Αποχαιρετισμός στον Χρήστο Τρικαλινό – Γράφει ο Ηλ. Μπάρδας

Φίλε Χρήστο,

Ξανάπιασα στα χέρια μου το βιβλίο σου, αφότου έφυγα απ’ το σπίτι που ζούσες. Έχω ακόμη στ’ αυτιά μου τη φωνή σου «Ηλία είμαι καλύτερα μην ανησυχείς…» και τώρα άψυχος στην καρέκλα. Γνώρισα τη ζωή σου μέσα απ’ το βιβλίο σου και τον άνθρωπο, τον Χρήστο τον Τρικαλινό, από τις κουβέντες μας για τις ζωές μας, τις αγωνίες μας για τον τόπο μας… Το ποτήρι της ζωής σου γέμισε κι ο τόπος μας έγινε φτωχότερος. Νιώθω τυχερός που σε γνώρισα.

Ένα είναι σίγουρο, ότι ακούγοντάς σε γλυτώσαμε τη λησμονιά, γιατί άφησες όχι « κάποιο ίχνος σε τούτο τον κόσμο…», όπως έγραφες στο βιβλίο σου, αλλά με τη γλυκύτητά σου, την ταπεινότητα, την αγωνιστικότητά σου, την εντιμότητα και την αξιοπρέπειά σου, έγινες παράδειγμα για όλους που σε γνωρίσαμε.

Έφυγες αφήνοντας πίσω όχι «σταγόνες μνήμης», όπως τιτλοφόρησες το βιβλίο σου, αλλά χάραξες λεωφόρους μνήμης με τη σκέψη και το λόγο σου. Το ποτήρι σου με το κρασί θα είναι πάντα στο τραπέζι μας. Σύντροφε και φίλε Χρήστο, θα είσαι πάντα μαζί μας.

Ηλίας Μπάρδας