Για να μην σβήσουν τα φώτα: Μια πρόταση για το παζάρι – Γράφει ο Χαρ. Ιγγλέζος

Κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζει η εποχή του παζαριού, η σκέψη όλων μας επιστρέφει αναπόφευκτα στην τραγωδία του 2019. Τιμούμε τη μνήμη του κοριτσιού που χάθηκε τόσο άδικα και στεκόμαστε με σεβασμό δίπλα στην οικογένειά της. Κατανοούμε απόλυτα τον φόβο κάθε γονιού και την κλονισμένη εμπιστοσύνη απέναντι σε αυτό που κάποτε ήταν πηγή χαράς. Αυτή η βαριά κληρονομιά μάς θέτει όλους μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα: θα αφήσουμε τον φόβο να ακυρώσει ένα ζωντανό κομμάτι της τοπικής μας παράδοσης πολλών δεκαετιών ή θα βρούμε το θάρρος και την αποφασιστικότητα να το ξαναχτίσουμε πάνω σε θεμέλια μέγιστης δυνατής ασφάλειας;

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, το λούνα παρκ ήταν πάντα η ψυχή του παζαριού. Ήταν ο προορισμός των παιδιών, το σημείο συνάντησης για τις παρέες και τις οικογένειες, ένας τόπος συνδεδεμένος με τις δικές μας παιδικές αναμνήσεις από όμορφες στιγμές, αποτελώντας παράλληλα και τον κύριο οικονομικό πόλο έλξης για ολόκληρο τον θεσμό.

Είναι κάτι παραπάνω όμως. Είναι ο ήχος από τα γέλια στα παιχνίδια, τα φώτα που χορεύουν στο σκοτάδι και θυμίζουν νωχελικά πως το καλοκαίρι τελειώνει. Είναι η αίσθηση ότι η ξενοιασιά των διακοπών παίρνει μια μικρή παράταση όσο βρίσκεσαι ανάμεσά τους. Είναι η καρδιά του πανηγυριού που του δίνει παλμό, ζωντάνια και τον μοναδικό, νοσταλγικό του χαρακτήρα.

Αυτό μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα και να το λύσουμε οριστικά. Η εύκολη λύση είναι να καταργήσουμε το λούνα παρκ, να αποφύγουμε την ευθύνη. Αυτή όμως δεν είναι λύση, είναι παραίτηση. Μετά το δυστύχημα εγκληματικής αμέλειας των Τεμπών, κανείς δεν διανοήθηκε να προτείνει την οριστική κατάργηση του σιδηροδρόμου. Αντιθέτως, η απαίτηση όλων μας είναι μία: να παλέψουμε για να κάνουμε τα τρένα μας ασφαλή. Με την ίδια λογική σε μικρότερη κλίμακα, οφείλουμε να αγωνιστούμε για ένα ασφαλές λούνα παρκ χωρίς συμβιβασμούς. Για να διατηρήσουμε τη χαρά, τις όμορφες αναμνήσεις και τα γέλια.

Αξίζει να επισημάνουμε και την πλευρά των εμπόρων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια μειώνονται σε πλήθος και εγκαταλείπουν το παζάρι μας αφήνοντας πίσω κενές παράγκες. Σήμερα, οι μικροπωλητές πληρώνουν διαφορετικά μισθώματα ανάλογα με το πόσο κοντά είναι στο λούνα παρκ. Εάν δεν υπάρχει λούνα παρκ, αυτή η λογική με τις τέσσερις ζώνες παραγκών και μισθωμάτων χάνει τη βάση της. Είναι σημαντικό να υπάρχει ανάλογη αντιμετώπιση των εμπόρων ώστε να μην ζημιώνονται και να συνεχίσουν να επιλέγουν το παζάρι μας.

Μια Ολοκληρωμένη Πρόταση

Η λύση βρίσκεται στον εμπλουτισμό και τον σχεδιασμό, όχι στον ακρωτηριασμό. Προτείνω ένα μοντέλο που σέβεται την παράδοση και διασφαλίζει το μέλλον. Πρώτον, εφαρμόζουμε αυστηρή διαβάθμιση κινδύνου: τα παιχνίδια υψηλού ρίσκου (χαλί, ταψί, σφυρί, λούπα) αποκλείονται οριστικά. Τα μεσαίας επικινδυνότητας (ρόδα, καράβι, χταπόδι, μπαλαρίνα) επιτρέπονται μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι καινούργια, με αυστηρές ευρωπαϊκές πιστοποιήσεις και συχνούς τεχνικούς ελέγχους. Ο μόνιμος και ασφαλής κορμός του νέου λούνα παρκ πρέπει να αποτελείται από τα ήπια και χαμηλού ρίσκου παιχνίδια που όλοι αγαπήσαμε: το παραδοσιακό καρουζέλ, τα κλασικά συγκρουόμενα, το τραμπολίνο, παιχνίδια δεξιοτήτων (παπάκια, σκοποβολή, κρίκοι) και διαδραστικά σπιτάκια (τρόμου, με εμπόδια ή καθρέφτες).

