Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 11/3/23

To Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στην έκδοση του “Λαού” στις 11/3/2023.

Δεν πρόλαβες, βλαστάρι μου,
να ζήσεις, να γεράσεις…
Εκεί που πας στους ουρανούς
«πάρε με όταν φτάσεις».

Σωπάστε οι κρατούντες,
ακούγονται οι λυγμοί.
Μόνο απ’ το τρένο είπαν
«ας πάμε κι όπου βγει».

Τούτο το εθνικό πένθος είναι το πάνδημο σοκ αβάσταχτα. Ο θρήνος πλακώνει βαρύς όχι μόνο όσους θρηνούν την απώλεια δικών τους παιδιών, αλλά όλη την Ελληνική κοινωνία. Θα περάσει πολύς καιρός για να συνέλθουμε από τον «κεραυνό» που χτύπησε άδικα τόσους συνάνθρωπους, οι περισσότεροι νέοι. Δεν χαροκάηκαν μόνο οι οικογένειές τους, αλλά οι περισσότεροι από μας πενθούν σαν να έχασαν τα δικά μας παιδιά – ήταν δικά μας παιδιά. Ταυτόχρονα είναι εξόφθαλμο ότι πολλοί από μας χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στο πολιτικό μας σύστημα, που διαχρονικά αποδείχτηκε μόνο τύποις ότι διοικεί μια Ευρωπαϊκή χώρα.

Όχι βέβαια ότι δεν το ξέραμε…. Καμωνόμασταν όμως ότι με το «όσα πάνε κι όσα έρθουν» θα είμασταν πάντοτε τυχεροί και θα αποφεύγαμε τέτοιες τραγωδίες. Τραγωδίες που σκληρά διέψευσαν τη βολή και τις ανέσεις μας, που μόνο μια «βιτρίνα» είναι στην καθημερινότητά μας, μεταπολεμικά. Όχι ότι δεν προσπαθήσαμε για την ανάπτυξη της χώρας και την πρόοδο. Όχι ότι δεν μας έτυχαν πολλά «στραβά», με δεκαετίες λιτότητας, ΔΝΤ και μνημόνια, χρεοκοπίες, με πανδημίες και άλλες φυσικές καταστροφές. Τις γνωστές αδυναμίες, τις παθογένειες της Ελληνικής πραγματικότητας όμως δεν μπορέσαμε να τις ξεριζώσουμε όσο θα έπρεπε σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευνομούμενη.

Η φαυλότητα πολλών από τους πολιτικούς, που εμείς ψηφίζουμε, ο λαϊκισμός τους και πάνω απ’ όλα το ρουσφέτι, που «ζει και βασιλεύει και τη χώρα κυριεύει» έχουν κάνει τεράστια ζημιά και –κατά βάση- υποθηκεύουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας, μέχρι την τραγωδία των Τεμπών, πρόσφατα. Ναι, το ρουσφέτι που όλοι καταδικάζουμε στα λόγια, αλλά αν βρούμε ευκαιρία να βολέψουμε τα παιδάκια μας, παίρνουμε αγκαζέ τον ενδιάμεσο Βουλευτή, στοχεύοντας και κυρίως στο υδροκέφαλο Ελληνικό Δημόσιο, που ανεξέλεγκτο και με την ισοβιότητά του είναι κράτος εν κράτει. Με την γραφειοκρατία του, την ημιμάθειά του και τον συχνά κουρελιασμένο κομματικό συνδικαλισμό του, έχει αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, σαν σαράκι, αργά και μεθοδικά στο πέρασμα των χρόνων.

Θα μου πείτε: Μα, φταίνε όλοι ή είναι όλοι ίδιοι; Φυσικά και όχι… Υπάρχουν οι επαρκείς, που ξέρουν τη δουλειά τους, τιμούν το ψωμί που τρώνε και προσφέρουν φιλότιμα τα μέγιστα. Αλλά είναι λίγοι μπροστά σ’ εκείνους που γλεντάνε τη ζωή τους, με σκασιαρχεία, άδειες από τη …σημαία, εξωφρενικά προνόμια κτλ. Δίνουν εξετάσεις (πριν το ΑΣΕΠ ίσως και διαβλητές) για μια φορά στη ζωή τους ή μπαίνουν από το… παράθυρο και καταλαμβάνουν μια καρέκλα δια εργασιακού βίου, καρπούνται ανάξια προαγωγές, περιμένοντας να περάσουνε τα χρόνια και να βγούνε στη σύνταξη.

