Όταν ακόμη υπήρχαν Άνθρωποι… Γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

Ο παππούς μου ο Γιώργης ήταν τεραστίων διαστάσεων… Δυσκολευόταν λοιπόν να βρει παπούτσια (νούμερο 48+) μέχρι που αγόρασε δικό του καλαπόδι (μάλλον από Αθήνα) και, όποτε χρειαζόταν ένα νέο ζευγάρι, έδινε το καλαπόδι στον Μανιαδάκη, ένα χαμογελαστό τσαγκάρη της Νέας Ιωνίας, γείτονα της οικογένειας, και του έφτιαχνε καινούργια. Ο μικρός του γιος, ο θείος μου ο Άγγελος, όταν τα παπούτσια του παππού άρχισαν να φθείρονται κάπως, τα έπαιρνε για να το δώσει σ’ έναν άστεγο Αλήτη, τον Αποστόλη Καραμούζα (το πραγματικό του επώνυμο Παρασκευάς), που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο Βόλο και πολλοί τον χαρτζιλίκωναν. Δεν μπορούσε ο θείος μου να τον βλέπει χειμώνα – καλοκαίρι να περιδιαβαίνει τους δρόμους του Βόλου ξυπόλητος ή να κοιμάται στα παγκάκια του πάρκου, αφού δεν ήθελε επ’ ουδενί να πάει στο γηροκομείο. Του έδινε λοιπόν και χοντρά φθαρμένα ρούχα του παππού, γιατί  ο καραμούζας ήταν κι αυτός θηριώδης. Όταν τύχαινε όμως να τον ξανασυναντήσεις το δρόμο τον έβλεπε πάλι ξυπόλητο και με λιγότερα ρούχα.

-Βρε Αποστόλη, πού είναι τα παπούτσια που σου έδωσα;

-Ε, μωρέ αφεντικό, κάποιος φουκαράς ήταν ξυπόλητος, κρύωνε και τα έδωσα..

«Κάποιος φουκαράς»…. Λες κι ο ίδιος ο Καραμούζας ήταν πλούσιος. Κι όμως ήταν. Πριν τον Πόλεμο και στη διάρκειά του είχε ολόκληρη επιχείρηση εκκένωσης βόθρων, με κάρα μεταφοράς των …προϊόντων, ξύλινα βαρέλια, φτυάρια, κασμάδες, κουβάδες, εργάτες (τσιράκια, τα έλεγε) κι όλα τα άλλα χρειαζούμενα.

Κατά βάση ήταν ένας μποέμ τύπος, πολύ σπάταλος και χουβαρντάς, που ποτέ δεν χόρταινε τα τραπεζώματα και το πιοτό. Παρά τις επιτυχίες του με το «ωραίο φύλο» δεν παντρεύτηκε ποτέ. Αγαπούσε όμως πολύ τα παιδιά. Γι’ αυτό μάλλον οργάνωνε δωρεάν συσσίτια για τα πεινασμένα παιδιά στην Κατοχή. Η φιλανθρωπία του Καραμούζα, παντού όπου έβλεπε ότι υπάρχει ανάγκη, ήταν παροιμιώδης, συγκλονιστική.

Δυστυχώς όμως, με το πέρασμα των χρόνων, τα ειδικά βυτιοφόρα που ήρθαν και στο Βόλο, αλλά και ο ακραίος αλκοολισμός του, του πήραν τη δουλειά και τον πέταξαν στο περιθώριο της ζητιανιάς. Σκυφτός κι αμίλητος, αγνώριστος πια, πολύ ταλαιπωρημένος, αλήτευε ως άστεγος, ζητώντας βοήθεια για να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του και κυρίως να πιεί τσίπουρο ή κρασί. Στα γηρατειά του, μια γυναίκα που διατηρούσε γνωστό χαμαιτυπείο του Βόλου, τον άφηνε τα βράδια να κοιμάται μέσα στο μαγαζί -έστω και στο …πάτωμα- όταν αργά τα βράδια εκείνη κλείδωνε και έφευγε για το σπίτι της. Εκεί, στο πάτωμα, τον βρήκαν νεκρό ένα πρωί, στα 66 χρόνια. Και βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι (μάλλον πρώην ευεργετηθέντες από τον Αποστόλη) για να πληρώσουν τα έξοδα της κηδείας του. Η συγκίνηση για τον θάνατο του ήταν σχεδόν πάνδημη.

Και -για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα- υπάρχει και μια ευτράπελη ιστορία, σχετική με τον Αποστόλη, στα χρόνια της Κατοχής:

Πήγε μια μέρα στην Τράπεζα Ελλάδος για να αποσύρει κάποια εκατομμύρια από τα πολλά που είχε τότε στις καταθέσεις του. Ο υπάλληλος όμως του έδινε λιγότερα από όσα ήθελε, λόγω των περιορισμών που ίσχυαν τότε (κάπιταλ κοντρόλς και τότε). Ο Καραμούζας έβαλε τις φωνές και ζητούσε όσα αρχικά ζήτησε. Ο διευθυντής της τράπεζας (που δεν ήξερε ποια δουλειά κάνει ο Καραμούζας) άκουσε τη φασαρία και βγήκε έξω να τον καθησυχάσει:

-Κύριε, η Πατρίδα είναι σκλαβωμένη και περνάει δύσκολες στιγμές. Έχουμε προβλήματα ρευστότητας. Κάντε λίγη υπομονή. Δεν θα χάσετε τα χρήματα σας. Θα τα πάρετε σταδιακά.

-Ναι, αλλά μέχρι τότε τί θα τρώω;

-Υπομονή… Δεν μπορείτε να τρώτε από αυτά που βγάζετε;

Ο Καραμούζας το πήρε στραβά… Πολύ στραβά.

-Άκου, ρε γαϊδούρι. «Αυτά» που βγάζω, να τα φας ΕΣΥ.

Και αποχώρησε εκτός εαυτού…