Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη, έκδοση 10.2.24

Το Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη όπως δημοσιεύθηκε στον “Λαό” το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου.

Βίαια και κλιμακωτά
σε πλάτη και σε μήκη
ο όλεθρος απτόητος
ρημάζει τον πλανήτη.

Ημερολογιακά μας απόμειναν λιγότερο από τρεις βδομάδες χειμώνας, αλλά τίποτε δεν κρίθηκε ακόμη πριν δούμε μέχρι και την ουρά της …αχλάδας, τον Μάρτη. Λογική η επιφύλαξη, αφού καήκαμε στο κουρκούτι και φυσάμε πλέον και το γιαούρτι. Πάντως το πρώτο 10ήμερο του Φλεβάρη μας φέρθηκε φιλικά – δεν έχουμε παράπονα.

Η χρονιά ωστόσο ξεκίνησε φορτωμένη με προβλήματα… Η ακρίβεια «κατσικώθηκε» στα ράφια και στα τσιγκέλια, οι αγροτικές κινητοποιήσεις μαίνονται, αναβρασμός στα πανεπιστήμια με καταλήψεις κτλ., αλληλοσπαραγμός ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης, νέο (αναπαλαιωμένο) «φυντάνι» οι τρομοκρατικές επιθέσεις, με την παραβατικότητα των ανηλίκων να επιμένει και τα τροχαία δυστυχήματα να εξελίσσονται σε καθημερινό, θλιβερό φαινόμενο.

Θα εστιάσω στην πρωτοφανή «χλωμάδα» της αντιπολίτευσης που θυμίζουν περισσότερο θνησιγενή «μαγαζάκια» που μάχονται για την κομματική τους επιβίωση, παρά αξιόπιστο λόγο και παρεμβάσεις για το καλό της χώρας και των πολιτών. Και βέβαια οι λίγες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ουσιαστικά το έργο της αντιπολίτευσης το έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι πολίτες, θέλοντας – μη θέλοντας αναγκαστικά, ακόμη κι εκείνοι που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία και ίσως την ξαναψηφίσουν. Θα μου πείτε ότι σε όλες τις προηγμένες χώρες παρατηρούνται ευρείες ανακατατάξεις, οι λαϊκιστές της ακροδεξιάς διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο κτλ. Αλλά εμείς κοιτάμε τα δικά μας και ξαναλέω ότι είναι πρωτοφανή για τα 50χρονα της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας.

Πάντως, με το ρίσκο να γίνω μάντης κακών, αυτή η νεοφανής παθογένεια του σημερινού πολιτικού μας συστήματος (η έλλειψη αξιόπιστης αντιπολίτευσης δηλαδή) μάλλον δεν θα μας βγει σε καλό. Και θα έχει αντίκρισμα και επιπτώσεις στην καθημερινότητα, στη ζωή και στις άμεσες προοπτικές του Ελληνικού πληθυσμού.

Έστω με τα μυαλά των ηλικιωμένων είναι δικαιολογημένη ή όχι η αγωνία μου για το πού και πώς θα καταλήξει η σημερινή γενιά των ανηλίκων, όταν μετά από μερικά χρόνια ενηλικιωθεί και περάσει στην ωριμότητα; Όσο κι αν προσποιηθούμε πως δεν το βλέπουμε, οι παραβατικές συμπεριφορές και τα βίαια επεισόδια μεταξύ ανηλίκων πληθαίνουν κι είναι πλέον σχεδόν καθημερινά. Κι όχι μόνο αυτό. Αρκετά από αυτά τα παιδαρέλια, για τη δήθεν μαγκιά τους, έφτασαν στο σημείο να οπλοφορούν, με μαχαίρια, σουγιάδες, ρόπαλα κτλ.

Από πότε ο σουγιάς έγινε σχολικό εξάρτημα; Φαντάζεστε τα κούτσικα να πηγαίνουν στα βιβλιοπωλεία και, ανάμεσα σε μολύβια, τετράδια, μαρκαδόρους και χρώματα, γομολάστιχες και ξύστρες, να ζητάνε ν’ αγοράσουν και …σουγιάδες; Από πότε οι ληστείες ή κλοπές κινητών κ.ά., έγινε η προέκταση του μπούλινγκ; Από πότε οι μικροί μαθητές άνοιξαν παρτίδες με την αστυνομία και τους εισαγγελείς; Και τελικά, είναι νωρίς ή αργά να αρχίσουμε να μιλάμε για μια «χαμένη γενιά»; Είναι βαρύ, το ξέρω, αλλά τρέμω για το μέλλον που έρχεται.

Αλλά ας προχωρήσουμε και στους λίγο μεγαλύτερους, της λεγόμενης ακαδημαϊκής κοινότητας. Κάποιοι που έχουν εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (αλλά και ορισμένοι καθηγητές τους ή πρυτάνεις στον κόσμο τους) δεν θέλουν την εισαγωγή στη χώρα των πιστοποιημένων ξένων εκπαιδευτηρίων. Κάνουν καταλήψεις Σχολών, εμποδίζουν τους συμφοιτητές τους να δώσουν εξετάσεις προβαίνουν σε παραβατικές ενέργειες, λες και οι χώροι (μάθησης υποτίθεται) είναι …τσιφλίκι τους. Εγκάθετοι μικρών κομμάτων, μπαχαλάκηδες, ακόμη και εξωσχολικοί. Γιατί; Τι έχουν να φοβηθούν;  Σε άλλα επίπεδα τα Ελληνικά πανεπιστήμια απολαμβάνουν πολλές διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Το DNA του Έλληνα γεννάει λαμπρά μυαλά και σημαδεύει θετικά χιλιάδες λαμπρές σταδιοδρομίες. Και στο κάτω-κάτω δεν αποφεύγεις έναν ενδεχόμενο ανταγωνισμό, αποκλείοντάς τον. Δέχεσαι την πρόκληση και την παλεύεις στα ίσα.

