ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 2/6/2013

Κατήφορος

Μείωση πληθυσμού κατά 12% περίπου υπέστη ο νέος Δήμος Αλμυρού, μέσα σε μια δεκαετία και σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011.

Το ανησυχητικό αυτό ποσοστό, προφανώς δεν συνδέεται μόνο με την υπογεννητικότητα, αλλά και με την τάση των ντόπιων κατοίκων να εγκαταλείπουν τα αδιέξοδα ζωής που κυριαρχούν στην Ελληνική ύπαιθρο, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την ανεργία. Η μετανάστευση, είτε γίνεται προς τα αστικά κέντρα, είτε προς χώρες του εξωτερικού, ερημώνει τα χωριά και απομακρύνει πολλούς από τις πατρογονικές τους εστίες, τους γενέθλιους τόπους τους, ειδικότερα τους νέους ανθρώπους.

Είναι πρόδηλο, ότι κάποιοι πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια άλλη ανάπτυξη, καθώς και τη δημιουργία νέων ευκαιριών απασχόλησης, να δώσουν μια άλλη ποιότητα ζωής στην ύπαιθρο, προκειμένου να ανατάξουν αυτή την κατηφορική, τη φθίνουσα πορεία, που οδηγεί στην ερήμωση.

Προφανώς, τα «πέτρινα» χρόνια της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε έχουν παίξει το δικό τους ρόλο σ’ αυτή την αποκαρδιωτική διαπίστωση, αλλά αυτός είναι ένα πρόσθετος λόγος να παλέψουμε όλοι μαζί (έκαστος εφ’ ω ετάχθη), για να αντιστρέψουμε αυτό το δυσμενές περιβάλλον.

Οι δηλώσεις

Πώς γίνεται κάθε φορά, όταν οι φωστήρες της κυβέρνησης και του Δημοσίου, αποτολμούν την απλοποίηση ενός συστήματος, να το καταντούν πιο …περίπλοκο και να ταλαιπωρούν τους πολίτες;

Για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων ο λόγος, που εξελίσσεται σε …σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Μόνον όσοι έχουν …γκόμενο ή γκόμενα έναν καλό λογιστή-ίστρια (ή έχουν να τον πληρώσουν) αισθάνονται ασφαλείς και προνομιούχοι. Παρά ταύτα και πάλι πρέπει να πάρουν πολύωρη άδεια από τη δουλειά τους, να ξεποδαριαστούν ανάμεσα σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, υποθηκοφυλακεία κτλ., για να ασχοληθούν διεξοδικά με τη συμπλήρωση της φορολογικής τους δήλωσης.

(Όχι, κύριε… Τα «καντήλια» που κατεβάζετε δεν φορολογούνται. Άσε που έχω την υποψία, ότι -αντίθετα- ντοπάρουν το αθάνατο γραφειοκρατικό μας σύστημα.)

Το μποϋκοτάζ

Άρχισε να τους τσούζει, εκεί που πονάνε (στα ταμεία τους, δηλαδή) το μποϋκοτάζ των Ελλήνων καταναλωτών, σε βάρος Γερμανικών προϊόντων και αντίστοιχων από τις άλλες χώρες – δορυφόρους των Γερμανών.

Μου προκαλεί θυμηδία η προπαγανδιστική εκστρατεία -μέσω εφημερίδων και τηλεοράσεων- στην οποία έχουν αποδυθεί π.χ. Γερμανικές εταιρείες στη χώρα μας, οι οποίες κοτσάρουν ήδη κι ένα «-Ελλάς» στον ξενόγλωσσο τίτλο τους και -συν τοις άλλοις- αναλαμβάνουν αλτρουιστικές πρωτοβουλίες υπέρ των φτωχών Ελλήνων.

Όλα γίνονται σκόπιμα, για να ξαναφέρουν τον Έλληνα πολίτη στα δικά τους ράφια και να του πουλάνε και πάλι τα προϊόντα τους.

Μη «μασάτε και μην «τσιμπάτε»…

Συνεχίστε να προτιμάτε με φανατισμό τα Ελληνικά προϊόντα και τα Κυπριακά. Γυρίστε στους Βόρειους οριστικά την πλάτη και δώστε το υστέρημά σας σε Ελληνικές επιχειρήσεις, για να πληρώνονται τα Ελληνικά χέρια που δουλεύουν εκεί, για να αυξηθούν οι δικές μας εξαγωγές σε βάρος τους, για να ορθοποδήσει η εθνική μας οικονομία, πιο εύκολα και μια ώρα αρχύτερα.

Αστείο

«Κακόγουστο αστείο», αναφέρει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», «έχει καταντήσει η κατάργηση των οργανισμών του Δημοσίου, που δεν εξυπηρετούν πλέον κανένα στόχο.

