Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 23/10/21)

Αφήστε τον, τον Ερντογάν…

Το παίζει τζάμπα μάγκας,

μα θα τον φάει τελικά

ο «νόμος» της μαρμάγκας

Καλημέρα σας και καλές γιορτές… Σε δυο μέρες γιορτάζει ο πολιούχος μας Άγιος Δημήτριος και μαζί του πολλοί Δημητράδες και Δημητρούλες, ενώ κατόπιν έρχεται η επέτειος του «ΟΧΙ», με τις δικές της γιορτές και παρελάσεις, κάτω από τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα και προφυλάξεις, όπως επιβάλουν οι έκτακτες συνθήκες της πανδημίας. Η οποία όμως επιμένει λόγω του χαμηλού ποσοστού εμβολιασμών και την αυθαίρετη – επικίνδυνη συμπεριφορά όσων δεν πειθαρχούν στα όσα εισηγούνται και υποδεικνύουν οι επιστήμονες, αλλά και στις σχετικές παγίδες που μας επιφυλάσσει ο επερχόμενος δύσκολος χειμώνας.

Αυτή εδώ η στήλη (που με τιμάτε διαβάζοντάς την), η τοπική εφημερίδα που επί 23 χρόνια υπηρετεί τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, αλλά κι εγώ προσωπικά έχουμε το θλιβερό καθήκον όμως να μη χτυπάμε τις καμπάνες μόνο χαρμόσυνα στις γιορτές, αλλά και προειδοποιητικά, ανάλογα με την επικαιρότητα και τις ανάγκες που φέρνει, προκειμένου να γίνουμε (όσο μπορούμε) χρήσιμοι στους συμπολίτες μας, στο κοινωνικό μας σύνολο. Κι αυτό πράττουμε, με το χέρι στην καρδιά και την αίσθηση ότι κάτι καλό προσφέρουμε με την ενημέρωση στους συνανθρώπους μας, με μια γνώμη που μπορεί να βοηθήσει. Διαφορετικά δεν θα υπηρετούσαμε την αλήθεια (τουλάχιστον όπως εμείς την εννοούμε) και το μεροκάματό μας δεν θα ήταν τόσο πικρό, όπως συχνά συμβαίνει. Θα ήταν αβάσταχτο…

Η πικρή αλήθεια είναι λοιπόν ότι η πανδημία δηλώνει παρούσα και ανθεκτική και στην περιοχή μας… Αν μη τι άλλο, ο συνωστισμός πολιτών κάθε ηλικίας για ράπιντ τεστ στο Κέντρο Υγείας Αλμυρού, από τις αρχές της εβδομάδας, από άτομα κάθε ηλικίας δείχνουν νόσηση, υποψίες νόσησης ή σκέτο φόβο, που μόνο αδικαιολόγητος δεν είναι. Τα κρούσματα μόλυνσης ειδικότερα ανάμεσα σε μαθητές της μέσης εκπαίδευσης, ακόμη κι αν εξελιχθούν σε ήπια νόσηση (και μακάρι τόσο λίγο) είναι κάτι που πρέπει πρόσθετα να μας ανησυχεί, όταν στη χώρα μας βλέπουμε ήδη νέους ανθρώπους να γεμίζουν στις ΜΕΘ και ορισμένοι να φεύγουν από τη ζωή. Ποιος άλλος λοιπόν στη θέση μας δεν θα χτυπούσε τις «καμπάνες» της επείγουσας προειδοποίησης;

Ποιος φταίει γι’ αυτόν τον εύλογο συναγερμό, τοπικά ή στο σύνολο της χώρας; Ποιος φταίει πραγματικά που δεν καταφέραμε να εμβολιαστούμε περισσότεροι και να χτίσουμε το ποθούμενο τείχος ανοσίας; Μήπως οι νέοι, που δεν παίρνουν τα προσήκοντα μέτρα στις εξόδους τους, στους συνωστισμούς, στη διασκέδασή τους κτλ.; Γιατί άρχισαν να πεθαίνουν ΚΑΙ νέοι ανεμβολίαστοι;

