Δελτίο Θυέλλης και το χρονογράφημα “Η χλωμή δασκάλα” του Γιώργου Τσιντσίνη

Διαβάστε το “Δελτίο Θυέλλης”  του Γιώργου Τσιντσίνη που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου και το χρονογράφημα με τίτλο “Η χλωμή δασκάλα”.

Μία ζωή στο πλιάτσικο
Τούρκοι «έρχονται βράδια»
ψαρεύοντας παράνομα
δίχτυα και παραγάδια.

Με καιρό – ζάχαρη περάσαμε τις μεγάλες γιορτές του Δωδεκαημέρου και μέσιασε φιλικός ο Γενάρης όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης – δόξα τω Θεώ. Οι επόμενες μέρες που περνάμε τώρα άρχισαν να δείχνουν χειμωνιάτικες, αλλά μέχρι στιγμής δεν μας τρομάζουν. Όπως και να έχει όμως μας κατατρώει η αγωνία να μην ξοδεύουμε –όσο μπορούμε- ενέργεια για τη θέρμανση κυρίως, αλλά και να κοντρολάρουμε και τις υπόλοιπες δαπάνες για την επιβίωση. Οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, όπως και τα εορταστικά επιδόματα, είναι καλόδεχτες, αλλά δεν επαρκούν για να καλύψουν το φετινό ράλι πληθωρισμού. Ειδικά με τον πόλεμο στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου. Κακά τα ψέματα… Τα κερδοσκοπικά παιχνίδια αναφύονται παντού στον κόσμο, σε προϊόντα, πρώτες ύλες, μεταφορές και άλλες υπηρεσίες.

Υπομονή και πείσμα… Ημερολογιακά έχουμε μπροστά μας μόνο 50 μέρες χειμώνα. Μόνο 7 βδομάδες δηλαδή, μέχρι να δούμε και τα σκέρτσα του Μάρτη. Πού θα μας πάει; Θα το περάσουμε κι αυτό το «ποταμάκι» – μακάρι άβρεχτοι. Και να ευχόμαστε για την ειρήνη…

Γιατί είναι πια προφανές πως όσο ο Ερντογάν και  η …χούντα του βλέπουν να υπολείπονται στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις τους, τόσο η φρενίτιδα και η ανισορροπία τους βγαίνει καθημερινά εκτός ορίων. Οι Τούρκοι λιμοκτονούν, η οικονομία της χώρας τους διαλύεται καθημερινά, ο πληθωρισμός καλπάζει θηριώδης και για όλα τα δεινά φταίει τάχατες και απειλείται διαρκώς η Ελλάδα. Μια Ελλάδα ψύχραιμη και αυτάρκης, εξοπλισμένη και έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο κακό «συναπάντημα».

Βρε ανεκδιήγητε Ταγίπ, τί μας απειλείς με πυραύλους; Ούτε για τη «μάχη της Τσιπούρας» δεν τολμάς να βγεις στο Αιγαίο. Τουλάχιστον στο …οπλοστάσιό σου έχεις αρκετά μπεϊμπιλίνο;

Σημαδιακή η παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής μας ηγεσίας στον Καθαγιασμό των υδάτων. Στη Λήμνο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη Γαύδο ο Πρωθυπουργός. Σαν καλοί …Χριστιανοί ο Τσίπρας στον Πειραιά, ο Κουτσούμπας δεν ξέρω πού, πιο εμβληματικά ο Ανδρουλάκης στην Κωνσταντινούπολη κ.ο.κ. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί πάντως στα μηνύματά τους δεν απέφυγαν τον πειρασμό να εμπλέξουν τη Θεία Φώτιση με τους προεκλογικούς τους …καημούς.

Όσο πλησιάζουμε στις Κάλπες (του Απριλίου μάλλον), τόσο θα χτυπάει «κόκκινο» η τοξικότητα και ο λαϊκισμός στην πολιτική και κομματική καθημερινότητα, αν και αυτές οι «γάγγραινες» δεν μας έλειψαν ποτέ στην μεταπολίτευση. Στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ, ναι εκεί που όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές μιλάνε όλοι μαζί, με αποτέλεσμα να μην ακούς κανένα, γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος.

