Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη – έκδοση 21/8/21

Σεισμοί, πλημμύρες, καύσωνες,

πόλεμοι στον πλανήτη…

Κι εμείς «γυμνοί» στο φέισμπουκ

κάνουμε τον …προφήτη.

Τα ρέστα του παίζει ήδη ο Αύγουστος που δεν ήταν και τόσο …φρόνιμος όσο θα έπρεπε και όπως θα περιμέναμε… Παρόλο που ο τουρισμός επανέρχεται στις παλιότερες κερδοφόρες πιένες, γιατί –πώς να το κάνουμε;- το «οικόπεδο είναι γωνία» και παραμένει ειδυλλιακό προσελκύοντας τους ξένους, τα καθημερινά προβλήματα δεν λείπουν όμως και το «αγκάθι» της πανδημίας που μεταλλάσσεται ραγδαία επανέρχεται απειλητικό, όπως παραμένει διχασμένη και η χώρα με εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους.

Κοντολογίς, δεν «χρειαζόμαστε» τις έκτακτες συμφορές… Μας …αρκεί που γεμίζουν πάλι οι ΜΕΘ στα νοσοκομεία π.χ., μη και μας λείψει η αγωνία και η αβεβαιότητα για το επόμενο διάστημα, το άμεσο μέλλον. Μ’ ένα σωρό ανοιχτά μέτωπα η Κυβέρνηση τρέχει και δεν φτάνει, ενώ η αντιπολίτευση τρίβει τα χέρια της σαν …λύκος στην αναμπουμπούλα. Με άλλα λόγια, στην πολιτική σκηνή κανένας σχεδόν δεν είναι …άνεργος. Αντίθετα, κάνουν και υπερωρίες… Τόσες που στέλνουν στα νοσοκομεία εκτάκτως ακόμη και υπουργούς.

Α, να μην το ξεχάσω… Παρά ταύτα η εθνική οικονομία ανακάμπτει, ο προϋπολογισμός αναθεωρεί προς τα πάνω τους αρχικούς του στόχους, στην πάταξη της γραφειοκρατίας και τον εκσυγχρονισμό του κράτους γίνονται σταθερά βήματα, όσο και η …γκρίνια μας που παραδοσιακά παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη.

Τα εμβόλια δεν είναι μεν υποχρεωτικά, αλλά ο «διαιτητής» σφυρίζει ήδη μισθολογικά «πέναλτι» (υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών, ας πούμε) για όσους αρνούνται να εμβολιαστούν, όπως περίπου γίνεται και σκληρότερα σε πολλές άλλες χώρες. Και μ’ αυτήν την ιστορία θα δούμε σε λίγο πού θα μας πάει το …κύμα και τι ρότα θα κρατήσουμε μέσα στην αντάρα και στη …φαγωμάρα.

Το άνοιγμα των σχολείων, τον εμβολιασμό ή όχι των μαθητών και εκπαιδευτικών θα το παίξουμε στο «βάλτε τώρα που γυρίζει» και είμαι σίγουρος πως πάλι θα εμφανιστεί ο «λύκος στην αναμπουμπούλα».

Η περιοχή μας όχι μόνο στάθηκε τυχερή και απέφυγε τις επελάσεις της πύρινης λαίλαπας μέσα στους καύσωνες (χτυπάτε ….ξύλο), αλλά επέδειξε και επαινετή αλληλεγγύη προς τους χειμαζόμενους «γείτονες» της Βόρειας Εύβοιας, που πλήρωσαν βαριά τα «λύτρα» της κλιματικής κρίσης, η οποία όχι μόνο είναι ήδη εδώ, αλλά φοβάμαι πως καιροφυλακτεί και θα ξαναχτυπήσει. Αυτό το κύμα συμπαράστασης πιστώνεται στις αρετές της φυλής μας που στα δύσκολα ενώνεται και αντιδράει ομόθυμα και όσο μπορεί αποτελεσματικά. Μένει να δούμε και τα πώς θα αντιδράσει το ίδιο το κράτος, όχι μόνο στην επούλωση των πληγών, αλλά και όσα πρέπει να αλλάξουν, να διορθωθούν για την πρόληψη μιας παρόμοιας συμφοράς, που το πρώτο και κύριο θετικό της ήταν ότι δεν θρηνήσαμε θύματα.

