Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη, έκδοση 29/07/2023

Το Δελτίο Θυέλλης που δημοσιεύθηκε στο ”Λαό” το Σάββατο 29/7/2023

Η μουχρίτσα η Ευλαμπία

όλο παίζει τη βεντάλια,

ξεπατώθηκε στις μπύρες

κι όλο λέει «είμαι χάλια».

Καλημέρα σας… Αν σας ρωτήσει κάποιος κοινός γνωστός-ή με τι ασχολούμαι αυτές τι μέρες, μην πείτε την αλήθεια, ότι τάχα «αρθρογραφώ». Πείτε καλύτερα ότι δουλεύω πιανίστας σε …οίκο ανοχής. Κι αν επιμένει ότι μάλλον δεν ξέρω να παίζω πιάνο, απαντήστε ότι μου έκανε εντατικά μαθήματα ο …Κλέων και τώρα πια …το παίζω κανονικά.

Αυτό δεν ήταν σκέτος καύσωνας, δεν ήταν δεκάδες καθημερινές πυρκαγιές… Ήταν συλλογικό (για να μην πω παγκόσμιο) διαγώνισμα επιβίωσης και η κλιματική κρίση, ο αυστηρός «δάσκαλος» που μας προγυμνάζει άγρια, προμηνύοντας τα χειρότερα που έρχονται. Ένα μεγάλο τμήμα του Ιουλίου πήγε στράφι, αφού είτε από τη θάλασσα έβγαινες είτε από το κρύο ντους, έβγαινες κάθιδρος, μπαϊλντισμένος, βαριανασαίνοντας…. Αντί να χαρούμε λίγο το καλοκαίρι, το περνάμε …προσευχόμενοι, όχι μόνο για τη δική μας υγεία (που λίγο μετράει πια έτσι κι αλλιώς), αλλά και την υγεία των δικών μας ανθρώπων, αλλά και των πιο μακρινών, που δοκιμάζονται σε όλον τον πλανήτη.

Αμάν, Θεέ μου… Στο Σείριο, που ελπίζω σύντομα να με «επιστρέψεις», περιμένω τουλάχιστον να υπάρχει πιο ήπιο κλίμα. Εδώ στη Γη τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ και στην πλειονότητά τους φοβάμαι πως δεν έχουν πια επιστροφή, κάποια διόρθωση. Χωρίς να σπέρνω πανικό (δεν το συνηθίζω όταν γράφω), τρέμω στη σκέψη για το τί θα απογίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γείτονες μου. Ο πάλαι ποτέ παραδεισένιος πλανήτης έγινε κακός και εκδικητικός. Και εντάξει το ξέρω, δεν έγινε από μόνος του… Εμείς οι άφρονες και πλεονέκτες, οι πανίβλακες τον καταντήσαμε έτσι, αργά και σταθερά, υπερφίαλα. Από μόνοι μας «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας» και τώρα πια μόνο σαν «άσωτοι υιοί» μόνο στο έλεος Σου μπορούμε να ελπίζουμε, αν και πολλοί από μας πάψαμε εδώ και καιρό να πιστεύουμε καν σ’ Εσένα και τα «δώρα» που καθημερινά να μας χαρίζεις. Κι όμως… Έχουμε ανάγκη από ένα θαύμα.

Απλά λόγια… Ο καθένας από μας δεν συνειδητοποίησε, δεν ενστερνίστηκε τη μόνη αλήθεια: ότι για να καλυτερέψεις τον κόσμο, ξεκίνα πρώτα – πρώτα να καλυτερεύεις τον εαυτό σου.

«Η ταπεινότητα σε κάνει σπουδαίο. Ο σεβασμός σε κάνει άνθρωπο. Η ειλικρίνεια σε κάνει ξεχωριστό.  Η απλότητα σε κάνει μοναδικό.» (Νίκος Γούμενος).

«Άτιμος είναι ο κόσμος ετούτος, άτιμος, άδικος… Θεέ μου, πώς τον κρατάς στην αγκαλιά σου και δεν τον τινάζεις κάτω, να γίνει χίλια κομμάτια, να ξαναγίνει λάσπη και να πλάσεις καινούριο κόσμο καλύτερο;» (Νίκος Kαζαντζάκης).