Θα αργήσουν να καταλάβουν αυτοί που επιχειρούν να μπουν στη Βουλή, ότι ο μέσος πολίτης -ειδικότερα ο νηφάλιος και κατασταλαγμένος- είναι πολιτικά πιο ώριμος απ’ αυτούς που εκτοξεύουν μύδρους και τσιτάτα κατά εαυτών και αλλήλων και ψεύδονται συστηματικά για να αποσπάσουν ψηφαλάκια. Είναι προφανές ότι κυριαρχούν τα ατομικά τους συμφέροντα και η διανομή της εξουσίας, παρά οι πραγματικές ανάγκες του κοσμάκη, η πρόοδος και το καλό της Πατρίδας. Κι αν ανάμεσά τους υπάρχουν εξαιρέσεις, μάλλον είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή αρκετοί και αρκετές λένε πως σκέφτονται να μην πάνε να ψηφίσουν, οφείλω να θυμίσω ότι η ψήφος δεν είναι μόνο το υπέρτατο δημοκρατικό δικαίωνα κάθε πολίτη, που κατακτήθηκε με αίμα και αγώνες πολλών ετών. Είναι σύγκαιρα και δημοκρατική του υποχρέωση, γιατί η ψήφος του διαμορφώνει την ίδια την υπόστασή του, των συνανθρώπων, τη μελλοντική πορεία της χώρας. Επομένως πρέπει να ψηφίζει κάθε φορά, έστω κι αν χρειαστεί να βάλει σταυρό στον λιγότερο κακό κομματικό σχηματισμό ή υποψήφιο.

Πριν λίγο καιρό μια φοιτήτρια σκοτώθηκε σε φρικτό τροχαίο δυστύχημα. Είχε προφτάσει όμως στη σύντομη ζωή της να δηλώσει πως αν πεθάνει θα ήθελε τα όργανα της να δοθούν σε πάσχοντες, που περιμένουν μια μεταμόσχευση για να σώσουν τις δικές τους ζωές. Από εκείνη τη μοιραία του θανάτου της και τη γενναία απόφαση των χαροκαμένων γονιών της να τηρήσουν την πρότερη επιθυμία της, κύμα από 2.000 και πλέον νέους δότες καταγράφονται στην Ελλάδα. Το να γίνεις δότης οργάνων –εάν και εφόσον σου συμβεί το μοιραίο- είναι ένας εντυπωσιακός τρόπος να νικήσεις τον θάνατο.

Η χλωμή δασκάλα…

Τώρα πια που άρχισα πια γερνάω για τα καλά και έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο συχνότερα θυμάμαι και αναλογίζομαι τα παλιά. Ζυγίζω διαφορετικά κάποιες εμπειρίες και αναμνήσεις μου, στις οποίες …άργησα να δώσω έγκαιρα την αξία και το βάρος που τους έπρεπε. Ξέρω πως αν ψάξετε μέσα σας, θα διαπιστώσετε πως ανάλογες «γκάφες» θα έχετε να αφηγηθείτε κι εσείς, δυστυχώς με  … χρονοκαθυστέρηση.

Τώρα θυμάμαι αίφνης πόσο τυχερός υπήρξα, έχοντας κάποιους φωτεινούς δασκάλους και καθηγητές που σημάδεψαν  καθοριστικά τη μαθησιακή εξέλιξή μου, τη ζωή μου ολόκληρη.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο, με τέτοια συγκινητικά περιστατικά πλέον, αν το επέτρεπε ο περιορισμένος χώρος αυτής της στήλης ή η διαταραγμένη όρασή μου που, με βασανίζει ήδη αρκετά.

Θα παραθέσω ωστόσο την εμπειρία μου από τον πρώτο καιρό στο Δημοτικό σχολείο, στην πρώτη τάξη (τότε, το 1959, δεν είχαμε νηπιαγωγείο).