Μα, για σκεφτείτε οι γεροντότεροι, οι γονείς τους και οι παππούδες τους…. ‘Όταν ήσασταν εσείς μικρότεροι δεν υποτιμούσατε άραγε όλους τους κινδύνους για την υγεία σας; Δεν αισθανόσασταν περίπου άτρωτοι μπροστά στον κίνδυνο ασθενειών ή του θανάτου; Δεν αντιμετωπίζατε αυτά τα ακανθώδη προβλήματα με περισσή ελαφρότητα, πιο επιπόλαια και χωρίς πρόσθετες έγνοιες; Κι αν διαφωνείτε με αυτές τις αλήθειες, τώρα γιατί –ολίγον ή περισσότερο …σαράβαλα- με υποκείμενα νοσήματα αρκετοί, γυρνάτε την πλάτη στον εμβολιασμό σας, παίρνοντας ίσως «στο λαιμό σας» τους γύρω σας, παιδιά κι εγγόνια, συγγενείς και φίλους; Και μη μου πείτε ότι φοβάστε κι ότι η ζωή είναι γλυκιά…. Κι εμείς φοβηθήκαμε κι εμείς θεωρούμε την προσωπική μας ζωή γλυκιά, αλλά …τσακιστήκαμε και μπήκαμε στην ουρά του εμβολιαστικού κέντρου και κάναμε το εμβόλιο. Γιατί; Γιατί πάνω από την προσωπική μας ζωή και υγεία βάλαμε τη ζωή και την υγεία της οικογενείας μας, συγγενών και φίλων και του κοινωνικού μας περίγυρου.

Όσο οι μέρες περνούν και ο χειμώνας πλησιάζει η πανδημία γίνεται πιο απειλητική και θερίζει νοσούντες και ζωές. Ο πάνδημος φόβος λίγο απέχει για να ξαναγίνει πανικός. Ξυπνήστε επιτέλους κι αφήστε στην άκρη τις μπούρδες που διακινούν οι αφελείς… Κινδυνεύουν πλέον και τα παιδιά… Το «στοίχημα» της ανοσίας δεν είναι στοίχημα καμιάς κυβέρνησης στον κόσμο ή μόνο των επιστημόνων – γιατρών. Είναι προσωπικό στοίχημα για κάθε πολίτη που απειλείται. όχι μόνο από την πανδημία… Γιατί ακόμη κι αν γλιτώσει απ’ αυτήν -έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα- αν μη τι άλλο, θα μας καταντήσει όλους …ψυχασθενείς.

