Δελτίο Θυέλλης, του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 31/12/21)

Το Δελτίο Θυέλλης που υπογράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης και δημοσιεύθηκε στον “Λαό”, έκδοση 31/12/21.

Ευτυχές το νέο έτος
και να φέρει ένα πρωί
να μην έχουμε ανάγκη
μάσκες, τεστ για τη ζωή.

 Καλή χρονιά εύχομαι σε όλους μας…

Αναρωτιέμαι πόσες ελπίδες μπορείς να φορτώσεις όμως στο νιούτσικο 2022, κάτω από τις δύσκολες σημερινές συνθήκες, χωρίς να αποφύγεις την εθιμική υποκρισία της τάχα αισιοδοξίας, που σέρνει μαζί του ο χρόνος που τρέχει αμείλικτα και ανεξάρτητα από τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζει τώρα όλος ο πλανήτης; Η πιο πικρή αλήθεια είναι ότι οι γιορτές πια κρέμονται μόνο από την αθωότητα των παιδιών, που έγνοια τους είναι να προσμένουν την ουτοπία του Αη-Βασίλη και χαίρονται με το δώρο που θα έρθει, σχεδόν αποκλειστικά. Για μας τους μεγαλύτερους έμεινε η τύρβη της καθημερινότητας, οι επικίνδυνες δυσκολίες της πανδημίας, το κόστος και τα έξοδα της επιβίωσης, οι ψυχολογικές ζημιές που μας συνοδεύουν σ’ αυτήν την πολύμηνη περιπέτεια που ζούμε κακήν – κακώς.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν «ψαρεύουμε» που και που και κάποια «λιανόψαρα» χαράς και ευχαρίστησης από την απέραντη θάλασσα της ζωής, μαθημένοι άλλωστε από φουρτούνες, μπουρίνια και ξεροβόρια. Άλλωστε η ειμαρμένη επιτάσσει «πότε γέλιο, πότε κλάμα, να τη βγάζουμε αντάμα». Κι αν πάντοτε η υγεία ήταν η βασική προτεραιότητα, τώρα που πολλοί γύρω μας φεύγουν ακόμη και πρόωρα για τους ουρανούς, έχουμε ένα λόγο παραπάνω να δεόμαστε διαρκώς υπέρ υγείας. Και ναι, η υγεία είναι το μείζον, αλλά θέλεις και κάποια άλλα για να λες ότι ζεις μια φυσιολογική ζωή, ήρεμη, ευχάριστη και δημιουργική. Γι’ αυτό άλλωστε καταριόμαστε τον ιό που μας βρήκε και κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί για το πότε και πώς θα ξεμπλέξουμε μ’ αυτόν.

Αυτό το νέο «φρούτο» που η μοίρα μας έστειλε …πεσκέσι, η «όμικρον», δεν είναι μετάλλαξη του ιού. Θηλειά στο λαιμό μας μοιάζει, μετά από δυο χρόνια καραντίνες, εγκλεισμούς, νοσήσεις και περιπέτειες στις ΜΕΘ μέχρι ένα κακό, ψυχρό κι ανάποδο… «κατευόδιο».

«Η ανοσία μας δείχνει να κρατάει καλά και να μας φυλάει αποτελεσματικά από βαριά νοσηλεία σε προσωπικό επίπεδο», σημειώνει ο δρ Μοριακής Βιολογίας και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του ότι Οντάριο, Γιάννης Πρασσάς, ο οποίος επισημαίνει ότι «όσοι είναι πλήρως εμβολιασμένοι δείχνουν να περνάνε τις επιμολύνσεις σπίτια τους και σχετικά ελαφριά». Από το στόμα του καθηγητή και στου …Θεού τ’ αυτί….

Παρά το χαρμόσυνο της μέρα, σταχυολογώ κάποιες τραγικές περιπτώσεις που «θέρισε» ο κορωνοϊός: Σε χωριό του Δήμου Νέας Ζίχνης, στο Μύρκινο Σερρών σύμφωνα με πληροφορίες της ΕΡΤ Σερρών, έφυγαν μέσα σε ένα 24ωρο από τη ζωή 74χρονος πατέρας και η 48χρονη κόρη του που ήταν ανεμβολίαστοι και νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Την ίδια ώρα και η μητέρα δίνει μάχη με τον κορωνοϊό στο Νοσοκομείο. Η οικογένεια ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στο χωριό και κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει πως σε ένα 24ωρο έφυγαν πατέρας και κόρη. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεμίσει με σχόλια για την 48χρονη κοπέλα που ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και θετική ενέργεια όπως λένε οι φίλες της. Το χωριό έχει τυλιχθεί στο πένθος κι όλοι μιλάνε για το κακό που βρήκε την περιοχή αφού σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο Μαυρόλοφος όπου εκεί είχε ξετυλιχθεί ακόμα ένα δράμα με το θάνατο ενός 61χρονου και του 28χρονου γιου, επίσης από τον κορωνοϊό.

