Κυριακή προς της Υψώσεως – Το Γενέθλιον της Θεοτόκου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Ένα ερώτημα, που όλοι κάποτε πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι τι πρέπει αγαπάμε περισσότερο σε αυτό τον κόσμο; Κάποιοι, πάνω από όλα έχουμε την οικογένεια μας, ενώ άλλοι δε την υγεία μας. Μερικοί μπορεί πάνω από όλα να έχουμε την πατρίδα ή ακόμη και την περιουσία μας κ.ο.κ. Πράγματι όλα αυτά είναι σημαντικά και δεν μπορεί να καταφρονηθούν. Ωστόσο, εμείς, πως τα έχουμε ταξινομήσει στην δική μας ζωή. Τι είναι αυτό που στην δική μας καρδιά το έχουμε θέσει πρώτο!

Απάντηση στο ερώτημα αυτό μας δίδει ο ίδιος Ο Κύριος, όπου μέσα από τις Αγίες Γραφές μας λέει “Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου, καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου, καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου”, δηλαδή πάνω από όλα, πρέπει να αγαπάμε Τον Κύριον μας. Μας λέει ακόμη ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, “Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος”. Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να αναλογιστεί, ότι έχουμε έναν Θεόν εγωιστή που μόνον αυτόν θέλει να αγαπάμε.

Αλίμονο να σκεπτόμασταν έτσι. Αρκεί μόνον να δούμε ότι Ο Κύριος, αφότου μας λέει να το αγαπάμε συμπληρώνει λέγοντας: “Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν”. Εμείς όμως στην πραγματικότητα τι εφαρμόζουμε στην ζωή μας. Έχουμε τέτοια μεγάλη αγάπη για Τον Θεόν και τον συνάνθρωπο μας.

Πράγματι, όσους μας αγαπούν, τους αγαπάμε. Αν όμως κάποιος μας αδικήσει, μπορούμε να εξακολουθήσουμε να τον αγαπάμε! Αν ακόμη νιώσουμε ότι ο ίδιος ο Θεός μας αδίκησε, μπορούμε να συνεχίσουμε να Τον αγαπάμε! Ο Κύριος όμως, για ποιο λόγο ήρθε στην γη; Μήπως για την μεγάλη αγάπη που του δείξαμε! Στην πραγματικότητα ήρθε ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Η αποστασία του ανθρωπίνου γένους, ο σκοτασμός όπου ζούσαμε, ανάγκασε Τον Κύριον να κλίνει τους ουρανούς και να έρθει σε εμάς.

Ερχόμενος ο Κύριος στον κόσμο, δεν ήρθε με διάθεση ούτε να μας επιπλήξει αλλά ούτε και να μας επιβάλει κάποιου είδους τιμωρία. Αντιθέτως, ήρθε για να θεραπεύσει τον πεπτοκώτα άνθρωπο. Στην επίγεια ζωή Του Κύριος, συνεχώς ευεργετούσε τον κόσμο μέσα από τα αναρίθμητα θαύματα που επιτελούσε αλλά και την διδασκαλία Του.

Τόση όμως ήταν η αμετανοησία και η πώρωση μας στην αμαρτία που ενώ βλέπαμε όλα αυτά τα θαύματα και ακούγαμε όλα αυτά, στο τέλος εμείς οι ίδιοι Τον σταυρώσαμε. Ακόμη και έτσι, η αγάπη Του Χριστού δεν άλλαξε προς το πλάσμα Του. Εξακολουθεί να μας αγαπά και να αναμένει την επιστροφή μας, γιατί Ο Κύριος “πάντας ανθρώπους θέλων σωθήνε”. Αρκεί μόνον να δούμε ότι τον εκατόνταρχο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την σταύρωση Του, αφού μετανόησε τον Αγίασε.

