ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 19/5/2013

Ο τουρισμός

Αφού από παντού έρχονται καλά νέα για αύξηση του τουριστικού ρεύματος φέτος στην Ελλάδα, είναι λογικό και η περιοχή Αλμυρού να διεκδικήσει το δικό της κομμάτι από αυτήν την αισιόδοξη προοπτική.

Ας ετοιμάσουμε λοιπόν -κυρίως το θαλάσσιο μέτωπο- όσο καλύτερα μπορούμε.

Οι ιδιώτες που εμπλέκονται με τα τουριστικά επαγγέλματα, ας προετοιμαστούν όσο καλύτερα μπορούν, αναβαθμίζοντας τις τουριστικές εκμεταλλεύσεις τους και τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν.

Αλλά και ο Δήμος, ας «πλειοδοτήσει» στο κομμάτι που τον αφορά (καθαριότητα, εξωραϊσμοί και άλλες διευκολύνσεις), όσο μπορεί και όσο προλαβαίνει.

Στους χαλεπούς καιρούς μας, το να μεγιστοποιηθεί το τουριστικό αποτέλεσμα φέτος, θα είναι μια σημαντική «αιμοδοσία» υπέρ της φυλλοροούσας περιοχής Αλμυρού.

Οι Νηές

Η απόρριψη των ασφαλιστικών μέτρων, που ζητούσε το Ελληνικό Δημόσιο, ομάδα πολιτών και ο Δήμος, κατά των τεσσάρων κατοίκων Σούρπης που νέμονται τα ελαιόδεντρα στις Νηές, φέρνει πολύ πιο κοντά την προοπτική υλοποίησης της τουριστικής επένδυσης στη συγκεκριμένη περιοχή (η φωτογραφία από αντίστοιχη επένδυση της ίδιας εταιρείας στην Πελοπόννησο).

Μπορεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς να μην έχει ξεκαθαρίσει ακόμη, αλλά οι καλά γνωρίζοντες διατείνονται, ότι κάτι τέτοιο είναι πια θέμα διαδικασίας, από το επίσημο κράτος.

Η εφημερίδα και ο γράφων ανέλαβαν εξ αρχής το επικοινωνιακό κόστος να ταχθούν σαφώς υπέρ της επένδυσης, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας άλλωστε, οι οποίοι υποφέρουν από την ύφεση και την ανεργία, σε όλη την περιοχή Αλμυρού, η οποία διαρκώς υποβαθμίζεται και απαξιώνεται.

Από την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι κάποια τοπικά μικροσυμφέροντα θα θιγούν, όπως και το γεγονός ότι κάποιοι ντόπιοι πολιτικοί -για το συγκεκριμένο ζήτημα- επέλεξαν να «χαϊδεύουν αυτιά», κόντρα στα μακροπρόθεσμο γενικό όφελος και συμφέρον.

Η αλήθεια όμως είναι μία: Ο τόπος μας έχει ανάγκη από τέτοιες αναπτυξιακές επενδύσεις, σήμερα περισσότερο από όσο ποτέ άλλοτε..

Η «Αλληλεγγύη»

Μετά την πρόσφατη γενναία προσφορά ελαιολάδου, από την εταιρεία Golfing Developments (τα δοχεία μοιράστηκαν σε αντίστοιχες άπορες οικογένειες, προ του Πάσχα), η εθελοντική ομάδα της «Αλληλεγγύης». που λειτουργεί και κινείται μέσω του Συλλόγου Σαρακατσαναίων Ευξεινούπολης, ξαφνικά έμεινε …άνεργη.

Ο λόγος απλός: Άδειασαν τα ράφια της από τα τρόφιμα – προσφορές συμπολιτών μας, είτε γιατί ατόνησε (ίσως λόγω του Πάσχα) ο εθελοντισμός, είτε γιατί η τοπική κοινωνία και όσοι προσέφεραν κουράστηκαν να προσφέρουν.