Και η θεαματική βοήθεια των Ευρωπαϊκών χωρών στην πυρόσβεση δείχνει ότι ο πλανήτης μάλλον άρχισε να …ξυπνάει και να αντιδράει, διότι «κοινή γαρ η μοίρα και το μέλλον …αόρατο». Η συνήθως κοιμώμενη Ευρώπη παίρνει νέους ρόλους, πέραν του συνηθισμένου με το κυνήγι πιστώσεων και επιδοτήσεων.

Χωρίς παζάρι και φέτος, για υγειονομικούς λόγους προστασίας, εικάζω ότι θα είναι άνοστο και το υπόλοιπο του Αυγούστου για τους Αλμυριώτες, αν εξαιρέσεις βέβαια τους λίγους εκείνους που κάπου αλλού συνεχίζουν τις διακοπές τους. Αν και είμαι κατά του παζαριού και δεν το …τιμώ με τις προσωπικές μου τσάρκες εκεί, δεν μπορώ να παραβλέψω την αντίθετη άποψη της πλειοψηφίας των συμπολιτών μου και έτσι πως μας μπέρδεψε η πανδημία (ανάμεσα σε άλλα), φοβάμαι πως όταν και εάν επανέλθει το παζάρι θα είναι αγνώριστο πια και διαφορετικό από εκείνο που ήξεραν και ζούσαν οι συντοπίτες και οι άλλοι επισκέπτες που κάθε χρόνο συνέρρεαν. Αυτή η προς το παρόν δίχρονη ματαίωσή του θα αφαιρέσει πολλά από την παλιά του αίγλη, την αθρόα προσέλευση πανηγυριστών, τους τζίρους του κτλ. Και βέβαια δεν θα είναι το μόνο που «πετσόκοψε» ο κορονοϊός… Πολλά είναι εκείνα που άλλαξαν στις ζωές μας, στις συνήθειές μας

Για τη μελλοντική συνέχεια του παζαριού ίσως «μπαλώσουν» κάπως τη ζημιά νέες πρωτοβουλίες του Δήμου και των ντόπιων εμπόρων. Αν υπάρξουν φρέσκιες ιδέες, θέληση και συλλογική δουλειά, ίσως μπορέσουμε να σώσουμε τον συγκεκριμένο παραδοσιακό θεσμό.

Άργησε –λόγω πανδημίας προφανώς- να πάρει μπρός ο τοπικός τουρισμός στα θέρετρα της περιοχής Αλμυρού. Τον τρέχοντα μήνα όμως γέμισαν σχεδόν τα πάντα από επισκέπτες και οι επαγγελματίες του κλάδου προσπαθούν τώρα να ρεφάρουν τις ζημιές όλης της χρονιάς. Μακάρι να τα καταφέρουν…

Η επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας»: Ξημέρωνε η ημέρα της Παναγίας. 15 Αυγούστου 1993… Μία ομάδα Ελλήνων βατραχανθρώπων, με επικεφαλής έναν ατρόμητο αξιωματικό, τον Αντιπλοίαρχο Βασίλη Ντερτιλή (στη φωτογραφία), είναι έτοιμοι για να θέσουν σε εφαρμογή ένα παράτολμο σχέδιο. Πολύ μακριά από την πατρίδα. Η επιχείρηση ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ στο Σοχούμι, με την οποία 2000 ομογενείς μας γλίτωσαν από τον πόλεμο και τον θάνατο, έμεινε στην ιστορία. Ο Βασίλης Ντερτιλής δυστυχώς δεν ζει πια… Έζησε μια παράτολμη ζωή. Ζούσε πάντα σε συνθήκες κινδύνου κι όταν αυτό σταμάτησε “αναχώρησε”…

Ξημέρωμα 15ης Αυγούστου 1993 ένα τμήμα Ειδικών Δυνάμεων έγραφε τη δική του ιστορία εκτός συνόρων. Τέτοιες ώρες εκείνη την ημέρα η επιχείρηση ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ, έμπαινε στην τελική της φάση! Επικεφαλής ο Αντιπλοίαρχος Βασίλης Ντερτιλής, καθοδήγησε μια ομάδα Ελλήνων βατραχανθρώπων στην πιο “γνωστή – άγνωστη” ειδική επιχείρηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Την εκκένωση 2.000 ομογενών μας από το Σοχούμι της Γεωργίας!