«Όταν θα έχει καεί και το τελευταίο δέντρο, όταν θα έχει μολυνθεί και το τελευταίο ποτάμι, όταν θα είναι νεκρό και το τελευταίο ψάρι, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται.»

Πικρές μνήμες της νιότης μου ξύπνησε η πρόσφατη φοβερή πυρκαγιά στη Ρόδο, όταν υπηρέτησα εκεί 18 μήνες της θητείας μου (1974-75) ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Μια παρόμοια ξέσπασε στο πευκοδάσος που μας χώριζε από τη θάλασσα και ερχόταν απειλητικά προς το στρατόπεδο του Καλαμώνα. Φοβούμενοι τα χειρότερα βγάλαμε όλες τις κάσες με τα πυρομαχικά σ’ ένα γήπεδο που δεν είχε βλάστηση, αλλά ακροβολιστήκαμε γιατί αναμμένα κουκουνάρια εκτοξεύονταν διαρκώς και κάποια απ’ αυτά έπεφταν πάνω στις ντάνες πυρομαχικών που είχαμε διασπείρει στο χώρο. Σπεύδαμε με αγωνία με κλάρες, τα απομακρύναμε και τα σβήναμε. Πίσω απ’ το στρατόπεδο, στην ίδια ευθεία ακολουθούσε το περιβόητο και φημισμένο παγκοσμίως Δάσος με τις Πεταλούδες (βλέπε φωτο). Ένας βιότοπος μοναδικός, ένα πευκοδάσος με εκατοντάδες χιλιάδες (ίσως και εκατομμύρια) πολύχρωμες πεταλούδες.

Ξαφνικά εκείνο το απόγευμα ο αέρας άλλαξε και η πυρκαγιά τελικά πέρασε δίπλα από το στρατόπεδο και δίπλα από τις Πεταλούδες, συνεχίζοντας παραπάνω βορειότερα την πορεία της μέχρι που κατασβέστηκε.  Την άλλη μέρα όμως που χρειάστηκε να κάνουμε αυτοψία μέσα στο Δάσος (το γράφω κι ανατριχιάζω) ο καπνός προφανώς έκανε τη δική του μεγάλη ζημιά. Περπατώντας μέσα στα μονοπάτια και στα ξέφωτα του Δάσους οι νεκρές πεταλούδες ήταν στρώματα ολόκληρα κι εμείς περπατώντας βυθιζόμασταν σ’ αυτήν την καταστροφή μέχρι τη γάμπα μας ή και τα γόνατά μας.

Σ΄ όλη την υπόλοιπη ζωή μου, όποτε έβρισκα Ροδίτη ρωτούσα για το Δάσος με τις Πεταλούδες… Ευτυχώς η σοφή Φύση δούλεψε και πάλι φιλότιμα και το αναγέννησε με τα χρόνια.

Πριν 50 περίπου χρόνια λοιπόν είχα κι άλλη μια προσωπική εμπειρία από το φιλότιμο και την αλληλεγγύη των απλών πολιτών της Ρόδου και πιο συγκεκριμένα από το χωριό της Ψίνθου.  Μέχρι τη μέρα της επιστράτευσης του 1974 έμενα στο χωριό γιατί η μονάδα που υπηρετούσα ήταν δίπλα στο χωριό, στα 100 μέτρα από το τελευταίο σπίτι του. Η επόμενη μέρα με βρήκε λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στο Μοναστήρι της Καλόπετρας, που δεν είχε «ούτε διάκο ούτε παπά». Μόνο η μια εκκλησούλα της Παναγίας δυο άδεια κελιά που μετέφερα εκεί τα γραφεία της μονάδας (και μου έμειναν …αμανάτι μέχρι που απολύθηκα), μια μικρή κουζίνα και μια πανέμορφη αυλή που δέσποζε πανεποπτικά στο χώρο, αντίκρυ στη θάλασσα  και μέχρι τις Τουρκικές ακτές, απέναντι. Μέσα στο Δάσος με τις Πεταλούδες ο Διοικητής, που έτρεχε να οργανώσει αμυντικά τις παραλίες, μου άφησε άλλο «αμανάτι»: 600 περίπου άνδρες της εφεδρείας. Το πρώτο πρωί λοιπόν ο μάγειρας Κυριάκος Γάνταρης (κατ’ επάγγελμα στρατιωτικός ράφτης) ήρθε από τα χαράματα και μου είπε με αγωνία: «Έχω υλικά να μαγειρέψω, αλλά δεν βρίσκω πουθενά καραβάνες ή πιάτα και μαχαιροπήρουνα, κουτάλια. Τι θα κάνουμε;»

