Κυριακή Ε Ματθαίου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Υπάρχουν στιγμές, που μπορεί να βιώνουμε την απουσία Του Θεού στην ζωή μας. Μπορεί να νιώσουμε ακόμη ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε, ότι μας έχει ξεχάσει και πλέον δεν μας ακούει. Θα ήταν όμως αυτό ποτέ δυνατόν; Ακόμη και την πρώτη φορά που παραβήκαμε την εντολή του Θεού, παρόλο που εξοριστήκαμε από τον παράδεισο, ταυτόχρονα λάβαμε και το πρώτο Ευαγγέλιο, ότι δηλαδή ο Κύριος πάντα θε μεριμνά για την σωτηρία μας.

Τα λόγια Του Θεού, δεν έμειναν στην θεωρία, αλλά όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε Τον Μονογενή Του Υιό, για την δική μας σωτηρία. Ποιος θα μπορούσε να έχει μόνον ένα παιδί και να το θυσίασει; Όχι για ανθρώπους που τον ευεργέτησαν αλλά τον απέρριψαν; Ο Θεός όμως που είναι γεμάτος αγάπη για το πλάσμα Του, το έκανε. Δεν μας εγκατέλειψε, δεν μας άφησε στην σκλαβιά της αμαρτίας, αλλά, ήρθε Ο Ίδιος για να θυσιαστεί και να μας χαρίσει την ελευθερία μας, την αληθινή και αιώνια ζωή.

Έτσι στην πραγματικότητα, Ο Θεός ουδέποτε μας απορρίπτει αλλά ούτε και μας εγκαταλείπει. Έστω και αν είμαστε οι πιο αμαρτωλοί άνθρωποι πάνω στην γη. Ό Κύριος, πάντα θα μεριμνά και θα οικονομεί για την σωτηρία μας. Μας αναφέρουν οι γραφές, ότι για κάθε άνθρωπο που επιστρέφει στον Χριστό «χαρά γίνεται εν ουρανώ ενώπιον των αγγέλων του Θεού …». Έτσι το ερώτημα θα πρέπει να αντιστραφεί, και να ερωτήσουμε ο καθένας τον εαυτό μας, άραγε εμείς θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας;

Τόση είναι η αγάπη του Θεού για εμάς, που μας έδωσε μέχρι και την ελευθερία, να μπορούμε να πορευθούμε χωρίς Αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε μία ζωή χωρίς Θεό, προκειμένου να ικανοποιούμε το αμαρτωλό θέλημα μας. Έτσι αντί να επιλέγουμε το θέλημα Του Θεού επιλέγουμε το δικό μας, αφού πιστεύουμε ότι είναι καλύτερο και πιο συμφέρον για την ζωή μας. Όμως η απομάκρυνση του ανθρώπου από Τον Θεό, αμέσως επιφέρει και την απομάκρυνση του από τον συνάνθρωπο του, ακόμη και από την ίδια την φύση.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας μιλάει για δύο ανθρώπους, οι οποίοι πολύ βασανίστηκαν από τα πονηρά πνεύματα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης τους, ήταν όχι μόνον να ζουν έξω από την κοινωνία των ανθρώπων, αλλά σπίτι τους να είναι πλέον τα μνήματα. Εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι νεκροί. Ήταν δηλαδή οι δύο άνθρωποί αυτοί ζωντανοί, αλλά ζούσαν σαν νεκροί. Είχαν καταντήσει σε μία τέτοια κατάσταση που οι συμπολίτες τους δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση και επαφή μαζί τους, αφού τους θεωρούσαν επικίνδυνους.