Έτσι η αγάπη Του Θεού προς το πλάσμα του δεν έχει όρια, είναι άμετρη και αμετάβλητη. Εμείς οι άνθρωποι συνήθως δίνοντας αγάπη αναμένουμε να λάβουμε αγάπη. Σε περίπτωση που δεν λάβουμε, τότε νιώθουμε στεναχώρια και θλίψη μέσα μας. Άραγε ισχύει το ίδιο και για Τον Θεό. Δηλαδή αφού μας αγαπά τόσο πολύ έχει την ανάγκη να λάβει και από εμάς αγάπη. Στην πραγματικότητα, Ο Θεός ο οποίος είναι δημιουργός των πάντων, δεν έχει ανάγκη της δικής μας αγάπης. Εμείς έχουμε ανάγκη να τον αγαπάμε. Εμείς χρειαζόμαστε να είμαστε σε διαρκεί κοινωνία μαζί Του, αφού είναι η πηγή της αληθινής ζωής.

Ο πονηρός όμως, παρόλα αυτά προσπαθεί αδιαλείπτως, να μας πείσει να στρέψουμε την αγάπη μας αλλού. Προσπαθεί να μας παρουσιάσει ότι άλλα πράγματα είναι σημαντικά στην ζωή μας και σε αυτά πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας. Με απλά λόγια, μας παρουσιάζει ότι η ευτυχία μας συνδέεται με τον κόσμο τούτο. Και αν ακόμη κάποιος έχει πιο πνευματικές αναζητήσεις, προσπαθεί να τον στρέψει σε αλλότριες κατευθύνσεις που όχι μόνον δεν ωφελούν την ψυχή του αλλά την φαρμακώνουν.

Δεν είναι λίγοι που στην προσπάθεια τους να βρουν κάτι πνευματικό, έξω από την εκκλησία, έμπλεξαν με διάφορες παραθρησκείες. Όμως ακόμη και μέσα στους κόλπους της εκκλησίας χρειάζεται προσοχή. Δεν είναι λίγοι από εμάς, που ενώ ξεκινήσαμε με καλές προϋποθέσεις να δείξουμε αγάπη Στον Κύριο μας, σιγά σιγά παρασυρόμαστε, και αντί να υπηρετούμε Τον Θεόν υπηρετούμε ανθρώπους ή και το εγώ μας. Έτσι χρειάζεται να βρούμε Πνευματικούς οδηγούς, που θα μας βοηθήσουν να αγαπάμε Τον Κύριον ορθά.

Ο απόστολος Πέτρος, κάποτε ζήτησε από τον Χριστό να του δώσει εντολή να περπατήσει πάνω στα κύματα, και πράγματι μετά την προτροπή του Κυρίου άρχισε να περπατά στα κύματα. Παρόλα αυτά όταν έφυγε το βλέμμα του από τον Κύριον και το έστρεψε στην θάλασσα, βλέποντας τα κύματα δείλιασε, και τότε άρχισε να καταποντίζεται. Έτσι και ο άνθρωπος, στρέφοντας την αγάπη του από τον Θεόν στα ανθρώπινα, στα γήινα, τότε οι βιοτικές μέριμνες το πνίγουν και αρχίζει να καταποντίζεται και ανάπαυση δεν μπορεί να βρει.

Σε αυτό τον κόσμο που ζούμε οι πειρασμοί είναι αδιάλειπτοι, φαρμακώνοντας σιγά σιγά την ψυχή μας. Έτσι εάν ο άνθρωπος δεν στρέψει όλο του το είναι Στον Χριστό, στην πηγή της ζωής τότε η ψυχή του θα νεκρωθεί. Όπως τότε με τους Ισραηλίτες, όπου τα φαρμακερά φίδια μέσα στην έρημο τους δάγκωναν. Εάν τότε δεν έστρεφαν με πίστη το βλέμμα τους στον χάλκινο όφι τότε θα πέθαιναν.

Ο άνθρωπος ωστόσο για να απαρνηθεί τα ανθρώπινα και για να μπορεί να στρέψει την αγάπη του Στον Θεόν, χρειάζεται να έχει πίστη και εμπιστοσύνη. Ό ίδιος Ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι όποιος πιστεύει σε αυτόν δεν θα χαθεί. “ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν”. Έτσι, η Αγάπη Στον Θεόν εμάς ωφελεί και εμάς ανακουφίζει. Η ένωση μας με Τον Θεόν, την πηγή της ζωής, θεραπεύει την ασθενούσα μας ψυχή, και μόνον τότε μπορεί να βρει γαλήνη, ειρήνη και ευτυχία.