Δεύτερον, συνδυάζουμε την ψυχαγωγία με τον πολιτισμό, χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο. Φανταστείτε τον μεγάλο κεντρικό χώρο χωρισμένο στα τρία: στα δύο άκρα του να σφύζει από τη χαρά αυτών των ήπιων παιχνιδιών, και στην καρδιά του να χτυπά ο παλμός μιας πολιτιστικής σκηνής για συναυλίες και δρώμενα. Αυτή η διάταξη συμπληρώνεται ιδανικά από ουσιαστικές πολιτιστικές δράσεις, όπως μια έκθεση φωτογραφίας για την πλούσια ιστορία του παζαριού –υλικό που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα πολύτιμο ιστορικό βιβλίο-λεύκωμα για το παζάρι μας που λείπει από τον τόπο μας– και θα αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη αξία αν σηματοδοτούσε την αναγκαία αποκατάσταση του εγκαταλελειμμένου λαογραφικού μουσείου στο δάσος Κουρί.

Η ιδέα ενός Δημοτικού Λούνα Παρκ

Μακροπρόθεσμα, ο Δήμος μας πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά. Να εξετάσει τη δημιουργία ενός δημοτικού λούνα παρκ μέσω της σταδιακής αγοράς σύγχρονων, ιδιόκτητων μηχανημάτων. Δεν πρόκειται για ένα ανέφικτο κόστος, αλλά για μια στρατηγική επένδυση στην ασφάλεια, την κοινωνική ζωή και την οικονομία του τόπου. Αυτό μπορεί να υλοποιηθεί σταδιακά (πχ σε βάθος πενταετίας) ξεκινώντας από τα πιο απλά παιχνίδια, όπως μπορέσαμε να επενδύσουμε 350.000€ σε μια παιδική χαρά. Με πλήρη εποπτεία για τη συντήρηση και τους τεχνικούς ελέγχους, και με χειριστές που θα είναι πιστοποιημένοι υπάλληλοι του Δήμου (προοπτική δημιουργίας θέσεων εργασίας), ο Αλμυρός μπορεί να αποτελέσει πρότυπο. Μάλιστα, μπορεί να δημιουργηθεί ένα βιώσιμο μοντέλο που όχι μόνο θα καλύπτει τα έξοδά του, αλλά θα φέρνει και έσοδα στον Δήμο, μισθώνοντας τον εξοπλισμό σε άλλες πόλεις της Ελλάδας τους υπόλοιπους μήνες.

Σε αυτό το σημείο ίσως ακουστούν οι γνωστές φωνές αντίδρασης: «αυτά είναι ουτοπικά, στην Ελλάδα δεν γίνονται» ή «το κόστος είναι απαγορευτικό». Αυτή ακριβώς η κυνική νοοτροπία της παραίτησης και μετάθεσης ευθύνης, καθώς και οι επικίνδυνες πρακτικές της προχειρότητας είναι που μας οδήγησαν σε τραγωδίες. Αν δεν απαιτήσουμε εμείς οι ίδιοι υψηλότερα πρότυπα, κανείς δεν θα μας τα προσφέρει. Η ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια, είναι υποχρέωση. Και μια έξυπνη επένδυση αποδεικνύει ότι η ασφάλεια και η βιωσιμότητα μπορούν να συμβαδίζουν. Ας γίνουμε εμείς το παράδειγμα ότι γίνεται.

Το παζάρι μας αξίζει ένα μέλλον που να τιμά τη μνήμη και να εγγυάται την ασφάλεια, θέτοντας οριστικό τέλος σε πρόσωπα και νοοτροπίες που πλήγωσαν τον τόπο μας. Ας ξεκινήσουμε τον διάλογο τώρα, με σχέδιο και αποφασιστικότητα, ώστε να μην ξαναβρεθούμε μπροστά σε αδιέξοδα της τελευταίας στιγμής. Η δημοτική αρχή, οι τοπικοί φορείς και η ίδια η κοινωνία του Αλμυρού οφείλουν να συνεργαστούν. Αν δράσουμε με σχέδιο, ο Αλμυρός μπορεί να γίνει πανελλαδικό πρότυπο για το πώς ένας θεσμός τιμά την ιστορία του, προστατεύει τους πολίτες του και εξελίσσεται με σύγχρονα βήματα.