Κυριακή του Τυφλού – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Κυριακή έκτη από του Πάσχα σήμερα και η Εκκλησία μας, μας παραθέτει το θαύμα θεραπείας του εκ γενετής τυφλού από τον Χριστό. Ο Χριστός μας είπε ότι Αυτός είναι το Φως του κόσμου και πολλές φορές ονομάζουμε τον Χριστό ως Φωτοδότη. Ο Χριστός είναι αυτός πραγματικά που δίνει το φως το αισθητό, όπως έδωσε και στον σημερινό τυφλό αλλά και το φως το πνευματικό που είναι σαφώς ανώτερο. Το φως της αναστάσεως του Χριστού φωτίζει αλλά και ζωογονεί και παρέχει την αιώνια ζωή.

 Ο Χριστός στο θαύμα αυτό του εκ γενετής τυφλού δεν τον θεραπεύει αμέσως αλλά τον υποβάλλει σε μια δοκιμασία για να φανερωθεί η πίστη και η υπακοή του στον Θεό. Το ίδιο κάνει και άλλες φορές άλλωστε όπως για παράδειγμα στους δέκα λεπρούς τους οποίους έστειλε στους ιερείς και στην πορεία θεραπεύθηκαν. Ο Θεός πολλές φορές μας δοκιμάζει εμείς πρέπει να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και να Τον εμπιστευόμαστε.

Ο Χριστός σε αυτό το θαύμα πλάθει από την αρχή τα μάτια του πρώην τυφλού με τον ίδιο τρόπο που περιγράφεται και η δημιουργία του ανθρώπου. Όπως δηλαδή ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Άσαρκο Λόγο στην Γένεση, έτσι και τώρα με τον ίδιο τρόπο ο Σεσαρκωμένος Λόγος ο Θεάνθρωπος Χριστός δημιουργεί τα μάτια ενός τυφλού. Ακόμη κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι ο Χριστός χάρισε στον τυφλό όχι μόνο το φως το αισθητό των οφθαλμών του αλλά του έδωσε το φως της

Θεογνωσίας, γιατί ο τυφλός στο τέλος αναγνώρισε ότι ο Χριστός είναι ο Θεός. Αντίθετα οι γραμματείς και οι φαρισαίοι παρόλο που είχαν τα μάτια τους και έβλεπαν παρέμειναν τυφλοί και δεν πίστευαν επαληθεύοντας τους λόγους του Χριστού: «Ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται». Πραγματικά η πνευματική τύφλωση είναι χειρότερη της σωματικής. Να αγωνιστούμε λοιπόν εμείς να δούμε το άκτιστο φως των θείων ενεργειών, το φως το αναστάσιμο του Χριστού για το οποίο μίλησε ξεκάθαρα ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και το οποίο αξιώθηκαν και αξιώνονται να το βλέπουν όλοι οι άγιοί μας.

Για να το δούμε όμως θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας αυτό που ψάλλουμε αυτές τις μέρες «καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί της αναστάσεως». Θα πρέπει να γίνει η κάθαρση των αισθήσεων μας μέσω ενός έμπειρου πνευματικού και με τον συνεχή πνευματικό εν Χριστώ αγώνα μας.

 Στην περικοπή αυτή της θεραπείας του τυφλού γίνεται και αναφορά για τους γονείς του πρώην τυφλού για τους οποίους ο Χριστός λέγει ότι δεν ευθύνονται αυτοί λόγω κάποιας αμαρτίας για την τύφλωση του παιδιού τους: «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὕτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ». Αυτό όμως που ο ακροατής ή ο αναγνώστης της περικοπής μέμφεται είναι η δειλία των γονέων να ομολογήσουν τον Χριστό ως Θεό. Κατά την ομολογία του πρώην τυφλού: «ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου». Ήταν ένα ξεκάθαρο θαύμα που έκανε στη συνέχεια τον πρώην τυφλό να ομολογήσει πίστη στον Χριστό ως Θεό και να πέσει να τον προσκυνήσει. Οι γονείς του θα έπρεπε να αναγνωρίσουν και αυτοί τον Χριστό ως Θεό και να αναγνωρίσουν ταυτόχρονα και την ευεργεσία που τους έκανε να θεραπεύσει το παιδί τους.

Ήταν όμως δειλοί, δεν είχαν την ανδρεία που μας συνιστά ο απόστολος Παύλος «ανδρίζεσθε, κραταιούσθε». Δεν είναι εύκολο φυσικά να είσαι ομολογητής και μάρτυρας. Δειλιά συνήθως ο άνθρωπος μπροστά στον φόβο να χάσει την θέση του, τα υλικά πράγματα ή ακόμα και στον φόβο να χάσει την ίδια τη ζωή του. Όλοι όμως οι άγιοι μας για να μπορέσουν να γίνουν άγιοι μια ομολογία την είχαν, άλλοι αξιώθηκαν του μαρτυρίου άλλοι ήταν ομολογητές και επέζησαν του διωγμού και των βασανιστηρίων και άλλοι πέρασαν την ζωή τους μέσα σε ένα διωγμό συκοφαντιών. Φαίνεται δύσκολο αλλά δεν πρέπει με κανένα τρόπο να προδίδουμε τον Θεό αλλά η ζωή μας να είναι μια συνεχής μαρτυρία Χριστού. Ο Χριστός πάντοτε θα μας ενισχύει στο να κρατήσουμε την πίστη μας προς Αυτόν ανόθευτη και θα μας ανταμείψει με την ανάσταση και την αιώνια ζωή μέσα στο άπειρο Φως που μας προσφέρει.

Με τις σκέψεις αυτές, ας προσευχόμαστε καθημερινά στον Δωρεοδότη Χριστό να μας παρέχει το φως το πνευματικό, αλλά και το σωματικό.