Η επιχείρηση είχε την πολιτική κάλυψη και εποπτεία της τότε υφυπουργού Εξωτερικών Βιργινίας Τσουδερού. Ο Ντερτιλής άριστος αξιωματικός είχε αναλάβει την επιλογή των ανδρών, τη σχεδίαση και την εκτέλεση της επιχείρησης που δεν ήταν διόλου εύκολη.

Η πρώτη δυσκολία που αντιμετώπισε ο Ντερτιλής; Οι συνδικαλιστές των ελεγκτών κυκλοφορίας στο τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού. Μέσα στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής, έτοιμος να πετάξει και να πάει να συναντήσει την ομάδα βατραχανθρώπων που ήδη είχαν φθάσει στο Σοχούμι. Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους ενημερώνει ότι θα υπάρξει σημαντική καθυστέρηση στην πτήση λόγω στάσης εργασίας των ελεγκτών. Ο Ντερτιλής πάντα ψύχραιμος, σηκώθηκε από τη θέση του και είπε στον κυβερνήτη του αεροσκάφους να επικοινωνήσει με το Υπυργείο Εξωτερικών. Οι σχετικές επικοινωνίες έγιναν και ίσως για μια και μόνη φορά στην ιστορία το ισχυρότατο συνδικαλιστικό όργανο των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας έκανε πίσω! Το αεροπλάνο απογειώθηκε σε χρόνο ρεκόρ και οι υπόλοιποι επιβάτες δεν μπορούσαν να πιστέψουν στο θαύμα. Δεν γνώριζαν ότι μαζί τους πετούσε ο Αντιπλοίαρχος που είχε αναλάβει τη σοβαρότερη ειδική αποστολή των ΕΔ τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο Ντερτιλής έφθασε στο Σοχούμι, βρήκε τους άνδρες τους και εκτίμησε την κατάσταση. Από τις πολεμικές συγκρούσεις Γεωργιανών και Αμπχάζιων είχαν χάσει τη ζωή τους ήδη 200 ομογενείς! Δεν υπήρχε χρόνος για τους 2.000 που είχαν απομείνει. Με τη βοήθεια πολιτικών υπαλλήλων είχε οργανωθεί η συγκέντρωση των στοιχείων για τη διανομή διαβατηρίων μιας χρήσεως (της πρώην ΕΣΣΔ) για την εκκένωση των ελληνικών χωριών από την ορεινή Αμπχαζία. Ξημέρωμα 15 Αυγούστου ο Ντερτιλής και οι άνδρες του είχαν έτοιμους όχι μόνο τους 2.000 ομογενείς για επιβίβαση σε ελληνικό επιβατηγό πλοίο που ανέμενε έξω από το λιμάνι. Ο Ντερτιλής είχε εξασφαλίσει την ανοχή για να μην πούμε την προστασία ενός ρωσικού συντάγματος, που πολιορκούσε με τις αποσχιστικές δυνάμεις την πόλη του Σοχούμι. Παρόλα αυτά μάχες γίνονταν. Στο πλοίο υπήρχε και ομάδα αλεξιπτωτιστών που παρίσταναν το πλήρωμα. Οι ομογενείς επιβιβάστηκαν κλείνοντας οριστικά μια ιστορία 3.000 χρόνων της παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή.

Η φωτογραφία προέρχεται από έναν από τους βατραχανθρώπους που συμμετείχαν σ΄ αυτή την εξαιρετική στρατιωτική επιχείρηση. Η οποία αποτελεί μια μόνο απόδειξη της εφευρετικότητας και αποτελεσματικότητας των Ελλήνων στρατιωτικών. Όταν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους. Η Βιργινία Τσουδερού εμπιστευόταν τυφλά τον Βασίλη Ντερτιλή. Το ίδιο και ο Γεράσιμος Αρσένης όταν έγινε Υπουργός Εθνικής Αμύνης. Ο τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Χρίστος Λυμπέρης είχε πολλά χρόνια πριν διαγνώσει το ταλέντο και τις ικανότητες του Ντερτιλή.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βασίλης Ντερτιλής αποφάσισε να παραιτηθεί από το Πολεμικό Ναυτικό χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει τίποτα, όταν κατάλαβε ότι επί κυβερνήσεων Σημίτη οι “εκσυγχρονιστές” τους είχαν ακούσει για ειδικές επιχειρήσεις μόνο στον …κινηματογράφο! Απεβίωσε 25 Νοεμβρίου 2012. (Ανάρτηση από τον Σύλλογο Ποντίων Λαυρίου «Μιθριδάτης».)

