Κυριακή της Πεντηκοστής – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Η αγάπη του Κυρίου, τόση είναι για το πλάσμα του, που όχι μόνον καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος, αλλά «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυρού». Σταυρώθηκε για την δική μας σωτηρία, για τις δικές μας αμαρτίες. Η αγάπη Του δεν σταμάτησε μέχρι εδώ. Αλλά αφότου Αναστήθηκε και Αναλήφθηκε στους ουρανούς, μας έστειλε Τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα προκειμένου να μας παρηγορεί και να μας ενισχύει.

Οι Απόστολοι, βίωσαν την χάρι Του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο νους τους φωτίστηκε, και η ψυχή τους ενισχύθηκε. Γέμισαν με θάρρος και από τα χαρίσματα Του Αγίου Πνεύματος. Όχι μόνον έγιναν εύγλωττοι αλλά άρχισαν να μιλούν και ξένες γλώσσες, σαν να ήταν η μητρική τους γλώσσα. Φόβος, δεν μπορούσε πλέον να κυριαρχήσει στις καρδιές τους. Μιλούσαν για Τον Κύριο μας έστω και αν κινδύνευε η ίδια τους η ζωή. Για να λάβουν την επαγγελία αυτή Του Κυρίου μας, αναμέναν επί σαράντα ημερόνυχτα στο υπερώο με προσευχή. Όμως τότε αξιώθηκαν να γίνουν κατοικητήριο του Θεού. Αυτό δηλαδή που μας λέει ο Απόστολος Παύλος «υμείς εστέ ναός Θεού ζώντος». Δοχεία χάριτος του Αγίου Πνεύματος έγιναν οι Απόστολοι, το ίδιο και πλήθος Αγίων της εκκλησίας μας. Εμείς, οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε αυτή την δυνατότητα;

Την ημέρα της βαπτίσεως μας, ο Ιερέας μας σφραγίζει με Άγιον Μύρο, εκφωνώντας σε κάθε χρίση την ευχή «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος αγίου. Αμήν». Εκείνη την στιγμή ο χριομένος, λαμβάνει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά και ο νους του φωτίζεται. Έτσι ο νεοφώτιστος γίνεται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Του Χρίσματος ωστόσο, προηγείται η βάπτισης, όπου ο άνθρωπος ενδύεται τον λευκό χιτώνα που δείχνει την καθαρότητα της ψυχής του, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να φιλοξενήσει Τον Θεόν.

Τι μεγαλείο! Ο ίδιος Ο Θεός να αναπαύεται μέσα στο πλάσμα Του. Ο άνθρωπος να φέρει Θεία χαρακτηριστικά, γεμάτος φώτιση του Αγίου Πνεύματος. Όμως λίγο να το αναλογιστούμε, δεν είναι αυτός ο πραγματικός προορισμός του ανθρώπου, αλλά η ένωση του με τον Θεό που οδηγεί στην Θέωση. Ενώ όμως ο άνθρωπος έχει ένα τέτοιο μεγάλο προορισμό, έρχεται ο παμπόνηρος, ο πατέρας του ψεύδους και κάθε κακού, διαβάλλοντας και αποπροσανατολίζοντας τον νου του ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος στρέφεται σε άλλες, αλλότριες κατευθύνσεις ξεχνώντας τον προορισμό του και την Θεία του καταγωγή. Βάζει άλλες προτεραιότητες στην ζωή του, και αρχίζει να θεωρεί ότι η ευτυχία του βρίσκεται στα υλικά του κόσμου τούτου. Κάτι τέτοιο δεν είναι δύσκολο να συμβεί. Λίγο ο άνθρωπος να συζητήσει με τους λογισμούς που ο πονηρός σπέρνει, πείθεται και κάνει εκπτώσεις στο θέλημα Του Θεού. Εκείνη την στιγμή από ακόλουθος Χριστού, γίνεται ακόλουθος του πονηρού. Από ελεύθερος γίνεται σκλάβος.

