Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 28/1/23

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στον “Λαό” στις 28/1/23 και το ποίημα “Η μυγδαλιά”…

Αφηνιασμένος Ερντογάν
μας απειλεί με πείσμα.
Εμείς τον περιμένουμε…
Με έτοιμο το …κλύσμα.

***********************

Η μυγδαλιά

Σ’ αυτές τις μέρες τις μουντές, στις άκριες του χειμώνα,
μια μυγδαλιά ανθομανής πήρε να μπουμπουκιάζει,
σαν πρώτο θύμα στον καβγά που φέρνει το καινούργιο,
σαν έρωτας που προκαλεί και καίγεται από πόθο.

Κάθε μπουμπούκι αποκοτιά και κάθε ανθός μια μήτρα,
έτσι όπως πάντα γίνεται στων ταπεινών το χρέος,
που ζεύονται αγόγγυστα τις έγνοιες κιοτεμένων
κι έχουν ένα χαμόγελο μοναδικό τους όπλο.

Κι όταν μια μέρα ξέσπασε με μάνητα ο βοριάς,
ρίχνοντας στρώμα καταγής τα πρόωρά της άνθη,
ούτε καν ξύπνησε ο Θεός, γιατί είχε σιγουριά του
πολλά να μείνουν στα κλαριά, το δέντρο να καρπίσει,
πάντοτε απ’ το περίσσευμα που ‘χουν οι θαρραλέοι.

Κι ήτανε λες ο θρίαμβος του φορτωμένου δένδρου
κάτι σαν χειροκρότημα σε κάποιον ακροβάτη,
Άνοιξης καλωσόρισμα και μόχθου μεροδούλι,
σεμνή γιορτή των τολμηρών και γέννα της ελπίδας.

***********************

Καλημέρα σας… Δεύτε λάβετε τους τελευταίους ασπασμούς στον …Γενάρη, που εκπνέει σε λίγα 24ωρα. Αποδείχτηκε καθωσπρέπει κύριος –τουλάχιστον φέτος- αφού μας συμπαραστάθηκε και με το παραπάνω. Τις περισσότερες μέρες του, με καλό καιρό.  Μόνο …μαγιό δεν βάλαμε, αν και υπήρξαν τολμηροί που το φόρεσαν κι αυτό. Ελπίζω και εύχομαι και ο Κουτσοφλέβαρος να έχει την ίδια προσήκουσα συμπεριφορά και να μη μας το παίξει χειμωνιάτικη αχλάδα που θα έχει πίσω την ουρά. Μη μου χαλάσει και τη σελίδα, σήμερα που καταχώρησα και τη «μυγδαλιά», ένα παλιό μου ποίημα. Όλα κι όλα, γρουσουζιές δεν θέλω…

Πριν καλά – καλά ολοκληρωθούν οι εκδηλώσεις κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας, μπαίνουμε στην περίοδο της Αποκριάς, αφού την περασμένη Κυριακή έγινε η εναρκτήρια εκδήλωση του Πατρινού Καρναβαλιού και σ’ ένα μήνα ακριβώς από σήμερα, 27 του Φλεβάρη, θα έχουμε Καθαρά Δευτέρα και έναρξη της Σαρακοστής. Επομένως –όπως πάντοτε- ο χρόνος τρέχει, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, η φύση ξυπνάει και η Πασχαλιά πλησιάζει σε δυο μήνες, φέρνοντας μαζί της και τις πολυσυζητημένες κάλπες των εθνικών εκλογών.