«Η ταχεία ανακατάληψη της πρωτεύουσας Καμπούλ από τους Ταλιμπάν, δύο δεκαετίες μετά την πανάκριβη και αιματηρή προσπάθεια των Δυτικών για την εγκατάσταση μιας κοσμικής κυβέρνησης με λειτουργικές ένοπλες δυνάμεις στο Αφγανιστάν είναι κατά βάση ένα τραγικό γεγονός», αναφέρει μεταξύ άλλων άρθρο των «Νιου Γιορκ Τάιμς». «Τραγικό, διότι το αμερικανικό όνειρο για τις ΗΠΑ που θα ήταν το «απαραίτητο έθνος» για τη διαμόρφωση ενός κόσμου με τις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ενίσχυσης της θέσης των γυναικών και τη θρησκευτική ανεκτικότητα, παρέμεινε αυτό που ήταν, ένα όνειρο. Και είναι ακόμη πιο τραγικό καθώς είναι βέβαιο ότι πολλοί από τους Αφγανούς που εργάστηκαν με τις αμερικανικές δυνάμεις και πίστεψαν κι εκείνοι στο όνειρο – ιδιαιτέρως τα κορίτσια και οι γυναίκες που αγκάλιασαν την ως έναν βαθμό ισότητα των δύο φύλων – έχουν πλέον αφεθεί στις διαθέσεις ενός ανελέητου εχθρού. Η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε δίκαιο που έφερε τον πόλεμο αυτόν σε πέρας. Ωστόσο δεν υπήρχε κανένας λόγος να καταλήξει σε τέτοιο χάος, με τόσο λίγη πρόνοια για όλους όσοι θυσίασαν τόσο πολλά ελπίζοντας σε ένα καλύτερο Αφγανιστάν.»

Η συγκλονιστική μαρτυρία μιας φοιτήτριας από το Αφγανιστάν στον Guardian διατρέχει ήδη το διαδίκτυο, όπως και η φωτογραφία με την μπούρκα και το τριαντάφυλλο:

«Νωρίς το πρωί της Κυριακής πήγαινα στο πανεπιστήμιο για ένα μάθημα όταν μια ομάδα γυναικών έφυγε τρέχοντας από τον γυναικείο κοιτώνα. Ρώτησα τι είχε συμβεί και ένας από αυτούς μου είπε ότι η αστυνομία τους εκκένωσε επειδή οι Ταλιμπάν είχαν φτάσει στην Καμπούλ και πρόκειται να χτυπήσουν όσες γυναίκες δεν έχουν μπούρκα. Όλες θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι, αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας άφηναν να μπούμε στα αυτοκίνητά τους γιατί δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη για τη μεταφορά μιας γυναίκας. Εν τω μεταξύ, οι άντρες που στέκονταν γύρω από εμάς, γέλαγαν και έκαναν αστεία με τον φόβο μας. «Πήγαινε και φόρεσε τη μπούρκα», φώναξε ο ένας. «Είναι οι τελευταίες σας μέρες που βρίσκεστε στους δρόμους», είπε ένας άλλος. «Θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς σε μια μέρα», είπε ένας τρίτος. Ενώ τα κυβερνητικά γραφεία άρχισαν να κλείνουν, η αδερφή μου έτρεξε για αρκετά χιλιόμετρα ώστε να επιστρέψει σπίτι. «Έκλεισα τον υπολογιστή, έφυγα από το γραφείο μου με δάκρυα και είπα αντίο στους συναδέλφους μου. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μέρα της δουλειάς μου.

Έχω πάρει σχεδόν δύο πτυχία ταυτόχρονα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στο Αφγανιστάν. Έπρεπε να είχα αποφοιτήσει τον Νοέμβριο από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Αφγανιστάν και το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, αλλά σήμερα το πρωί όλα άλλαξαν μπροστά στα μάτια μου. Δούλεψα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, και σήμερα το πρωί όταν έφτασα στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε με τις αδελφές μου ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητες, τα διπλώματα και τα πιστοποιητικά μας. Ήταν καταστροφικό. Γιατί να κρύψουμε τα πράγματα για τα οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι; Στο Αφγανιστάν τώρα δεν επιτρέπεται να είμαστε γνωστοί ως οι άνθρωποι που είμαστε.

