Για την Ελένη Φυτιλή-Κοκκίνου που έφυγε αθόρυβα και διακριτικά – Γράφει η Χρ. Κοντογεωργάκη

Όπως αθόρυβα και διακριτικά είχε ζήσει όλα τα χρόνια μετά την συνταξιοδότησή της. Ούτε καν μία αράδα δεν αναφέρθηκε στον τοπικό μας τύπο για την «αναχώρησή» της, ούτε ένας λόγος επικήδειος, ένας λόγος αποχαιρετισμού δεν ακούστηκε κατά την νεκρώσιμη ακολουθία της.

Παρευρέθηκαν βεβαίως πολλοί εκπαιδευτικοί, συνάδελφοι και μαθητές της, αυτοί που έζησαν μαζί της και είχαν να θυμηθούν στιγμές  μακρινές, μισοξεχασμένες, άλλες όμορφες και νοσταλγικές, άλλες δύσκολες και σκληρές. Αναμνήσεις και εμπειρίες μιας εποχής αλλοτινής, τόσο διαφορετικής από τη σημερινή. Μιας εποχής που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές υπήρξαν το κέντρο του μικρόκοσμου όλης της επαρχίας μας. Τότε που οι εκπαιδευτικοί ενέπνεαν έντονα συναισθήματα στους μαθητές τους. Σεβασμό αλλά και φόβο, θαυμασμό αλλά και αντιδράσεις.

Η Ελένη Φυτιλή υπήρξε από τα πρόσωπα που δεν πέρασαν απαρατήρητα στην εκπαίδευση. Άφησαν έντονη τη σφραγίδα τους, καθορίζοντας και χαρακτηρίζοντας μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή που έσβησε μαζί με τη δική της αποχώρηση από την ενεργό δράση.

Προσωπικώς την είχα καθηγήτρια για μία μόνο χρονιά, όμως θυμάμαι τον νεανικό της ζήλο, την καρποφόρα  διδασκαλία της, την επιστημονική της κατάρτιση. Θυμάμαι και την αυστηρή της παρουσία, πάντα όμως με δικαιοσύνη μοιρασμένη σε όλους μας.

Δεν έτυχε να συνυπηρετήσω μαζί της και να τη ζήσω ως συνάδελφο, επειδή τα περισσότερα εκπαιδευτικά μου χρόνια δίδαξα εκτός Αλμυρού. Την γνώρισα καλύτερα όταν πλέον είχε αποσυρθεί από την υπηρεσία αλλά και από την ενεργό συμμετοχή της στα κοινά, στα δρώμενα του Αλμυρού. Αν και είχε πολλά να προσφέρει στον τόπο, αν και διέθετε πολλές ικανότητες, γνώσεις και ικμάδα, δεν τα χρησιμοποίησε. Δεν γνωρίζω τους λόγους.

Θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση την προθυμία και την αγάπη με την οποία αγκάλιασε την προσπάθειά μου να καταγράψω την ιστορία του Γυμνασίου Αλμυρού. Μού «παραχώρησε» τις αναμνήσεις της, τις γνώσεις της για το σχολείο στο οποίο μαθήτευσε και δίδαξε σε όλη της τη ζωή. Και όταν το πρώτο μου βιβλίο «Γυμνάσιον Αλμυρού,  1922-2006:  Ιστορία και Προσφορά» τυπώθηκε, με χαρά δέχθηκε να είναι ομιλήτρια στην πρώτη επίσημη παρουσίασή του στο κοινό του Αλμυρού. Και ήταν αυτή που πήρε στα χέρια της το πρώτο αντίτυπο.

Θυμάμαι τα πρώτα της λόγια που συγκίνησαν όλους και περισσότερο εμένα:

«Σήμερα η συγγραφέας θέτει στη διάθεσή μας ένα βιβλίο που είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης και επίπονης προσπάθειας και αναφέρεται στην ιστορία του Γυμνασίου μας. Μάς αγγίζει όλους και ιδιαίτερα την δική μου ψυχή, γιατί κάπου στο βάθος της κρύβει μια από τις μεγαλύτερες αγάπες  της ζωής μου, το σχολείο. Δεν θα παρασυρθώ από τα πολλά συναισθήματα που με κατακλύζουν, αλλά μόνον θα αναφερθώ σε ό,τι πονέσαμε, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι σεβασθήκαμε στην μακρόχρονη πορεία του σχολείου. Το παράξενο τούτο κτίριο με την μοναδική του αρχιτεκτονική υπήρξε για μάς τα μαθητούδια, που μάς φιλοξένησε στις ευρύχωρες αίθουσές του, μια ζεστή αγκαλιά, και μάς γαλούχησε με αρχές και αξίες, που ποτέ δεν τις ξεχάσαμε… Πόσες αναμνήσεις καλές και κακές, πόσα καρδιοχτύπια! …». Εύχομαι, Ελένη ή Ελενίτσα, όπως σε αποκαλούσαν οι φίλοι σου, στη νέα σου κατοικία να είσαι ήρεμη, ευτυχισμένη, και αναπαυμένη εν ειρήνη.

  Χρυσούλα Δ. Κοντογεωργάκη