Κυριακή Θ’ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

«Α δε ητοίμασας τίνι έσται;»

Αυτά που ετοίμασες με τόσο κόπο και φροντίδα, αυτά που θεωρείς αδιαφιλονίκητη ιδιοκτησία σου, δικά σου, ποιος θα τα κληρονομήσει; Ποιος θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων μιας ζωής; Παρασυρόμεθα, αγαπητοί μου αδελφοί, από την καταναλωτική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να έχει κάτι ο άλλος, ο γείτονάς μας, και να μην το αποκτήσουμε και μεις. Έχοντας στη διάθεσή μας πληθώρα αγαθών, χάρη στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αλλά και της πληροφορίας, αγωνιζόμαστε καθημερινά να αποκτήσουμε.

Να αποκτήσουμε περιουσίες μεγάλες και φανταχτερές, χρήσιμες για την επίδειξή μας. Να εξασφαλίσουμε οικονομικά μέσα τόσα που σχεδόν δεν έχουμε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ή να καταναλώσουμε στην περιορισμένη διάρκεια της ζωής μας. Να προμηθευτούμε πολλά και ποικίλα, αναγκαία και περιττά, χρήσιμα και άχρηστα, ευτελή και πολύτιμα. Καμιά λογική σκέψη δεν μας σταματά. Να μας συγκρατήσει από τον κατήφορο. Είναι αγώνας καθημερινός και ανελέητος. Μέριμνα καταπιεστική, ασταμάτητη και βασανιστική.

Διαφεύγει από τη μνήμη μας η εντολή του Κυρίου: «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης». Είναι ωστόσο, έμφυτη η τάση του ανθρώπου να αποκτήσει, να επιτύχει στη ζωή του. Αλλά αυτό είναι δοσμένο από τον Θεό, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Και εφόσον συνεπώς ο στόχος μας και η προσπάθειά μας θα ήταν να εξυπηρετούνται αυτές οι ανάγκες της διατροφής μας, της ένδυσής μας και της στέγασης, ουδείς θα μπορούσε ή θα διανοείτο να μας κατακρίνει. Και όμως δεν περιοριζόμαστε σ’ αυτά. Μα έχουμε και τα παιδιά μας, θα διαμαρτυρηθεί, και δίκαια, κάποιος. Να φροντίσουμε, λοιπόν, και για τα παιδιά μας. Είναι καθήκον μας. Αλλά και εκεί πρέπει να υπάρξει ένα μέτρο. Να θέσουμε κάποιο όριο. Ακόμη θα προσθέσουν κάποιοι άλλοι: Δεν πρέπει άραγε να έχουμε και κάτι ακόμη, έτσι, για ώρα ανάγκης;

Λησμονούμε βέβαια την διαβεβαίωση του Κυρίου στην επί του όρους ομιλία. «Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον». Με όλες τις δικαιολογίες που αναφέραμε πιο πάνω και άλλες πολλές, εφευρίσκουμε προκειμένου να ικανοποιήσουμε το πάθος της πλεονεξίας. Συνεχίζουμε χωρίς ανάπαυση, τον αγωνιώδη προγραμματισμό και την κοπιαστική προσπάθεια για να αποκτήσουμε περισσότερα, για να στοιβάξουμε πιο πολλά. «Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» Το ερώτημα αυτό του Θεού παραμένει αναπάντητο. Δεν το ακούμε. Εκείνο που ποτέ ή σπάνια σκεφτόμαστε, είναι ότι είμαστε περαστικοί από τον κόσμο αυτό. Και εκατό και περισσότερα χρόνια, να μας παραχωρήσει η αγαθότητα του Θεού, θα έρθει και η μέρα που, θέλοντας και μη, θα τα αφήσουμε όλα αυτά, που με πολύ κόπο αποκτήσαμε και που τόσο στενά συνδεθήκαμε μαζί τους.

Αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι που θέλει να μας τονίσει ο Κύριος με τη σημερινή παραβολή του άφρονος πλουσίου, που ακούσαμε. Ο πλούσιος της παραβολής είχε την ευκαιρία μιας καλοχρονιάς, με πλούσια παραγωγή. Ήταν τόση η παραγωγή, που οι αποθήκες του δεν επαρκούσαν. Και η απόφασή του, λοιπόν: Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου, θα κτίσω καινούργιες μεγαλύτερες. Θα συγκεντρώσω όλα τα αγαθά μου εκεί και ευχαριστημένος για το πλήθος των αγαθών μου, θα πω στον εαυτό μου: Τώρα πια ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά, που θα επαρκέσουν άνετα για πολλά χρόνια. Καμιά έγνοια να μη σε βασανίζει πια. Να αναπαύεσαι.

Να απολαμβάνεις τη ζωή σου γλεντώντας. «Αναπαύου, φάγε, πίε ευφραίνου». Ζούμε και μεις σήμερα μια εποχή ευημερίας. Πολλά τα αγαθά που διατίθενται. Αρκετά τα μέσα που διαθέτει ο καθένας στις ανεπτυγμένες χώρες. Υπερπαραγωγή με την εξελιγμένη τεχνολογική πρόοδο, εύκολη διακίνηση και προβολή πολυειδών προϊόντων από όλο τον κόσμο, μας θαμπώνουν, μας προκαλούν, μας αιχμαλωτίζουν και τελικά μας υποδουλώνουν. Και τρέχουμε να προλάβουμε να τα αποκτήσουμε χωρίς πολλή σκέψη. Μετατρεπόμαστε και μεις σε ένα άφρονα και πλεονέκτη πλούσιο, όπως της παραβολής.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν και όλους τους παρόμοιους, της εποχής εκείνης και σημερινούς, τον επισκέφθηκε ο Θεός και τού ανακοίνωσε: «Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» Άμυαλε, ανόητε, οργάνωσες το μέλλον σου νομίζοντας ότι είσαι αιώνιος, στηριζόμενος στο πλήθος των αγαθών σου και στις απολαύσεις. Αυτή τη νύκτα, όλα αυτά που σχεδίασες και ονειρεύτηκες τελειώνουν. Ζητούν να πάρουν την ψυχή σου και πεθαίνεις!

Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, ποιος θα τα κληρονομήσει; Άραγε πόσοι από εμάς σκεφτήκαμε ποτέ τη ζωή και το τέλος αυτού του άφρονος πλουσίου, παρομοιάζοντάς τον με τον εαυτό μας; Δεν χρειάζεται ασφαλώς να έχουμε πλούτη τεράστια για να βρεθούμε στη θέση του άφρονος πλουσίου. Γιατί είτε πλούσιοι είμαστε, είτε φτωχοί, την ίδια τύχη έχουμε όλοι μας. Μια ζωή περιορισμένης διάρκειας. Η διαφορά είναι ότι, αν το έργο μας, η όλη ζωή μας, έχει στόχο να πλουτίζουμε σε έργα αγαθά. Καταλήγει ο παραβολή: «εις Θεόν πλουτών».

Να πλουτίζει κανείς σε έργα αρεστά στον Θεόν και να μην προσκολλάται στα γήινα και υλικά αγαθά. Να προσκολλάται σε έργα αγαθά για τα οποία επιτρέπεται ή μάλλον επιβάλλεται ακόμη και η πλεονεξία. Δεν είναι σαν τα άλλα που δεν έχουν διάρκεια και δεν μπορούμε να τα πάρουμε μαζί μας. Με τον τρόπο αυτό διατηρούμε έντονη την ελπίδα να βρεθούμε δικαιωμένοι πλησίον του Θεού, στην βασιλεία Του, μεταφέροντας μαζί τα αγαθά έργα τα ευάρεστα στον Κύριό μας.