Αντέδρασα αστραπιαία (ίσως και η Παναγία η Καλόπετρα να βοήθησε). Έγραψα ένα σημείωμα στον παππα-Γιώργη, τον παπά της Ψίνθου, έναν καλοκάγαθο γέροντα, με τον οποίο πίναμε συχνά το καφεδάκι μας στο καφενείο του Τζίμη. Του εξέθεσα το πρόβλημα και τον παρακάλεσα «κάνε ό,τι μπορείς».

Ο γραφέας μου Βασίλης Βασιλείου, έφεδρος δεκανέας και ξενοδόχος, πήγε με το αυτοκίνητό του στην Ψίνθο να βρει τον παππα-Γιώργη. Όπως αφηγήθηκε μετά, ο ιερέας διάβασε το σημείωμα, χτύπησε την καμπάνα κι όταν μαζεύτηκε όλο το χωριό διάβασε σε όλους το σημείωμα που του έστειλα. Και στο τέλος είπε: «Βοηθήστε, χριστιανοί, τα παλικάρια μας, τον Γιώργο, τον ανθυπολοχαγό που φιλοξενούμε στο χωριό μας, βοηθήστε όπως και όσο μπορείτε»…

Όταν γύρισε ο Βασίλης στην Καλόπετρα μου φάνηκε σαν κλαμένος. Το αυτοκίνητό του «βογκούσε» στην ανηφόρα…. Ήταν κατάφορτο με τις προσφορές των Ψινθιανών. Προίκες ολόκληρες -αχρησιμοποίητες μέσα στις ζελατίνες- με κουζινικά, πιάτα μαχαιροπήρουνα. Τόσα που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε και κάποια τα επιστρέψαμε, λίγες μέρες μετά.

Αυτοί ήταν οι Ροδίτες πριν 50 χρόνια…. Αυτοί είναι και σήμερα, που ταΐζουν τους ξαφνιασμένους ξένους τουρίστες και προσφέρουν ό,τι μπορούν στους πυρόπληκτους.

Άλλη φορά θα σας αφηγηθώ μια ακόμη …ανδραγαθία το θρυλικού παππα-Γιώργη.

Μεταξύ των επιχειρήσεων που έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές από την πυρκαγιά που έφτασε στη θάλασσα είναι και το παραλιακό beach bar στο 2ο χλμ. της Λεωφόρου Ρόδου – Καλλιθέας. Το συγκεκριμένο beach bar, από τα πιο φημισμένα στη Ρόδο, είχε γίνει γνωστό μετά το σάλο που προκλήθηκε για τον σερβιτόρο που παρέδιδε παραγγελιές …κολυμπώντας μέχρι τις παράνομες κατασκευές εντός της θάλασσας. Ίσως ακουστεί λίγο σκληρό, αλλά μπορείς να το πεις και …θεία δίκη.

Διαβάζω στις ειδήσεις ότι μια 88χρονη οδηγός στη Ραφήνα παραβίασε τον ερυθρό σηματοδότη, με αποτέλεσμα να εμβολίσει δυο άλλα ΙΧ. Στο ένα από αυτά επέβαινε ένας 49ζχρονος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού (πατέρας δυο ανήλικων παιδιών) ο οποίος σκοτώθηκε κι ένας 29χρονος ναύτης ο οποίος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Οδηγός 88 ετών !!! Αναρωτιέμαι: Γιατί καταργήθηκε η θανατική ποινή στην Ελλάδα;

Λοιπόν, κύριοι, αυτές τις μέρες με τους καύσωνες αφήστε τα γκομενιλίκια μέσα στα λεωφορεία. Δίπλα στις γριές να κάθεστε. Αυτές έχουν τις βεντάλιες.