Εκείνος που κυρίως δουλεύει και συγκρατεί όρθια τη χώρα -έστω και κακήν-κακώς, έστω …τρεκλίζοντας- είναι ο ιδιωτικός τομέας, σε μια χώρα που (τί ειρωνεία!) μεταπολεμικά προχωρούσε με το 65% της οικονομίας της κρατικό. Κάπως έτσι (εντάξει – όχι πάντοτε έτσι) καταλήγουμε σε μια νύχτα της κόλασης να διοικεί σχεδόν ανέκαθεν τον Ελληνικό σιδηρόδρομο και άλλες Επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Μέχρι που έρχεται η μαύρη ώρα που ένας ακατάλληλος και άπειρος σταθμάρχης, που κρατάει το ημερολόγιο ..καταστρώματος σε …μπακαλοτέφτερο.

Ναι… Ο ιδιωτικός τομέας έχει και κακούς επαγγελματίες, φοροκλέπτες και φοροφυγάδες. Που κι αυτοί παραβαίνουν συχνά τους νόμους για ήσσονος σημασίας ή όχι οικονομικά θέματα. Αλλά στην επιχείρησή τους δεν βάζουν έναν ακατάλληλο εργάτη να σπρώξει ούτε ένα καροτσάκι. Εκεί για να βγάλεις το μεροκάματό σου πρέπει ναι είσαι επαρκής και ευσυνείδητος – αλλιώς φεύγεις κλοτσηδόν. Κι αν είσαι κακό αφεντικό, αργά ή γρήγορα θα σε πιάσει η ….φάκα του νόμου και θα πληρώσεις τα ανομήματά σου.

Στην ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών ωστόσο, όλες οι μονάδες Πολιτικής Προστασίας αντέδρασαν άμεσα, ακαριαία, με απόλυτο επαγγελματισμό, ανθρωπιά και αυτοθυσία. Το ίδιο και τα δυο νοσοκομεία της Λάρισας, Πανεπιστημιακό και Κρατικό. Γιατροί και νοσηλευτές έκαναν ό,τι ήταν ανθρώπινα και επιστημονικά δυνατόν. Επίσης όλη η κοινωνία της Λάρισας ξεσηκώθηκε συγκινητικά, για να βοηθήσει όπως και όσο μπορούσε, από τις πρώτες στιγμές που συνέβη το κακό. Όταν ανακοινώθηκε π.χ. ότι τα Νοσοκομεία χρειάζονται επειγόντως αίμα η προσέλευση των ντόπιων πολιτών για αιμοδοσία ήταν συγκινητική (βλέπε φωτο). Εξ ίσου εντυπωσιακή ήταν η σίτιση και η φροντίδα όλων των σωστικών συνεργείων, από εθελοντές και προσφορές ιδιωτικών επιχειρήσεων. Όρθια και πανταχού παρούσα και η Περιφέρεια Θεσσαλίας.

Μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και αυτοθυσίας έδωσαν πολλοί νεαροί εκ των επιβατών του μοιραίου τρένου, που μόλις διασώθηκαν και συνήλθαν από το πρώτο σοκ, επέστρεψαν στα βαγόνια -εκεί που κυρίως δεν υπήρχε πυρκαγιά- και βοήθησαν στη διάσωση συνεπιβατών τους, που είχαν τραυματιστεί ή όχι, πανικοβλημένοι μέσα στο σκοτάδι και βοήθησαν στη διάσωσή τους. Κυρίως συνέδραμαν τους πιο ηλικιωμένους, τις γυναίκες και τα μικρά παιδιά. Και έσπευσαν αυθόρμητα και μόνοι, πριν φτάσουν στον τόπο της συμφοράς αστυνομικοί, πυροσβέστες, διασώστες και άλλοι εθελοντές. Μέσα στην κόλαση, η συμπεριφορά αυτών των παλικαριών έδωσε μια τρανταχτή υπόσχεση για την ύπαρξη και την αιώνια συνέχεια του Ελληνικού φιλότιμου και μάθημα σπουδαίο για τους ακόμη μικρότερους ανήλικους.

