Αντώνης Συκάρης: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ – Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρούτσιας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρούτσιας

Την Τρίτη 12/4/2022 ήταν η μέρα που θα εξερχόμουν από το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας έχοντας κάνει χειρουργείο (ολική αρθροπλαστική) στο δεξί γόνατο. Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί ελάχιστα. Ο ένας λόγος ήταν ότι πονούσα αρκετά. Ο άλλος ήταν ότι είχα το μυαλό μου συνέχεια στην κατάβαση του Αντώνη Συκάρη από την κορυφή στο camp 3. Πριν από 12 ώρες είχα επικοινωνήσει με την αγαπημένη Πόπη, με ενημέρωσε ότι ανέβηκε στην κορυφή και το επόμενο ερώτημα ήταν πως ήταν οι δυνάμεις του.

Γνωρίζω εκ πείρας ότι τα περισσότερα ατυχήματα στην ορειβασία συμβαίνουν στην διαδικασία της κατάβασης γιατί ο ορειβάτης συγκεντρώνει όλες του τις δυνάμεις για την επίτευξη του στόχου και στο βαθμό που το πετυχαίνει απελευθερώνεται και φορτίζεται συγκινησιακά. Το έδειξαν αυτό οι δηλώσεις του από την κορυφή. Εάν ο οργανισμός έχει εξαντληθεί στη διαδικασία της ανάβασης τότε αρχίζουν τα προβλήματα στη διαδικασία της κατάβασης. Όλα αυτά όμως είναι μία πρόχειρη και πολύ προσωπική εκτίμηση. Μέχρις στιγμής δεν γνωρίζουμε εάν ο Αντώνης αντιμετώπιζε άλλα προβλήματα.

Τον Αντώνη τον γνώρισα πριν από 28 χρόνια. Αυτός με τον Κώστα Ζούπη με μύησαν στα μυστικά της ορειβασίας. Τους ευχαριστώ και τους δύο. Ο Αντώνης λίγο περισσότερο γιατί στα πρώτα μου βήματα ο Κώστας είχε ένα τραγικό ατύχημα στην ορθοπλαγιά της Δίρφης διαλύοντας τα πόδια του.

|Ο Αντώνης Συκάρης έχει καταγραφεί ως μεγάλος ορειβάτης και επειδή ο χαρακτηρισμός “μεγάλος” δίνεται πολύ εύκολα  στις μέρες μας θα προσπαθήσω με δυό λόγια να δικαιολογήσω την άποψη μου γιατί ο Αντώνης Συκάρης ήταν ένας μεγάλος Έλληνας ορειβάτης.

Πριν από 28 χρόνια που εισήλθα στην ορειβασία έβλεπα με έκπληξη έναν επιτυχημένο επιχειρηματία να βοηθάει τους νέους ορειβάτες να ασχοληθούνε με την ορειβασία και να τους μαθαίνει τα μυστικά τους. Πολλές φορές τους έπαιρνε και στις αποστολές εξωτερικού που διοργάνωνε. Ο Αντώνης αγαπούσε με πάθος το βουνό και την ορειβασία. Γνώριζε πως μέσα από αυτήν την επαφή με την φύση και την ορειβασία μπορεί να γίνει σοφότερος, άρα πιο ευτυχισμένος. Αυτή τη γνώση την διέδωσε και σε άλλους γιατί γνώριζε ότι η γνώση πρέπει να γίνει κτήμα όλων. Δεν θα ήθελα να σταθώ στον όγκο της δράσης του, ενδεχομένως να είναι  συγκρίσιμη και με άλλους Έλληνες ορειβάτες. Αυτό όμως που δεν συγκρίνεται ήταν η ικανότητα του να μεταδίδει την αγάπη για το βουνό και την ορειβασία.

Ο Αντώνης Συκάρης έδειξε με την συμπεριφορά του ότι η ορειβασία είναι ένα άθλημα όπου οι ένοιες του της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας και του αλτρουισμού βρίσκουν σε αυτήν την μεγαλύτερή τους έκφραση. Έδειξε ότι η ζωή για να έχει νόημα και περιεχόμενο πρέπει να αντιγράφει την ορειβασία.

Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί κάνουμε ορειβασία. Γιατί εκθέτουμε τη ζωή μας σε κινδύνους. Τι είδους ανάγκη προκαλεί αυτή τη φοβερή έλξη του ορειβάτη για το βουνό. Τι κάνει τον καθένα από εμάς, ότι με κόπο έχει κτίσει (οικογένεια – εργασία – περιουσία) για μεγάλο χρονικό διάστημα να ρισκάρει τη ζωή του προσπαθώντας να ανέβει τα βουνά; Τι γυρεύουμε τελοσπάντων και κάνουμε τους αγαπημένους μας να αγωνιούν για τη ζωή μας επί μήνες πολλές φορές και καμιά φορά δεν επιστρέφουμε ποτέ;

Υπάρχουνε πολλές απαντήσεις, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη συμμετοχή του στό άθλημα. Η προσωπική μου άποψη που νομίζω απαντάει και ολοκληρωμένα είναι, “ανεβαίνω για τον εαυτό μου”. Ο ορειβάτης για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του περιβάλλοντος όπου δραστηριοποιείται, μιας και τα φυσικά και ψυχικά αποθέματα δύναμης που ως κοινός άνθρωπος διαθέτει δεν φτάνουν, θα πρέπει να εφεύρει τρόπους παραγωγής και άντλησης των αποθεμάτων αυτών.

Κάνουμε λοιπόν ορειβασία γιατί μας έλκει πολύ δυνατά το παιχνίδι της απολύτου κυριαρχίας του νου πάνω στο σώμα μας, το οποίο παιχνίδι ολοκληρώνεται με την ανάβαση στην κορυφή. Το παιχνίδι αυτό είναι και το μέσον ή η στενωπός – ατραπός της εισόδου του ανθρώπου στο χώρο της πνευματικής ανάπτυξης.

Δεν υπάρχει θρησκεία ή πνευματική οδηγία σε όλη την ανθρωπότητα που να μην συστήνει το παιχνίδι αυτό ως πρώτο βήμα, αλλά και ως θεμέλιο λίθο της πνευματικής ανάπτυξης.

Έτσι λοιπόν η ορειβασία είναι μία προσπάθεια καθαρά πνευματική. Η ορειβασία μας κάνει καλλίτερους μας κάνει πιο ανθρώπινους.

Καλό ταξίδι φίλε Αντώνη