Οι δυνατοί… «αδύναμοι» του κόσμου – της Βιβής Τσιντσίνη

Κυρία μου… αυτές τις γιορτές… δεν θα σου ζητήσω κάτι συνηθισμένο…

Συνήθως, αυτές τις μέρες τις γιορτινές, μιλάμε για αλληλεγγύη, μιλάμε για την ενίσχυση του ασθενούς, του οδοιπόρου, του φτωχού, του μοναχικού, του ηλικιωμένου…

Δικαίωμα λοιπόν ΚΑΙ στους δυνατούς…

Έστω μια χρονιά, έστω αυτή τη φορά… θα σας ζητήσω αφού πράξετε το σωστό και ανθρώπινο στους ασθενέστερους, να θυμηθείτε να πείτε κάτι ή να κάνετε κάτι και για αυτούς που σας φροντίζουν.

Ξέρετε… είναι χούι του δυνατού, να μη λυγίζει… μόνο να σπάει… φαινομενικά αδικαιολόγητα… και μετά από πολλούς και δυνατούς αγέρηδες…

Έτσι φέτος, σας ζητώ να κάνετε μια αγκαλιά, να πείτε ένα ευχαριστώ, να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας:

• Στον αρχηγό της οικογένειας, που κράτησε τις ισορροπίες, τους χαρτζιλίκωσε όλους και φρόντισε το σπίτι να είναι γιομάτο απ’ όλα τα καλά του κόσμου (δεν θα σας πει ποτέ για την αγωνία του να το καταφέρει… έστω στο παρά πέντε – Και εάν είναι λίγο άκεφος…, εν τέλει, «’σχωράτε τον»)
• Στην νοικοκυρά που –λες και εκείνη δεν πείνασε- δεν έκατσε τον κ__λο της στο τραπέζι, γιατί έβαλε λίγο ακόμη από το dressing που της ζήτησες, σηκώθηκε για να γεμίσει τις σαλατιέρες δεύτερη φορά, να γεμίσει το καραφάκι το κρασί και να φέρει και άλλες χαρτοπετσέτες στα μικρά… α!… και τα γλυκά… απ’ τα χεράκια της…
• Στο αφεντικό που πλήρωσε τα δώρα Χριστουγέννων (ως όφειλε) και μπορεί στην τσέπη του να έχει λίγα ή λιγότερα για την οικογένειά του
• Στην θεία που είπε «άσε τα μικρά και βγες εσύ… είσαι μικρή ακόμη»… και σας έδωσε χρόνο και χώρο, λες και εκείνης δεν «βράζει» η ψυχούλα της… για «έξω»…
• Στον υπερήλικα που για να μη σε κρατήσει μέσα, είπε ένα αθώο ψέμα, ότι βαριέται ή ότι κρυώνει και έμεινε με το τσιπουράκι του στο σπίτι και τους …δικούς του Αγίους να θυμάται γλυκόπικρες στιγμές
• Στον Ιερέα που έχει ακούσει τις ευχές μας, τα βάρη – τους «σταυρούς» μας και τα παράπονά μας και το δικό του πρόβλημα το βρίσκει αμαρτία να το μοιραστεί, για να μη μας βαρύνει πιότερο
• Σ΄ αυτόν που οι πολλοί προστρέχουν για βοήθεια λόγω κάποιου αξιώματος και τις μέρες τις γιορτινές καλείται να είναι σε κάποια υπηρεσία, ένστολος ή όχι…
• Σ’ αυτόν που οι υποχρεώσεις του, του έχουν στερήσει την ουσιαστική κοινωνικοποίηση για στενές φιλίες.. γιατί άλλο οι δημόσιες σχέσεις… άλλο ο φίλος…
• Στη μάνα που εάν δεν ακούσει για λίγες μέρες τα παιδιά της δεν ακουμπάει στο μαξιλάρι της ολόκληρο το κεφάλι να ξεκουραστεί… “έχει την έγνοια” για τα προβλήματά τους…

Θα σας πουν… «δεν χρειαζόταν»… Όμως και χρειάζεται… και να το κάνετε…

Αν όταν αφιερώσετε λίγο χρόνο να του δείξετε την εκτίμησή σας, μισο-βυθιστεί η κόρη του ματιού του, σε ένα κρατημένο δάκρυ… θα πει πως έχω δίκιο… πως κι αυτός είναι ένας από τους δυνατούς – αδύναμους του κόσμου… και πως θα συνεχίσει να είναι, αλλά με πιο πολύ κέφι και πυγμή από χθες…

Αυτές τις μέρες και όλες τις μέρες… δεν υπάρχουν δυνατοί και αδύναμοι… όλοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε μέλος και μέρος κάτι μεγαλύτερου, σπουδαιότερου και φωτεινού.

Καλά Χριστούγεννα!

Τσιντσίνη Βιβή