Ανεξάρτητα πάντως πώς εκδικείται η Φύση και από τι απεργάζονται οι ισχυροί της Γης, τί και πώς αποφασίζουν για το μέλλον μας, εμείς πρέπει –έστω και καθυστερημένα- να σηκώσουμε τα μανίκια και ν’ αρχίσουμε να …μερεμετίζουμε τον Πλανήτη που μας φιλοξενεί, σ’ αυτήν την όμορφη γωνιά του Σύμπαντος. Ίσαμε τώρα πρέπει να παραδεχτούμε ότι καταχραστήκαμε -επιπόλαια ή σκόπιμα- αυτή τη φιλοξενία κι αφήσαμε άσκεφτα την καταστροφή να προχωράει μεθοδικά και αναπόδραστα. Ίσως η πανδημία που ζούμε να είναι μια αυστηρή και ολέθρια προειδοποίηση…

Αυτή την αφύπνιση για τη σωτηρία μας την οφείλουμε στις γενιές που έρχομαι, στις γενιές που εμείς οι ίδιοι σπείραμε… Ο καθένας πια πρέπει καθημερινά να λέει στον εαυτό του «εγώ θα σώσω τον κόσμο». Κι αυτή η εσωτερική φωνή πρέπει να μας γίνει συνείδηση, στέρεη και εδραία, ο σκοπός μιας νέας λογικής, μιας νέας ζωής, ενός νέου και καθολικού στοιχήματος.

Τι καλύτερο άραγε θα μπορούσε να γίνει πέρα από το ν’ αρχίσουμε αυτήν την …ανακαίνιση του Πλανήτη απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό, απ’ το ν’ αλλάξουμε τον ίδιο μας το χαρακτήρα; Γατί το γιορτινό μας τραπέζι να μη γίνει μόνιμο, με πρώτο «πιάτο» την Αγάπη, σε όλες της τις μορφές και πρωτίστως την Αγάπη για τον συνάνθρωπο; Αρκετούς «τόκους» δεν πληρώσαμε άδικα στον άχρηστο πλουτισμό, τους ανταγωνισμούς, τη βία και στο φθόνο, τη ζήλεια και την κακία;

Αν προσδοκάς να πετύχει μια «επανάσταση», την αρχίζεις από τον εαυτό σου. Δεν περιμένεις το γείτονα ή τον φίλο… Αν θέλουν εκείνοι, ας ακολουθήσουν.

Συγκεχυμένα είναι κόμη τα πράγματα γύρω από την «όμικρον»… Το μόνο σίγουρο είναι ότι εξαπλώνεται ραγδαία, αλλά μολύνει ηπιότερα και ίσως το πέρασμά της –ίσως είπαμε- να είναι συντομότερο. Ο παγκόσμιος συναγερμός πάντως καλά κρατεί και θα φέρει τέτοια νέα, που δει δικαιολογούν τον εφησυχασμό μας. Πρέπει να τηρούμε απαρέγκλιτα τα …γνωστά: Μάσκες ενισχυμένες παντού, αποφυγή συνωστισμών, εμβολιασμοί (πόσοι ακόμη άραγε;) μέχρι το θηρίο να εκφυλιστεί και να μετεξελιχθεί σε μια απλή γριπούλα. Ενδημία δηλαδή, αντί της τωρινής πανδημίας. Αν και εφ’ όσον τελικά δεν μας σερβίρουν π.χ. και καμιά μετάλλαξη …ωμέγα, οπότε θα τραβάμε πάλι τα μαλλιά μας (όσα μας απέμειναν στη θέση τους).

Πέρα από τη μόνιμη αγωνία και επαγρύπνηση μας ήταν και θα είναι στις γιορτές η απουσία των προσφιλών μας . Και δεν εννοώ τους καλεσμένους που δεν ήρθαν, αλλά εκείνους που έχουν ήδη φύγει για τους ουρανούς και η απώλειά τους γδέρνει πια μόνιμα τις καρδιές μας.

