ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ) – Κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Δωδέκατη Κυριακή του Λουκά σήμερα και η Εκκλησία μας παραθέτει την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των Δέκα Λεπρών. Μπαίνοντας λοιπόν ο Ιησούς σε κάποια πόλη, συναντήθηκε με Δέκα Λεπρούς άνδρες. Στάθηκαν από μακριά και Του φώναζαν. «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Αν και οι λεπροί λόγω της ασθένειας τους ζούσαν μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, εντούτοις είχαν ακούσει για τον Ιησού Χριστό. Όταν τους είδε ο Χριστός τους είπε: «Πηγαίνετε να παρουσιαστείτε στους ιερείς». Οι ιερείς εκείνη την εποχή είχαν την εξουσία να επιβεβαιώνουν την θεραπεία ή μη των λεπρών και εν συνεχεία την επανένταξης τους στην κοινωνία. Καθώς πήγαιναν, λοιπόν, προς τους ιερείς οι δέκα λεπροί θαυματουργικά καθαρίστηκαν από την λέπρα. Ένας από αυτούς όταν κατάλαβε ότι θεραπεύτηκε, επέστρεψε και με δυνατή φωνή δόξαζε τον Θεό, πέφτοντας με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε, και μάλιστα αυτός ήταν Σαμαρείτης και όχι Ιουδαίος. Τότε εκφράζει το παράπονο του ο Ιησούς: «Δεν καθαρίστηκαν (από την λέπρα) και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα πού είναι; Κανένας δεν βρέθηκε να επιστέψει και να δοξάσει τον Θεό παρά μόνο αυτός ο αλλογενής;».

Είναι καλό να σημειωθεί σε αυτό το σημείο, ότι οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες είχαν απύθμενο θρησκευτικό μίσος μεταξύ τους για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν και ως απόρροια τούτου δεν είχαν καθόλα καλές σχέσεις μεταξύ τους. «Οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», σημειώνει ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Χριστός ζητάει από τον θεραπευμένο Σαμαρείτη να σταθεί και του λέει ότι η πίστη του ήταν αυτή που τον έσωσε.

Αρκετά είναι τα διδάγματα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή, όμως το κυριότερο από αυτά είναι η απόδοση της ευγνωμοσύνης μας προς τους ευεργέτες μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί και από όπου και αν προέρχονται, και κυρίως προς τον Θεό. Όταν οι γονείς μεγαλώνουν και αναθρέφουν τα παιδιά τους, εκτός από τις θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις που τους δίνουν οφείλουν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους κάποιες αξίες και σωστές συμπεριφορές, όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και στην πράξη, γιατί η κάθε νέα γενιά είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που την μεγαλώνει. Μια από τις πρώτες λέξεις που επιβάλλεται ένας γονιός να διδάξει στο παιδί του είναι το «ευχαριστώ». Μήπως οι γονείς έχουν ανάγκη το ευχαριστώ από το παιδί; ‘Η θα επωφεληθεί ο ίδιος ο γονιός από το «ευχαριστώ» του παιδιού; Κανένα από τα δυο. Και όμως οι γονείς χαίρονται γιατί το παιδί τους αντιλαμβάνεται τους κόπους και την προσφορά τους προς αυτό. Αυτό ζητάει και ο Χριστός με την ερώτηση του «οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;». Ζητά σαν ανταπόδοση της θεραπείας των λεπρών ένα δείγμα ευχαριστίας.

Η δοξολογία του Θεού λοιπόν αποτελεί σημείο πνευματικής υγείας του ανθρώπου, δείγμα ότι αυτός βρίσκεται στη φυσιολογική του πορεία και προκόπτει κατά Θεό. Άλλωστε και κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας αναπέμπομε ευχαριστίες προς τον Θεό. Πριν τον καθαγιασμό των Θείων Δώρων ο ιερέας προσφωνεί: «Ἄξιον καὶ δίκαιο εἶναι νὰ σὲ ὑμνοῦμε, νὰ σὲ εὐλογοῦμε, νὰ σὲ δοξολογοῦμε, νὰ σὲ εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ σὲ προσκυνοῦμε σὲ κάθε τόπο ποὺ κυβερνᾶ ἡ πρόνοιά σου… Σὲ εὐχαριστοῦμε καὶ γι᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ λειτουργία, ποὺ καταδέχτηκες νὰ δεχθῆς ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἂν καὶ σὲ παραστέκουν χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ ἑκατομμύρια ἀγγέλων…». Ευχαριστίες, όμως, προς τον Θεό αναπέμπουμε και αμέσως μετά την Θεία Κοινωνία λέγοντας: «Σὲ εὐχαριστοῦμε, φιλάνθρωπε Δέσποτα, εὐεργέτη τῶν ψυχῶν μας, γιατὶ καὶ σήμερα μᾶς ἀξίωσες νὰ μεταλάβωμε τὰ ἐπουράνια καὶ ἀθάνατα μυστήριά σου.».

Συγκεφαλαιώνοντας τα προαναφερθέντα, οι δέκα λεπροί επέδειξαν πίστη και υπακοή στον Κύριο μας και αυτό φαίνεται από τα λόγια τους: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Επέδειξαν επίσης και υπακοή στον λόγο Του όταν τους είπε: «Πηγαίνετε να παρουσιαστείτε στου ιερείς». Με την στάση τους αυτή κέρδισαν το ποθούμενο για αυτούς που ήταν η θεραπεία, αλλά πέταξαν στα σκουπίδια την ευκαιρία που τους δόθηκε να παραμείνουν ενωμένοι με τον Χριστό.

Μπορεί και εμείς σήμερα να ήμαστε πιστοί και να το δείχνουμε με τις προσευχές, τις παρακλήσεις και την παρουσίας μας στην λατρευτική μας σύναξη ότι ακολουθούμε την εν Χριστώ οδό, είναι όμως αυτό αρκετό; Αν ήταν αρκετή η πίστη και η υπακοή που έδειξαν οι λεπροί θα ήταν και αυτά αρκετά και για μας. Ο Χριστός όμως μας ζητά κάτι περισσότερο. «Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;», ρώτησε τον αλλογενή πρώην λεπρό. Περιμένει την επιστροφή τους και να ενωθούν μαζί Του «ἵνα ὦσιν ἓν…». Το να μένει ο άνθρωπος ενωμένος με τον Θεό δεν ωφελεί τον Θεό, αλλά ωφελεί πρώτα, και κυρίως, τον πιστό και μετά τον πλησίον του. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται κάποιος ευάρεστος στον Θεό. Η διδασκαλία του Χριστού είναι μια διαρκής πρόσκληση προς τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον Θεό, ώστε να γευτούν την χαρά που έχει ο ίδιος ο Χριστός, όπως μας μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.». Ας μην ανήκουμε στην κατηγορία των εννέα λεπρών, αλλά του ενός ώστε να ακούσουμε και εμείς: «ἡ πίστίς σου σέσωκέ σε», «εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου».