Δημήτρης Τσούκας, ο πρωτοπόρος του αθλητισμού στη Σούρπη

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΣΠΑΝΟΣ

Το 1970 ο Αίαντας Σούρπης έχει ήδη διαλυθεί ως μη ενεργό σωματείο με απόφαση του 1967 του Πρωτοδικείου Βόλου. Είχε αναγνωρισθεί ως αθλητικό σωματείο του Ν. Μαγνησίας από τις 11 Ιουλίου 1957, ωστόσο περιορίσθηκε σε φιλικές αναμετρήσεις με γειτονικά της περιοχής Αλμυρού σωματεία και δεν εντάχθηκε ποτέ εκείνα τα χρόνια στο τοπικό επίσημο πρωτάθλημα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 τα νεαρά παιδιά του χωριού -η γενιά του πατέρα μου Γιώργου Σπανού- είχαν πρωτοδημιουργήσει άτυπα τον Αίαντα στον αγαπημένο τους τόπο. Είχαν διαμορφώσει το γήπεδο στην άκρη του χωριού εκεί που είναι και σήμερα, είχαν πάρει  επίσης αθλητικό υλικό με δικά τους έξοδα και πλέον όλοι γνώριζαν ότι κάθε Κυριακή παίζει μπάλα ο Αίαντας. Όλο φυσικά το  χωριό μαζεύονταν να δει την ομάδα που μαζί με τον κινηματογράφο των αδελφών Κωνσταντίνου ήταν τα δύο λαϊκά θεάματα της εποχής.

Φθάνουμε λοιπόν στα 1970 ο Αίαντας έχει λησμονηθεί και βρίσκεται ο Δημήτρης Δρ. Τσούκας παλαιός πρωταθλητής του στίβου στον ΓΣ Αλμυρού που αναλαμβάνει μόνος του ουσιαστικά να ξαναφέρει το ποδόσφαιρο στον τόπο του. Για δύο χρόνια προπονεί το ποδοσφαιρικό δημιούργημά του στο γήπεδο της γειτονικής Αγίας Τριάδας με φυσικό χλοοτάπητα. Γύρω στα 40 αγόρια αποτελούν το δυναμικό του Αίαντα δηλαδή όλη η νεολαία του χωριού. Πολλά φιλικά με γειτονικά χωριά, τον Πλάτανο, την Ευξεινούπολη κ.ά. Τον Ιανουάριο του 1972 έρχεται η αναγνώριση του σωματείου, η ανασύστασή του δηλαδή, και το νέο ξεκίνημα του Αίαντα που αγωνίζεται στην Γ ΕΠΣΘ στην τότε χαμηλότερη κατηγορία της Μαγνησίας. Ως το 1976 συμμετοχή στην Γ’ ΕΠΣΘ και αμέσως μετά άνοδος στην Β’ τοπική κατηγορία για να έρθει γύρω στο 2000 η άνοδος στην Α’ ΕΠΣΘ όπου πλέον την τελευταία δεκαετία ο Αίαντας πρωταγωνιστεί. Παίρνει ο Δημήτρης Τσούκας προσωπικό δάνειο από την Αγροτική τράπεζα όπου εργαζόταν για την διαμόρφωση του γηπέδου που τόσα χρόνια είχε ερημώσει. Μαζί του ο …έτερος Καππαδόκης, το δεξί του χέρι, ο στενός του συνεργάτης και έφορος της ομάδος Θανάσης Κουτμάνης. Για τέσσερα χρόνια ως το 1976 που απεβίωσε σε ηλικία μόλις 50 ετών, η ομάδα ήταν ένα ποδοσφαιρικό σχολείο.