Οι πιέσεις και οι εκκλήσεις που δέχονται καθημερινά, όμως, οι εθελοντές της «Αλληλεγγύης», από εκπροσώπους άπορων οικογενειών της περιοχής μας, συνεχίζονται, γιατί οι ανάγκες για βοήθεια δεν σταμάτησαν να υφίστανται, ενώ σε πολλά νοικοκυριά η ανεργία και η φτώχεια μαίνονται αδιάπτωτες.

Ας κάνουμε μια ακόμη προσπάθεια, όπως και όσο μπορεί ο καθένας, να ανταποκριθούμε σ’ αυτές τις αγωνιώδεις εκκλήσεις, θετικά και ουσιαστικά.

Ας προσφέρουμε κάτι ακόμη από το υστέρημά μας, αφού από το …περίσσευμα κάποιων ευκατάστατων ντόπιων, δεν είδαμε ποτέ – τίποτε.

Τώρα, που το καλοκαίρι τα δείχνει όλα πιο εύκολα, μια προσφορά λίγων ευρώ σε τρόφιμα από τον καθένα μας, θα ξαναζωντανέψει αυτή τη φιλότιμη προσπάθεια, που ανέλαβαν λίγοι φίλοι υπέρ των πολλών που δυστυχούν.

Μέχρι τώρα καλά τα καταφέραμε…. Ας μην επιτρέψουμε να κοπεί στη μέση η μετάγγιση αγάπης και φιλανθρωπίας.

Οι διδάσκοντες

Αναδημοσιεύω -αυτούσιο από την «Καθημερινή»- άρθρο με τίτλο «Στης συντεχνίας τα θρανία», του Πάσχου Μανδραβέλη. Δεν έχει τόση σημασία, αν διαφωνεί κάποιος με κάποιες επιμέρους επισημάνσεις του, ειδικότερα όταν οι δυσμενείς γενικεύσεις έχουν και τις φωτεινές εξαιρέσεις τους. Αξίζει να το διαβάσετε, τουλάχιστον για κάποια στοιχεία που παραθέτει, σχετικά με τους Έλληνες εκπαιδευτικούς:

«Οι Έλληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Έλληνες καθηγητές μόνο 415. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως (OECD, Education at a Glance 2012). Οι δύο ώρες επιπλέον την εβδομάδα που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Παιδείας δεν θα αλλάξουν την κατάταξη. Πάλι στον πάτο θα είμαστε με 477 ώρες ετησίως, αφού στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).

Πιο εξωφρενική όμως είναι η απαίτηση της ΟΛΜΕ στο αμετάθετο. Σύμφωνα με τη ρητορική του προέδρου της κ. Νίκου Παπαχρήστου, με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, μετατρέπει τους καθηγητές σε «περιπλανώμενους φαντάρους». Να σημειωθεί ότι -σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας- προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα, ήτοι λιγότερες από 372 τον χρόνο. Σύμφωνα δε με επιστολή που έστειλε το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών στον κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο: «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός, επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».

Σύμφωνοι! Αυτό θα μπορούσε να είναι το συντομότερο συντεχνιακό (και σε άσχημα ελληνικά) ανέκδοτο: Ανεξαρτήτως των συνθηκών, π.χ. αν μειώνονται τα τμήματα στα σχολεία, η μόνη σταθερά στο σύστημα είναι ο αριθμός των καθηγητών στο σχολείο. Δηλαδή, αν μια εκπαιδευτική μονάδα δεν έχει για τους χ, ψ λόγους μαθητές, οι καθηγητές θα διδάσκουν τις έστω λίγες ώρες τους σε άδειες αίθουσες;