Οι πρώτες βδομάδες στην τάξη ήταν απογοητευτικές. Έγραφα στο τετράδιο υπερμεγέθη  γράμματα, χωρίς να καταφέρνω να τα περιορίσω σε μια αράδα. Για παράδειγμα  θυμάμαι πως ένα Μ κεφαλαίο έπιανε τρεις αράδες τετραδίου. Η κυρία Ε., μια μιας μεγάλης ηλικίας νευρική δασκάλα, που άπλωνε εύκολα το χέρι της πάνω μας, σε καρπαζιές, χαστούκια και τράβηγμα αυτιού, μου έβαζε στο τετράδιο βαθμούς 4 ή 5 και μου κακομιλούσε οργισμένη.

Ο υπομονετικός πατέρας μου (32χρονος τότε) μου έλεγε: «Δεν πειράζει, θα στρώσεις και θα μου φέρεις κι ένα άριστα 10. Και μόλις φέρεις 10άρι θα κάνω μια …κολοτούμπα.»

Πιθανόν για την αδεξιότητά μου να έφταιγε ότι ήμουν  αριστερόχειρας και αριστεροπόδαρος στο κλοτσοσκούφι της αλάνας, αλλά από την προσχολική ηλικία η γιαγιά μου επέμενε ότι τρία πράγματα οπωσδήποτε πρέπει να μάθω με το δεξί: το σταυρό μου, το πιρούνι και το κουτάλι στο φαγητό και το γράψιμο. Η κυρία Ε. λοιπόν με είχε τρελάνει στη σφαλιάρα και στα …5άρια.

Ώσπου -ω του θαύματος- το σχολείο μας χωρίστηκε στα δύο, για λόγους χωροταξικούς… Η νέα δασκάλα μας ήταν μια κοπέλα, η Αλίκη Κασάπη, χλωμή σαν άρρωστη, αλλά όμορφη, χαμογελαστή και αξιοπρεπής. Όταν έσκυψε λοιπόν  για πρώτη φορά πάνω από το θρανίο μου και είδε το τετράδιο μου, μειλίχια με παραμέρισε λίγο στο θρανίο μου, κάθισε δίπλα μου και ρώτησε μητρικά πώς με λένε. Μετά έπιασε το δεξί μου χέρι και γράψαμε μαζί κάποια γράμματα. Φυσικά δεν άργησα να εισπράξω το πρώτο «άριστα 10» (με κόκκινο στυλό και τα καλλιγραφικά της γράμματα) και μ’ αυτό το …τρόπαιο έτρεξα στο σπίτι, για να εισπράξω και το πατρικό τάμα: την …κολοτούμπα. Σκασμένος στα γέλια ο μπαμπάς και περήφανος «πλήρωσε» αμέσως, λέγοντας: «Ε, από εδώ και πέρα θα φέρνεις συνέχεια 10άρια, αλλά να ξέρεις ότι δεν θα έχουμε το ίδιο «βιολί».

Επιμύθιο: Ένα Σάββατο απόγευμα ήρθε η μητέρα μου να με πάρει από το σχολείο, στη δευτέρα τάξη, και ρώτησε διστακτικά τη λαμπερή Αλίκη Κασάπη πώς πάω στα μαθήματα. Κι εκείνη απάντησε:  «Μην ξανάρθετε, κυρία μου, να ρωτήσετε για τον Γιωργάκη. Ο Θεός να σας τον έχει γερό».

Επίλογος: Ήμουν στο Γυμνάσιο, όταν μια συμμαθήτρια μου από το Δημοτικό, με κεραυνοβόλησε: «Καλά, δεν το έμαθες; Η Αλίκη Κασάπη πέθανε από καρκίνο το περασμένο καλοκαίρι».

ΚΙ όμως.. Καμμιά φορά ακόμη και οι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», την ώρα που γράφουν, μπορεί και να κλαίνε….

Γ.Τ.