Ξανάσμιξαν 50 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους…1974-2024

Ξαναχτύπησε το απόγευμα του Σαββάτου 24-08-2024 το κουδούνι του επιστάτη, του συγχωρεμένου κυρ’ Γιώργη Ξιφάρη, στο παλιό Γυμνάσιο του Αλμυρού, για τους απόφοιτους του 1974, που ξανάσμιξαν 50 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους στο προαύλιο και στα σκαλοπάτια του πανέμορφου κτιρίου.

Όμως, η απουσιολόγος σημείωσε πολλές απουσίες. Και δεν μιλώ γι’ αυτούς που δεν ήλθαν και πήραν αδικαιολόγητη απουσία. Μιλάω γι’ αυτούς που «βιάστηκαν» να φύγουν. Και, δυστυχώς, είναι πολλοί. Άνοιξαν οι πόρτες, γέμισαν οι αίθουσες με (βαριές και βραχνές πλέον) φωνές και γέλια, όπως και τότε, και ξαναζωντάνεψαν μικρές και μεγάλες ιστορίες απ’ τη μαθητική ζωή, σκανταλιές και πειράγματα.

Ξέχειλη η νοσταλγία και η συγκίνηση στην προσπάθεια της αναγνώρισης φυσιογνωμιών: «εσύ ’σαι βρε Ηλία;», «Μόλις που σ’ αναγνώρισα φίλε μου Θεοδόση». ΄Έντονα τα πειράγματα για τις φαλάκρες όσων τότε ήταν στο στόχαστρο και τους έδιωχναν από το μάθημα οι καθηγητές για κούρεμα. Η συνέχεια ακόμη πιο νοσταλγική και συγκινητική, όταν προβλήθηκε βίντεο με φωτογραφίες από τις μαθητικές δραστηριότητες της εποχής εκείνης και ο καθένας προσπαθούσε να αναγνωρίσει τους κολλητούς του ή τους συμμαθητές του και να τους ταυτοποιήσει με τους παρόντες στη συνάντηση.

Οι γυναίκες ξαναθυμήθηκαν τη μπλε ποδιά με τον άσπρο γιακά και το κυκλικό σήμα του Σχολείου και τα διωξίματα από το μάθημα αν ήταν λίγο πάνω από το γόνατο. Κι’ η νοσταλγία κορυφώθηκε σαν ακούσθηκαν απ’ τα ηχεία οι φωνές του Christophe στο «Oh mon amour», του Adamo, του Joe Dassin κλπ. Δυο συμμαθητές μας, ζευγάρι στη ζωή (τότε και τώρα), άρχισαν να χορεύουν, κρατώντας, όπως και τότε, τις «απαραίτητες» αποστάσεις με τα τεντωμένα χέρια τους, μα αγκαλιάστηκαν σφιχτά σαν «είδαν» πως δεν ήταν κανένας καθηγητής να τους επιτηρεί, όπως τότε. Πώς να συγκριθεί το σήμερα με το τότε!

Κι’ όμως όλοι μας νοσταλγήσαμε το τότε. Η μόνη βαρυγκώμια τ’ άσπρα και λίγα μαλλιά, οι κοιλιές και τα «κομμένα» γόνατα. Αλλά τα τεστ κοπώσεως στο συρτό, στο τσάμικο, στο ζεϊμπέκικο και στο συρτάκι πήγαν καλά για όσους τα τόλμησαν. Και ήταν πολλοί. Ελάχιστοι που δεν το αποτόλμησαν. Και θα ’ταν περισσότεροι αν κάποιοι δεν φρόντιζαν να κρατούν τους παλιούς συμμαθητές συνεχώς «ζεστούς» (κυριολεκτικά) στο κέφι, αρνούμενοι πεισματικά να ανοίξουν τον κλιματισμό της αίθουσας ή μειώνοντας συνεχώς την ένταση των ηχείων.

Θα τη λέμε στα εγγόνια μας, σαν παραμύθι, τη συνάντηση αυτή. Μείναμε όλοι σύμφωνοι ότι η επόμενη συνάντηση θα γίνει σύντομα (οι καιροί ου μενετοί) και όχι μετά από τα επόμενα 50 χρόνια. Αν και όπως φάνηκε, και τότε τζόβενα μόλις 118-119 ετών θα είμαστε στα μυαλά και στη διάθεση.

Νίκος Μακρής