Για τον αγώνα και την αγωνία των γονιών εκείνων, που φτύνουν αίμα για καταφέρουν να σπουδάσουν ένα παιδί θα μιλήσει κανείς; Για το γεγονός που ξενιτεύονται για να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή να πάρουν εκεί το μεταπτυχιακό τους, τους ρώτησε κάποιος; Μια μικρή και φτωχή χώρα σαν την Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να πληρώνει ξένα Πανεπιστήμια, ξοδεύοντας από το μικρό οικογενειακό εισόδημα για δίδακτρα, τροφεία, ενοίκια κτλ.; Απέναντι σε όλα αυτά ποιο είναι το «δίκαιο» των οργανωμένων μειοψηφών, των γκρουπούσκουλων, των μπαχαλάκηδων, των ισόβιων φοιτητών;

«Είμαστε στη διάθεση των αγροτών, οι κινητοποιήσεις δεν εξυπηρετούν ούτε τους ίδιους. Κανείς δεν ωφελείται από τη διατάραξη της κοινωνικής, οικονομικής και εμπορικής ζωής της χώρας, από αποφάσεις που δεν εξυπηρετούν ούτε τους ίδιους τους αγρότες», σημειώνουν μεταξύ άλλων κυβερνητικές πηγές. Όμως πολλοί αγρότες -ειδικότερα οι πληγέντες από τον Ντάνιελ- έχουν καταστραφεί, έχουν χάσει τα πάντα, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και μόνο με κρατική βοήθεια ή ευρωπαϊκή (όχι ψίχουλα) μπορούν να κάνουν μια επανεκκίνηση και να μείνουν στο επάγγελμα, να ξαναχτίσουν τις ζωές τους, να θρέψουν τις οικογένειές τους.

Άλλωστε σε όλη σχεδόν την Ευρώπη οι αγρότες έχουν ξεσηκωθεί κι αυτό κάτι σοβαρό λέει, αφού η κλιματική αλλαγή εκδικείται διαρκώς τον πλανήτη. Οι κυβερνήσεις βέβαια κοιτούν και φροντίζουν τη μεγάλη εικόνα κάθε χώρας, αλλά το αγροτικό επείγει και αφορά άμεσα, συνδέεται με τη διατροφική αλυσίδα. Μακάρι να βρεθούν λύσεις και μάλιστα άμεσες.

Όπως καταλαβαίνετε, μαζεύτηκαν πολλά και σοβαρά προβλήματα στην Ελληνική κοινωνία και θα ξαναγράψω ότι είναι να κλαις (ή να γελάς;) όταν βλέπεις ότι μοναδική έγνοια κάποιων πολιτικών είναι το πώς θα αυξήσουν τα κομματικά ποσοστά τους.

«Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;» Έλα μου ντε….

«Αφού τον λύκο τον βλέπουμε, τον ντορό ψάχνουμε;» λέει μια λαϊκή παροιμία…. Κάτι τέτοιο ψάχνουμε με τους Τούρκους. Τόσα χρόνια ζουν την δικτατορία του Ερντογάν, που παρά τα οικονομικά τους χάλια, τους ταΐζει το …σανό των ανιστόρητων και υπερφίαλων μεγαλοϊδεατισμών του και, με τις οθωμανικές του εμμονές, είναι ορκισμένος εχθρός απέναντι σε κάθε τι Ελληνικό. Μετά την πρόσφατη αποτρόπαια πρωτοβουλία να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, «βάζει χέρι» ώρα στη Μονή της χώρας, ένα εμβληματικό Βυζαντινό Μουσείο (γεμάτο ψηφιδωτά – βλέπε φωτο), την οποία επίσης μετατρέπει σε τζαμί από την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου. Φυσικά, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις παγκόσμιες αντιδράσεις και όχι μόνο του χριστιανικού κόσμου.

Θέλω να δω, βρε γιαλαντζί σουλτάνε, με τι κουράγιο και ποιο θράσος θα διασταυρώνεις το βλέμμα σου με το αντίστοιχο του Παντοκράτορα… Γιατί είναι βέβαιο ότι -όπως όλους τους δικτάτορες- η Ιστορία θα σε εκδικηθεί κι εσένα και το μελέτι σου. Καταστρέφεις αριστουργήματα του Βυζαντινού πολιτισμού για να δέεσαι -τάχα- στον Αλλάχ να σου στείλει …ουρί και πιλάφια. Πού θα πάει; Θα έρθει και η ώρα σου…

Όχι, Ευλαμπία… Δεν μπορείς να στήσεις μπλόκο στην εθνική οδό με …ποδήλατο. Ούτε τρακτέρ φτιαγμένο από …λέγκο θα σε βοηθήσει. Κάτσε στ’ αυγά σου.

Γιατί οι Χούθι της Υεμένης χτυπούνε λίγο και λιγάκι ελληνόκτητα πλοία; Τους τρώει το κεφάλι τους;

4 Φεβρουαρίου του 1843 πέθανε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, από εγκεφαλικό επεισόδιο. «Καθόμουν κι έκλαιγα για την Ελλάδα. Παναγία μου, βοήθησε κι αυτή τη φορά τους Έλληνες»