Ολέθριες οι συνέπειες για την ζωή του ανθρώπου, που δεν ακολουθεί το θέλημα του Θεού, επειδή ο ίδιος ο άνθρωπος το επιλέγει, η χάρις του Θεού απομακρύνεται. Έτσι, χωρίς Θεό, ο νους του ανθρώπου σκοτίζεται. Δεν μπορεί να διακρίνει το σωστό από το λάθος, το κακό από το καλό. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε ένα σκοτισμένο νου, αρκεί να αναλογιστούμε έναν άνθρωπο, ο οποίος είχε το φως του και το έχασε.

Πόσο σημαντική και απαραίτητη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η όραση για τον άνθρωπο. Όχι μόνον τον εξυπηρετεί στις καθημερινές του ανάγκες, αλλά του δίδει και την δυνατότητα να απολαμβάνει το μεγαλείο της δημιουργίας του Θεού (την φύση, τα δάση, τα πουλιά κ.ο.κ). Δεν είναι τυχαίο που λένε μία εικόνα χίλιες λέξεις. Έτσι η όραση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μέσα επικοινωνίας μας με τον κόσμο τούτο. Η απώλεια της όρασης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα είδος παραλυσίας.

Κατ’ αναλογία όμως, και ο άνθρωπος με σκοτισμένο νου, αποκτά πνευματική παραλυσία. Πλέον δεν μπορεί να λειτουργεί φυσιολογικά. Συνεχώς προκαλεί δυσκολίες στην ζωή του, αλλά και στους γύρω του. Δεν ξέρει «που» και «πως» να πορευθεί, ενώ βάζει συνεχώς την ζωή του σε «περιπέτειες», και ανάπαυση δεν βρίσκει.

Ο άνθρωπος ωστόσο, χωρίς χάρι Θεού, δεν σκοτίζεται μόνον ο νους του, αλλά γεμίζει και από ανασφάλεια. Η απουσία της επικοινωνίας με τον δημιουργό, προκαλεί φόβο και ανησυχία στην ψυχή του ανθρώπου. Πλέον δεν είναι κύριος του εαυτού του, αλλά βρίσκεται υπόδουλος στα πάθη του.

Τι τραγικό! Να ανταλλάζουμε το μεγαλείο που Ο Θεός μας χάρισε, με κάτι πρόσκαιρο, που ο πονηρός μας έπεισε. Όμως λίγο να το αναλογιστούμε, μήπως είναι ο πονηρός που σταυρώθηκε για εμάς;

Πράγματι, λόγω τον πολλών μας αμαρτιών μπορεί πλέον να μην νιώθουμε την χάρι Του Θεού. Ο Θεός, όμως δεν μας εγκαταλείπει. Κάθε ημέρα μας δίδει την ευκαιρία να αλλάξουμε. Αναμένει καθημερινά την επιστροφή μας. Ο Κύριος μας, θέλει σε όλους να κατοικεί, αρκεί μόνον να του κάνουμε χώρο. Έτσι ο άνθρωπος, αν είχε την δυνατότητα να ξαναβρεί το φως του, θα προτιμούσαμε να παραμένει στο σκοτάδι. Φυσικά και όχι. Έτσι ο άνθρωπος, με το μυστήριο της εξομολογήσεως, μπορεί να ξανά πλύνει το χιτώνα του και να τον λευκάνει. Μπορεί να ετοιμάσει τόπο στον Κύριον μας και τότε η χάρις του Θεού ξαναέρχεται στον άνθρωπο. Ο νους το ανθρώπου φωτίζεται και οι πνευματικοί οφθαλμοί του βλέπουν και πάλι. Η ψυχή τότε αρχίζει να ειρηνεύει και να γαληνεύει. Αντιλαμβάνεται πόσα μάταια ήταν όλα αυτά που ακολουθούσε τόσο καιρό, που μόνον πόνο και δυσκολία του προκαλούσαν. Τότε η ζωή αποκτά πραγματικό νόημα, σκοπό και ευτυχία.