Ο σεβασμός στους θεσμούς: επιλεκτική αρετή ή συλλογική υποχρέωση; Γράφει η Βίκυ Αγγελίδη

Γράφει η Βίκυ Αγγελίδη, περιφερειακή σύμβουλος Θεσσαλίας, αντιπρόεδρος της ΕΚΠΟΛ

 Ο σεβασμός στους θεσμούς είναι ιερός. Ιερότερος κι από τον πρωινό καφέ, ιερότερος κι από το δικαίωμα να εκφράζουμε τη γνώμη μας, όσο αυτή συμφωνεί με τις “σωστές” απόψεις, φυσικά.

Γιατί στην κοινωνία μας, η ανεξαρτησία των θεσμών είναι εγγυημένη… αρκεί να εξυπηρετεί τις σωστές πλευρές. Βλέπεις, ο σεβασμός δεν είναι για όλους. Είναι ένα προνόμιο, όπως οι καλές θέσεις στο θέατρο και τα ραντεβού χωρίς αναμονή σε δημόσιες υπηρεσίες. Κάποιοι αξίζουν να τους ακούμε, να τους χειροκροτούμε, να τους προστατεύουμε από κάθε αμφισβήτηση. Και κάποιοι άλλοι, ας πούμε, απλώς πρέπει να σωπάσουν. Όχι γιατί δεν έχουν επιχειρήματα -απλά γιατί η αλήθεια τους δεν ταιριάζει στο αφήγημα της ημέρας-.

Ο θεσμικός σεβασμός λειτουργεί με μια απλή αρχή: Αν υποστηρίζεις αυτούς που πρέπει, τότε τιμάς τη δημοκρατία. Αν διαφωνείς, τότε προφανώς είσαι επικίνδυνος, ανεύθυνος και ίσως, ποιος ξέρει, υπονομεύεις το ίδιο το σύστημα. Όχι ότι υπάρχει κάποια προκατάληψη, προς Θεού! Οι θεσμοί είναι αμερόληπτοι -απλώς έχουν καλύτερη μνήμη όταν πρόκειται για τα λάθη των αντιπάλων και μικρές επιλεκτικές αμνησίες όταν πρόκειται για τα δικά μας παιδιά-. Έτσι, όταν κάποιος καταχράται την εξουσία του, έχει σημασία ποιος είναι. Αν είναι “δικός μας”, πρόκειται για μια ατυχή στιγμή. Αν είναι “των άλλων”, τότε είναι σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Η αντικειμενικότητα άλλωστε είναι σημαντική, αρκεί να προσαρμόζεται στις περιστάσεις. Και κάπως έτσι, ζούμε στην πιο αξιοκρατική κοινωνία, όπου όλοι κρίνονται με ίσα μέτρα και σταθμά – εκτός αν τα μέτρα και τα σταθμά τα κρατούν αυτοί που αποφασίζουν τι είναι σωστό και τι όχι. Ο σεβασμός στους θεσμούς, λοιπόν, δεν είναι για όλους. Είναι μόνο για εκείνους που ξέρουν να τον χρησιμοποιούν σωστά. Ή μήπως όχι;