Σκεφτείτε πως ένας ανεμβολίαστος έχει κίνδυνο 50% να μολυνθεί με κορωνοϊό για δεύτερη φορά, κατά μέσο όρο 16 έως 17 μήνες μετά την πρώτη λοίμωξη, σύμφωνα με την πρόβλεψη Αμερικανών επιστημόνων. Όπως υπολογίστηκε, οι άνθρωποι που έχουν μολυνθεί από τον Covid-19 ενδέχεται ότι θα μολυνθούν ξανά μέσα σε ένα έως δύο χρόνια, εκτός και αν εμβολιαστούν ή φοράνε μάσκες συστηματικά. Μάλιστα, οι ερευνητές, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό μικροβιολογίας «The Lancet Microbe», εκτιμούν ότι οι επαναλοιμώξεις θα γίνονται ολοένα και συχνότερες. Προειδοποίησαν, δε, ότι οι ανεμβολίαστοι μπορεί να κολλήσουν ξανά ακόμη και λίγους μήνες μετά την πρώτη φορά, γι’ αυτό θα πρέπει να εμβολιαστούν, καθώς η φυσική ανοσία δεν τους προστατεύει για πολύ καιρό. Θα χρειαστούν περισσότερα δεδομένα σε βάθος χρόνου πάντως, για να γίνει γνωστό με μεγαλύτερη ακρίβεια πόσο διαρκεί η φυσική ανοσία έπειτα από μια λοίμωξη Covid-19. Το νέο μοντέλο εκτιμά ότι ο μέσος κίνδυνος επαναλοίμωξης αυξάνεται κατά περίπου 5% τέσσερις μήνες μετά την πρώτη μόλυνση, για να φθάσει το 50% μετά από 16 έως 17 μήνες. Παραμένει ασαφές πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια δεύτερη λοίμωξη στο ίδιο άτομο. Οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, όσον αφορά το πόσο ευάλωτοι είναι σε μια νέα μόλυνση από κορωνοϊό και, αν όντως μολυνθούν ξανά, πόσο βαριά θα είναι η δεύτερη (ή η τρίτη) λοίμωξη. Σημειώνεται ότι το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νόσων (CDC) των ΗΠΑ ορίζει ως επαναλοίμωξη μια επιβεβαιωμένη με τεστ λοίμωξη Covid-19 που συμβαίνει στον ίδιο άνθρωπο 90 μέρες ή περισσότερες μετά από μια προηγούμενη μόλυνση επιβεβαιωμένη επίσης με τεστ.

Τρεις μεγάλοι σεισμοί πάνω και πέριξ της Κρήτης, με ένα νεκρό και πολλές ζημιές σε σπίτια και υποδομές, μέσα σ’ ένα μήνα περίπου. Και οι σεισμολόγοι λένε ότι τα ρήγματα που τους προκάλεσαν δεν σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά και δεν μπορούν να είναι σίγουροι για τη μετασεισμική τους πορεία. Η Μεσόγειος τρέμει και στην ηπειρωτική Ελλάδα έχουμε κι άλλες περιοχές …ύποπτες με συχνούς προειδοποιητικούς μικρούς σεισμούς. Δεν πάμε καλά… Σαν να μη μας έφταναν τα άλλα βάσανα ή σαν να μη χορτάσαμε …χορούς με τον ….Μπάλλο.

Σε πολλά μέρη του κόσμου, πρωτοφανείς καταστροφές τείνουν να κάνουν τη λεγόμενη κλιματική κρίση πανδημική. Και κάθε θεομηνία δεν ξέρεις πώς θα είναι, από πού θα σου έρθει και πότε. Σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια η σωτηρία της ανθρώπινης ζωή είναι το πρώτο ζητούμενο, αλλά – έτσι όπως καταστρέφουμε και μολύνουμε διαρκώς τον Πλανήτη- δεν είναι πάντοτε εφικτό. Τί να πω; Κάποτε θα «ξυπνήσουμε», αλλά φοβάμαι πως είναι ήδη αργά και φοβάμαι ότι θα χάσουμε τελικά το «μεροκάματο» σ’ αυτή τη γωνιά του Σύμπαντος που μας ζει και μας ταΐζει. (φωτο «Καθημερινή»).

Είναι να μην ….καμαρώνεις πολλούς από εκείνους κι εκείνες που συναπαρτίζουν το σύγχρονο(;) πολιτικό μας σύστημα; Αφού έχυσαν ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων και συμπαράστασης για την ασθένεια και την απόσυρση της Φώφης Γεννηματά από τη διεκδίκηση της Προεδρίας του ΚΙΝΑΛ, αρκετοί από αυτούς έκριναν εαυτούς ικανούς και επαρκείς να διεκδικήσουν την αρχηγία. Ηθικό δίδαγμα: Αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτε.