Εκλογές κρίσιμες και ως ένα βαθμό απρόβλεπτες, γιατί θα διεξαχθούν για πρώτη φορά με την απλή αναλογική, που δύσκολα δίνει συνήθως μονοκομματική πλειοψηφία. Άρα η δεύτερη κάλπη μεταξύ των δυο πρώτων κομμάτων είναι πιθανή, μέσα στο Μάιο. Κοντολογίς μπαίνουμε σε μια περίοδο που θα έχουμε να δούμε και να ζήσουμε πολλά «γλέντια» και σπάνιες πολιτικές εξελίξεις, ίσως απρόβλεπτες. Το ζητούμενο και επιθυμητό είναι ό,τι είναι να γίνει να είναι για το καλό της χώρας και το μέλλον των Ελλήνων, ειδικότερα των νέων που πρέπει επιτέλους να βρουν το δρόμο τους και να προοδεύσουν, να προκόψουν. Θα ξαναγράψω όμως πως τα πολιτικά μας πράγματα προβλέπω πως δεν θα εξελιχθούν τόσο βολικά για το κοινό συμφέρον. Το προεκλογικό περιβάλλον είναι από καιρό βαρύ… Πάσχει από λαϊκισμό, κομματικά ψεύδη και σκοπιμότητες και -σε πολλές περιπτώσεις, διακομματικά- αφήνει μια αφόρητη μυρωδιά σαπίλας.

Ποιος θα διαφωνήσει μαζί μου ότι διαχρονικά σ’ αυτόν τον τόπο πολλοί -πάρα πολλοί- απλοί πολίτες αναδεικνύονται συχνά ωριμότεροι των ηγετών τους, αλλά και πιο καθαροί, πιο έντιμοι; Βέβαια ναι… Οι «κουμπαριές» και το ρουσφέτι, το λεγόμενο πελατειακό κράτος καλά κρατεί, παρά τις σπασμωδικές (και υποκριτικές;) προσπάθειες εξοβελισμού του. Όλοι σχεδόν είμαστε κατά του ρουσφετιού, εκτός αν ενδιαφερόμαστε να εξυπηρετήσει ένα παιδί μας, ένα συγγενή ή φίλο.

Και επειδή ακούω διάσπαρτα ότι πολλοί και πολλές έχουν προαποφασίσει να μην πάνε να ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές, αηδιασμένοι προφανώς από τις επαναλαμβανόμενες παθογένειες της πολιτικής μας ζωής, οφείλω να πω ότι η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα των πολιτών αλλά και υποχρέωση, επειδή επηρεάζει το γενικό αποτέλεσμα και καθορίζει την πορεία και το μέλλον της χώρας. Αντίθετα, η αποχή είναι περιφρόνηση και αδιαφορία προς το γενικό σύνολο και την Ελληνική κοινωνία και όχι απλά και μόνο περιφρόνηση και διαμαρτυρία. Να πάτε λοιπόν και να ψηφίσετε όποιον επιλέγετε ότι σας εκφράζει έστω και μερικώς, έστω και μια …τρίχα περισσότερο από τους υπόλοιπους. Και αυτή η επιλογή σας έχει να κάνει όχι μόνο με ένα κόμμα, αλλά και με το σταυρό προτίμησης.

Ο ανεκδιήγητος Ερντογάν, δικτατορικός και εκβιαστής ανατολίτης, βρήκε νέο «πάτημα» για να προκαλέσει ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και όλη τη Δύση, αλλά και άλλους Ασιάτες συμμάχους. Επειδή βρέθηκε ένας ακροδεξιός Σουηδός να κάψει δημόσια το Κοράνι (κακώς), προειδοποίησε δημόσια πως η Τουρκία δεν θα εγκρίνει την ένταξη της Σουηδίας στη Συμμαχία. Ενώ γυρίζει σαν ζήτουλας δηλαδή και ζητάει στρατιωτικούς εξοπλισμούς, από την άλλη κομπάζει σαν ξεπουπουλιασμένος κόκορας και απειλεί τους πάντες, χαϊδεύοντας τα προεκλογικά αυτιά των φανατικών ομοεθνών του. Προφανώς αγνοεί την Ελληνική παροιμία που λέει πως «έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου». Υπάρχει και τούρκικη όμως παροιμία, παρεμφερής που λέει: «Θύμωσε ο αγάς και έκοψε τα… «τέτοια» του.

