Η ομιλία ενθρόνισης του ηγουμένου π. Ιωαννίκιου Βαρβαρέλη στην Ιερά Μονή Παναγίας Προυσιωτίσσης

Το απόγευμα της Κυριακής 17 Οκτωβρίου 2021 τελέστηκε στην ιστορική και ευλογημένη Ιερά Μονή Παναγίας Προυσιωτίσσης η ενθρόνιση του νέου Ηγουμένου αρχιμ. Ιωαννικίου και το «παρών» έδωσαν εκατοντάδες πιστοί που θέλησαν να βρεθούν δίπλα στον πνευματικό πατέρα τους σε αυτή την ιδιαίτερη για τον ίδιο στιγμή. Εκατοντάδες ήταν και οι αναγνώστες μας που σχολίασαν «ΑΞΙΟΣ», στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον αγαπητό, ηγούμενο πλέον, Ιωαννίκιο Βαρβαρέλη.

Ο νέος Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιωαννίκιος, στην ομιλία του έκανε σύντομη αναδρομή στους σταθμούς της διακονίας του. Μεταξύ των άλλων ανέφερε:

«Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπενησίου μού εμπιστεύεται έργο εξόχως τιμητικό,  συνάμα βαρύ και ευθυνοφόρο, έργο μοναδικό. Ημέρα εόρτια η σημερινή τόσο για την Ιερά Μητρόπολη Καρπενησίου όσο και για την Ιερά Μονή Προυσού.

Ποιος θα ανέμενε ότι μετά από πολλών ετών διακονία εις τη θεσσαλική γη, Ιερές Μητροπόλεις Δημητριάδος κι Αλμυρού, Λαρίσης και Τυρνάβου, ότι θα εγκαταβιώνομαι και πάλι εκεί από πού ανεδείθη με το μοναχικό τριβόλιον και βάλαμε αρχή των ασκητικών καλεσμάτων και αποτελεί αυτή η ημέρα έναν σταθμό στη ζωή μου σημαντικό, μια ευκαιρία να εποπτεύσω το παρελθόν με νηφαλιότητα και να κοιτάξω στο μέλλον με σύνεση κι αισιοδοξία.

Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον μου ταυτίζονται με αυτόν εδώ τον τόπο. Εδώ κατέθεσα τους νεανικούς μου πόθους και τις επιθυμίες της καρδιάς μου και στον ίδιο Ναό καταθέτω τις ελπίδες μου για το μέλλον μέσω της νέας διακονίας. Άδηλα τα σχέδια του Θεού.

Ολόκληρη η ζωή μου, προπαντός η ψυχή μου, παρέμενε και παραμένει προσκολλημένη στη χάρη Της και στην Παναγία. Η εικόνα Της όπου περίπου 1200 χρόνια είναι εδώ στα απρόσιτα και δύσβατα βουνά της ευρυτανικής γης.

Ακριβώς με την περάτωση των γυμνασιακών μου σπουδών στην τότε Ιερατική Σχολή Λαμίας, εμάκρυνα φυγαδεύων και ευλύσθη εν τη Ιερά ταύτη μονή ωθώντας να διακονίσω τον Θεό κατά τα πρότυπα των Αγίων της Εκκλησίας μας στα συναξάρια των οποίων καθημερινώς εντρυφούσα. Βεβαίως το να απωθεί κανείς την Αγιότητα δεν κάνει αυτόματα έναν άνθρωπο Άγιο. Αλλά δείχνει τον κατευθυντήριο στόχο του.

Οπουδήποτε μου ζήτησε η Εκκλησία να διακονίσω, ουδέποτε αρνήθηκα. Ενδεικτικά θυμούμαι τη διακονία μου στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος κι Αλμυρού το καλοκαίρι του 1980 με τον δυνατό σεισμό που γκρεμίστηκαν οι εκκλησιές και τα μοναστήρια μας και προσπαθήσαμε να τα αναστηλώσουμε και να γίνουν πάλι πόλοι έλξης των προσκυνητών. Στη συνέχεια στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, την ίδρυση της Ιεράς Μονής Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στο Οχάιο κάτω από τις άοκνες προσπάθειες του μακαριστού Μαξίμου. Στην επόμενη έπαλξη ως αρχιερατικός επίτροπος Αγιάς της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος κι Αλμυρού, θέση ιδιαιτέρως τιμητική παρ’ όλη τη νεότητά μου τότε 33 ετών αν και για πολλούς κληρικούς εθεωρείτο ως μια άτυπη εξορία. Υπήρξε αυτή μια από τις πιο όμορφες και παράλληλα μαρτυρικές περιόδους της ζωής μου που καθορίστηκε από πολυποίκιλη δραστηριότητα αναστηλώσεως εγκαταλελειμμένων και παραμελημένων ναών και μονών.

