Λάκης Μπακάλης: “Φεύγω γεμάτος από αγάπη, από μια πορεία που ήταν αυθεντική”

Ο Λάκης Μπακάλης αποχαιρέτησε την ενεργό δράση και μια σπουδαία καριέρα στους πάγκους με την ακόλουθη ανακοίνωση:

Είναι από τις στιγμές που τα λόγια δεν φτάνουν να χωρέσουν όσα νιώθω. Πώς να πεις «αντίο» σε κάτι που υπήρξε κομμάτι της καθημερινότητάς σου, της ψυχής σου, της ζωής σου;

Με βαθιά συγκίνηση και σεβασμό, λοιπόν, ανακοινώνω την αποχώρησή μου — όχι από το ποδόσφαιρο, γιατί αυτό δεν αποχαιρετιέται ποτέ — αλλά από την ενεργό προπονητική δράση και τη «σκακιέρα» του πάγκου. Μετά από 51 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, πρώτα ως ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια ως προπονητής, με αξιοπρέπεια, πίστη και αφοσίωση, ήρθε η στιγμή να κάνω πίσω. Να κοιτάξω αυτή τη μακρά διαδρομή με συγκίνηση, υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη.

Και φεύγω τώρα. Που όλα λειτουργούν σωστά. Που υπάρχει πίστη, μομέντουμ, προοπτική. Κι αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο. Γιατί όταν τα πράγματα είναι όμορφα, το να αποχωρείς απαιτεί θάρρος, αλλά είναι και το πιο σωστό: Να φεύγεις όταν ακόμη σε θέλουν. Όταν η αγκαλιά παραμένει ζεστή.

Ο Ρήγας δεν ήταν απλώς ένας σταθμός στην πορεία μου. Ήταν προορισμός. Ήταν το «σπίτι» μου. Ήταν εκεί όπου χτύπησε η καρδιά μου πιο δυνατά. Κι ύστερα ήρθε η Νίκη Βόλου που με αγκάλιασε, με ανέδειξε και με έκανε να μπορώ να πιστέψω ότι μπορώ να σταθώ ψηλά. Σε αυτά τα δύο σωματεία έμαθα τι σημαίνει να κουβαλάς μια φανέλα βαριά μπροστά σε τόσο «μεγάλο» κόσμο. Το ένα με δίδαξε, το άλλο με δοκίμασε. Και και τα δύο μαζί με καθόρισαν.

Η φετινή χρονιά ήταν μια από τις πιο γεμάτες της ζωής μου. Ένας κύκλος που έκλεισε με τον πιο ιδανικό τρόπο: την κατάκτηση του Κυπέλλου ΕΠΣΘ. Ένα τρόπαιο που δεν είχε μόνο μεταλλική λάμψη. Είχε κόπο, ιδρώτα, αλλά και την κραυγή χαράς στις εξέδρες. Είναι η τελεία σε μια ιστορία που γράφτηκε με χρυσά γράμματα. Είναι το δώρο που μου χάρισε το ποδόσφαιρο πριν του πω αντίο από την πρώτη γραμμή.

Είδα τους ποδοσφαιριστές μου να διψούν για διάκριση. Είδα στη διοίκηση την πίστη και το όραμα. Είδα το Βελεστίνο να κατεβαίνει σύσσωμο στο Πανθεσσαλικό στάδιο και να τραγουδάει για την ομάδα μας. Και αυτό, για εμένα, αξίζει όσο χίλια Γιατί αυτό είναι ο Ρήγας. Είναι ιδέα.

Με τον Ρήγα Φεραίο, σήκωσα τα 5 από τα 8 Κύπελλα της ιστορίας του. Δεν θέλω όμως να μετρώ τίτλους. Θέλω να μετρώ στιγμές. Τις στιγμές που μια ομάδα γινόταν οικογένεια, τον κόμπο στο λαιμό στην ήττα, τη χαρά στη νίκη!

Αν κάτι αφήνω πίσω, είναι το παράδειγμα. Ότι η διάρκεια είναι πιο σπουδαία από τη λάμψη. Ότι η συνέπεια είναι τίτλος από μόνη της. Ότι το «όρθιος» μετράει πιο πολύ από το «πρώτος».

Φεύγω γεμάτος. Όχι κουρασμένος. Ούτε πικραμένος. Γεμάτος από αγάπη. Από εικόνες. Από μια πορεία που, ακόμα και με τα λάθη της, ήταν αυθεντική.

Ευχαριστώ
Κάθε διοίκηση που με εμπιστεύτηκε, κάθε πρόεδρο με τον οποίο συνεργάστηκα — πραγματικά γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους σε όλη την διαδρομή μου.
Ευχαριστώ από καρδιάς τους ποδοσφαιριστές μου, που ήταν οι αληθινοί πρωταγωνιστές και με έκαναν περήφανο.
Ευχαριστώ τους συνεργάτες μου – βοηθούς, γυμναστές, προπονητές τερματοφυλάκων – γιατί αυτοί με έκαναν πάντα καλύτερο.
Ευχαριστώ όλες τις ομάδες με τις οποίες συνεργάστηκα, είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής – όλες μα όλες ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα.
Ευχαριστώ τους συναδέλφους προπονητές, γιατί μέσα από τον συναγωνισμό γινόμασταν όλοι καλύτεροι.
Ευχαριστώ τα ΜΜΕ – ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, αθλητικά site – και όλους τους δημοσιογράφους που με στήριξαν, με μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Γιώργο Πέγιο, στον Φοίβο Παπαγεωργίου που μας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, και φυσικά στη δική μας Δήμητρα.
Ευχαριστώ την ΕΠΣΘ και τους διαιτητές για την συμβολή τους στο ποδόσφαιρο.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου, που καταλάβαινε χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα, όταν δεν ήμουν παρών σε γιορτές, όταν ζούσα κάθε Κυριακή σαν τελικό, όταν το μυαλό μου ήταν πάντα στο επόμενο παιχνίδι.
Που με στήριξε στις σιωπές, στις απογοητεύσεις, στις μεγάλες συγκινήσεις.
Που άντεξε τη δική μου «θρησκεία» – το ποδόσφαιρο – σε όλες του τις υπερβολές.

Μα πάνω απ’ όλα, ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Και κάποια ταξίδια όσο κι αν τελειώνουν, μένουν πάντα μέσα σου…

Δεν αποχωρίζομαι το ποδόσφαιρο. Απλώς αλλάζω θέση στην κερκίδα της ζωής μου. Αποχωρώ, αλλά δεν απομακρύνομαι. Γιατί το ποδόσφαιρο, όταν το έχεις ζήσει αληθινά, δεν σε αφήνει ποτέ. Και θα μείνει πάντα μέσα μου.

Δεν λέω «τέλος». Λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και μια ευχή: Να μην πάψει ποτέ αυτό το άθλημα να γεννά χαρακτήρες. Γιατί δεν χτίζει μόνο παίκτες. Χτίζει ανθρώπους.

«Το ποδόσφαιρο για εμένα δεν είναι μόνο γκολ. Είναι ιστορίες ανθρώπων και στον Ρήγα, έζησα την πιο όμορφη από όλες.»

Με απέραντη συγκίνηση, Λάκης Μπακάλης