ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 22-4-2017

Το χάος συνεχίζεται,

μα εμείς δεν αγχωνόμαστε.

Με γλέντια και ψησίματα

πάντοτε …αντιστεκόμαστε.

Η χρησιμότερη πληροφορία που σας προσφέρει -κατά προτεραιότητα- η στήλη είναι ότι το επόμενο τριήμερο αργίας είναι μόλις σε 7 μέρες, καθότι η Πρωτομαγιά πέφτει Δευτέρα (Ε, ρε, γλέντια πάλι… Φοβάμαι ότι στην περιοχή δεν θα μείνει ούτε ένα αρνάκι ζωντανό).

Σε μεγάλη περίοδο αστάθειας εισέρχεται η Τουρκία, ισχυρίζεται σε άμεση ανάλυσή του (από το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα) ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς. «Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Τουρκία προμηνύει μία μεγάλη περίοδο αστάθειας. Αυτό που μετράει είναι ασφαλώς το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν το κέρδισε και θα μπορέσει να κυβερνήσει με ένα νέο αυταρχικό προεδρικό σύστημα. Η μικρή διαφορά, οι ενστάσεις της αντιπολίτευσης και η ήττα που υπέστη στις μεγάλες πόλεις δεν μπορούν όμως να αγνοηθούν. Μια ματιά στον εκλογικό χάρτη δείχνει ότι μιλάμε πλέον σαφώς γιά δύο Τουρκίες, μία των παραλίων, των μεγάλων αστικών κέντρων και των κούρδων και μία της υπόλοιπης χώρας. Η χώρα μπορεί εύκολα να βρεθεί στο κατώφλι ενός εμφυλίου μετά από αυτό το δημοψήφισμα. Δικλείδες ασφαλείας στην μεγαλομανία του Σουλτάνου δεν θα υπάρχουν. Κάποιοι αισιόδοξοι προβλέπουν ότι το οριακό αποτέλεσμα ενδέχεται να τον κάνει πιό μετριοπαθή και λογικό. Δεν ξέρω από που αντλούν αυτή την αισιοδοξία. Οι πρόσφατες εξελίξεις θα έπρεπε να έχουν πείσει όλους ότι κάθε αρνητική εξέλιξη τον ωθεί σε έναν πιό αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης και πολλές φορές την ..παράνοια. Ευρωπαίοι και αμερικανοί αξιωματούχοι ήθελαν μία καθαρή νίκη του. Οχι επειδή τον συμπαθούν η μπορούν να συνεννοηθούν εύκολα μαζί του. Αλλά γιατί ανησυχούσαν γιά το σενάριο μιάς αποσταθεροποιημένης Τουρκίας. Αυτό όμως, όπως όλα δείχνουν, θα είναι το βασικό σενάριο τα επόμενα χρόνια» και αλίμονό μας, με τον ανισόρροπο γείτονα, θα πρόσθετα εγώ.

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων κατάφερε να αποτρέψει έναν νέο …εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων, αφού αποφάσισε να αναλάβει και να αναδεχθεί το κόστος μεταφοράς του Αγίου Φωτός από τους Αγίους Τόπους, αντικατοπτρίζοντας την θέληση και το κοινό αίσθημα όλης της μεγάλης Αστυνομικής οικογένειας, ενημερώνοντας και τους αρμόδιους σχετικά.

Μου αρέσουν οι διδακτικές ιστορίες και -αντιγράφοντας μια τέτοια- νομίζω ότι …κερνάω στους αναγνώστες μου κάτι όμορφο: Πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Ο καθηγητής, αφού μας συστήθηκε και μας καλωσόρισε, πρότεινε να γνωριστούμε μεταξύ μας, πλησιάζοντας κάποιον συμφοιτητή, που μας ήταν εντελώς άγνωστος. Σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά, όταν ένιωσα ένα απαλό χτύπημα στον ώμο. Γύρισα. Η ακτινοβολία ενός ζεστού διάπλατου χαμόγελου έκανε ολόκληρη τη μικροσκοπική παρουσία της να λάμπει. «Γειά σου, όμορφε. Εϊμαι η Ρόουζ. Είμαι 87 ετών. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;» Γέλασα και ανταποκρίθηκα με ενθουσιασμό. «Φυσικά και μπορείς!”. Και με ζούληξε δυνατά. «Πώς και είσαι στα θρανία, σε μια τόσο νεαρή και αθώα ηλικία;», την πείραξα «Α! είμαι εδώ για να γνωρίσω έναν πλούσιο σύζυγο, να παντρευτώ, να κάνω κάνα δύο παιδιά και μετά να αποσυρθώ και να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο», ανταποκρίθηκε στο πείραγμά μου. «Έλα, σοβαρά τώρα! Τι είναι αυτό που σε έκανε να πάρεις αυτή την πρόκληση, σε τέτοια ηλικία;» «Πάντα ονειρευόμουν να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο και να που τώρα τα κατάφερα!», αποκρίθηκε και κέρδισε το θαυμασμό μου. Γίναμε αμέσως φίλοι. Μετά τα μαθήματα συνηθίζαμε να περπατάμε μέχρι το φοιτητικό στέκι και να μοιραζόμαστε ένα μιλκσέικ σοκολάτας. Κάθε μέρα, για τους επόμενους τρεις μήνες φεύγαμε μαζί. Απολαμβάναμε ατέλειωτες συζητήσεις. Άκουγα γοητευμένος αυτή τη ζωντανή χρονομηχανή να μοιράζεται μαζί μου τις εμπειρίες της και τη σοφία της. Με τον καιρό η Ρόουζ έγινε πασίγνωστη στο campus, έκανε φιλίες αμέσως όπου κι αν πήγαινε. Της άρεσε να ντύνεται όμορφα και να αφήνεται στην έλξη της προσοχής των άλλων φοιτητών. Στο τέλος του εξαμήνου η Ρόουζ έλαβε πρόσκληση να κάνει μια ομιλία στο χορό που διοργάνωνε ο αθλητικός σύλλογος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που μας δίδαξε. Αφού την προσφώνησαν, η Ρόουζ σηκώθηκε και ανέβηκε στο βήμα. Καθώς άρχισε την ομιλία της, της έπεσαν μερικά από τα χαρτιά της. Στενοχωρήθηκε κι ένιωσε λίγο άβολα. Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της, έσκυψε στο μικρόφωνο και είπε απλά: «Λυπάμαι πολύ! Είμαι λίγο νευρική. Έκοψα τη μπύρα λόγω Σαρακοστής κι αυτό το ουίσκι με έχει κάνει χάλια! Τέλος πάντων, δεν πρόκειται ποτέ να βάλω στη σειρά την ομιλία μου, οπότε θα σας πω απλά ό,τι γνωρίζω.» Καθώς γελούσαμε, η Ρόουζ με έναν ήχο καθάρισε το λαιμό της και άρχισε την ομιλία της. «Δεν σταματάμε το παιχνίδι επειδή γερνάμε. Γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. Υπάρχουν μόνο τέσσερα μυστικά για να διατηρεί κάποιος τη νεότητα, να είναι ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Πρέπει να γελάμε και να βρίσκουμε λόγο να είμαστε ευδιάθετοι κάθε μέρα. Πρέπει να έχουμε ένα όνειρο. Όταν χάνεις το όνειρό σου, πεθαίνεις. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας που είναι νεκροί και δεν το ξέρουν! Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του γερνάω και μεγαλώνω. Όλοι γερνάμε και δεν χρειάζεται να έχουμε κάποιο ταλέντο ή ιδιαίτερη δεξιότητα για αυτό. Το θέμα είναι να μεγαλώνεις, βρίσκοντας πάντα την ευκαιρία μέσα στην αλλαγή. Μη μετανιώνεις για τίποτα. Εμείς οι μεγάλοι συνήθως μετανιώνουμε περισσότερο για αυτά που κάναμε, παρά για αυτά που δεν κάναμε. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται το θάνατο είναι αυτοί που μετανιώνουν.» Έκλεισε την ομιλία της τραγουδώντας θαρραλέα το τραγούδι “The Rose” και προσκάλεσε κάθε έναν από μας να μελετήσει τους στίχους του και να βρει τη θέση τους στη καθημερινότητά μας. Η Ρόουζ κατάφερε τελικά να πάρει το πτυχίο που ονειρευόταν όλα αυτά τα χρόνια. Μια βδομάδα μετά την αποφοίτηση έφυγε ειρηνικά στον ύπνο της. Πάνω από δυο χιλιάδες φοιτητές τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία, σαν φόρο τιμής σε αυτή την υπέροχη γυναίκα, που απέδειξε με τη στάση ζωής της ότι ποτέ δεν είναι αργά, για να γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ !!! Θυμήσου: το να γερνάς είναι αναπόφευκτο, να μεγαλώνεις είναι προαιρετικό. Ζούμε με ό,τι παίρνουμε, αλλά η ζωή μας είναι αυτό που δίνουμε.