Όμως, πέρα από τα ανέκδοτα υπάρχει και η τραγική πραγματικότητα. Αυτοί που στέλνουν αυτές τις παράλογες επιστολές είναι οι άνθρωποι που -κατά τα άλλα- διδάσκουν το μάθημα της Λογικής στα σχολεία, μη μιλήσουμε για ήθος, φιλοπονία, κοινωνική προσφορά κ.λπ. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που διαμορφώθηκαν γενιές νέων ανθρώπων που μπουκάρουν στα γραφεία καθηγητών των ΑΕΙ για να επιβάλουν εύκολα θέματα στις εξετάσεις, υπογράφοντας μάλιστα με το σύνθημα «Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες κάθε φοιτητή». Με τέτοιους δασκάλους της ΟΛΜΕ κάθισαν, τέτοια γράμματα έμαθαν. Διδάσκονται τοις πράγμασι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θέλει κόπο, θέλει «αγωνιστικό» τρόπο. Διδάσκονται από τα τρυφερά τους χρόνια την αήθεια νυν υπέρ πάντων η ατομική βολή, ακόμη και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Στο ενδιάμεσο ρίχνουν και μερικές κατάρες στον νεοφιλελευθερισμό.

Είναι τεράστια η ευθύνη των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης για το σημερινό μας χάλι. Στα θρανία τους θήτευσαν γενιές Ελλήνων το μοναδικό όραμα «Κυριακή, γιορτή και σχόλη». Οι νέοι έμαθαν εμπράκτως από τους δασκάλους τους να δουλεύουν λίγο και να διεκδικούν πολλά. Δεν διδάσκονται την τέχνη του επιχειρήματος για τη διεκδίκηση, μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια την αναίδεια να ξεφουρνίζεις παραλογισμούς και να τους επιβάλλεις, πατώντας στις ανάγκες της κοινωνίας. Ξέρουν, το διαβάζουν από τις ανακοινώσεις των καθηγητών τους, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες (αν μειώνονται π.χ. οι τάξεις σε ένα σχολείο) δεν έχουν σημασία. Υπεράνω όλων είναι η βολή τους και ουαί σε όποιους την αμφισβητήσουν.»

Ο …ειλικρινής

Αποκαλυπτικό για την κρισιμότητα της ελληνικής κρίσης -στα πρώτα στάδια εκδήλωσής της- είναι δημοσίευμα της γαλλόφωνης βελγικής εφημερίδας «La Libre Belgique». Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αφιέρωμα στην Γερμανίδα Καγκελάριο, που περιέχει όμως αρκετά «καυτά» σημεία για τη διαχείριση της κρίσης εκ μέρους της ελληνικής πλευράς.

Τιτλοφορούμενο «Η Άγκελα Μέρκελ στην ελληνική παγίδα», το δημοσίευμα -μεταξύ άλλων- αναφέρει:

«Η Γερμανίδα Καγκελάριος είναι βαθιά σοκαρισμένη με όσα αποκαλύπτονται το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου 2010. Στις Βρυξέλλες, οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων υποδέχονται τον νέο Έλληνα πρωθυπουργό. Ο σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου εξηγεί: «Ακούστε, όλοι οι αριθμοί μας είναι ψεύτικοι. Η χώρα μου ταλανίζεται από τη διαφθορά. Θα χρειαστούν χρόνια, αλλά είμαι αποφασισμένος να την καταπολεμήσω. Θα χρειαστώ βέβαια υποστήριξη και βοήθεια, διότι πρόκειται για μία τεράστια επιχείρηση».

Η Σύνοδος παραμένει άφωνη. Η Άγκελα Μέρκελ αισθάνεται διπλά προδομένη. Όχι μόνο η Ευρώπη, ως κοινότητα αξιών, αμφισβητείται από τα διαδοχικά ψέματα των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και το ευρωπαϊκό σύστημα έχει καταστεί συνένοχο. Την τοποθετούν απέναντι σε ευθύνες που δεν μπορεί να αναλάβει, διότι οι Ευρωπαίοι δεν διαθέτουν ούτε τα εργαλεία για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα στη θέση των αγορών, ούτε τα μέσα για να πάρουν τα ηνία της Ελλάδας που βυθίζεται. Της ζητάνε να εγγυηθεί απατεώνες έναντι της Bundestag και του λαού της. Είναι αδύνατο.»