Ήταν η εποχή του θρυλικού Άγιαξ και ο αείμνηστος Δημήτρης ήθελε να δημιουργήσει τον δικό του Άγιαξ – Αίαντα στο χωριό του. Τέλεια αντοχή και φυσική κατάσταση με τρεις εβδομαδιαίες προπονήσεις. Στα αποδυτήρια τεχνική του αγώνα επάνω σε πίνακα,  πρωτόγνωρες καταστάσεις για ερασιτεχνική ομάδα. Και με προσωπικά του έξοδα όλη η ομάδα στον Βόλο για να βλέπει τον Ολυμπιακό Βόλου που τότε έπαιζε στην Α Εθνική. Μίσθωνε τα ταξί του χωριού Μαγγαρδάς, Κοντούρης, Γεωργιάδης, Κεφαλάς και μετέφερε τους αθλητές στον Βόλο για να βλέπουν τα μεγάλα παιχνίδια με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό ΠΑΟΚ, Άρη κλπ. Ενημερωνότανε από το σχολείο για τους βαθμούς των παικτών του Αίαντα αφού ήθελε να είναι και καλοί μαθητές εκτός από καλοί αθλητές. Πάντα μετά από τον κυριακάτικο παιχνίδι του Αίαντα κέρναγε όλη την ομάδα στα θρυλικά καφενεία στον κεντρικό δρόμο Βέργος, Χουλιαράς όπου σχολίαζαν  χαλαρά και το παιχνίδι.  Ουσιαστικά εκτός από πρόεδρος και προπονητής του Αίαντα ήταν και ο χορηγός του.

Το γήπεδο του τόπου μας που δημιούργησε το έλεγε χαριτολογώντας Μαρακανά αφού είχε μήκος 110 μέτρα, το απόλυτο όριο και όλες οι ομάδες κουράζονταν ενώ αυτή του Αίαντα έτσι που την είχε προπονήσει δεν  είχε τέτοιο πρόβλημα. Απέφευγε τη βία στο γήπεδο όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και μόνο ο αρχηγός της ομάδας ο χαρισματικός σκόρερ Χρήστος Κοντούρης είχε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή. Ως παλαιός αθλητής του στίβου είχε και στα 50 του τέλεια φυσική κατάσταση και πάντα στην προπόνηση έμπαινε μπροστά στο γκρουπ των αθλητών του. Ακόμη και στα προπονητικά σπριντ κάποιες φορές κέρδιζε τους νεαρούς ποδοσφαιριστές του. Ατραξιόν της ομάδος το σκυλί του, μπόξερ, που συμμετείχε και αυτό στις προπονήσεις και ήταν το αγαπημένο των αθλητών. Πάντα εννοείται με φόρμα στη προπόνηση, ωστόσο στον αγώνα καλοντυμένος στην τρίχα ως μια επιβλητική φιγούρα στον πάγκο της ομάδας.

Τελικά έβαλε τις απόλυτα στέρεες βάσεις για τον Αίαντα αλλά δεν πρόλαβε να τον χαρεί όμως πολλά χρόνια αφού το 1976 έφυγε από κοντά μας μόλις 50 ετών. Κηδεύτηκε στον Άγιο Γεώργιο απέναντι από το σπίτι του δίπλα στο Δημοτικό σχολείο και όλο το χωριό βρέθηκε για τον τελευταίο ασπασμό στον άνθρωπο που έφερε το υγιές ποδόσφαιρο στην γενέτειρα του την Σούρπη Μαγνησίας. Οι αθλητές του λύγισαν εκείνη την ημέρα, πολλοί δεν πήγαν στην κηδεία στον Αη Γιώργη διότι δεν άντεχαν να δουν οριστικά πλέον μακριά τους τον αθλητικό τους μέντορα και πατέρα – αφήγηση Γιάννη Παλαμιτη. Σήμερα τον Δημήτρη Δρ. Τσούκα τον διασώζει η προτομή του στο κοιμητήριο του χωριού και θέλω να ελπίζω ότι κάποια διοίκηση, κάποτε κάποια μελλοντική στιγμή, να τον διασώσει στο Στάδιο του τόπου μας.