Το ήθος όλων των ανθρώπων στους ΣκηνοΠαίκτες είναι το μυστικό της επιτυχίας

Γράφει ο Τριαντάφυλλος Σπανός

Το θέατρο είναι για μένα ένα λαϊκό σχολείο, πρέπει να απευθύνεται σε πολύ κόσμο να είναι και πολύμορφο. Άλλο είδος θεάτρου σε ψυχαγωγεί αφού η χαρά το γέλιο είναι μεγάλο και αναγκαίο δώρο στη ζωή, άλλο είδος θεάτρου σε κάνει να σκεφτείς, να σε προβληματίσει, να σε κινητοποιήσει, να σε «τσιγκλίσει».

Με τους ΣκηνοΠαίκτες Αλμυρού έζησα τα δύο τελευταία χρόνια το θέατρο που σε προβληματίζει με το γαλλικό έργο σε 13 μονόπρακτα «Όταν  η Βόρεια Κορέα συνάντησε την Νότια Κορέα» με καθοδηγητή σκηνοθέτη τον απαράμιλλο Βαγγέλη Κούργια και το θέατρο που σου χαρίζει ψυχαγωγία, χαρά, γέλιο με την φετινή θεατρική παραγωγή «Γενναίες καρδιές», το γνωστό αγγλικό έργο σε αλμυριώτικη εκδοχή με ολίγον θρυλικό Κιτίκι μέσα από την ευρηματική σκηνοθεσία της Έφης Σταυροθεοδώρου που έκανε με την πένα της την απολαυστική θεατρική διασκευή.

Έξι παραστάσεις όλες με γεμάτο το Πολιτιστικό κέντρο της πόλης του Αλμυρού, ένα θέατρο που θα …έπεφτε από τα γέλια, τα επιφωνήματα, τα χειροκροτήματα των θεατών όπως τουλάχιστον το νιώθαμε πίσω στα παρασκήνια. Πολλοί έρχονται στο θέατρο να δουν μια επαρχιακή θεατρική ερασιτεχνική ομάδα, έρχονται με τα προβλήματα τους, τις καθημερινές φυσιολογικές έγνοιες τους και νιώθω ότι βγαίνουν μετά την παράσταση – φέτος μια κωμωδία, πέρυσι ένα έργο με βαθύ προβληματισμό- στην κυριολεξία άλλοι άνθρωποι.

Με υπερβολή θεωρώ ότι γεμίζουν τις μπαταρίες τους. Το θέατρο -και όσοι συμμετέχουν στους ΣκηνοΠαίκτες Αλμυρού το ίδιο εκτιμώ ότι πιστεύουν- είναι έμπνευση, ταξίδι, χαρά, όνειρο, σκέψη, συγκίνηση, απόλαυση, παρηγοριά, χίλια δυο δηλαδή που τα νιώθεις και ως ηθοποιός και ως θεατής. Είναι βεβαίως και τροφή για το μυαλό. Μπαίνεις μέσα στην παράσταση για δύο ώρες και ξεχνάς τα προβλήματά σου αλλά μπορεί και να σκέφτεσαι τι θα έκανες εσύ στη θέση του ήρωα, πιθανόν να παίρνεις και δύναμη. Φεύγει το μυαλό από τα καθημερινά, αφαιρείται, ταξιδεύει γοητευτικά σε άλλους καιρούς, σε άλλες καταστάσεις.

Το παρασκήνιο για όλους εμάς στους ΣκηνοΠαίκτες όπως τους αφουγκράζομαι εδώ και δύο χρόνια είναι το πίσω αλλά και το διπλανό αθέατο μέρος της σκηνής. Και εδώ στο Πολιτιστικό κέντρο του Αλμυρού είναι και μικρό αλλά οι δυσκολίες είναι για τις «Γενναίες καρδιές». Οι θεατές δεν το βλέπουν εκεί περιμένουν οι ηθοποιοί στους ΣκηνοΠαίκτες. Και προετοιμάζονται για το μετέωρο βήμα, όχι του Θόδωρου Αγγελόπουλου αλλά για την είσοδο στην σκηνή. Άλλοι με ένταση, άλλοι σε απόλυτη σιωπή, ο καθένας με τον τρόπο του και φέτος τον Μάιο στην παράσταση με την απόλυτη βοήθεια από την Διευθύντρια σκηνής Δήμητρα Παπακωνσταντίνου που ήταν ο σύνδεσμος με την σκηνοθέτιδα Έφη Σταυροθεοδώρου.

Το μυστικό της επιτυχίας και της απήχησης στο τοπικό θεατρόφιλο κοινό για τους ΣκηνοΠαίκτες τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς το παρασκήνιο. Απόλυτη στήριξη ο ένας στον άλλο και στους πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς που δεν συμμετείχαν σε προηγούμενες παραστάσεις, απόλυτη ακρίβεια στο φροντιστήριο του έργου, στην αλλαγή σκηνικών, στα πάντα. Αυτό άλλωστε φάνηκε ότι θα συμβεί από την πρώτη στιγμή που έγινε η συγκέντρωση της θεατρικής ομάδας στον φιλόξενο χώρο του Δημοτικού σχολείου Πλατάνου όπου έγιναν οι πρόβες. Σύμπνοια, κατανόηση, αλληλοϋποστηριξη και επειδή ηθοποιός έστω ερασιτέχνης σημαίνει “ποιώ ήθος”, ο χαρακτήρας και το ήθος όλων αυτών των ανθρώπων στους ΣκηνοΠαίκτες είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας. Οι παρέες ως γνωστόν γράφουν ιστορία. Οι ΣκηνοΠαίκτες συνεχίζουν την παρουσία τους και μετά τις παραστάσεις του Μαΐου 2025 ίσως έπονται και εμφανίσεις στον Βόλο και με την νέα θεατρική χρονιά τα καλύτερα έρχονται…