Κυριακή Θ Ματθαίου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Αμέσως μετά το καταπληκτικό θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων ακολουθεί αυτό που περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής: ο Ιησούς και οι μαθητές στην τρικυμισμένη λίμνη Γεννησαρέτ. Σίγουρα αφορά κι εμάς. Γι’ αυτό, ας το δούμε.

Βραδιάσματα, λοιπόν, και ο Κύριος δίνει εντολή στους μαθητές Του να μπουν σ’ ένα καΐκι και να πάνε στην απέναντι όχθη, ώσπου να διαλυθούν τα πλήθη. Ύστερα, ανηφορίζει μόνος Του στο κοντινό βουνό να προσευχηθεί. Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς τονίζει την παιδαγωγική σημασία όλων αυτών των ενεργειών: της προετοιμασίας των μαθητών για όσα θα συμβούν στις επόμενες ώρες, της μόνωσης και της προσευχής του Χριστού, καθώς και το χρέος μας να τον ευχαριστούμε για όλα όσα μας παρέχει.
Κι ενώ το πλοιάριο βρισκόταν στη μέση της λίμνης, ένας δυνατός, αντίθετος αέρας σήκωσε τεράστια κύματα, ώστε να το ταλαιπωρούν αφάνταστα όλη τη νύχτα. Κόντευε να ξημερώσει και, ξαφνικά, νάτος ο Ιησούς, περπατώντας στη λίμνη! Έντρομοι οι μαθητές, νόμιζαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές. Αυτός τους καθησυχάζει λέγοντας: «έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε»! Αλλά αυτοί, πού να ηρεμήσουν! Ο Πέτρος, που ήταν ο πιο αυθόρμητος, ζητάει από τον Κύριο να του δώσει εντολή να περπατήσει κι αυτός και να πάει κοντά Του. Εκείνος του λέει «έλα». Στην αρχή περπατούσε πάνω στα νερά. Αλλά, βλέποντας τον άνεμο να δυναμώνει, φοβήθηκε και καθώς βυθιζόταν, φωνάζει, «Κύριε, σώσε με»! Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε η αμφιβολία»; Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι, κόπασε ο άνεμος. Τότε οι μαθητές προσκύνησαν το Χριστό λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού» !

Ταξιδιάρηδες κι εμείς στη θάλασσα της ζωής, στην οποία βρεθήκαμε χωρίς τη θέλησή μας, συχνά αναρωτιόμαστε γιατί ζούμε και πού πορευόμαστε, μη γνωρίζοντας-ευτυχώς- το χρόνο του τέλους αυτού του «ταξιδιού». Κι έχει μπονάτσες και χαρές, σαν τη θάλασσα, μα και πολλές φουρτούνες: αρρώστιες, στεναχώριες, θλίψεις, δοκιμασίες. Ο φόβος, η αγωνία για το μέλλον, συχνά κυριαρχούν, και μάλιστα στις απανωτές θύελλες, στις ατέλειωτες τραγωδίες. Κι αν η καλοζωία,  οι απολαύσεις, οι συντροφικότητα, η διασκέδαση, οι ανέσεις και οι ευκολίες δίνουν την αίσθηση της ευτυχίας, ξαφνικά έρχεται μια «θύελλα», ένας «σεισμός», να ταράξει την ήρεμη ζωή μας, ώστε να βρεθούμε μετέωροι στο πέλαγος, έρμαια των κυμάτων. Στο χείλος της καταστροφής.

Οι μαθητές έβλεπαν τον Κύριο και του φώναξαν να τους σώσει. Όμως, η αμφιβολία κυριαρχούσε μέσα στη σύγχυση, στο φόβο, στην τρομερή τους αγωνία. Αλλά, κατά ένα παράδοξο τρόπο, ταράχτηκαν τόσο πολύ με τη θέα Του, που τον πέρασαν για φάντασμα! Φοβούμαι πως οι περισσότεροι από μας σήμερα βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση με τους μαθητές. Ενώ παρατηρούμε το Σύμπαν και θαυμάζομε την αρμονία του, ενώ ξέρομε ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μας σώσει, να μας δώσει δύναμη, κουράγιο, ελπίδα και την προοπτική της Αναστάσεως, ενώ βιώνουμε την αγάπη και την παρουσία Του στη ζωή μας, θέλομε θαύματα, «σημεία» ολοφάνερα, για να πιστέψουμε στην  ύπαρξή Του. «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει», κατά το Λόγο Του, φυσικά για το καλό μας. Μα εμείς τα θέλομε «όλα δικά μας». Σαν ο κόσμος ολόκληρος να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μας!

Αν σκεφτούμε ότι Εκείνος υπέφερε πολύ περισσότερο από μας, με αποκορύφωμα το θάνατο δια του Σταυρού, τότε τα δικά μας βάσανα θα τα δούμε μικρότερα και θα αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημα, όχι μόνο του μάταιου τούτου βίου, αλλά και των δοκιμασιών της ζωής μας. Αρκεί όμως να πιστέψουμε στην αγάπη και την Πρόνοια του Θεού, που συγκρατεί και κινεί το Σύμπαν και τη ζωή του καθενός μας. Ακόμα, θα δούμε ότι ο Χριστός με πολλούς τρόπους μάς ακολουθεί, κι ας μη φαίνεται κοντά μας. Το σπουδαιότερο είναι να μας επισκιάζει η Χάρη, να μας δροσίζει η αύρα του Πνεύματος. Να μη μας εγκαταλείπει, όπως βλέπουμε να συμβαίνει σε βίους Αγίων που βιώνουν τη «θεοεγκατάλειψη», για να φτάσουν, ύστερα, σε ύψη θείων αποκαλύψεων της όντως Ζωής!

Κάποιοι παρομοιάζουν την κοινωνία με το πλοιάριο των μαθητών, καθώς, μέσα στα τόσα επιτεύγματα της Επιστήμης και της τεχνολογίας, κλυδωνίζεται με τα κύματα του Υλισμού, της αθεΐας, του μοντερνισμού, του Μηδενισμού, της βαρβαρότητας, των φανατισμών, της ανατροπής και ισοπέδωσης Παραδόσεων και πανανθρώπινων αξιών. Καταστάσεις, που απειλούν να μας καταποντίσουν στο Χάος. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης βλέπει την Εκκλησία σαν το πλοίο, στο οποίο, η Πίστη στην Αγία Τριάδα, τα δόγματα και οι Παραδόσεις, ο Τίμιος Σταυρός και οι θεοδίδακτες εντολές της αγάπης και της ελπίδας, με Κυβερνήτη το Χριστό και ναύτες τους Αποστόλους και τους       Αγίους, εγγυώνται το πέρασμα από τη «θάλασσα» του μάταιου τούτου βίου στο απάνεμο λιμάνι της αιωνιότητας-στη Βασιλεία του Θεού. Ας φωνάζουμε, λοιπόν, «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα», στις ώρες των πειρασμών. Θα είναι εκεί. Και με τον τρόπο Του, θα μας πει: «Θαρσείτε, μη φοβείσθε»!