Τη συγκινητική βοήθεια των ομογενών μας στα εθνικά μας θέματα αναδεικνύει η «Καθημερινή» σε κύριο άρθρο της, τονίζοντας: «Η Ελλάδα διαπιστώνει αυτές τις μέρες πόσο σημαντικός πολλαπλασιαστής ισχύος είναι για τα εθνικά συμφέροντα η ομογένεια, ειδικά στις ΗΠΑ. Δεν μιλάμε για πλήθος ανθρώπων, ούτε για τεράστιες οικονομικές συνεισφορές. Και όμως, λίγοι Ελληνοαμερικανοί, σε συνεργασία με μερικά κορυφαία μέλη του Κογκρέσου, έχουν κάνει τη διαφορά. Είναι σημαντικό για όλους μας να αναγνωρίζουμε και να τιμάμε, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, όσα προσφέρουν στον ελληνισμό». Δεν είναι καθόλου τυχαίος αφορισμός πως «οι καλύτεροι Έλληνες ζουν εκτός Ελλάδας».

Σε όλη μου τη ζωή, από το πρώτο μου μεροκάματο έως σήμερα, εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως ως ελεύθερος επαγγελματίας. Πάντοτε προσπαθούσα να είναι έντιμος απέναντι σε όσους συναλλασσόμουν και με τιμούσαν με τη συνεργασία τους ή την προτίμησή τους. Φυσικά δεν έχει και πολλή σημασία το τι λέω εγώ για τον εαυτό μου, αλλά τι λένε οι άλλοι για μένα, τη δουλειά μου ή το χαρακτήρα μου. Ομολογώ ωστόσο ότι θυμώνω πολύ και τιμωρώ τους κακούς επαγγελματίες -μικρούς, μεσαίους ή μεγάλους- με τους οποίους συναλλάσσομαι. Κι όταν λέω τιμωρώ, απλά αποσύρω την εμπιστοσύνη μου και αλλάζω τις επιλογές μου, αποφεύγοντάς τους, αν με ενοχλήσει η συμπεριφορά τους και η δράση τους.

Τούτου δοθέντος λοιπόν με ενοχλούν πολύ τα κολπάκια και η ωμή εκμετάλλευση που γίνεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ σε βάρος των καταναλωτών, σε καιρούς δύσκολους, πληθωρικούς και εμπόλεμους. Και δεν μιλάω για τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια, αφού οι επιχειρήσεις τους πιέζονται κι εκείνες από άλλες αυξήσεις, πρώτων υλών, μεταφορικών κτλ. Αυτά, αν δεν είναι αισχροκέρδεια, είναι σημάδια των καιρών και δικό τους θέμα αν είναι ανταγωνιστικοί ή όχι σε όλη την αγορά. ΟΙ πονηριές ορισμένων όμως, με ελλειποβαρείς συσκευασίες, ετικέτες που π.χ. αντί να γράφουν την τιμή του κιλού γράφουν του μισόκιλου και άλλα τέτοια που προσπαθούν να ξεγελάσουν τους πελάτες τους, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους, είναι επιεικώς απαράδεκτα. Στην κορωνίδα αυτής της κουτοπόνηρης φάμπρικας παραμένει άθικτη η αφωνία του κοσμάκη, που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, έχοντας να παλέψει με όλα τα παρεπόμενα της διατροφικής αλυσίδας, αλλά και με το κόστος της θέρμανσης, των καυσίμων και άλλα προβλήματα της καθημερινότητας. Για κάθε τέτοια πονηριά που διαπιστώνετε λοιπόν, αλλάξτε ράφι, ψάξτε καλύτερα αυτό που πραγματικά σας συμφέρει, τιμωρείστε τους ακούς, που βλέπουν ευκαιρίες αθέμιτου πλουτισμού μέσα στην κρίση.

Κατά τα άλλα, όλα καλά; Ξημερώνει …ανασούλες ή μου φαίνεται; Αρχίζουμε τις εισπράξεις, με αυξημένους μισθούς, συντάξεις και επιδόματα; Δεν θέλω γρίνιες… «Μάζευε κι ας είναι ρώγες», «Φασούλι το φασούλι …αδειάζει το σακούλι».

Ένα λεπτό, ντελιβερά,
γιατί μου παίρνεις ακριβά
το σκέτο καφεδάκι;

Το κολατσιό μου το ζεστό
το έχεις φτάσει στο …θεό,
λυπήσου με λιγάκι.