Το τραγούδι της Ρόουζ τελειώνει κάπως έτσι:

«Όταν η νύχτα έχει υπάρξει τόσο μοναχική

και ο δρόμος τόσο μακρύς και πιστεύεις

ότι η αγάπη είναι μόνο για τους τυχερούς

και τους δυνατούς, θυμήσου: τον χειμώνα,

βαθιά κάτω από το χιόνι, βρίσκεται ο σπόρος

που με την αγάπη του Ήλιου

την Άνοιξη, γίνεται Ρόδο.»

Από τις (άχρηστες;) γνώσεις που παρέχει το facebook: Ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού με αντίτιμο «τριάντα αργύρια», υποδεικνύοντάς τον με ένα φιλί στους στρατιώτες του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος έπειτα παρέδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου. Αν και η Βίβλος δεν ξεκαθαρίζει από που προέρχονταν τα ασημένια νομίσματα, βάση κειμένων διαφόρων προφητών, ερευνητές πιστεύουν ότι πιθανότατα ήταν τυριανά σεκέλ – νόμισμα της Τύρου, αρχαίας πόλης του Λιβάνου. Στην εποχή της Καινής Διαθήκης, το σέκελ άξιζε περίπου τέσσερις δραχμές ή τέσσερα δηνάρια (το ρωμαϊκό νόμισμα). Ένα νόμισμα είχε βάρος λιγότερο από μισή ουγκιά ασήμι -σχεδόν 16 γραμμάρια το καθένα- και η σημερινή αξία του θα υπολογιζόταν από 400 έως 500 δολάρια. Επομένως, κατά προσέγγιση, τα 30 αργύρια θα είχαν σημερινή αξία περίπου 12.000 δολαρίων ή 15.000 ευρώ. Οι περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα θεωρούν τον Ιούδα προδότη. Όμως, τόσο στην ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε «Ο τελευταίος πειρασμός», δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ιούδας με την πράξη του βοήθησε τον Ιησού να εκπληρώσει το πεπρωμένο του, δηλαδή να σταυρωθεί, εκδοχή που παρουσιάζεται και στο πρόσφατα ανακαλυφθέν Ευαγγέλιο του Ιούδα.

Αυτό, που διάφοροι …πολιτευάμενοι (όπως τους αποκαλούσε η γιαγιά μου) απηύθυναν πάλι διάφορα θρησκειολογικά τσιτάτα και προ-πασχαλινές ευχές, με ξεπερνάει… Υποδείξεις του στυλ: «Τώρα είναι η ώρα της σιωπής, του απολογισμού, των γιατί, της μετανοίας, για τα λάθη μας και τα πάθη μας». (Κρυφό …μήνυμα: Ψηφίστε με).

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου θα σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω… (Νίκος Καζαντζάκης)

Προσπαθεί η άλλη να περιγράψει στο facebook την ψυχική της κατάσταση, αναρτά ένα χάρτη και γράφει δίπλα στα greeklish: eytyxesmenei… Μεγαλείο…

Κάντε έναν απλό, μεταπασχαλινό απολογισμό: Σκεφτείτε για λίγο πόσους και ποιους κάνατε ευτυχισμένους το φετινό Πάσχα και για ποιους λόγους. Αν πείτε κανέναν, δεν πειράζει… Μπορείτε να διαλέξετε μια άλλη μέρα, π.χ. σήμερα ή αύριο, για να την κάνετε …πασχαλινή, με μια πράξη καλοσύνης. Η αγάπη είναι υπομονετική και έχει μάθει να περιμένει. Α, κάτι ακόμη: Πάντοτε πληρώνει μετρητοίς και δεν αφήνει «χρέη».

Κανείς δεν έγινε φτωχός, δίνοντας…

Νίκος Γκάτσος: «Πάντα στον κόσμο θα ‘ρχεται, Παρασκευή Μεγάλη και κάποιος θα σταυρώνεται, για να σωθούν οι άλλοι».

Είναι απίστευτα όμορφος άνθρωπος αυτός που ξέρει να συγχωρεί.