- 23 Μαΐου, 2025
“Το σπίτι που παραβιάστηκε ήταν το δικό μου – Μπορείτε να δημοσιεύσετε την επιστολή μου;”
“Διάβασα τη δημοσίευσή σας σχετικά με το περιστατικό με τον ναρκομανή που μπήκε σε σπίτι στην Ευξεινούπολη και πήγε να κλέψει αυτοκίνητο. Το σπίτι που παραβιάστηκε είναι το δικό μου. Έχω γράψει μια επιστολή που εξηγεί τη στάση μου και αγγίζει και την κοινωνική διάσταση του θέματος. Θα μπορούσατε να τη δημοσιεύσετε;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.”
Με αυτό το μήνυμα επικοινώνησε μαζί μας, ευγενικά και διακριτικά η συμπολίτισά μας… Δεχτήκαμε ευχαρίστως το αίτημά της και λίγο αργότερα λάβαμε την παρακάτω συγκινητική επιστολή προς τους συμπολίτες της:
«Ένα σπίτι που παραβιάστηκε, μια καρδιά που ράγισε, μια κοινωνία που κοιμάται»
Κυρίες και κύριοι,
Πριν λίγες μέρες, ένας νεαρός εξαρτημένος άνθρωπος μπήκε στο σπίτι μου. Ένιωσα φόβο, αναστάτωση, παραβίαση. Και όπως θα έκανε κάθε πολίτης, προχώρησα σε καταγγελία. Όμως εκεί, στα σκαλιά του δικαστηρίου, όταν τον αντίκρισα, δεν είδα πια έναν “παραβάτη” – είδα ένα παιδί που το άφησαν πίσω.
Πού ήταν η κοινωνία όταν αυτό το παιδί άρχιζε να χάνεται; Πού ήταν η πρόνοια; Πού ήταν η στήριξη για εκείνον, τους γονείς του, το περιβάλλον του;
Εμείς τι κάνουμε, όταν βλέπουμε τέτοιες ζωές να χάνονται στο περιθώριο;
Τους τιμωρούμε ή προσπαθούμε να καταλάβουμε;
Η δική μου αγωνία δεν είναι πια μόνο για το σπίτι μου. Είναι για την κοινωνία που δεν προστατεύει κανέναν — ούτε τον εξαρτημένο, ούτε τον πολίτη, ούτε την επόμενη γενιά. Είναι για το ότι συνηθίσαμε να πετάμε ανθρώπους στα σκουπίδια, αντί να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία.
Είναι υποχρέωση να ξανακοιτάξουμε τη λέξη πρόνοια. Να τη φέρουμε πίσω, όχι σαν λέξη, αλλά σαν πράξη.
Γιατί αν χαθεί και η ενσυναίσθηση, τότε τι έμεινε;
Με τιμή,
Μια κάτοικος της περιοχής μας
«Ένα σπίτι που παραβιάστηκε, μια καρδιά που ράγισε, μια κοινωνία που κοιμάται» ήταν ο τίτλος που έδωσε η αναγνώστριά μας… και λέει πολλά…
Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.
Το δημοσίευμα αφορά την είδηση που δημοσιεύσαμε το πρωί της Παρασκευής:
