Κυριακή των Μυροφόρων – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Τρίτη Κυριακή από του Πάσχα σήμερα και η Εκκλησία μας συνεχίζει να μας κρατά ζωντανά στη μνήμη μας τα γεγονότα της ανάστασης του Χριστού. Αφιερώνει η Εκκλησία μας την Κυριακή αυτή στις γυναίκες μυροφόρες και στους δύο άνδρες Ιωσήφ και Νικόδημο οι οποίοι βοήθησαν στον ενταφιασμό του Χριστού. Αυτοί που αψήφησαν κάθε κίνδυνο της ζωής τους για την αγάπη του Θεανθρώπου, να τον περιποιηθούν ως ελάχιστη ένδειξη της αγάπης τους προς Αυτόν που σταυρώθηκε και πέθανε πάνω στον σταυρό για την σωτηρία όλου του κόσμου. Θα πρέπει και εμείς να σταθούμε σε δύο σημεία από την στάση των προσώπων αυτών: την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεάνθρωπο Χριστό για το έργο που επιτέλεσε επί της γης και την τόλμη και την θυσία τους για χάρη του Χριστού.

Πολλές φορές ακούμε το παράπονο του Χριστού για τον λαό του ή για συγκεκριμένους ανθρώπους που φέρθηκαν αγνώμονα προς Αυτόν. Πρώτα στην Παλαιά Διαθήκη. Πόσες ευεργεσίες ως Άσαρκος Λόγος τότε συνεχώς ευεργετούσε τον λαό Του και αυτοί τον αποστρέφονταν φαιρόμενοι αχάριστα και οδηγούμενοι στην λατρεία άλλων ειδωλολατρικών Θεών. Έστελνε προφήτες για ξυπνήσουν τον λαό να επιστρέψει στον αληθινό Θεό να εγκαταλείψουν τα είδωλα και την αμαρτωλή ζωή και αυτοί για να μην ελέγχεται η συνείδησή τους τους θανάτωναν. Το ανέφερε αυτό μετά της εν σάρκου οικονομίας Του λίγο πριν από το πάθος: «῾Ιερουσαλὴμ ῾Ιερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε».

Στους δέκα λεπρούς, για τους οποίους η ασθένειά τους δεν επιδεχόταν καμιά ελπίδα και ο Χριστός τους θεράπευσε, μόνο ένας από αυτούς ήρθαν να τον ευχαριστήσει και τότε ρώτησε: «οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ». Αλλά και καθόλη την επίγεια παρουσία του ο Χριστός ενώ ευεργετούσε τους πάντες θεραπεύοντας τους και σωματικά και πνευματικά συνεχώς τον καταδίωκαν, τον συκοφαντούσαν μέχρι που τον οδήγησαν στο σταυρό και τον θάνατο. Τα αναφέρει όλα αυτά ο Χριστός με παραβολικό τρόπο στην παραβολή του Αμπελώνος και των κακών γεωργών. Αλλά ούτε αυτό βοήθησε τους ανθρώπους να ξυπνήσουν. Πραγματικά ο άνθρωπος φέρεται

αχάριστα προς τον Θεό. Πόσα θαύματα γίνονται και στις μέρες μας; Ακόμα και στην προσωπική μας ζωή, ίσως να συνέβη και με μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας δώσει κάτι είτε αυτό ήταν θέμα υγείας ή επιτυχίας σε κάτι και όταν τελικά το λάβαμε να ξεχάσαμε να ευχαριστήσουμε πρώτα Αυτόν που μας το έδωσε το Θεό. Ξεχνά πολύ γρήγορα ο άνθρωπος την ευεργεσία του Θεού στη ζωή του, είναι κακό αυτό το οποίο πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε.

Οι γυναίκες μυροφόρες καθώς και οι δύο άνδρες Ιωσήφ και Νικόδημος που

εορτάζουμε σήμερα δεν ξέχασαν τον Κύριό τους και Κύριό μας. Απεναντίας, φρόντισαν επιμελώς για την ταφή Του γι’ αυτό και η Εκκλησία μας τους θυμάται και του προβάλλει ως πρότυπα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των μυροφόρων γυναικών και των δυο ανδρών που όλοι τους είναι και άγιοι της Εκκλησίας μας είναι η τόλμη που επέδειξαν. Αψηφώντας κάθε κίνδυνο όχι μόνο να χάσουν τη θέση τους στην κοινωνία, αλλά να απωλέσουν και την ίδια την ζωή τους πηγαίνουν για να προσφέρουν την ταφή και φροντίδα στον Χριστό. Πρώτα ο Ιωσήφ ο οποίος όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής «Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον και ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Έπειτα ο Νικόδημος που ενώ πήγε νύχτα δια τον φόβο των Ιουδαίων να ακούσει τον Χριστό, τώρα με θάρρος αψηφώντας και αυτός τους κινδύνους αγόρασε και έφερε «μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν» και μαζί με τον Ιωσήφ περιποιήθηκαν και ενταφίασαν τον Χριστό.

Οι γυναίκες μυροφόρες έβλεπαν που ενταφιάστηκε. Την επόμενη μέρα λόγω του ότι ήταν Σάββατο και μάλιστα εκείνη την χρονιά το Ιουδαϊκό Πάσχα απαγορευόταν παντελώς οποιαδήποτε εργασία και κίνηση. Έτσι οι γυναίκες μυροφόρες θεώρησαν ότι θα έπρεπε και οι ίδιες να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Χριστού πολύ πρωί της μιάς ημέρας της ονομασθείσαν αργότερα λόγω της ανάστασης του Κυρίου μας σε Κυριακή. Ενώ όλοι οι μαθητές οι δώδεκα και οι εβδομήκοντα που είδαν τόσα θαύματα που αξιώθηκαν και οι ίδιοι να επιτελέσουν με τα ίδια τους τα χέρια, δια των φόβο των Ιουδαίων κρύφθηκαν.

Ο φόβος στον Χριστιανό δεν είναι καλό πράγμα. Ο Χριστός πάρα πολλές φορές δίνει θάρρος και στους ασθενείς στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Παράλληλα επιπλήττει τον ολιγόπιστο που δειλιάζει και χάνει προς στιγμή την πίστη του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου πάνω στα κύματα «ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Αλλού πάλι ο Χριστός προειδοποίσε τους αποστόλους και όλους μας «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ». Έχουμε χίλιες δυο φοβίες γιατί απουσιάζει η πίστη ή έχουμε ασθενική πίστη. Θα πρέπει να δυναμώσουμε την πίστη μας και να ζητήσουμε από τον Χριστό όπως οι απόστολοι «Κύριε πρόσθες ἡμῖν πίστιν».

Διανύοντας την αναστάσιμη περίοδο θα πρέπει να μην ξεχνούμε την σταυρική θυσία του Χριστού την ταφή και την τριήμερο έγερσή Του τα οποία έγιναν για την δική μας σωτηρία. Να ευχαριστούμε γι’ αυτό συνεχώς τον Χριστό και να του ζητούμε να αποτελέσουν όλα αυτά αφορμή και για την δική μας σωτηρία. Έπειτα θα πρέπει να έχουμε πίστη στο Θεό να έχουμε θάρρος και ανδρεία. Τίποτα να μην μας λυγίζει αλλά να έχουμε άπειρη εμπιστοσύνη στην Θεία πρόνοια.