Δελτίο Θυέλλης, του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 12/3/22)

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στον “Λαό”, έκδοση 12/3/22

Σε  δύο βάρκες να πατάς

θέλεις, Ερντογανάκο…

Μα, τώρα που κατρακυλάς

δεν έχεις ούτε …τάκο.

Καλημέρα σας… Μέχρι στιγμής τουλάχιστον ο Μάρτης μας κάνει μπαμπεσιές. Κρατάει τον χειμώνα από το ποδάρι και τα κοστοβόρα θερμαντικά σώματα αναμμένα. Λες και δεν είχαμε άλλους μπελάδες κι αυτός μας έλειπε.

Το μόνο ενθαρρυντικό στις ζωές μας είναι ότι αργά αλλά σταθερά υποχωρεί η πανδημία στους κρίσιμους δείκτες  της, αφού καθημερινά μειώνονται κρούσματα, θάνατοι και διασωληνώσεις, παρά το γεγονός ότι δεν γίνονται πια πολλοί εμβολιασμοί και οι περισσότεροι σχεδόν καταργήσαμε τη μάσκα. Πάντως οι γιατροί λένε πως αργά ή γρήγορα σχεδόν όλοι θα νοσήσουμε, αλλά με την όμικρον, δηλαδή ήπια.

Ένας άλλος μπελάς όμως αρχίζει… Όσοι ασθενείς είχαν κάποιο διαφορετικό πρόβλημα υγείας και επί δυο χρόνια τώρα έμειναν μακριά από νοσοκομεία και γιατρούς επιστρέφουν σιγά – σιγά με επιβαρυμένη την κατάσταση τους. Δηλαδή μπορεί να γλίτωσες από την πανδημία αλλά τα άλλα υποκείμενα νοσήματα σου εν τω μεταξύ χειροτέρεψαν.

Με φρενήρεις καθημερινούς ρυθμούς ανεβαίνουν οι τιμές των καυσίμων σχεδόν σε όλον τον κόσμο, με το φυσικό αέριο να οδηγεί αυτήν την πρωτόφαντη κούρσα με τις αγορές και τα χρηματιστήρια να τρελαίνονται και τους φτωχότερους να βρίσκονται σε απόγνωση. Η ενεργειακή κρίση προκαλεί και την επισιτιστική, με αποτέλεσμα να προκύπτει σοβαρό και επείγον πρόβλημα επιβίωσης για εκατομμύρια νοικοκυριά σε όλον τον κόσμο. Ακριβαίνουν διαρκώς τα τρόφιμα, τα αγροτικά προϊόντα, οι πρώτες ύλες, οι μεταφορές, οι υπηρεσίες, οι εισαγωγές και οι εξαγωγές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επιδεινώνει δραματικά την κατάσταση και -από την άλλη μεριά- σκεφτείτε οι δυο εμπόλεμες χώρες είναι το 30% του παγκόσμιου σιτοβολώνα.

Όσα μέτρα στήριξης των ασθενέστερων κι αν πάρουν οι κυβερνήσεις, με αυξήσεις σε μισθούς, επιδόματα κτλ. είναι ανίσχυρα να αντιμετωπίσουν το κακό. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι χώρες όπως η Ιταλία, η Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο αγοράζουν ακριβότερα από την Ελλάδα το φυσικό αέριο. Πότε και πού θα σταματήσει αυτός ο πόλεμος; Άγνωστο…

Κακά τα ψέματα… Είναι ήδη σε εξέλιξη ένας Παγκόσμιος Ενεργειακός πόλεμος. Μακάρι να μην γίνει και επισιτιστικός.

Είναι ολόσωστη η γνωστή παροιμία «όταν παλεύουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια»… Η παράνοια του Πούτιν με την εισβολή στη μαρτυρική Ουκρανία διαχέεται ήδη σε όλη την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα, με πολλαπλό κόστος από χώρα σε χώρα. Φυσικά ξεχωρίζει η ηρωική αντίσταση των ίδιων των Ουκρανών που πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος υπερασπιζόμενοι τις εστίες τους, που οι βομβαρδισμοί μετατρέπουν σε σωρούς από ερείπια. Εκείνο που πονάει επίσης και συγκινεί επίσης είναι το ογκωδέστατο προσφυγικό κύμα, με νεαρές μητέρες που κρατούν τα μωρά τους στην αγκαλιά τους και εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να τα σώσουν, αφήνοντας πίσω τους άντρες τους να πολεμούν. Μιλάμε για ένα ατέλειωτο «ποτάμι» εκατομμυρίων που περνάει ακόμη και περπατώντας βασανιστικά τα σύνορα και το πρώτο που λένε είναι να τελειώσει ο πόλεμος και να ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους.

Περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά της Ουκρανίας είναι ήδη προσφυγόπουλα. Πόσα απ’ αυτά θα ξαναδούν τον πατέρα τους που πολεμάει για να έχουν πατρίδα;

«Η χάραξη εξωτερικής πολιτικής είναι δύσκολη σε μια χώρα όπου συχνά επικρατεί ο συναισθηματισμός αντί της λογικής», γράφει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή». «Ιδιαίτερα στις μέρες μας, καθώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν τα άκρα, την καχυποψία, την αντισυστημικότητα. Είναι όμως αναγκαίος ο ρεαλισμός, όσο επίπονος και αν είναι. Και θετικό το γεγονός πως στα μεγάλα θέματα, πέραν της αποφασιστικής εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση, υπάρχει μια μίνιμουμ συναίνεση.»

