Κυριακή της Σαμαρείτιδος – Κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Ο Κύριος, ο Δημιουργός και εξουσιαστής των πάντων, έρχεται σήμερα να ζητήσει λίγο νερό. Όχι όμως από οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά έναν αμαρτωλό. Αν κάποιος παρατηρούσε Τον Κύριον και γνώριζε την ζωή αυτής της γυναίκας, της Σαμαρείτιδας, θα μπορούσε να σκανδαλιστεί. Θα μπορούσε ακόμη και να δημιουργηθούν μέσα του αμφιβολίες για Τον Κύριον λέγοντας «οὗτος εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ …».

Είχε όμως πράγματι Ο Κύριος τόση μεγάλη ανάγκη το νερό που δεν μπορούσε να περιμένει λίγο μέχρι να επιστρέψουν οι μαθητές του; Δεν μπορούσε να έχει λίγη υπομονή, ώστε να αποφύγει την συναναστροφή Του με αυτή την αμαρτωλή γυναίκα; Όμως λίγο να το καλοσκεφτούμε, δεν είναι Αυτός που «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι». Δεν είναι Αυτός που ήρθε «ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός». Όπως μας λέει Ο Κύριος μας, «ουκ ελήλυθα καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Ως καρδιογνώστης που είναι, μας γνωρίζει πολύ καλύτερα από όσο γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Είναι «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς, καὶ τὰ κρύφια τῶν ἀνθρώπων ἐπιστάμενος μόνος». Γνωρίζοντας έτσι κάθε σπιθαμή του εαυτού μας και κάθε μας διάθεση. Έτσι όμως γνώριζε και της πραγματικές διαθέσεις αυτής της Σαμαρείτιδας γυναίκας.

Η συνάντηση τους δεν ήταν τυχαία. Δεν ήταν μία απλή σύμπτωση. Ήταν κάλεσμα σωτηρίας. Ήταν κάλεσμα για αλλαγή τρόπου ζωής και επιστροφής στην αλήθεια. Πράγματι, η γυναίκα αυτή, είχε κάνει λάθη στην ζωή της, παρόλα αυτά είχε ακόμη συνείδηση. Είχε την καλή διάθεση να αλλάξει, και με την βοήθεια Του Κυρίου, με την καταλυτική τους συνάντηση, να επιστρέψει στην αληθινή ζωή.

Μήπως όμως στην συνάντηση αυτή, Ο Κύριος ζήτησε πράγματα δύσκολα ή ακατόρθωτα. Στην πραγματικότητα, μόνον λίγο νερό. Ζήτησε επίγεια για να δώσει επουράνια, το «ὕδωρ τὸ ζῶν». Όμως ο άνθρωπος, για να μπορεί να γίνει δοχείο της χάριτος, να δεχθεί τις δωρεές Του Αγίου Πνεύματος, χρειάζεται και τον ανάλογο τρόπο ζωής. Χρειάζεται, να καθαρίσει το μέσα του για να κάνει χώρο στον Θεό.

Έτσι Ο Κύριος μας, με μεγάλη διακριτικότητα, ελέγχει την Σαμαρατείδα. Όχι με σκοπό να την προσβάλει, αλλά ούτε και για να της κάνει επίδειξη ότι γνωρίζει τα απόκρυφα της ζωής της. Ο έλεγχος, γίνεται για να την συνεφέρει, να την ταρακουνήσει με σκοπό να την αφυπνίσει από τον λήθαργο της αμαρτίας στον οποίο βρίσκεται, και να έρθει «εις εαυτόν». Με απλά λόγια, να της μεταφέρει το μήνυμα ότι βαδίζει λάθος την ζωή.

Μήπως όμως προσβάλλεται η Σαμαρείτιδα από τον έλεγχο που της γίνεται; Μήπως προσπαθεί να δικαιολογηθεί ή να αμυνθεί γιατί ένας ξένος τόλμησε να την ελέγξει; Αντιθέτως, όχι μόνον δεν αντιδρά, αλλά με πλήρη αυτογνωσία ομολογεί στον Κύριον ότι «τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας». Έχει δηλαδή την ταπείνωση και το σθένος να παραδεχθεί ότι έσφαλε στην ζωή της. Όμως για να κατανοήσουμε αυτό, αρκεί μόνον να αναλογιστούμε, πως θα αντιδρούσαμε εμείς, εάν ένας ξένος άνθρωπος μας έλεγχε για τα λάθη μας.

