Η τουρκοφωνία των Ρωμιών-Ελλήνων της Κεντρικής μικράς Ασίας και ειδικότερα της Καππαδοκίας, ομιλία του Ν. Ιντζεσίλογλου

1922 – 2022 ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Την Τετάρτη 27 Απριλίου 2022, ώρα 19.30 στο Πολιτιστικό Κέντρο Ν. Ιωνίας, Δήμου Βόλου, Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καππαδοκών Μαγνησίας, συμμετέχει στις Επετειακές Εκδηλώσεις «1922 – 2022 ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» που πραγματοποιούνται από την αρχή του περασμένου μήνα Μαρτίου, έχοντας προτείνει μια σειρά εξαιρετικών παρεμβάσεων που αντλούν τα θέματά τους από την Καππαδοκία, το Ρεμπέτικο τραγούδι, αλλά και από τους Ορθόδοξους Τουρκόφωνους της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Κατόπιν μιας διακοπής δέκα περίπου ημερών, λόγω της σημαντικότερης γιορτής του χριστιανικού εκκλησιαστικού έτους, της μεγαλύτερης δεσποτικής γιορτής της χριστιανοσύνης, που γίνεται σε ανάμνηση του θανάτου και της Ανάστασης του Χριστού, συνεχίζονται οι τιμητικές εκδηλώσεις για το 2022, όπου συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και τον βίαιο και αναγκαστικό ξεριζωμό των Ελλήνων της ευρύτερης περιοχής της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Η Νέα Ιωνία του Βόλου, με επίκεντρο το σύμβολό της, την Ευαγγελίστρια, με την ευκαιρία της σημαντικής αυτής επετείου, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, δια του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας και του φορέα της στον Πολιτισμό, «Μαγνήτων Κιβωτός, για τη διάσωση του πολιτιστικού αποθέματος», και οι Μικρασιατικοί Σύλλογοι της Νέας Ιωνίας, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μικρασιατών Ν. Ιωνίας Μαγνησίας «ΤΟ ΕΓΓΛΕΖΟΝΗΣΙ», η Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «ΙΩΝΕΣ» και ο Σύλλογος Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Μνήμες Προσφύγων», συνδιοργανώνουν ένα ενιαίο συλλογικό πρόγραμμα που καλύπτει όλο το επετειακό έτος 2022 με εκδηλώσεις Μνήμης, θρησκευτικές, επιστημονικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές.

Από το αρχικό σχήμα των Συνδιοργανωτών φορέων επιλέχθηκε να συμμετάσχουν και όλοι οι προσφυγικοί Σύλλογοι της περιοχής μας, για τούτο κλήθηκαν και υπέβαλαν δράσεις και εκδηλώσεις που συμπεριλήφθηκαν στο συνολικό πρόγραμμα, που εκδόθηκε και ήδη εφαρμόζεται. Μεταξύ των Συλλόγων αυτών και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καππαδοκών Μαγνησίας, που εκπροσωπήθηκε στις συναντήσεις από τον πρόεδρο Μάκη Χριστοφορίδη και από τον Αντιπρόεδρο Κώστα Κεχαΐδη.

Είναι γνωστό ότι στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, ιδίως στην περιοχή της Καππαδοκίας, καθώς και στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, που κατά καιρούς κάλυπτε το κράτος των Σελτζούκων της Ρωμανίας (Ρουμ Σελτζούκ), και στη συνέχεια το Εμιράτο της Καραμανίας (δηλαδή στην Κεντρική Μικρά Ασία), υπήρχαν πληθυσμοί, οι οποίοι διατήρησαν τη συνείδηση της ρωμιοσύνης, ανεξάρτητα από τη γλώσσα ή το προφορικό γλωσσικό ιδίωμα, που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή τους ζωή, κατά τα 800 περίπου χρόνια τουρκικής επικυριαρχίας στην περιοχή.

Αυτό το εξαιρετικό πολιτισμικό επίτευγμα διατήρησης της συλλογικής ταυτότητας, είτε οι πληθυσμοί αυτοί μιλούσαν κάποιο από τα ελληνικά ιδιώματα της Καππαδοκικής διαλέκτου είτε είχαν μερικώς ή πλήρως τουρκοφωνήσει, θα αναλύσει ο Ομότιμος Καθηγητής και τ. Κοσμήτορας της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,  Νικόλαος Γ. Ιντζεσίλογλου.                                                                            

Η τουρκοφωνία των Ρωμιών-Ελλήνων της κεντρικής Μικράς Ασίας και ειδικότερα της Καππαδοκίας

Ο Καθηγητής Νικόλαος Ιντζεσίλογλου πρόκειται να τονίσει:

-« Όταν λόγω μακροχρόνιας κατάκτησης δημιουργείται ένα γλωσσικό περιβάλλον, στο οποίο μια γλώσσα καθίσταται διοικητικά κυρίαρχη και παράλληλα όλες οι άλλες «μειονοτικές» γλώσσες απαγορεύεται να μιλιούνται δημόσια, και ταυτόχρονα απουσιάζει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που να καλλιεργεί τις «μειονοτικές» γλώσσες, που παραμένουν μόνο προφορικές και επομένως πολιτισμικά ατροφούν, τότε ο βαθμός κυριαρχίας της ήδη διοικητικά κυρίαρχης γλώσσας ενισχύεται με τρόπο καταιγιστικό, και δημιουργείται, μέσα στη χρονική διάρκεια, μια όλο πιο έντονη τάση εξαφάνισης κάθε άλλης γλώσσας.

Στην Καππαδοκία, μάλιστα, υπάρχει, τουλάχιστον, μια «κλινική» μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε περίπτωση, που συνιστά μια ιστορικοκοινωνική απόδειξη του πως ένας ελληνικός πληθυσμός, που αρχικά μιλούσε την ελληνική ποντιακή διάλεκτο, τελικά τουρκοφώνησε πλήρως, και μάλιστα στα νεότερα χρόνια και μέσα σε δύο-τρεις γενιές, όταν βρέθηκε σε τουρκόφωνο περιβάλλον στην Καππαδοκία».