Είμαστε μια ιδιαίτερη χώρα», σχολιάζει η «Καθημερινή». «Όταν συμβαίνει μια μεγάλη τραγωδία, σηκώνεται πολλή σκόνη και προκαλείται ασύλληπτος θόρυβος. Για λίγο. Μετά, το θέμα εξαφανίζεται από την επικαιρότητα. Η Δικαιοσύνη καθυστερεί απελπιστικά. Η κάθαρση αργεί και το θέμα ξεχνιέται. Το αρχικό σοκ ξεπερνιέται και κανείς, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, δεν ελέγχει το αν ελήφθησαν μέτρα που διασφαλίζουν ότι η τραγωδία δεν θα επαναληφθεί. Όλοι βολεύονται. Ο κυνισμός και η αδράνεια επικρατούν κατά κράτος. Αυτή τη φορά πρέπει να βεβαιωθούμε ότι θα υπάρξει κάθαρση και απόδοση ευθυνών με ονοματεπώνυμο, αλλά και ότι πολύ γρήγορα θα υλοποιηθούν όσα πρακτικά και απολύτως αναγκαία δεν έγιναν τα τελευταία είκοσι χρόνια.» Κακά τα ψέματα…. Λίγο ή πολύ φταίμε όλοι που φτάσαμε σε τέτοιο κακό.

Η κατάληξη άρθρου του δικού μας Μιχάλη στην «Καθημερινή»: «Αποχαιρετάς το βράδυ το παιδί σου για ένα ταξίδι που παντού αλλού στην Ευρώπη είναι το πιο ασφαλές. Και καταλήγεις το πρωί να το κλαις χωρίς να μπορούν καν να σου πουν ότι είναι πεθαμένο.»

Μόλις έληξε το επίσημο τριήμερο εθνικό πένθος για το δυστύχημα στα Τέμπη, άρχισε πάλι το προεκλογικό ξεκατίνιασμα και οι κοκορομαχίες στα τηλεπαράθυρα, με φρέσκο …υλικό αυτή τη φορά, για τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες. Αδιόρθωτοι όλοι τους…

Όχι… ΔΕΝ είμαι καθόλου περήφανους για κάποιες τηλεπερσόνες» της Ελληνικής δημοσιογραφίας και κάποια μειράκια της δουλειάς μας, που χειρίστηκαν τα ρεπορτάζ λες και μετέδιδαν ταινίες φρίκης, σαν ηδονοβλεψίες του κακού. Θυμίζω το Λόκερμπι της Σκωτίας στον εναέριο χώρο του οποίου εξερράγη ένα Μπόινγκ γεμάτο κόσμο από έκρηξη βόμβας. Την άλλη μέρα οι Τάιμς του Λονδίνου αφού έγραψαν λιγόλεπτα και «ξερά» την είδηση (το γνωστό τι, πότε, που, ποιος, γιατί), αντί να περιγράψουν λεπτομέρειες για κομματιασμένα πτώματα, συμπλήρωσαν: «Το Βρετανικό Δημόσιο εγγυήθηκε τη δια βίου δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε όλα τα μέλη των σωστικών συνεργείων». Πράγμα που σήμαινε ότι οι διασώστες έζησαν την απόλυτη φρίκη…

Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τραίνου μες στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση ‒ω, μη μιλάτε‒ ίσως να μην ξημερώσει πια…» (Τάσος Λειβαδίτης).

Και να σκεφτείς πως αν πέρσι τέτοιον καιρό έμπαινες σ’ ένα Ελληνικό τρένο χωρίς μάσκα, θα σου έκοβαν πρόστιμο γιατί δεν τηρούσες τα …μέτρα ασφαλείας.

Υποθετικός διάλογος:

-Κυριάκο, πότε ακριβώς τελικά θα διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές;

-Ρωτήστε καλύτερα τον …σταθμάρχη του ΟΣΕ στη Λάρισα.