Σήμερα χαίρεται η Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς και ο Τίμιος Πρόδρομος Κισσάβου με δυνατές αδελφότητες, ανέγερση τριωρόφου πνευματικού κέντρου 2000 τετραγωνικών σε χρόνο 18 μηνών, ανάδειξη της περιοχής μέσω λατρευτικών, πολιτιστικών, κοινωνικών, ιστορικών, αρχαιολογικών εκδηλώσεων. Αλλά το κυριότερο η ανύσταχτη εργασία στις ψυχές των Αγιωτών οι οποίοι διψούσαν για πνευματική ζωή κι ανταποκρίθηκαν με τακτική προσέλευση στην εξομολόγηση κατά εκατοντάδες. Δημιουργήθηκε έτσι μια βαριά πνευματική σχέση η οποία πιστοποιείται 32 χρόνια τώρα με την αμφίδρομη συμμετοχή σε χαρές και λύπες όπως αποδεικνύεται και με την παρουσία τους εδώ σήμερα.

Ακολούθησε η διακονία μου στον τόπο καταγωγής μου, τον Αλμυρό Μαγνησίας ως αρχιερατικός επίτροπος όπου και πάλι ναοί και κτίσματα αναστηλώθηκαν και εξωραΐσθησαν, ποικίλες εκδηλώσεις οργανώθηκαν, η εκκλησιαστική ζωή αναζωπυρώθηκε, πολλοί άνθρωποι συνδέθηκαν ή επανασυνδέθηκαν με την εκκλησία κι εθελοντικά 150 άνθρωποι διακονούσαν με ζήλο κι αγάπη στο Σπίτι Γαλήνης του Μητροπολιτικού μας Ναού για όλη την πόλη του Αλμυρού και όχι μόνο.

Και φυσικά δεν μπορώ να μην σταθώ στον τελευταίο μου σταθμό, στην πόλη του Αγίου Αχιλλείου, την πρωτεύουσα του θεσσαλικού κάμπου και το κέντρο της Ελλάδος από πολλές απόψεις. Για 11 χρόνια διακονούσα στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Λάρισας, την Χαραυγή όπου οι υπέροχοι άνθρωποι με πολλή αγάπη στήριξαν την ανέγερση του ναού.

Ιδιαιτέρως αισθάνομαι σπουδαία ευλογία για τη συνεργασία με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ως πνευματικοπαίδι του όσο και με τον διάδοχό του κ.κ. Ιγνάτιο.

Σήμερα ανατίθεται στην ταπεινότητά μου η ηγεμονία της Ιεράς Μονής Παναγίας Προυσιωτίσσης, του μεγαλύτερου προσκυνήματος στην ηπειρωτική Ελλάδα εδώ που κατά χιλιάδες συρρέουν καθημερινά προσκυνητές από όλη την Ελλάδα.

Καλούμαστε να τους προσφέρουμε φιλοξενία, να αγκαλιάσουμε παρακλητικά, να συμπονέσουμε, να οδηγήσουμε μπροστά στην Κυρά του τόπου αυτού και Αυτή να τους παρουσιάσει ως τέκνα Της αγαπητά στον Υιό Της. Καλούμαστε μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου παραδόσεώς μας να γίνουμε τα πάντα τοις πάσι ώστε να σωθούν ψυχές πλασμένες μοναδικά για τον ουρανό κι αυτό είναι έργο καθημερινό κι ασταμάτητο.

Ο ένας πόλος η διακονία ενός προσκυνήματος. Ο δεύτερος πόλος η ηγεμονίας μιας αδελφότητας κοινοβιακής. Εκείνο που η εκκλησία μου προσφέρει σήμερα δεν είναι θρόνος δόξης αλλά ευθύνης και υποχρεώσεων».