Όμως οι διαθέσεις τις Σαμαρείτιδας δεν σταμάτησαν μέχρι του σημείου να μην αντιδράσει και να παραδεχθεί το λάθος της. Αλλά για την ωφέλεια των συμπατριωτών της, χρησιμοποιεί τον έλεγχο που της έγινε για την σωτηρία των άλλων. Δεν προσπαθεί να αποκρύψει την αλήθεια δήθεν από ντροπή, αλλά διαλαλεί στους συμπολίτες τις «δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα». Αποδεικνύοντας έμπρακτα έτσι, ότι περνάει την δική της σωτηρία μέσα από την σωτηρίων των συνανθρώπων της.

Εμείς σήμερα όμως τι διαθέσεις έχουμε; Μπορούμε έστω να μην αντιδράσουμε όταν μας ελέγξει κάποιος; Όχι ένας ξένος, αλλά έστω έναν αγαπητό μας πρόσωπο. Έχει ο σύζυγος την διάθεση να παραδεχθεί το λάθος του στην σύζυγο του ή και το αντίθετο; Γονείς με παιδιά, αδέλφια ή φίλοι μεταξύ τους. Έχουμε τέτοιο θάρρος μέσα μας, ή μήπως θεωρούμε ότι η παραδοχή του σφάλματος μας υποδηλώνει αδυναμία του χαρακτήρα μας.

Συνήθως, δεν είναι λίγοι από εμάς, που στον έλεγχο που θα μας γίνει, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να δικαιολογηθούμε. Προσπαθούμε δηλαδή να υπερασπιστούμε το «εγώ» μας. Μπορεί ακόμη να αναλογιστούμε και να πούμε «ποιος είναι αυτός που θα με ελέγξει εμένα, μήπως είναι καλύτερος μου». Έτσι να οργιστούμε και στραφούμε με θυμό εναντίον αυτού που μας έλεγξε. Όμως για να κατανοήσουμε τις ολέθριες συνέπειες μιας τέτοιας στάσης, αρκεί να αναλογιστούμε μία Σαμαρείτιδα με τέτοιες διαθέσεις. Θα ήταν ποτέ δυνατόν

Ο Χριστός να την πλησιάσει και να ανοίξει μαζί της διάλογο; Θα ήταν δυνατόν να της δώσει σανίδα σωτηρίας, προκειμένου να την επαναφέρει στην αληθινή ζωή; Δυστυχώς εμείς σήμερα έχουμε συνδέσει τον έλεγχο με κάτι το πολύ αρνητικό. Πολύ λίγοι ενστερνίζονται τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, «θα πω για κάποιον ότι με αγαπά όχι μόνον όταν με επαινεί αλλά και όταν με ελέγχει για να με διορθώσει.». Ότι δηλαδή μας έχει πει και Ο Κύριος μας, «…ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω».

Ο Κύριος δεν ζητάει κάτι το ακατόρθωτο ή το αδύνατο, αλλά μόνον το ανθρώπινο. Ζητάει λίγα, για να δώσει πολλά. Ζητάει επίγεια και υπόσχεται επουράνια. Έτσι και εμείς, αν αντιλαμβανόμασταν πραγματικά τι ανταλλάσσουμε για αυτά τα ευτελή και επίγεια, θα λέγαμε ότι είπε και η Αγία Ευφημία. « Ἂν ἤξερα τι δόξα ἔχουν οἱ Ἅγιοι, θὰ ἔκανα ὅ,τι μποροῦσα νὰ περάσω πιὸ μεγάλα μαρτύρια.»

Έτσι καθημερινά Ο Κύριος κρούει την πόρτα την καρδιάς, «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω». Ζητάει από εμάς να του κάνουμε χώρο, να του ανοίξουμε, προκειμένου να λάβουμε το «ὕδωρ τὸ ζῶν» και να βιώσουμε την μακαρία ζωή της Βασιλείας των Ουρανών.