Κι αν το ΚΙΝΑΛ ήταν προ των πυλών της εξουσίας, πόσοι άραγε θα ήταν οι υποψήφιοι (οι εν δυνάμει …πρωθυπουργοί δηλαδή);

Απορία: Οι Τούρκοι πώς και δεν εγείρουν –μέχρι στιγμής τουλάχιστον- αξιώσεις, κυριαρχικά δικαιώματα και διεκδικήσεις στη …Σκανδιναβία; Εκεί δεν έχουν ΑΟΖ;

Την περασμένη Τετάρτη 20 Οκτωβρίου, γιορτή του Αγίου Αρτεμίου τιμήθηκε από την Ελληνική Αστυνομία η μνήμη του διότι θεωρείται προστάτης της. Λίγοι ξέρουν όμως για το μαρτυρικό τέλος του. Ο Αρτέμιος βρέθηκε στην Αντιόχεια μετά από εντολή του αυτοκράτορα Ιουλιανού και στα πλαίσια της διευρυμένης δικαιοδοσίας του έξω από τα όρια της Αιγύπτου και συγκεκριμένα στην επαρχία της Συρίας. Όταν φτάνει εκεί διαπιστώνει τον βασανισμό δύο πρεσβυτέρων, των Ευγενίου και Αρτεμίου και επειδή διαμαρτυρήθηκε στον αυτοκράτορα εκείνος του αφαίρεσε το αξίωμα του δούκα και διέταξε τη φυλάκισή του και το βασανισμό του, ο οποίος κατέληξε στον δια αποκεφαλισμού θάνατό του. Το μαρτύριό του έλαβε χώρα στις 20 Οκτωβρίου 362 μ.Χ. Φαίνεται πως η αντιπαγανιστική δράση του δούκα Αρτέμιου στην Αίγυπτο ήταν γνωστή στον Ιουλιανό και τον κάλεσε στη Συρία με σκοπό να τον παγιδέψει. Από τη μαρτυρία και άλλων ιστορικών και χρονογράφων του Βυζαντίου, Θεοδώρητο Κύρου, Πασχάλιο Χρονικό, Θεοφάνη, Κεδρηνό και Νικηφόρο Κάλλιστο Ξανθόπουλο, πληροφορούμαστε πως είχε διαταχθεί από πριν το μαρτυρικό τέλος του Αρτεμίου, η δήμευση της περιουσίας του Δούκα, άσχετα αν εκτελέστηκε η απόφαση μετά τον θάνατό του. Μια διακόνισσα, η Αρίστη, στη συνέχεια έλαβε το σώμα του και το ενταφίασε στο προάστιο της Δάφνης με τιμές μάρτυρα, ενώ το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη στη συνέχεια. Από μια συλλογή θαυμάτων, τα Θαύματα Αρτεμίου (7ος αι. μ.Χ.), πληροφορούμαστε πως τοποθετήθηκε στην περιοχή Οξειά της Κωνσταντινούπολης. Η σημερινή λιτή αναφορά μας γίνεται, για να τιμήσουμε με αυτή τη συγκυρία, τα Σώματα Ασφαλείας και το επίπονο κοινωνικό έργο τους.

Διαβάζω πως περισσότερο από το 1/3 των ανθρώπων στον βρετανικό αγροτικό τομέα υποφέρουν ίσως από κατάθλιψη, σύμφωνα με νέα έρευνα του πανεπιστημίου Exeter. Στην έρευνα, που είναι η μεγαλύτερη του είδους της, συμμετείχαν 15.000 αγρότες και αγρότισσες. Τα στοιχεία έδειξαν εξαιρετικά υψηλά επίπεδα στρες ειδικά στις γυναίκες. Η οικονομική πίεση, ο φυσικός πόνος και η εξάντληση, τα νέα εμπόδια που έφερε η πανδημία της Covid-19, οι κακές καιρικές συνθήκες λόγω κλιματικής κρίσης, η γραφειοκρατία και η έλλειψη εργατικών χεριών (οι δύο τελευταίοι παράγοντες είναι εν μέρει απόρροια του Brexit) δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό και εντείνουν την ψυχολογική πίεση στους αγρότες της Βρετανίας.