Ως γυναίκα, νιώθω ότι είμαι το θύμα αυτού του πολιτικού πολέμου που ξεκίνησαν οι άντρες. Ένιωσα ότι δεν μπορώ πια να γελάω δυνατά, δεν μπορώ πια να ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν μπορώ πια να συναντήσω τους φίλους μου στο αγαπημένο μας καφενείο, δεν μπορώ πλέον να φορέσω το αγαπημένο μου κίτρινο φόρεμα ή το ροζ κραγιόν. Και δεν μπορώ πια να πάω στη δουλειά μου ή να τελειώσω το πτυχίο του πανεπιστημίου. Μου άρεσε να κάνω τα νύχια μου. Σήμερα, καθώς πήγαινα σπίτι, έριξα μια ματιά στο σαλόνι ομορφιάς όπου πήγαινα για μανικιούρ. Το μπροστινό μέρος του καταστήματος, το οποίο ήταν διακοσμημένο με όμορφες εικόνες κοριτσιών, είχε ασβεστωθεί. Το μόνο που μπορούσα να δω γύρω μου ήταν τα φοβισμένα πρόσωπα γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες, που δεν τους αρέσει να εκπαιδεύονται, να εργάζονται και να έχουν ελευθερία. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στέκονται στο πλευρό των Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμη περισσότερη δύναμη. Οι Αφγανές θυσιάστηκαν για τη μικρή ελευθερία που είχαν. Ως ορφανή έπλεξα χαλιά για να καταφέρω να σπουδάσω. Αντιμετώπισα πολλές οικονομικές προκλήσεις, αλλά είχα πολλά σχέδια για το μέλλον μου. Δεν περίμενα να καταλήξουν όλα έτσι. Τώρα φαίνεται ότι πρέπει να κάψω όλα όσα πέτυχα σε 24 χρόνια της ζωής μου. Η κατοχή οποιασδήποτε ταυτότητας ή βραβείου από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο είναι επικίνδυνη τώρα. Ακόμα και αν τα κρατήσουμε, δεν είμαστε σε θέση να τα χρησιμοποιήσουμε. Δεν υπάρχουν δουλειές για εμάς στο Αφγανιστάν.»

Θλιβερή έως απάνθρωπη η παραπάνω περιγραφή… Και τι θα γίνει με τις προσφυγικές ροές που θα προκληθούν σε όσους και όσες θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τους ισλαμοφασίστες Ταλιμπάν; Πόσα κακοποιά –ισλαμικά και φανατικά- στοιχεία θα παρεισφρήσουν ανάμεσά τους και θα προσπαθήσουν να διασπαρθούν στο Δυτικό κόσμο; Και ποιοι θα πρωτο-πληρώσουν το ….μάρμαρο; Οι Ευρωπαίοι; οι Αμερικάνοι; Ποιοι;

Η φίλη Κυριακή Θεοδώρου ανάρτησε στο διαδίκτυο μια δημοσίευση του Μάνου Παπδογιάννη: «Μπήκα σε ένα μικρό καφέ στη Γενεύη με έναν φίλο. Καθώς πλησιάζουμε στο τραπέζι μας δύο άνθρωποι φτάνουν και πλησιάζουν στον πάγκο:

-Πέντε καφέδες παρακαλώ. Δυο για μας και τρεις με αναστολή.

Πλήρωσαν, ήπιαν και τους δύο καφέδες και έφυγαν. Ρώτησα τον φίλο μου:

-Ποιοι είναι οι κρεμαστοί καφέδες; Ο φίλος μου απάντησε: «Περίμενε και θα δεις.» Μπήκαν λίγα άτομα. Δυο κοπέλες ζήτησαν έναν καφέ, η μια, πλήρωσαν και έφυγαν. Η επόμενη παραγγελία ήταν επτά καφέδες και έγινε από τρεις δικηγόρους. «Τρεις για αυτούς και τέσσερις αναστολή». Ενώ πάντα απορώ πια είναι η έννοια των αναστολούμενων καφέδων, οι δικηγόροι πληρώνουν και φεύγουν. Ξαφνικά, ένας άνδρας ντυμένος με παλιά ρούχα που μοιάζει με ζητιάνο φτάνει στον πάγκο και ρωτάει εγκάρδια:

-Έχετε κρεμαστό καφέ;

Και ο σερβιτόρος του σερβίρει καφέ… Προπληρώνουν οι άνθρωποι για έναν καφέ που θα σερβιριστεί σε όποιον δεν έχει δυνατότητα να αγοράσει ή να πιεί ένα ζεστό ποτό! Αυτή η παράδοση ξεκίνησε στη Νάπολη, αλλά απλώθηκε και σε άλλα μέρη. Σε κάποια σημεία μπορείτε να παραγγείλετε όχι μόνο «κρεμαστό καφέ», αλλά ένα σάντουιτς ή ένα πλήρες γεύμα… Φροντίστε να διαδώσετε αυτή την όμορφη ιδέα. Θα ήταν υπέροχο να συμβεί!»

Γράφει ο Βασίλης Χονδροπουλος: «Η εικόνα αυτή του παιδιού – μουσικού που κλαίει, κατηγοριοποιήθηκε ως μία από τις πιο συναισθηματικές φωτογραφίες της σύγχρονης ιστορίας. Είναι η φωτογραφία ενος 12χρονου αγοριού από τη Βραζιλία, που λέγεται Diego Frazzo Turkato, που έπαιζε στο βιολί -στην κηδεία του δασκάλου του- το αγαπημένο μουσικό κομμάτι του νεκρού, ο οποίος τον έσωσε από το περιβάλλον της φτώχειας και του εγκλήματος στο οποίο έζησε. Σε αυτήν την εικόνα, η ανθρωπότητα μιλάει με τη μεγαλύτερη δυνατή φωνή στον κόσμο: ”ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΤΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ ΘΑ ΧΤΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΘΝΟΣ”.»

Η Αϊτή ήταν ανέκαθεν μια μικρή φτωχή χώρα… Ωστόσο, πριν 200 χρόνια μας έστειλε 100 εθελοντές για να πολεμήσουν στην επανάσταση του 1821 και πέθαναν όλοι στο ταξίδι.
Έστειλε επίσης στους Έλληνες 45 τόνους καφέ προς πώληση, για να αγοραστούν καριοφίλια και άλλα πολεμοφόδια…
Ήταν η πρώτη χώρα που τότε αναγνώρισε επίσημα την Ελληνική Επανάσταση…
Τώρα, που θρηνεί εκατόμβες νεκρών από τον πρόσφατο φονικό σεισμό των 7,3 Ρίχτερ και ο λαός της πεινάει, έμεινε άστεγος μετά από τον τυφώνα που ακολούθησε κτλ., μήπως τους χρωστάμε κάτι ως Έλληνες;

Ναι…. Είναι πολύ μακριά…. Αλλά εμείς δεν χρειάζεται να …πεθάνουμε στο ταξίδι για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας…

Για την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας Νίκου Χαρδαλιά (που πιέστηκε πολύ κι από πολλούς, που τον έβαλαν στο …μάτι): «Κάνουν πάρτι τα «κοράκια» και χτυπάνε παλαμάκια». «Τυχαίο γεγονός», θα μου πείτε ως φτηνή δικαιολογία; «Κρα, κρα», θα σας απαντήσω.

Μόνο με εμβολιασμένους φιλάθλους στις κερκίδες, όταν αρχίσουν τα φετινά πρωταθλήματα…. Θα αποδειχτεί μια από τις πιο δύσκολες «εξισώσεις» της πανδημίας. Να δούμε ποιος και πώς θα την επιλύσει κι αν τελικά σ’ αυτές τις κερκίδες θα χωρέσει και… «του Κουτρούλη ο γάμος»…

«Βραδέως μεν φίλος γίγνου, γενόμενος δε, πειρώ διαμένειν.» (Ισοκράτης). Που σημαίνει: Μη βιάζεσαι να γίνεις φίλος, αλλά όταν γίνεις, προσπάθησε να παραμείνεις.

Επίσης του ίδιου: «Φρονήσης μεν μηδέποτε επί σεαυτώ μέγα, αλλά μηδέ καταφρονήσης σεαυτού.» Ποτέ μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, αλλά και ποτέ μην περιφρονήσεις τον εαυτό σου.

«Να είσαι με ανθρώπους θετικούς. Όμορφους στην ψυχή. Που έχουν μια λύση στο κάθε πρόβλημα. Και όχι ένα πρόβλημα στην κάθε λύση.»