Το «έφυγε νωρίς» για κάποιον ή κάποια αγαπημένο-η είναι ένα βολικό ψέμα που κάνει πιο έντονη την απώλεια, γιατί δεν χορταίνεις ποτέ όποιον αγάπησες πολύ και δεν θα «συγχωρέσεις» επίσης ποτέ την απουσία του. Ίσως έτσι να κρύβεις τις ανομολόγητες τύψεις σου για την αγάπη που δεν έδωσες ή δεν πρόλαβες να δώσεις, τόσο μπόλικη όσο άξιζε ή ήθελες να σπαταλήσεις μαζί του.

Όσο για τη νέα χρονιά που ξημερώνει σε λίγο; Παραδέξου το, ότι πάντοτε είχες και έχεις στο μυαλό σου το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Αλλά πάλι, η Πρωτοχρονιάτικη αισιοδοξία είναι κάτι που αισθάνεσαι σαν εθιμική …υποχρέωση. Χαμογέλα λοιπόν έστω και αμήχανα…

Πάντως το γουρσούζικο 2021, μέχρι τις τελευταίες ώρες της άθλιας διαδρομής του έδειξε πως δεν χόρτασε να μας φορτώνει με δεινά. Εκτός από όσα μας επιδαψίλευσε με τα βάσανα της πανδημίας, μας φόρτωσε με πυρκαγιές, πλημμύρες, ναυάγια, ακόμη και σεισμούς Χριστουγεννιάτικα…

Και μετά μου λες να μη ζητάει καθημερινά πρόωρες εκλογές ο …κωλοτούμπας… Εκείνος τουλάχιστον, όταν θυμόταν να κυβερνήσει, ήταν θαυματοποιός. Έκανε μαγικά το «όχι» – «ναι» εν μία νυχτί, πιστός (;) στο Σύνταγμα και την ετυμηγορία του λαού. Κι αν άφησε πίσω του ένα σαθρό σύστημα υγείας, μετά άρχισε να ζητάει από τους επόμενους άμεση αναβάθμιση, λες και οι νέες ΜΕΘ ήταν κάτι σαν …μελομακάρονα, που μπορούσαν να γίνουν στο πιτς φυτίλι. Άσε που κάποια στελέχια του έμειναν μ’ ένα μάτι από το να το κλείνουν συνέχεια στους ανεμβολίαστους. Αρκεί να «σπρώξουν» τις πρόωρες εκλογές. «Να φύγετε εσείς για να έρθουμε εμείς». Έτσι είναι η σύγχρονη πολιτική… Το πιο βαρύ και ανθυγιεινό «μεροκάματο», ας πούμε, πρέπει να το έκανε εκείνος ο καημένος που για μια και μοναδική φορά έτρωγε επί 13 ώρες χαστούκια από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε (όμηρος πίσω από κλειστές πόρτες) μήπως και φύγει από την Ευρώπη και το ευρώ, γιατί είχε τα δικά του κρυφά σχέδια να κόψει μονέδα σε εθνικό νόμισμα. Κοντολογίς, τα μνημόνια που θα σκίζαμε τελικά (πάλι σε μια νύχτα) παρέμειναν, υπογράψαμε και νέα, που μας …έσωσαν τελικά.

Τί να μας πουν εμάς από πανδημίες; Από το «λεφτά υπάρχουν» (που δεν υπήρχαν τελικά γιατί «μαζί τα φάγαμε») εμείς τις ζήσαμε τις «πανδημίες» πριν ξυπνήσει η υπόλοιπη Οικουμένη. Ναι… Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε το Δου-Νου-Του….

Αν δεν είσαι άτυχος ή γκαντέμης επομένως, ε τότε θα ‘σαι ταχυδακτυλουργός. Άλλωστε ο «μπαχτσές» του λαϊκισμού είναι πολύ εύφορος, έχει απ’ όλα. Και πού, σε ποιόν να κάθεσαι τώρα να αναλύεις και να φιλοσοφείς; Εδώ, όπως λέει μια παροιμία, «το χωριό μας καίγεται και οι …κοκότες λούζονται».