Τι να σας πω, βρε κρυόμπλαστροι Βρετανοί; Εσείς πλακώνεστε στο τσάι και στις μπύρες (για να κατουράτε μετά όλο το βράδυ προφανώς)… Ενώ οι δικοί μας αγρότες έχουν ανακαλύψει προ πολλών δεκαετιών το …τσιπουράδικο και δεν δείχνουν να έχουν τέτοια ψυχολογικά προβλήματα. Δεν σας είπε κανείς ίσαμε τώρα ότι δυο – τρία τσιπουράκια είναι το καλύτερο φάρμακο για την κατάθλιψη;

Πόσα άλλα κομψοτεχνήματα της Αρχαίας Ελλάδας κρύβει ακόμη η υφήλιος; Ο κοσμογυρισμένος διαδικτυακός φίλος και συνάδελφος Γιάννης Σιδέρης (του ίδιου και η φωτογραφία) γράφει: «Ένα από τα δύο μοναδικής ομορφιάς μπρούτζινα αγάλματα, έργα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, γνωστά ως “οι πολεμιστές του Ριάτσε”, τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας ανοικτά του Ριάτσε (Ιταλία) και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια. Επειδή δεν βρέθηκαν εκεί υπολείμματα ναυαγίου, οι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι λόγω σφοδρής τρικυμίας, οι αρχαίοι ναυτικοί τα πέταξαν στη θάλασσα, για να ελαφρύνουν το βάρος. Τα αγάλματα βρέθηκαν τυχαία από ερασιτέχνη δύτη. Τώρα οι αρχές του Ρέτζιο ετοιμάζουν καταδυτική αποστολή, να ψάξουν μήπως υπάρχει και άλλο ή άλλα.»

Ως σχόλιο που ακολουθεί την παραπάνω ανάρτηση η διπλωματούχος ξεναγός Μαρία Παπαδοπούλου σημειώνει ότι τα παραπάνω αρχαία αγάλματα «κατά πάσα πιθανότητα, ανήκαν στο σύμπλεγμα των «Επτά επί Θήβας», που ήταν αφιερωμένο στο μαντείο των Δελφών!».

Αυτή κι αν είναι …είδηση: «Τέρμα το μαρτίνι για τη βασίλισσα Ελισάβετ. Οι γιατροί της κόβουν το αλκοόλ», γράφει το sputnik. «Απολάμβανε ένα dry martini το βράδυ πριν από το δείπνο, ενώ καμιά φορά έπινε και ένα ποτήρι σαμπάνια.» Βρε, τη γραίτζω… Αυτή πίνει περισσότερο από μένα, που είμαι επίσης …γαλαζοαίματος (Νικάρα), αν και με περνάει σε ηλικία καμιά 30αριά χρόνια…

«Σαν τον καφέ είναι ο έρωτας

άλλοι τον προτιμούν βαρύγλυκο

άλλοι τον θέλουν με ολίγη

οι πιο πολλοί τον πίνουν μέτριο

κι όλοι το ίδιο τον πληρώνουν.»

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ο πιο φτηνός τρόπος να ζεσταθείτε φέτος κατά τον πανάκριβο χειμώνα είναι μάλλον οι …αγκαλίτσες. Αυξήστε τη συχνότητά τους και τη διάρκειά τους και ….καλά ξεμπερδέματα.

Ο φόβος θα μπορούσε να λέγεται και Κάιν… Ναι, σαν το γνωστό αδελφοκτόνο που -από την αρχή της δημιουργίας στον πλανήτη- σκότωσε τον Άβελ, δηλαδή τη λογική.

Υπάρχει ένα σπάνιο είδος Ελλήνων που ο καθένας τους ενσυνείδητα δηλώνει ότι ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ.

«Τα χρήματα θα σου αγοράσουν ένα σκύλο, αλλά όχι το κούνημα της ουράς του.» (Τζος Μπίλλινγκς).