιάσει τους άλλους , να μάθει να συνεργάζεται, να υποχωρεί, να σέβεται και να πλουτίζει τους τρόπους επικοινωνίας. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα απόλαυσης, ενθουσιασμού και χαράς.