Κυριακή Θ Λουκά – Kήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Τον καιρό της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κάποιος άνθρωπος ζητούσε από τον αδελφό του να μοιράσουν την κληρονομιά τους, αλλά εκείνος δεν δεχόταν. Τότε αυτός παρακάλεσε τον Κύριο: «Διδάσκαλε, πες στον αδελφό μου να μοιράσουμε την κληρονομιά μας». Ο Κύριος με πραότητα αποκρίθηκε σε αυτόν που του ζήτησε να διευθετήσει γήινη υπόθεση: «»Άνθρωπε μου, ποιος με διόρισε δικαστή ή μοιραστή σας;».

Η Βασιλεία του Κυρίου, δεν προέρχεται από αυτόν εδώ τον κόσμο, γι’ αυτό και τα εγκόσμια έργα δεν αποτελούν το αντικείμενο της αποστολής στη γη του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου. Στη συνέχεια γυρίζοντας προς πλήθος τους υπέδειξε την ορθή θεώρηση της επίγειας ζωής και των αγαθών της. Αφού τους συστήνει να φυλάγονται από την πλεονεξία τους παραθέτει την παραβολή του άφρονος πλούσιου.

«Κάποιου πλούσιου ανθρώπου τα χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά» κι εκείνος άρχισε να συλλογίζεται». Η πρώτη συνέπεια της άφθονης σοδειάς ήταν η δημιουργία πολλών λογισμών. Άρχισε λοιπόν ο πλούσιος της παραβολής να συλλογίζεται και να λέει «Τι να κάνω;». Σωστά παρατηρεί ο μακάριος Θεοφύλακτος ότι ο πολύς πλούτος ομοιάζει με τη φτώχεια. Γιατί και ο πρώτος και η δεύτερη, όντας σε δύσκολη θέση φωνάζουν «Τι να κάνω;». Η αιτία της δύσκολης θέσης του πλούτου είναι ο πλεονασμός, ενώ η αιτία της δύσκολης θέσης της φτώχειας είναι η έλλειψη των αναγκαίων για την ζωή.

«Τι να κάνω;» αναρωτιέται ο πλούσιος, «δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματα μου». Τελικά σκέφτηκε τι να κάνει και γεμάτος ενθουσιασμό για την ιδέα του, είπε με αποφασιστικότητα «Να τι θα κάνω! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες, για να συγκεντρώσω εκεί όλη την σοδειά μου και όλα τα αγαθά μου». Μετά θα πω στον εαυτό μου: «Τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά, ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε». Όμως αλλιώς υπολόγιζε τα πράγματα και αλλιώς του ήρθαν, διότι ο Θεός του είπε: «Άφρων, άμυαλε αυτή την νύχτα ζητούν την ψυχή σου. Αυτή τη νύχτα πρόκειται να φύγεις από τη ζωή αυτή. Όσα μάζεψες σε ποιον ανήκουν; Θα τα πάρεις μαζί σου»;

Ο καημένος ο άνθρωπος είχε την μάταια ψευδαίσθηση πως με το να συσσωρεύει πλούτη συσσώρευε ευτυχία. Η μέριμνα αυτή πρόκειται για ασθένεια, ψυχική πόρωση, κατά την οποία ο άνθρωπος αντί να εργάζεται για να ζει αξιοπρεπώς, ζει για να εργάζεται και να κερδοφορεί. Ο πλούσιος του ευαγγελίου δεν είναι απλά πλούσιος, αλλά πλήρως αφοσιωμένος και απορροφημένος στο πως θα πλουτίσει ακόμα περισσότερο.

Το ευαγγέλιο αναφέρεται σε πολλά σημεία για τον πλούτο, όμως αυτό που κατακρίνει δεν είναι η κατοχή πλούτου, αλλά η χρήση του. Αν ο πλούτος γίνεται αφορμή χαράς για τον πλησίον σου, τότε μπορείς να ονομάζεσαι πλούσιος κατά Χριστόν. Αν όμως ο πλούτος σου αφορά μόνο και μόνο τον δικό σου εαυτό για να αναπαύεσαι, να τρως και να ευφραίνεσαι εγωιστικά, τότε είσαι ένας πλεονέκτης και μόνο.

Ό,τι έγινε με τον πλούσιο, γίνεται και με κάθε άνθρωπο που ξεχνά τον Θεό και παραδίδεται στην αμαρτία. Όταν φθάσει να ολοκληρώσει τις επιθυμίες του, όταν θεωρήσει ότι έχει εξασφαλίσει την ευτυχία του, τότε στέλνεται ο θάνατος ή παραχωρείται κάποια συμφορά. Και τότε ακόμα και η πιο στέρεη επίγεια ευημερία καταρρέει. Αυτό εκφράζουν και τα λόγια του Κυρίου, με τα οποία τελειώνει η παραβολή «να τι παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει με ό,τι θέλει ο Θεός». Αυτός είναι ο καρπός της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας και γενικά της επίμονης επιδίωξης απόκτησης μεγάλης περιουσίας που αποκλειστικό κίνητρό της έχει τη φιλαυτία.

Ο Κύριος αποκάλεσε τον πλούσιο ανόητο, γιατί αυτός τυφλωμένος πνευματικά καθώς ήταν από την φιλαυτία, νόμιζε ότι ενεργούσε για την ωφέλειά του, ενώ στην πραγματικότητα ενεργούσε αυτοκαταστροφικά. Στερούσε από τον εαυτό του την υψηλή αξία του ανθρώπου που δημιουργήθηκε για την αιωνιότητα, του ανθρώπου που οφείλει να προετοιμάζεται στη γη για τον ουρανό, του ανθρώπου που οφείλει να υποτάσσει το σώμα στην ψυχή του.

Όταν η επίγεια διαγωγή κατευθύνεται από τις ευαγγελικές εντολές, φέρνει στην ψυχή πλούτο άφθαρτο, την θεογνωσία, την αυτογνωσία, την πίστη, την ταπείνωση, και τέλος, και πιο σημαντικά, την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ο άνθρωπος που έχει τέτοια διαγωγή διαχειρίζεται σωστά την επίγεια περιουσία του ως θείο δώρο.

Με την σωστή διαχείριση μεταβάλλει την φθαρτή αυτή περιουσία σε άφθαρτη, γιατί την μεταφέρει από την γη στον ουρανό με την ελεημοσύνη. Ένας τέτοιος Χριστιανός μένει στον ουρανό με τους λογισμούς και τα αισθήματα του, όπως ο Απόστολος, ο οποίος έλεγε «εμείς είμαστε πολίτες του ουρανού». Αμήν.