Ο Κύριος όμως, εξουσιαστής των πάντων με ένα του λόγο, τους απάλλαξε από αυτήν την κατάσταση, ελευθερώνοντας τους από το δεσμά των πονηρών πνευμάτων που τόσα χρόνια τους βασάνιζαν. Τι μεγάλη λύτρωση θα αποτελούσε αυτό για τους ιδίους αλλά και για τις οικογένειες τους! Ο Κύριος με ένα Του λόγο να τους επαναφέρει από τα μνήματα στην κοινωνία. Από τον θάνατο στην ζωή. Μπορούν πλέον να επιστρέψουν στην κανονικότητα, να έρθουν σε επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, να ζήσουν φυσιολογικά, απαλλαγμένοι από αυτή την ψυχική ασθένεια. Μπορούν πλέον να προχωρήσουν την ζωή, να κάνουν οικογένεια, να εργαστούν, να είναι πλέον υγιείς και ωφέλιμα μέλη μέσα στην κοινωνία.

Σε όλους μας υπήρξαν στιγμές στην ζωή μας, όπου κάποιες δυσκολίες μας έφεραν σε μεγάλα αδιέξοδα, και αφού οι ανθρώπινες δυνατότητες δεν μπορούσαν να μας δώσουν κάποια λύση, τότε η μόνη μας ελπίδα στράφηκε προς τον Κύριον. Ας αναλογιστούμε τότε ο Κύριος να μας έλεγε, το πρόβλημα σου είναι τακτοποιημένο, έχει λυθεί. Τι μεγάλη ανακούφιση θα νιώθαμε, που Ο Κύριος με ένα Του λόγο, τα διόρθωσε όλα.

Εδώ σήμερα όμως παρατηρούμε κάτι πολύ τραγικό! Οι συμπολίτες των δύο αυτών ανθρώπων δεν συμμερίστηκαν την χαρά και την ανακούφιση τους. Δεν ένιωσαν ότι ένα πρόβλημα δικό τους λύθηκε. Αλλά μάλλον ότι ένα πρόβλημα δημιουργήθηκε. Η ανακούφιση των δύο αυτών ανθρώπων, γι’ αυτούς έφερε ανησυχία και φόβο. Περισσότερο στεναχωρήθηκαν για την απώλεια των χοίρων παρά χάρηκαν για την επιστροφή των συμπολιτών τους. Στις καρδιές τους ήταν πιο σημαντικό το κέρδος, παρά ο άνθρωπος. Ας αναλογιστούμε πως θα νιώθαμε εάν στην δική μας χαρά, οι γύρω μας ανησυχούσαν και στεναχωριούνταν. Έτσι φανερώνεται ότι στις καρδιές αυτών των ανθρώπων απουσίαζε η αγάπη. Ο Χριστός είχε αντικατασταθεί από τον χρυσό. Έτσι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Δημιουργό Του, και τον αντικαταστεί με το συμφέρον και το θέλημα του. Όμως έτσι αποκόπτετε από την πηγή της ζωής, και η ψυχή χωρίς Χριστό αρχίζει να ασφυκτιεί και ανάπαυση δεν βρίσκει πουθενά. Ακόμη και αν τις χαρίσουν τον κόσμο όλο. Η ψυχή θα βιώνει ένα κενό και μία θλίψη;

Όμως ακόμη και σήμερα, πόσες φορές βλέπουμε το κέρδος να κυριαρχεί στις καρδιές των ανθρώπων. Να τοποθετείτε πάνω από όλα. Έτσι όταν ο άνθρωπος αφαιρέσει από την καρδία του Τον Χριστό, βάζοντας τον χρυσό, τότε σκληραίνει. Άνθρωπος που δεν έχει ειρήνη με Τον Θεόν, δεν μπορεί να έχει ειρήνη με κανένα. Με αποτέλεσμα να αδικούνται μεταξύ τους αδέλφια, γονείς με παιδιά, φίλοι και συγγενείς. Τους βλέπουμε για χρόνια να μην συγχωρούνται για κάτι το οποίο νιώθουν ότι αδικήθηκαν.

Εν κατακλείδι, να εισέλθουμε στην βασιλεία των ουρανών χρειάζεται να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του κόσμου τούτου, και να πορευθούμε από την βιολογική ζωή στην πνευματική ζωή. Έτσι πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τα λόγια Του Κυρίου «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὄλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ;».