Αυτός ο ανεκδιήγητος γείτονάς μας, ο γιαλαντζί δικτάτορας, που βυσσοδομεί καθημερινά με τα τσιράκια του κατά της Ελλάδας, γιατί επικαλείται συνέχεια (στα διαλείμματα) τον Αλλάχ και το θέλημά του, κάνοντας πως δεν βλέπει το λαό του που πεινάει; Και είναι θέλημα του Αλλάχ να κάνει τα στραβά μάτια στους δουλέμπορους, που ασύδοτοι φορτώνουν δυστυχισμένους μουσουλμάνους για να θαλασσοπνίγονται τελικά στο Αιγαίο ή αλλού; Μπιρ, Αλλάχ…

Τόσο καιρό πριν απειλούσε θεούς και δαίμονες ο αγάς – χαλβάς. Μην τολμήσουν και αρχίσουν γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Και τώρα που οι ξένες εταιρείες άρχισαν ήδη εκφράζει απλά τη …λύπη του σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόσεξε μη σχίσεις κανένα …καλτσόν, παραζαλισμένε γίγαντα με πήλινα πόδια…

Καλά τα κατάφεραν –και μπράβο τους- οι εθελοντικές ομάδες της περιοχής μας στη συλλογή τροφίμων, παιχνιδιών και δώρων για όσες φτωχές οικογένειες ήθελαν να κάνουν Χριστούγεννα με αξιοπρέπεια. Ελπίζω οι εθελοντές να λάβουν υπόψη τους αυτό που κάθε χρόνο έλεγε η συχωρεμένη η μάνα μου. Ότι δηλαδή «ο Αη-Βασίλης (η Πρωτοχρονιά) είναι πάντοτε πιο φτωχός απ΄ τα Χριστούγεννα»…

«Μα, όποιος δεν τολμά ν’ αγγίξει το αγκάθι, δεν θα ‘πρεπε ποτέ να λαχταρά το ρόδο.» (Άνν Μπροντέ).

Τρελές δουλειές κάνουν τα πολιτικά στοιχήματα… Προγνωστικά από το πρακτορείο της στήλης μας «ο κουβάς»: Μητσοτάκης: στάνταρ 1 και όβερ, Τσίπρας – Ανδρουλάκης: γκολ – γκολ, Τσίπρας – Πολάκης: στάνταρ 2 και όβερ, εκλογές: παράταση.

Το συγκεκριμένο «πρακτορείο» δεν έχει γκανιότα… Καλά κέρδη.

Αυτοί οι ξένοι –που κατά τα άλλα λατρεύουν την Ελλάδα, το λαό της, τις τουριστικές ομορφιές της κτλ.- γιατί συχνά δίνουν Ελληνικά ονόματα στις συμφορές (δέλτα, όμικρον κτλ.); Αποσκοπούν μήπως σε κάποιο είδος …εξορκισμού;

Όπως αναφέρει στην «Καθημερινή» ο καθηγητής Παιδιατρικής και πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας Θεοκλής Ζαούτης, το καλό σενάριο που αναφέρεται από αρκετούς επιστήμονες στο εξωτερικό είναι να υπάρξει με τη μετάλλαξη «Όμικρον» μια γρήγορη ανοσοποίηση του πληθυσμού έναντι του SARS-CoV-2 με ένα πιο ήπιο στέλεχος. «Δηλαδή το πολύ μεταδοτικό νέο στέλεχος να μην προκαλεί σοβαρή νόσηση, να έχουμε μια ραγδαία εξάπλωση του ιού, να μολυνθούν όλοι, στις περισσότερες περιπτώσεις με ήπια ή και χωρίς συμπτώματα, να αποκτήσουν ανοσία και σταδιακά να οδηγηθούμε στο τέλος της πανδημίας», σημειώνει ο καθηγητής. Αμήν, για το αισιόδοξο σενάριο…

Δεν σε φοβόμαστε «όμικρον»,
δεν είσαι σαν τη «Δέλτα»…
Γι’ αυτό και πάλι αρχίζουμε
(με μάσκες) σούρτα – φέρτα.
Και αν μετά το τρίμηνο
μυρίσει καλοκαίρι,
βλέπω να μένεις «άνεργη»,
χαμένη από χέρι.

Όσο κι αν το «παλέψεις», νέο έτος 2022, χειρότερο από τον παλιό χρόνο δεν πρόκειται να είσαι. Όποια καλκαμπανιά κι αν μετέλθεις, οι ταλαιπωρημένοι λαοί της Γης θα σε καταπιούν αμάσητο. Καλή χρόνια σε όλους…