Ένα 11χρονο αγοράκι της Ουκρανίας ταξίδεψε ολομόναχο χίλια χιλιόμετρα με το τρένο χωρίς αποσκευές και πέρασε στη Σλοβακία. Στο χέρι του ήταν γραμμένος μόνο ένας αριθμός τηλεφώνου.

Αύριο που θα συναντηθεί ο Μητσοτάκης με τον γιαλαντζί σουλτάνο να μην κρατάει καν μικρό καλάθι. Καλύτερα να του πάει ως δώρο ένα …σωσίβιο κι ένα «βατράχι» του πολεμικού μας ναυτικού για να του βουλιάξει μια από τις δυο βάρκες στις οποίες ανέκαθεν πατούσαν οι κουτοπόνηροι Τούρκοι ως επιτήδειοι ουδέτεροι. Τις τάχα μαγκιές του να τις κάνει μόνο για το λαό του. Έξω από τη χώρα του μόνο ως ένας απομονωμένος νάνος λογίζεται και τίποτε περισσότερο. Και να πάψουν τις καλκαμπανιές περί …γαλάζιας πατρίδας, αυτός και τα τσιράκια του. Τη γαλάζια βρεγμένη …σανίδα να φοβούνται. Έσσεται ήμαρ…

Στις 8 Μαρτίου ανάρτησα στο διαδίκτυο: «Φέτος δεν πρέπει ίσως να είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, αλλά ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ….

Με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας η Τζένη Καρέζη κάποτε δήλωσε:  «Έχω όλα τα προσόντα που μπορούν να ενοχλήσουν έναν άντρα. Βασικό μου χάρισμα είναι ότι γίνομαι “πολλή παρέα” με τον άντρα που αγαπάω. Μπορώ δηλαδή να είμαι συγχρόνως και καλή φίλη. Μόνο σέξι δεν είμαι. Αυτό είναι σίγουρο, τουλάχιστον με την έννοια που κυκλοφορεί ο όρος αυτός. Άλλωστε, πιστεύω ότι οι άντρες άλλες γυναίκες βρίσκουν σέξι κι άλλες τελικά ερωτεύονται. Το αν είμαι γοητευτική δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα. Κρύβει τόσα πολλά αυτή η λέξη, που εμένα μου φτάνει. Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή και η βασική προϋπόθεση του έρωτα. Μπορεί ένα ζευγάρι να το συνδέουν χίλια δυο πράγματα, αλλά η βάση όλων είναι το σεξ. Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει σεξ χωρίς έρωτα. Τώρα τι σόι σεξ είναι αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί, για μένα, ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του σεξ είναι η ανακάλυψη του άλλου ανθρώπου. Αλλά το άλλο άτομο πρέπει να το αγαπάς για να θέλεις κάθε στιγμή να το ανακαλύπτεις. Δεν είμαι καθόλου πουριτανή, σιχαίνομαι όμως βαθύτατα τον ελεύθερο έρωτα. Αυτή η χειραφέτηση της γυναίκας, η κακώς εννοούμενη σεξουαλική ελευθερία και η εξίσωσή της με τον άντρα βρίσκω πως είναι ολέθρια. Ποτέ δεν ανακαλύπτει κανείς τον έρωτα μέσα από πολλούς ανθρώπους. Μια γυναίκα πρέπει να κρατάει τον εαυτό της για τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί ή έστω που θα νομίσει ότι έχει ερωτευτεί και να μη σπαταλιέται. Γιατί αν «ζει τη ζωή της» έντονα, όταν θα έρθει εκείνος ο άντρας που θα ερωτευτεί πραγματικά, δεν θα έχει πια να του δώσει, παρά μόνο ένα βρόμικο κορμί και μια ακόμα πιο βρόμικη ψυχή.»

«Για να μπορέσεις να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες κι έχεις πια χορτάσει, πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει. Πρέπει να γευτείς  λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μια σοκολάτα. Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν. Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις  την αξία της συντροφιάς όταν βρεις τους σωστούς. Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα, να υπομείνεις βαρετές ταινίες, μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα. Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη. Πρέπει να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο. Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις. Πρέπει να πληγωθείς μα και πρέπει να πληγώσεις. Πρέπει να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο που δε διάλεξες εσύ. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν και πως ακόμη ποτέ δε θα τα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να το αγοράσεις. Πρέπει να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σ’ εκείνο το εκεί που τόσο σου έχει λείψει. Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις. Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.» (Τσαρλς Μπουκόφσκι –  Έφυγε από τη ζωή 9 Μαρτίου του 1994. Πηγή: cityculture.gr).

Εξοργίζομαι με τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους που σαν πανικοβλημένοι …Τοτοί δραματοποιούν τις «ειδήσεις» του πολέμου, αδιαφορώντας για τον ψυχισμό των θεατών τους.

Κάνε, Θεέ μου, όσο ζει ακόμη ο Πούτιν, να έρχεται συνέχεια στον ύπνο του κι ένα από τα νεκρά παιδάκια της Ουκρανίας και να τον ρωτάει βουρκωμένο, με παράπονο: «γιατί;».

Γιατί τη βάφτισαν «Φίλιππο» τη νέα κακοκαιρία; «Παλουκοκάφτη» έπρεπε να την πουν.

Πόσα συμπλέγματα εναντίον των Ελλήνων καλλιεργείς μέσα σου για να βγάζεις τόση χολή, κυρία Ζαχάροβα ή …Πίκροβα ή πώς αλλιώς σε λένε…  Μου θύμισες έναν γκεσταπίτη του προηγούμενου πολέμου για τον οποίο είπαν: «Το ένα του μάτι –το γυάλινο- σε κοιτούσε με τόση ανθρωπιά».