Κανένας υπουργός δεν θέλει να χρεωθεί το κλείσιμο κάποιου φορέα. Κάθε φορά που υπάρχει πίεση, δημοσιοποιούνται «λίστες» με οργανισμούς, οι οποίοι δεν έχουν κανένα εργαζόμενο και γίνεται συζήτηση για συγχωνεύσεις, με μηδενικό όφελος για το δημόσιο ταμείο.

Ο Έλληνας φορολογούμενος δεν αντέχει άλλο να πληρώνει για άχρηστους οργανισμούς και υπαλλήλους που δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Και βεβαίως, δεν αντέχει άλλο να διαβάζει για «λίστες», γνωρίζοντας καλά πως στο τέλος δεν θα γίνει τίποτα.»

Το νερό

Ο Δήμος Αλμυρού και η αρμόδια Δημοτική Επιχείρηση ουδέποτε σχεδόν ή ελάχιστα (επί Δημαρχίας Χατζηκυριάκου) δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα των ελέγχων στο πόσιμο νερό. Κι ας επιτάσσουν ακριβώς το αντίθετο οι σχετικές ΚΥΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα αποτελέσματα πρέπει να δημοσιοποιούνται, ακόμη κι αν είναι απολύτως καθησυχαστικά για την ποιότητα του νερού που πίνουμε.

Τι συμβαίνει; Γίνονται έλεγχοι και κάθε πότε ή μήπως τους «έφαγε» κι αυτούς «το σκοτάδι» της περικοπής Δημοτικών δαπανών και της λιτότητας;

Οι εκκλήσεις για τη δημοσιοποίηση αυτών των ελέγχων είναι επανειλημμένες, αλλά -φευ- φωνή βοώντος εν τη ερήμω… (Μήπως πρέπει να ζητήσουμε τη συνδρομή της Εισαγγελικής Αρχής, για να συμμορφωθείτε;)

«Παιχνίδια»

Πόσο …ωμά έχει δίκιο ο Φώτης Γεωργελές, όταν γράφει για τους πολιτικούς μας, ότι «φοβάμαι πως, όπως όλα τα θέματα τα αντιμετωπίζουν «επικοινωνιακά», το ίδιο κάνουν και με την αυξανόμενη απήχηση του νεοναζισμού. Δεν απευθύνονται στους πολίτες που επηρεάζονται απ’ αυτόν, αλλά «χειρίζονται» το ζήτημα, απευθύνονται στο δικό τους ακροατήριο. Χειρότερα ακόμα. Χρησιμοποιούν το θέμα στη μεταξύ τους διαμάχη, για να κερδίσουν πόντους στην αδιάκοπη αντιπαράθεση ανούσιας ανταλλαγής δηλώσεων.

Το πόσο εννοούν το «δημοκρατικό τόξο» φάνηκε μέσα στο ίδιο 24ωρο. Οι μεν, στα πλαίσια της θεωρίας των δύο άκρων, κατηγορούν τον Σύριζα ότι έχει πολλές ομοιότητες με τη Χ.Α. και οι δε ότι η ΝΔ είναι στο ίδιο άκρο, τη συνδέει ομφάλιος λώρος με τη Χ.Α. Έτσι, με τις εκατέρωθεν κατηγορίες δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να τη νομιμοποιούν, δεν είναι και τίποτα διαφορετικό, συνδέεται, έχει ομοιότητες, μοιάζει με τους υπόλοιπους.

Και, επιπλέον, τη δικαιώνουν. Το ακροατήριό της θα θεωρήσει το περιστατικό μια ακόμη απόδειξη του στημένου παιχνιδιού από τη μεριά του συστήματος εναντίον της «πραγματικά αντισυστημικής» δύναμης. Δηλαδή σ’ αυτή τη Βουλή που έχει ακούσει για καλάσνικοφ, για λιντσαρίσματα, για δοσίλογους, για δυνάμεις κατοχής, για κατοχικές κυβερνήσεις που θα φύγουν με ελικόπτερο, για φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, ύβρις προς πολιτικό αρχηγό ήταν το «μίστερ αλέξις»; Τα επικοινωνιακά τρικ κατόπιν εορτής φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την κατηγορούν γι’ αυτό που υπερηφανεύεται. Ότι τους βρίζει όλους.

Φοβάμαι πως τα ίδια αμφιλεγόμενα αποτελέσματα θα έχει και το ανάλογο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Το οποίο διαμορφώνεται όπως ακριβώς κατασκευάζονται οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα. Να περιλαμβάνουν τόσο πολλές, διαφορετικές και αμφιλεγόμενες έννοιες, ώστε πρακτικά να είναι ανεφάρμοστοι. Να ερμηνεύονται α λα καρτ, να οδηγούν σε μια δικαιοσύνη ιδεολογικοποιημένη, όπου ο κάθε δικαστής, λες και είναι πολιτικός ή δημοσιογράφος, θα ερμηνεύει το νόμο ανάλογα με τις δικές του πεποιθήσεις.»